Τελικά τι είναι αυτό που θέλω;
Γεια σας, ειμαι η μαμα του Γιωργου 2 μιση ετων και σε λιγο καιρο περιμενουμε τον αδερφουλη του! Δεν ξερω τι τιτλο να βαλω στο κειμενο μου, γι’ αυτο θα ξεκινησω να σας τα γραφω για να καταλαβετε στην πορεια.
Ειμαι 24 ετων και το καλοκαιρι του 2009 σε ηλικια 20 ετων γνωρισα τον αντρα μου -εκεινος 31 ετων. Ερωτευτηκαμε αμεσως και δεν περασε καιρος για να καταλαβουμε οτι θελουμε να ειμαστε μαζι.
Μετα απο 7 μηνες σχεσης εμεινα εγκυος!!! Δεν υπηρχε αμφιβολια για το τι θα κανουμε, ημασταν σιγουροι οτι θελουμε να κανουμε μαζι οικογενεια!! Εχουμε περασει πολλες δυσκολιες, γκρινιες, τσακωμους, με κεντρικο παντα θεμα το οικονομικο, οπως ο περισσοτερος κοσμος…
Οταν ο Γιωργος ηταν σχεδον ενος, περασαμε μια μεγαλη κριση και αιτια ημουν εγω. Αθελα μου βεβαια… Ισως περασα καποιο ειδος «μικροκαταθλιψης»… ενιωθα πως δεν με ελκυει ερωτικα και τα παντα σε αυτον με εκνευριζαν. Με πολλη συζητηση και προσπαθεια το ξεπερασαμε. Απο τοτε εχει περασει 1 1/2 χρονος και τα πραγματα ειναι καλυτερα…
Και καπου εδω πρεπει να μιλησω για αυτο που με βασανιζει και με ταλαιπωρει…
Το 2006 οταν ημουν 17, ειχα σχεση με ενα παιδι συνομηλικο με εμενα. Ηταν η πρωτη μου σχεση, ο πρωτος μου (και μεγαλυτερος) ερωτας, η πρωτη μου αγαπη… Δυστυχως δεν κρατησε πολυ, μονο 7 μηνες… Αλλα ηταν οι μηνες που σημαδεψαν ολη μου τη ζωη… Συνεχισαμε να μιλαμε και να βρισκομαστε «φιλικα» για τα επομενα 2 1/2 χρονια, γιατι απλα δεν μπορουσαμε ο ενας χωρις την παρουσια του αλλου, εστω κι αν ηταν απλα τυπικη και για εναν καφε. Ξερουμε και οι δυο οτι ο ενας για τον αλλον ειμαστε παρα πολυ σημαντικοι αντιστοιχα και το δεσιμο θα ειναι πολυ μεγαλο για παντα κι ας μην μιλαμε πια…
Οταν γνωρισα τον αντρα μου σταματησαμε να μιλαμε, ποσο μαλλον τωρα που εχω οικογενεια… Απο την μερα που χωρισαμε τον εβλεπα συνεχεια στον υπνο μου. Ελεγα θα τον ξεπερασω, αρχη ειναι ακομα… Οταν γνωρισα τον αντρα μου, τον ξεχασα μπορω να πω. Δεν ξερω ομως αν τελικα καταφερα να τον ξεπερασω ποτε… Αφου μεχρι και σημερα τον βλεπω καθε μερα στον υπνο μου…
Δεν νομιζω πως νιωθω ετσι επειδη ηταν ο πρωτος μου ερωτας, αλλα γιατι μεχρι σημερα παραμενει ο μεγαλυτερος…
Τον αντρα μου τον αγαπω πολυ… μου χαρισε τον υπεροχο γιο μου και αλλο ενα μωρακι που ερχεται.. Με αγαπαει πολυ, μου το δειχνει καθημερινα… ΑΛΛΑ ο,τι και να κανει και τα αστερια να μου φερει στα χερια, δεν θα σταματησω να νοσταλγω και να σκεφτομαι τον πρωην μου…. Και αναρωτιεμαι, του αξιζει κατι τετοιο;
Δεν ξερω αν πρεπει να ψαξω βαθυτερα μεσα μου τι πραγματικα θελω ή αν πρεπει να τα ξεχασω ολα αυτα και να κοιταξω την οικογενεια μου… Μηπως ειναι απλα κατι για να απασχολω το μυαλο μου ή πραγματικα θελω κατι αλλο στη ζωη μου; Ξερω οτι τον αγαπω τον αντρα μου, αλλα δεν ξερω αν ειμαι ακομα ερωτευμενη μαζι του… Και να χωρισω δεν σημαινει οτι θα ειμαι με τον αλλον, αλλα θα ειμαι ειλικρινης με τον αντρα μου και με τον εαυτο μου…. Δεν ξερω τι να κανω…. Ειμαι πολυ καιρο σε αυτη την κατασταση και νομιζα οτι ειναι παροδικα συναισθηματα που θα φυγουν… αλλα ειναι ακομα εδω και με βασανιζουν….
Θελω την δικη σας αποψη-συμβουλη γιατι δεν μπορω να τα βγαλω περα μονη μου…
Έχεις μια απορία, μια ερώτηση, μια ιστορία;
Μπορείς να τη στείλεις στο eimaimama@gmail.com και εμείς θα τη δημοσιεύσουμε!
"Οι παλιές αγάπες πάνε στον παράδεισο" Συγγραφέας: Μάρω Βαμβουνάκη. Διάβασέ το!
ΕVA ποσο δικιο εχεις, ολοι μας οταν πιεζομαστε γυριζουμε στην ασφαλεια του περελθοντος, μια ασφαλεια που δεν ζηταμε στις ευτυχισμενες και ηρεμες μας στιγμες γιατι απλα αυτη η επιστροφη ειναι τοσο ψευτικη. με τον αντρα μου ειμαστε μαζι 11 χρονια σε καποιον ενδιαμεσο χωρισμο μας, γυρισα και εγω στην ασφαλεια του πρωην. η απομυθοποιηση της σχεσης αυτης ηταν τοσο αμεση (και λογικο αφου η ανεμελια και η ξεγνοιασια δεν μας ακολουθει εφορου ζωης) που η προσγειωση ηταν ανωμαλη. επεστρεψα στον αντρα μου.και γιορτασα την επιστροφη με ενα γαμο και ενα παιδακι. ναι ακομα σκεφτομαι τον πρωην οπως σκεφτομαστε ολους τους ανθρωπους που ερχονται απο τη ζωη μας αλλα μετα χανομαστε. τον σκεφτομαι και ευχομαι να ειναι τοσο τυχερος οσο εγω να βρηκε και αυτος τον ανθρωπο και το πιο σημαντικο να καταφερε να τον κρατησει. ΤΟ ΝΑ ΚΡΑΤΗΣΕΙΣ ΤΟΝ ΑΝΘΡΩΠΟ ΣΟΥ ΕΙΝΑΙ Η ΠΙΟ ΟΜΟΡΦΗ ΠΕΡΙΠΕΤΕΙΑ. εισαι τυχερη που εχεις τον αντρα σου και τα παιδακια σου (με το καλο να ερθει το μικρο σας).μην το ξεχνας. την ανεμελεια σου ζητας,λιγο οι ορμονες, λιγο τα οικονομικα.καταλαβαινω. αλλα η λυση δεν ειναι πισω στο παρελθον. ειναι στο παρον, χαλαρωσε και κοιτα να χαρεις την οικογενεια σου.με το καιρο ολα φτιαχνουν
συμφωνώ και εγώ με τα κορίτσια που σου λένε ότι έχεις ταυτίσει τον πρώτο σου έρωτα με μια φάση της ζωής σου που ήσουν ανέμελη και ξέγνοιαστη. ίσως δεν την έζησες αρκετά και τώρα που τα πράγματα δυσκολεύουν λόγω υποχρεώσεων με το σπίτι, το σύζυγο και τα παιδιά αναπολείς εκείνες τις μέρες και φυσικά τις ταυτίζεις με το μεγάλο σου έρωτα. δυστυχώς όταν αφήνουμε "τρύπες" στο παρελθόν μας, ελοχεύει πάντα ο κίνδυνος να πέσουμε μέσα. επίσης να σου πω ότι η καθημερινότητα έτσι και αλλιώς ξεθαμπώνει μια σχέση σαν ένα ρούχο αγαπημένο που το φοράς συνέχεια, αν κάποια στιγμή δεις φωτογραφία του όταν το πρωτοαγόρασες θα θυμηθείς γιατί είχες δώσει ένα σκασμό λεφτά γαι να το πάρεις. το ίδιο είανι και με τον άντρα σου, βγειτε ένα ραντεβού χωρίς το παιδί και θα θυμηθείς τι ερωτεύτηκες πάνω του... (εγώ για παράδειγμα ξαναερωτεύομαι τον άντρα μου όποτε ακούω παπακωνσταντίνου- άσχετο αλλά θέλω να σου δείξω τρόπους που πιθανόν σε ξεμπλοκάρουν) ο πρώην σου έχει το "αβανταζ" της απόστασης η οποία μας επιτρέπει να εξιδανικεύουμε πράγματα και καταστάσεις. βγες για ένα καφέ μαζί του και βαλ'τον να σου μιλήσει για την πιο πρόσφατη σχέση του, θα θυμηθείς αυτομάτως ό,τι στραβό και ανάποδο είχε που σε έκανε να χωρίσετε και να προχωρήσετε τη ζωή σας με άλλους ανθρώπους. επίσης κάτσε ακι σκέψου ή μα΄λλον προσπάθησε αν φανταστείς τη ζωή σου χωρίς τον άντρα σου, με 2 παιδιά που θα πρέπει να μοιράζεις το χρόνο τους ανάμεσα σε εσένα και τον μπαμπά τους...
Αν δεν μπορούσατε ο ένας χωρίς τον άλλο τοτε γιατί χωρίσατε;;;;;;; Σκέψου λίγο και τον (πραγματικό) λόγο που χωρίσατε. Μη συγκρίνεις τον ανέμελο παιδικό έρωτα με τη αγάπη και την οικογενειακή ζωή με τις υποχρεώσεις. όσο για τα όνειρα αν δεν μπορείς να το βγάλεις μόνη σου απο το μυαλό σου καλό θα ήταν να ζητήσεις την βοήθεια ενός ειδικού.
H Ηο και η Eva τα είπαν όλα, και η άποψή μου ταυτίζεται. Αστο να πάει, έφυγε και προχώρα.
nomizw oti den prepei na xalaseis ton gamo soy me tipota!
Συμφωνώ απολύτως με την Eva,απολύτως όμως.
!!!!
νομιζω οτι εχεισ αναγκη απο ξεγνοιασια ,ισωσ επιθυμεισ το τελειο ετσι οπωσ εσυ το φαντασεσαι με εναν πρωην εξιδανοκευμενο !!!!!ΣΥΝΗΘΩΣ Η ΠΡΩΤΗ ΣΧΕΣΗ ΕΞΙΔΑΝΙΚΕΥΕΤΑΙ ΓΙΑΤΙ ΝΕΙΝΑΙ ΑΛΛΗ ΚΑΤΑΣΤΑΣΗ,ΔΗΛΑΔΗ ΗΛΙΚΊΑ /ΕΦΗΒΕΙΑ ,ΨΥΧΕΔΕΛΕΙΑ,ΑΝΕΜΕΛΙΑ ΤΑΣΗ ΓΙΑ ΥΠΕΡΒΟΛΗ....ΦΥΣΙΚΑ ΑΝ Η ΣΧΕΣΗ ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΚΑΙ ΔΙΑΡΚΕΙΑ ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΚΑΙ ΤΗΝ ΑΝΑΛΟΓΗ ΦΘΟΡΑ!!1!Ο,ΤΙ ΠΡΕΠΕΙ ΓΙΑ ΕΞΙΔΑΝΙΚΕΥΣΗ!ΑΝ ΛΟΙΠΟΝ ΕΙΧΕΣ ΠΑΝΤΡΕΥΤΕΙ ΜΕ ΤΗΝ ΠΡΩΤΗ ΣΟΥ ΣΧΕΣΗ ΤΩΡΑ ΠΙΘΑΝΩΣ ΚΑΙ ΝΑ ΕΙΧΕΣ ΑΚΡΙΒΩΣ ΤΗΝ ΙΔΙΑ ΒΑΡΕΜΑΡΑ!ΛΙΓΟ Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΟΤΗΤΑ ΛΙΓΟ ΤΑ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΑ Η ΕΥΘΥΝΗ ΤΩΝ ΠΑΙΔΙΩΝ!!!ΤΟ Ο,ΤΙ ΤΟΝ ΟΝΕΙΡΕΥΕΣΑΙ ΔΗΛΩΝΕΙ ΤΗΝ ΕΠΙΘΥΜΙΑ ΣΟΥ ΓΙΑ ΜΙΑ ΚΑΛΥΤΕΡΗ ΖΩΗ ΓΙΑΤΙ ΕΤΣΙ ΠΙΣΤΕΥΕΙΣ ΓΙΑ ΑΥΤΟΝ!!ΜΠΟΡΕΙΣ ΝΑ ΠΡΟΣΠΑΘΗΣΕΙΣ ΝΑ ΒΡΕΙΣ ΤΑ ΔΥΝΑΤΑ ΣΗΜΕΙΑ ΤΟΥ ΑΝΤΡΑ ΣΟΥ ΚΑΙ ΝΑ ΤΟΥ ΔΩΣΕΙΣ ΑΞΙΑ ΜΕ ΤΟΝ ΤΡΟΠΟ ΣΟΥ !!!!ΣΚΕΨΟΥ ΕΠΙΣΗΣ Ο,ΤΙ Ο ΑΛΛΟΣ ΕΙΝΑΙ ΕΚΕΙ ΨΗΛΑ ΓΙΑΤΙ ΔΕΝ ΤΟΝ ΕΧΕΙΣ1!!1ΣΥΝΗΘΩΣ ΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙΠΟΥ ΜΑΣ ΑΓΑΠΑΝΕ ΔΕΝ ΑΝΑΓΝΩΡΙΖΟΝΤΑΙ ΓΙΑΤΙ ΤΑ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΑ ΚΑΙ Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΟΤΗΤΑ ΤΟΥΣ ΣΚΙΑΖΕΙ!!!ΡΙΞΕ ΛΙΓΟ ΦΩΣ1!!!11
Κοπέλα μου, μην ξεχνάς ότι με εκείνον τον άνθρωπο χώρισες και αυτό και μόνο αποδεικνύει ότι δεν ήταν ο ιδανικός! Σου λείπει ο έρωτας όπως τον ζούμε όλες για πρώτη φορά: πάθος, εξομολογήσεις, μεγάλα λόγια, σαν ένα όνειρο, που όμως συνήθως δεν κρατάει πολύ. Όλες είχαμε έναν τέτοιο έρωτα. Μην κολλάς στο παρελθόν. Αφού αγαπάς τον άντρα σου, μείνε μαζί του! Η αγάπη είναι αυτή που μας συντροφεύει όλη μας τη ζωή, όχι οι μεγάλες καψούρες! Μην εξιδανικεύεις παλιές καταστάσεις! Η ιστορία απέδειξε ότι πρέπει να μείνουν στο παρελθόν!!!!
αυτό που ακούω είναι ένα κορίτσι που νοσταλγεί την παλιά του ζωή. Αυτή η νοσταλγία παίρνει την μορφή του πρώην. Αλλά δεν ξέρω αν είναι αυτός που πραγματικά αναζητείς ή μήπως την παλιά σου ζωή. σαν να μην είσαι σίγουρη για την ζωή που επέλεξες και εύχεσαι να γινόσουν για λίγο 17 και να ξεκινούσες από την αρχή. αυτό δεν σημαίνει φυσικά ότι δεν αγαπάς τα παιδιά σου. δεν νομίζω ότι η ευτηχία έρχεται όταν σκευτόμαστε με 'πρέπει'. κοίταξε βαθιά μέσα σου να δεις τι πραγματικά θέλεις και προσπάθησε να το διεκδικήσεις. ζήτα την βοήθα κάποιου αν χρειαστεί. προσπάθησε να απαντήσεις αν πραγματικά θέλεις αυτό που έχεις. λες κάπου ότι αυτό που κάνω δεν το αξίζει ο άντρας μου. εσύ το αξίζεις? εσύ που είσαι σε όλα αυτα? καλή τύχη στο ψάξιμο της φωνής σου...
Αγαπητή φίλη, όλες είχαμε μια ''τέτοια'' αγάπη, που είναι η πρώτη, η τέλεια, η συγκλονιστική αλλά δυτυχώς σε πολυ λίγες περιπτώσεις έχει και συνέχεια...Έχεις ταυτίσει το πρόσωπο αυτό με χρόνια ξεγνοιασιάς και απόλυτου έρωτα και από την άλλη έχεις την καθημερινότητα του έγγαμου βίου με τα παιδιά και τη ρουτίνα,όποτε είναι λίγο άδικη η σύγκριση,δε νομίζεις;;Μη ξεχνάς όμως ότι αν ήταν τόσο μεγάλος ο έρωτας θα ήταν ΠΑΡΩΝ,τον σκέφτεσαι για αυτό τον βλέπεις στα ονειρά σου,μη διακυνδινεύεις την οικογενειακή σου ευτυχία για μια εφηβική οπτασία,που πέρασε και έφυγε...
Είσαι ένα πολύ νεαρό κορίτσι που ερωτεύτηκε πολύ και ο έρωτας έμεινε ανεκπλήρωτος ή έμεινε στη μέση. Ο λόγος που βλέπεις το αγόρι αυτό συνεχώς στον ύπνο σου είναι επειδή το έχεις συνεχώς στο μυαλό σου και το καταπιέζεις για προφανείς λόγους. Οπότε με αυτό τον τρόπο ο εγκέφαλός σου βρίσκει διέξοδο. Πρέπει να πάρεις απόφαση ότι αν ήταν να είσαστε μαζί με αυτό το αγόρι, θα ήσασταν μαζί. Δεν ξέρω ποιοι είναι οι λόγοι και ποιες είναι οι συνθήκες που σας χώρισαν. Αλλά στα 41 μου χρόνια μπορώ να ξέρω με μεγάλη βεβαιότητα ότι όταν δύο άνθρωποι ΘΕΛΟΥΝ να είναι μαζί, βρίσκουν τρόπο και είναι μαζί. Και πριν προλάβεις να μου πεις ότι δεν ξέρω the whole story, θα σε παραπέμψω σε αυτά που γράφεις εσύ η ίδια. Γράφεις στο κείμενό σου: «Συνεχίσαμε να μιλάμε και να βρισκόμαστε “φιλικά” για τα επόμενα 2 1/2 χρόνια, γιατί απλά δεν μπορούσαμε ο ένας χωρίς την παρουσία του άλλου, έστω κι αν ήταν απλά τυπική και για έναν καφέ. Ξέρουμε και οι δυο ότι ο ένας για τον άλλον είμαστε πάρα πολύ σημαντικοί αντίστοιχα και το δέσιμο θα είναι πολύ μεγάλο για πάντα κι ας μην μιλάμε πια…» Ξαναδιάβασέ το σε παρακαλώ. Διάβασέ το προσεκτικά. Διάβασέ το μερικές φορές. Βλέπεις ότι αυτό που γράφεις δεν στέκει? Τυπικά για έναν καφέ, δεν βγαίνεις με τον πιο σημαντικό άνθρωπο στη ζωή σου χωρίς του οποίου την παρουσία δεν μπορείς να ζήσεις. Αυτόν τον παντρεύεσαι και κάνεις παιδιά μαζί του και γερνάτε μαζί. Τυπικά πίνεις καφέ με έναν γνωστό, έναν παλιό φίλο ή κάποιον με τον οποίο κάποτε είχες κάτι και τώρα αισθάνεσαι λίγο τύψεις που ξέρεις ότι ακόμα σε θέλει αλλά εσύ δεν μπορείς να ανταποκριθείς. Γιατί αν αισθανόσουν κι εσύ έτσι, δεν θα πίνατε καφέ τυπικά σαν φίλοι. Θα ήσασταν ζευγάρι και θα κάνατε σχέδια για το μέλλον. Και όσο σκληρό και αν ακούγεται το δέσιμο είναι κάτι που χτίζεται με την πάροδο των χρόνων με πολύ κόπο και μέσα από την επαφή σε μια σχέση (φιλική, ερωτική, εργασιακή κλπ). Μια 7μηνη εφηβική σχέση δύο παιδιών, εξ'ορισμού δεν μπορεί να δημιουργίσει δέσιμο ζωής. Εδώ αδέλφια που έχουν μεγαλώσει μαζί μια ολόκληρη ζωή και δεν έχουν κανένα δέσιμο μεταξύ τους. Πόσο μάλλον δυο έφηβα παιδιά τίγκα στις ορμόνες που έζησαν έναν έρωτα για μερικούς μήνες!!! Μήπως αυτά που λες είναι ευσεβής πόθος????? Στα λεω έτσι ωμά (σαν μανούλα) για να σε ξεκολλήσω από ένα μάταιο κόλλημα και να πας τη ζωή σου παρακάτω με την οικογένειά σου. ΚΥΡΙΩΣ για να μη βασανίζεσαι!!!! Αυτό σε τρωει γιατί είναι το ανεκπλήρωτο. Είναι αυτό το "what if..." το οποίο όλοι έχουμε μια τάση να εξιδανικεύουμε όταν η ζωή μας τραβάει κάποια ζόρια. Αλλά είναι τόσο ουτοπιστικό και τόσο λάθος... Ξεκόλλα. Σου κάνει κακό. Δεν σε αφήνει να προχωρήσεις στη ζωή. Αυτά θα σου έλεγα αν ήσουν κόρη μου.
Εχω ζήσει ακριβώς ολα αυτά που λες. Σταματα να ωραιοποιείς την εφηβικη σου σχέση γιατι σίγουρα ξεχνας το λόγο για τον οποιο χώρισες μαζί του σε πρώτη φάση. Μην κανεις πισογυρίσματα, ακόμα και μαζι του να είσαι αμα χωρίσεις θα είναι πολύ απογοητευτικό το συναίσθημα. Δωσε χωρο και χρόνο στον εαυτό σου, κανε πράγματα για σενα και θα δεις οτι ολα θα πάνε καλα. το υποσυνειδιτο δεν μπορουμε να το ελεγξουμε οπως ουτε και τα ονειρα, η ζωη ομως ειναι δική μας και πρεπει να τη ζήσουμε οσο καλυτερα μπορουμε. μην αφίνεις ενα ωραιοποιημένο παρελθον να μαυριζει το παρον σου και τα ονειρα να ειναι πιο συμαντικά απο την πραγματικότητα... Ξερω οτι υποφέρεις! θελει δύναμη και πίστη στον εαυτο σου!
Αρχικά σκέφτηκα κι εγώ να γράψω την άποψή μου αλλά με κάλυψε απόλυτα το καταπληκτικό σχόλιο του/της 1866.
τα ονειρα ειναι ονειρα και οχι πραγματικοτητα...και γω βλεπω ακομα την 1η μου σχεση αλλα και αλλους πρωην στον υπνο μου, που ουτε τους εχω δει απο τοτε που χωρισαμε....αλλα γενικα το μυαλο φερει μνημες που ειναι παλιες διοτι ετσι εχει μεινει στο υποσυνηδειτο...για παραδειγμα, εχω αλλαξει 5 σπιτια αλλα παντα στα ονειρα μου οταν βλεπω οτι ειμαι στο σπιτι μου, με τον αντρα μου και τα παιδια μου, βλεπω το σπιτι οπου εζησα 15 χρονια απο 5 εως 20 ετων....και οταν ρωτησα την μητερα μου μου ειπε και εκεινη πως βλεπει παντα το σπιτι που εζησε κοριτσακι.... θελω να πω πως ο πρωην σου δεν συμβολιζει τον ευατο του αλλα τον ''συντροφο'' σου...δηλ τον αντρα σου στην παρουσα φαση...εκτος αυτου εχεις και τις ορμονες σου αυξημενες...αλλωστε η σεξουαλικη επιθυμια ειναι εντονη στην περιοδο της κυησης οποτε....μην νομιζεις οτι δεν εχεις ξεπερασει τον πρωην σου για λιγα ονειρα που βλεπεις....εκτος κ αν εχει παιχτει κατι αλλο και δεν μας το αναφερεις...απολαυσε την οικογενεια σου και μην ξυνεις πληγες που μπορει να ματωσουν...
Καλησπέρα και από μένα...Οι ορμόνες χτυπάνε κόκκινο με την εγκυμοσύνη και αυτό είναι σε όλες μας γνωστό οπότε τα ups & downS της συμπεριφοράς μιας γυναίκας κυμαίνονται και σίγουρα τα νεύρα σπάζουν πιο εύκολα ,γινόμαστε ευερέθιστες και συχνά αναπολούμε την ανέμελη ζωή των εφηβικών μας χρόνων και ίσως την ανεμελιά μας πριν το γάμο και ίσως και πριν από τον ερχομό ενός παιδιού ίσως φταίει και επιλόχεια κατάθλιψη.Σίγουρα , οι ευθύνες ενός παιδιού και η αναμονή ενός ακόμα "βαραίνουν" το κεφάλι σου με σκοτούρες πολλές που τις έχεις συνδυάσει μοιραία με τον άνδρα σου αφού με εκείνον κάνατε οικογένεια και σε συνδυασμό με την οικονομική κρίση όλα αυτά σου φαίνονται βουνό. Αναπωλείς την εφηβική ξεγνοιασιά αλλά πλέον έχεις μπει σε άλλη φάση της ζωής σου. Συνειδητά αποκτήσατε παιδί αλλά οι ευθύνες είναι πολλές και ο χρόνος για "προσωπική ζωή" είναι ελάχιστος . Δεν είναι εύκολος ο έγγαμος βίος, πολλώ δε μάλλον τα παιδιά. Αλλά είναι επιλογή μας τα παιδιά ,συνειδητή επιλογή και κάνουμε focus σε αυτά.Ο "πρώην" είναι ένα παλιό κεφάλαιο στη ζωή σου, δεν είναι άλλο παρά ένας εφηβικός έρωτας ή για να το θέσω σωστά , μια σχέση η οποία δεν ευδοκίμησε για τους λόγους που εσύ ξέρεις.Και έρχεται τώρα το ερώτημα ή η φαντασίωση,που σου λέει :"αν ήμουν με εκείνον, δε θα είχα αυτά τα θέματα, θα ήμουν αλλιώς".Εκείνος στο μυαλό σου είναι πια εξωραϊσμένος και νομίζεις (κακώς) πως θα ήταν καλύτερα τα πράγματα. Ίσως ονειρεύεσαι και ένα ακόμα "φιλικό καφεδάκι" μαζί του και στο βάθος(κακά τα ψέματα όταν μιλάς για τον μεγαλύτερο έρωτα ποθείς) μια αναβίωση της σχέσης. Τί να κάνεις;;Η άποψή μου: Απόβαλε ΑΥΤΉΝ την φαντασίωση,του παρελθόντος που στοιχειώνει τα όνειρά σου,(μόνο κακό σου κάνει)κόψε το σαν κακή συνήθεια(υποδαυλίζει ό,τι έχεις κάνει έως τώρα) και προχώρα μπροστά και βάλε στα όνειρά σου τα παιδιά σου, αυτό που ήδη έχεις και αυτό που έρχεται, σκέψου πως είσαι πολύ τυχερή που έχεις δημιουργήσει,βρες κοινά πράγματα και κάντε τα μαζί με τον άνθρωπο που σε αγαπάει αποδεδειγμένα και βάλε τον ξανά στη ζωή σου και στη σκέψη σου και οραματίσου πώς θα ήθελες να είσαστε μελλοντικά!!!! Πίστεψέ το και θα γίνει. Με το καλό το νέο bebe!!
Αγαπητή αυτό που περνάς ονομάζεται πολύ απλά ΑΠΩΘΗΜΕΝΟ τίποτα λιγότερο και τίποτα περισσότερο. Στο εγγυώμαι πως και να βρεθείς με αυτόν τον άνθρωπο, και να κάνεις και έρωτα μαζί του θα καταλάβεις πως όλο αυτό δεν είναι παρά μια φούσκα! Αν ήταν αληθινό και τόσο δυνατό δεν θα προχωρούσες με τη ζωή σου πολύ απλά. Θα έμενες εκεί. Δεν θα είχες ένα παιδί (και ένα στα σκαριά = 2) και ένα σύζυγο που σε αγαπάει. Σίγουρα αυτό που περνάς έχει βαθύτερα τις ρίζες του. Πρέπει να το ψάξεις γιατί κινδυνέυεις να πληγώσεις 3 άτομα που δεν φταίνε σε τίποτα απλά γιατί εσύ δεν ήσουν έτοιμη να κάνεις οικογένεια και παιδιά.
Πιστευω πως πολλες αισθανονται οπως εσυ,δηλ.σκεφτονται αρκετες φορες τον πρωην.οπως παντα λεω ο πρωην για να ειναι πρωην καποιος η καποιοι λογοι θα υπαρχουν.δεν νομιζω πως ειναι λογος να χαλασεις την οικογενεια σου,πιστευω πως πρεπει να ζεις το τωρα και οχι το παρελθον.εστιασε σε σενα και την οικογενεια σου και μονο.σιγα σιγα θα τον ξεπερασεις η τουλαχιστον θα τον προσπερασεις.
Το παληκάρι αντιπροσωπεύει την εφηβεία σου και τ'ανέμελα χρόνια,γι'αυτό και δεν μπορείς να τον βγάλεις από το μυαλό σου...δεν είσαι χορτασμένη από τη ζωή μκαι οι ευθύνες που έχει το μεγάλωμα των παιδιών αλλά και οι "υποχρεώσεις" που έχεις σαν παντρεμένο άτομο σου πέφτουν βαριές.Ο σύζηγος αντιπροσωπεύει όλα τα παραπάνω και γι'αυτό έχεις τις αμφιβολίες σου για τη σχέση σας.Τι θέλεις;ανεμελειά που όμως ξέρεις ότι δεν μπορείς να έχεις γιατί έρχετε ένα μωρό ακόμα στο σπίτι σας,που θα πρέπει να καλύψεις τις ανάγκες του.οπότε οι δικές σου παραγκωνίζονται.Και σε λίγο καιρό μ'ένα μωρό στην αγκαλιά κι ένα τρίχρονο να τα κάνει όλα γης μαδιάμ θα σκέφτεσαι τι καλά που περνούσες με το "μεγαλύτερο σου έρωτα" και τι άσχημα που περνάς με τον άντρα σου,που όμως δεν φταίει αυτός αλλά το ότι είσαι ακόμα έφηβη παρά τα 24 σου χρόνια...μην ανησυχείς πάντως,πολλοί άνθρωποι είναι έτσι και δεν το παραδέχονται στον εαυτό τους.Θα το ξεπεράσεις...
Είναι πολύ δύσκολο να ξεριζωσεις από μέσα σου κάτι που είναι ζωντανό... Η δουλειά θεωρώ ότι καλό ειναι να γίνει σε εσένα κ στο μέσα σου, προσπαθώντας να τοποθετήσεις σιγα σιγα τα πράγματα στη σωστή του θέση... Σίγουρα το παρελθόν όλοι μας σε πολλές καταστάσεις το αναπολουμε... Την ανεμελιά, τους έρωτες, τη τρέλλα... Το παρελθόν σου σε έχει κάνει αυτό που είσαι σήμερα κ οφείλεις να το αγαπάς... Όμως η ζωή σου είναι στο τώρα κ όχι στο τότε... Ζυγισε τα κ βάλε τις δικές σου προτεραιότητες... Η απαντηση στην ερώτηση σου βρίσκεται ακριβώς μπροστά σου κ όχι σε κανένα βυθό που θα σου λείπει το οξυγόνο... Διανυεις μια φορτισμένη περίοδο της ζωής σου λόγω εγκυμοσύνης... Θα σε συμβούλευα να αφήσεις τον χρόνο να κάνει τη δουλειά του κ σιγα σιγα θα δεις ότι όλα θα μπούνε στη θέση τους... Λίγο πολύ ο καθένας μας έχει κατά καιρούς περάσει ανάλογες στιγμές... Είναι ανθρώπινο κ φυσιολογικό... Με το καλό να δεχτείς το θησαυραυκι σου!!
καλησπερα!!απο την στιγμη που προχωρησες την ζωη σου κ εχεις την οικογενεια σου κ οπως γραφιεις εναν αντρα που σ αγαπαει κ καταφερατε κ μετα απο διαφορες δυσκολες καταστασεις να στε μαζι κ αγαπημενοι!!μην σκεφτεσε τα παλιαα!γιατι αν ηταν να σουν με εκεινο το παιδι θα σουν και θα ειχες μ αυτον ολα αυτα τα ωραια που ζεις τωρα!!αρα ......κοιτας μπροστα με ολη σου την σκεψη στον αντρα σου στο παιδι σου κ σ αυτο που θα ρθει με το καλοο!!μην αφηνεις τιποτα απο το παρελθον να σε χαλαει η προβληματισειι!!