Να ξεκαθαρίσω πως η ζωή μου  κυλά ήρεμα χωρίς ιδιαίτερα προβλήματα πλην κάποιων μικροοικονομικών θεμάτων. Και εγώ και ο άντρας μου εργαζόμαστε, οι γονείς μας μας βοηθούν με τα παιδιά και είμαστε όλοι καλά στην υγεία μας. Η μέρα που άρχισα να βυθίζομαι σε άσχημες σκέψεις είναι  η 26η Φεβρουαρίου, η μέρα που παρακολούθησα το απίστευτο τροχαίο στη Θήβα. Από την κλειδαρότρυπα του facebook, όπως έκαναν πολλοί,  έκλεψα στιγμές από τη ζωή των ανθρώπων αυτών και κατά κάποιο τρόπο, χωρίς να τους γνωρίζω ταυτίστηκα μαζί τους. Βρήκα πολλές ομοιότητες στον τρόπο ζωής μας. Από εκείνη τη στιγμή δε μπορώ να τους βγάλω από το μυαλό μου. Λυπάμαι απίστευτα για την άτυχη μανούλα και το αγγελουδάκι της που κόπηκε το νήμα της ζωής τους τόσο απότομα, για όσα δεν πρόλαβαν να ζήσουν. Λυπάμαι για το σύζυγο και πατέρα που αναγκάστηκε να τους αποχωριστεί με τόσο φρικιαστικό τρόπο. Σκέφτομαι τις οικογένειές τους, τους γονείς και παππούδες, αδέλφια και θείους και όλο τον πόνο που αισθάνονται.

Παρακολούθησα αυτό το βίντεο από το τροχαίο άπειρες φορές , κάνοντας σκέψεις «εάν είχε παρκάρει πιο μπροστά», «εάν είχαν καθυστερήσει λίγο να φύγουν από το σπίτι», «εάν είχαν βγει όλοι από το αυτοκίνητο». Φωτογραφίες μετά το ατύχημα, με τα παιχνίδια και τα μπιμπερό του μικρού στην άσφαλτο, ίδια παιχνίδια με του γιου μου. Συνέχεια μάλωνα τον εαυτό μου που ασχολήθηκα τόσο πολύ με το θέμα, που μου επέτρεψα να δω τη φρίκη του δυστυχήματος. Και μετά άρχισα να φτιάχνω εικόνες στο μυαλό μου, για το πένθος που έπρεπε να διαχειριστούν αυτοί οι άνθρωποι. Ο πατέρας που έπρεπε να μαζέψει τα πράγματά τους από το σπίτι στην Αθήνα, τα παιχνίδια του μικρού Παυλάκη που έμειναν να τον περιμένουν…. πόνος, θρήνος, ένας πατέρας, συνειδητοποιημένος οικογενειάρχης, που ζούσε για να χαρίζει όμορφες στιγμές στο παιδί του και τη γυναίκα του πλέον είναι μόνος. Και θρηνώ και εγώ μαζί του….

Πηγαίνω στην εκκλησία και τους μνημονεύω, τους νεκρούς και αυτούς που έμειναν πίσω να ζήσουν το «αδιανόητο», να τους δίνει η Παναγία δύναμη και κουράγιο…. Και μετά νιώθω τύψεις για αυτά που αισθάνομαι. Είναι σαν να προκαλώ πόνο στον εαυτό μου και να γεμίζω δυστυχία τη ζωή μου. Γενικά είμαι άνθρωπος με ευαισθησίες, πονάω με τον πόνο των άλλων, αλλά όλο αυτό με έχει ξεπεράσει. Βλέπω οικογένειες με μικρά παιδιά ή κοιτάζω τη δική μου οικογένεια, τα παιδάκια μου και παρακαλάω το Θεό να γυρίσει το χρόνο πίσω και να φέρει τη μανούλα και το παιδάκι πίσω. Ξέρω πως στη θέση αυτής της οικογένειας είναι πολλές. Πολλές που έχουν χάσει παιδιά, εγγόνια, αδέλφια, συντρόφους ζωής.

Έχει στοιχειώσει τον ύπνο μου με εφιάλτες και τη ζωή μου ολόκληρη. Βλέπω το μικρό μου γιο που είναι κοντά στην ηλικία του μικρού Παυλάκη -του μοιάζει κιόλας λίγο- και φοβάμαι μη μου πάθει τίποτα. Τρέμω στη σκέψη πως μία στιγμή μπορεί να μου πάρει ότι πιο πολύ αγαπώ. Φοβάμαι μήπως μεγαλώσουν τα παιδιά μου και βρεθούν στη θέση των ανθρώπων αυτών, να πρέπει να διαχειριστούν έναν τόσο αφόρητο πόνο. Πλέον ζητάω μόνο να έχουμε την υγεία μας και τύχη να ζούμε ευτυχισμένοι, για όσο είναι αυτό.  Και όσοι έμειναν «ορφανοί» μετά από αυτό το ατύχημα, κουράγιο…

Σκέφτομαι να απευθυνθώ σε κάποιον ψυχολόγο, είναι παράλογο αυτό που ζω…. πρέπει να αρχίσω να χαίρομαι και πάλι τη ζωή με τους αγαπημένους μου…

Μία μαμά