Τα ψεύτικα τα λόγια τα μεγάλα (…από τα μικρά μας)

Τα ψεύτικα τα λόγια τα μεγάλα (…από τα μικρά μας)

γράφει ο Γιάννης Καφάτος

www.u-hoo.gr/gianniskafatos

Χτυπάει το τηλέφωνο, η μητέρα του συμμαθητή του γιου μου – που μαζί τους τρώγαμε τις προάλλες: μπλα, μπλα γενικά και ειδικά και μετά μπαίνει στο θέμα: Ο Αντώνης στο σχολείο είπε ότι έχετε χωρίσει, ότι ο μπαμπάς ζει αλλού, όταν ο γιος μου του είπε: καλά Αντώνη, αφού ήρθατε σπίτι μας και φάγαμε όλοι μαζί, ο Αντώνης απάντησε: έρχεται μαζί μας μερικές φορές για να μη στενοχωριέται μόνος του. . .

Την άλλη μέρα αυτό το “χωρισμένο” ζευγάρι περίμενε το τρίτο τους παιδί, κάποιες μέρες νωρίτερα ή αργότερα –τι σημασία έχει πια- αυτή η “περίεργη” οικογένεια είχε πάει ταξίδι στη ζούγκλα και ο Αντώνης είδε αυγά κροκόδειλου. 

Στην πρώτη δημοτικού η δασκάλα νομίζω ότι είχε φρικάρει, ωστόσο είχε την εμπειρία και την προαιώνια αγάπη των δασκάλων για τα παιδιά τους να μας μιλήσει και να μας πει ότι η φαντασία του Αντώνη είναι μεγάλη, αλλά να έχουμε το νου μας, ώστε η φαντασία να κάνει τη δουλειά της, αλλά να μην εμπλακεί με την πραγματικότητα.

Ωραία πάντα τα λένε οι πιο έμπειροι, μια χαρά. 

Ως γονιός ανησυχώ, ως Γιάννης σκέφτομαι τα ψέματα που είπα κι εγώ σαν παιδί, και σαν μεγάλος… Μη μου πείτε ότι ανήκετε στην κατηγορία των αγίων γονιών που δεν έκαναν κανένα από αυτά που σήμερα θεωρείτε εγκλήματα καθοσιώσεως; 

Σκέφτομαι τα ψέματα, ακόμη κι όταν λέω την κλασική μπαμπαδίστικη τε και μαμαδίστικη παραίνεση: δεν κάνει να λέμε ψέματα.

Τέλος πάντων μετά την επισήμανση της δασκάλας και αφού απολαμβάναμε τον μικρό μας Πινόκιο-Αντώνιο και εφόσον παραδεχτήκαμε ότι το να είμαστε γονείς δε σημαίνει ότι είμαστε οι φωτεινοί παντογνώστες, απευθυνθήκαμε στους ειδικούς, που στην αρχή ήταν η ψυχολόγος που συνεργαζόταν με τον παιδικό σταθμό που πήγαινε ο Αντώνης και η Μαρίνα και επιπλέον μάθαμε ότι στο δημόσιο σχολείο υπήρχε η δασκάλα ειδικής αγωγής που και αυτή τη συμβουλευτήκαμε. 

Και οι δύο ήξεραν τον Αντώνη ως παιδί και η συμβουλή που μας έδωσαν ήταν πρώτον να μην ανησυχούμε κι αρχίσουμε τις συμβουλές (αυτές που οι μπαμπαδομανάδες τις έχουμε τόσο εύκολες, με το δάχτυλο σηκωμένο … ή άνευ δαχτύλου αλλά πάντως εύκολες) να τον τσεκάρουμε χωρίς να τον προσβάλουμε και… ακούστε παρακαλώ τι μας έδωσαν για “γιατρικό”: να λέμε μια φόρα στις τόσες, ανάμεσα στα άλλα παραμύθια / ιστορίες που μας ζητάνε τα παιδιά το βράδυ πριν κοιμηθούνε τον Ψευτόγιαννο, το βοσκό! 

Ναι λοιπόν, ένα παραμύθι για γιατρικό στα “παραμύθια” του μικρού μας Πινόκιο!

Έπιασε, αλήθεια, έπιασε! 

Όχι ότι ο Αντώνης, σταμάτησε να λέει τα μικροψέματα που λέει κάθε παιδί που αλλά λειτούργησε στο να καταλάβει ο μικρός μας, ότι δεν μπορούμε συνεχώς να κοροϊδεύουμε τους άλλους. Μάλιστα! 

Έτσι συνέχισε το μυαλό του να ασκείται στις φανταστικές του περιπέτειες, τις ξεφούρνιζε, πετύχαινε το στόχο του – γιατί ό,τι κάνει ένα παιδί το κάνει γιατί θέλει την προσοχή μας – έβλεπε ότι “τσιμπήσαμε” και μετά χαμογελούσε πονηρά, ή τόσο αθώα όσο ο Δον Κορλεόνε και έλεγε: πλάκα κάνω ε!

Προσοχή: δεν λέω ότι κάθε παιδί που λέει ψέματα πρέπει να το αντιμετωπίσετε όπως εμείς τον Αντώνη μας. Μοιράζομαι τη δική μας εμπειρία και τι κατάλαβα εγώ από αυτή. Η ζωή συνεχίζεται και μαθαίνουμε. 

Το κάθε παιδί είναι διαφορετικό, όχι μόνο από τα άλλα παιδιά – αυτονόητο – αλλά και από τον ίδιο του τον εαυτό κάθε ώρα που μεγαλώνει και όταν αλλάζει με κάποιο τρόπο η καθημερινότητα και η ρουτίνα του.

Πολύ θέλω να μοιραστούμε εμπειρίες από τα παιδιάστικα ψέματα που ξεφουρνίζουν τα μπουμπούκια μας!