Εγώ θα γίνω Lalaloopsy!

Όταν ήμουν μικρή, υπήρχαν δυο ατάκες που μου έλεγε η μαμά μου και πάντα μα πάντα με εκνεύριζαν. Κοίτα να δεις τώρα, σύμπτωση! Τη μία την λέω πια και εγώ στην κόρη μου.

Όποτε ήθελα κάτι εξωπραγματικό, η μαμά μου μού έλεγε:

1. Και εγώ θέλω τον Richerd Gere, αλλά δεν μπορώ να τον έχω

2. Και εγώ θέλω να γίνω αστροναύτης, αλλά δεν γίνεται

Ο Richard Gere δεν είναι του γούστου μου -η μαμά μου μάλλον ακόμα τον θέλει, γιατί εξακολουθεί να χρησιμοποιεί την ατάκα- αλλά αυτό με τον αστροναύτη, ομολογουμένως το λέω συνέχεια. Ειδικά τώρα που η Αθηνά όλα «θέλω» και «θέλω» είναι.

– Θέλω εκείνο, θέλω το άλλο, θέλω το παράλλο, εεεεεε, θέλωωωωωωωω, έλεγε χθες το απόγευμα η κόρη μου

– Και εγώ θέλω να γίνω αστροναύτης, αλλά δεν γίνεται. Γίνεται, Αθηνά;

– Όχι μαμά, δεν γίνεται  (ανάθεμα αν ξέρει τι είναι ο αστροναύτης, αλλά ποτέ δεν ξέρεις… Συνειδητοποίησα ότι ξέρει τελικά πολύ περισσότερα απ’ ότι περίμενα)

– Εσύ θέλεις να γίνεις αστροναύτης;

– Όχι μαμά.

σκέψη, σκέψη, σκέψη

– Εγώ θέλω (να γίνω) Lalaloopsy

Kαι τρέχει στο δωμάτιό της, ανοίγει το συρτάρι που είχαμε τη στολή της από τις απόκριες (πού την ανακάλυψε, δεν ξέρω) και μέσα στη ζέστη τη φοράει, πετάει και την περούκα στο κεφάλι και όλα καλά.

Η αλήθεια είναι πως έχουμε περάσει τη φάση «Θέλω να γίνω ζαχαροπλάστης» και «Θέλω να γίνω πριγκίπισσα» (που το πρώτο είναι εύκολα υλοποιήσιμο και για το δεύτερο ποτέ δεν ξέρεις, τυχερά είναι αυτά) και τον τελευταίο καιρό όλο Lalaloopsy θέλει να γίνει: δηλαδή κούκλα (!!) με κουμπιά για μάτια και μαλλιά φουξ ή στην καλύτερη μπλε.

Αχέμ… Δεν ξέρω πώς να το χειριστώ η μάνα. Τι να της ευχηθώ;

«Γίνε παιδί μου, αν αυτό σε κάνει ευτυχισμένη!«

Από την Barbie τα φοβόμασταν τα στερεότυπα-πρότυπα, από τη Lalaloopsy την πάθαμε!

Όπως και να ‘χει, κρατάω το κομμάτι «κούκλα», γιατί η μικρή μου έχει αρχίσει ομολογουμένως να γίνεται κούκλα ζωγραφιστή (ευτυχώς χωρίς κουμπιά για μάτια!)