Η μαμά είναι άρρωστη

Ως παιδί άνετα έπαιρνα τον τίτλο της Μις Άρρωστη of the year. Ήμουν συνέχεια άρρωστη (δεν θέλετε να σας περιγράψω πώς πέρασα την ανεμοβλογιά, όχι δεν θέλετε). Ήμουν το παιδί της αντιβίωσης, των αντιπυρετικών και των ενέσεων στον πισινό. Είχα μάλιστα εξικοιωθεί τόσο πολύ με τις τελευταίες που οι μαμάδες φίλων μου με έβαζαν να τους περιγράψω πόσο ανώδυνη διαδικασία ήταν -με αποτέλεσμα όταν έτρωγαν πια την τσιμπιά, να με μισούν για τουλάχιστον δύο μέρες.

Μεγαλώνοντας δεν αρρωσταινα πια τοσο συχνα, όμως όταν κάτι μου χτυπούσε την πόρτα, έπεφτα στο κρεβάτι για τουλάχιστον 5 σχολικές μέρες. Με τη δε πυώδη αμυγδαλίτιδα είχαμε γίνει κολλητές. 

Όταν γνώρισα τον άντρα μου, του είπα ότι είμαι αρρωστιάρα και αυτός με πέρασε για εκείνες τις τρελές που είναι κάθε τρεις και λίγο κατά φαντασίαν ασθενείς και η υποψία του τονίστηκε όταν άρχισε να περνάει ο καιρός και εγώ δεν αρρώστησα ούτε μισή φορά. Τι να πω; Ο έρωτας γιατρεύει!

Άρχισα να αρρωσταίνω ξανά όταν έγινα μαμά. 

Η κόρη μου η Αθηνά είναι πια 3 ετών και παρά το γεγονός ότι πάει ήδη ένα χρόνο παιδικό έχει αρρωστήσει λιγότερες φορές απ’ ότι τα δάχτυλα του ενός χεριού. Και τα περνάει όλα στο φτερό. Τα αντιπυρετικά στο σπίτι μας λήγουν πριν χρησιμοποιηθούν, γιατί πολύ απλά δεν υπάρχει λόγος να χρησιμοποιηθούν. Με εξαίρεση τους χριστουγεννιάτικους πυρετικούς σπασμούς που ούτε να θυμάμαι δεν θέλω, είναι ένα παιδί που απλά δεν αρρωσταίνει. Από την άλλη βέβαια, κουβαλάει τα πάντα στο σπίτι και κολλάμε… ΕΜΕΙΣ!

Στην εγκυμοσύνη μου ήμουν κάθε τρεις και λίγο άρρωστη, εξαιτίας του μικρού μου τερατακίου

Και φτάνουμε στο σήμερα: η Αθηνά ερχεται πριν ένα μήνα με ένα βηχα στο σπίτι. Βήχας που εμφανίζεται βασικά όταν κοιμάται. Πυρετός γιοκ. Αφού όταν η παιδίατρος άκουσε τα πνευμόνια της, απόρησε που δεν είχε ανεβάσει πυρετό. Ανέβασε τελικά μόνο για ένα απόγευμα μετά από λίγες μέρες (που μας έκανε να χάσουμε το πάρτι της επομένης) και μετά περδίκι. Στο μεταξύ ο Μάνος και εγώ -και ο φίλος μας ο Θωμάς που φιλοξενούμε αυτές τις μέρες- αρχίζουμε διαγωνισμό βήχα και ποιανού-τα-μάτια-θα-πεταχτούν-πιο-έξω-από-το-πολύ-το-γκούχου-γκούχου.

ΑΚΟΜΑ βήχουμε. Γκουχ ο ένας, γκουχ ο άλλος, μα πιο πολύ γκουχ εγώ.

Από την Κυριακή το πρωί τώρα: νέος γύρος για τη μάνα. Παρέα με το γιο αυτή την φορά. Αρχέλαος και μαμά με πυρετό. Αρχέλαος και με τσιμπλίτσα στο μάτι.

Αρχέλαος παρ’ όλο το ζόρι χαμογελαστός και υπομονετικός, μαμά στο μαύρο της το χάλι.

ΣΕΡΝΟΜΑΙ.

Χθες το βράδυ ξύπνησα και φώναξα με μισο-σβησμένη φωνή.

– Μααααάνοοοοοο

(τίποτα_

– Μαααααααααάνοοοοο, δεεεεεεν είμαιιι καλααααααααα

Τον συγκίνησα και μου έφερε τσάι. Επεσα να προσπαθησω να κοιμηθω. Το χεράκι του γιοκαρινου μου με αγκάλιασε στο σκοτάδι. Κόκκινα τα μαγουλίνια του -ναι, φαινόταν στο σκοτάδι. Άντε καλά, άναψα λίγο τον φακό, εσείς δεν έχετε φακό στο κρεβατι;)

Απο το πρωι κανω ολες τις υποχρεωσεις μου σερνόμενη. Έπαιξα με Αθηνά σερνόμενη. ‘Έκανα φρουτόκρεμα-τάισα φρουτόκρεμα σερνόμενη. Τάισα-θήλασα σερνόμενη. Άλλαξα πάνες πιο σερνόμενη γίνεσαι φίδι. Προσπάθησα να πείσω την Αθηνά να φάει επιτέλους κάτι -περνάμε ένα δράμα- σερνόμενη.

Τελικά σε κάποια φάση που ο Αρχέλαος είχε αποκοιμηθεί στο ριλάξ του και η Αθηνά κάτι έβλεπε στο Νικελόντεον, τρέχω τρέχω τρέχω (σερνόμενη πάντα) στο κρεβάτι ψιθυρίζοντας στον Μάνο «Πρόσεχέ τα για όσο αντέξεις|»

Λίγα λεπτά αργότερα πάνω που με έχει πάρει ο ύπνος ξυπνάω από το παραπονεμένο κλαψούρισμα του Αρχέλαου. Το σώμα μου δεν μπορούσε να κουνηθεί ούτε για μισό χιλιοστό. Περιμένω να ακούσω τις κινήσεις του Μάνου. Τίποοοοοτα… Ο Αρχέλαος δεν έκλαιγε μεν δυνατά, αλλά παραπονιόταν… Τίποτα ο Μάνος που με κάτι θα ασχολούταν (κατόπιν εορτής μου είπε ότι το παιδί δεν έκλαιγε, απλά λίγο κλαψούριζε. Hello???? Κάτι ήθελε να σου πει, κύριε!)

Πατάω και εγώ που λέτε ένα ΜΑΝΟΟΟΟΟΟΟ, ΤΟ ΠΑΙΔΙ, ΠΑΙΔΙ ΜΟΥΥΥΥΥΥΥ!

Τον σηκώνει για να μου τον φέρει ένα λεπτό μετά (15 λέει αυτός) λέγοντάς μου «Εσένα θέλει»

Πείτε μου… δεν περιμένατε όλες αυτή την έκβαση; Ε; Ε; Ε;

Με τούτα και με εκείνα κουτσοκοιμήθηκα με το μικρό μου, το οποίο κοιμήθηκε με χαμόγελο και ξύπνησε με χαμόγελο.

Σκέφτηκα «Πώς μπορεί αυτό που αντικειμενικά ζορίζεται πιο πολύ από μένα να είναι ακόμα μες το χαμόγελο και εγώ μέσα στη μαύρη γκρίνια;»

Μετά σκέφτηκα πως και εγώ όταν ήμουν μικρή, δεν γκρίνιαζα ποτέ όσο άρρωστη και αν ήμουν. Μην σας πω ότι λίγο χαιρόμουν κιόλας:

1. δεν θα πήγαινα σχολείο

2. θα περνούσα όλη τη μέρα στον καναπέ κουκουλωμένη βλέποντας καρτούν

3. θα με ντάντευαν ΟΛΟΙ

4. ΘΑ ΚΟΙΜΟΜΟΥΝ ΤΟ ΒΡΑΔΥ ΜΕ ΤΗ ΜΑΜΑ ΜΟΥ

5. Η ΜΑΜΑ ΜΟΥ ΘΑ ΜΕ ΓΕΜΙΖΕ ΦΙΛΙΑ ΚΑΙ ΑΓΚΑΛΙΕΣ

6. Η ΜΑΜΑ ΜΟΥ ΘΑ ΕΥΧΟΤΑΝ ΝΑ ΜΠΟΡΟΥΣΕ ΝΑ ΠΑΡΕΙ ΤΟΝ ΠΥΡΕΤΟ ΜΟΥ

Όποτε σκέφτομαι την παιδική μου ηλικία, έρχονται εικόνες από το άρρωστο μικρό Ολιβιάκι. Μαζί με αυτές έρχεται αμέσως και η εικόνα της στοργικής μαμάς μου. Το πόσο με φρόντιζε. Το πόσο με ηρεμούσε.

Ναι, ίσως κατά βάθος χαιρόμουν λιιιιίγο όταν αρρώσταινα. Γιατί η μαμά μέχρι και άδεια από τη δουλειά θα έπαιρνε κάποιες φορές -όταν ήμουν στα λίγο πιο σοβαρά- για να είναι μαζί μου.

Και να που τώρα έγινα εγώ μαμά… Αρρωσταίνω και την περνάω πια -σχεδόν- μόνη μου. Για τα παιδια μου όμως είμαι κάτι σαν γιατρικό…

Περαστικά μας…

Και άντε να έρθει το καλοκαίρι να ξεμπερδεύουμε όλοι με αυτές τις ιώσεις!