Μια οικογένεια χαμένη. Μια αγάπη που μέσα μου θα υπάρχει για πάντα

Είμαι η Ηρώ και θέλω να σας πω κι εγώ την δική μου ιστορία.

Είμαι 40 χρονών και μητέρα δύο Αγγέλων, του Βαγγέλη και της Κάτιας, 10 χρονών και 6 αντίστοιχα. Είναι όλη μου η ζωή. Εγώ η ίδια είμαι μοναχοκόρη, μοναχοπαίδι, υιοθετημένη από δύο υπέροχους ανθρώπους που μου δίδαξαν τι σημαίνει αγάπη αυτό που μπορώ και δίνω απλόχερα τώρα στα δικά μου παιδιά.

Στα 28 μου γνώρισα τον πρίγκιπα των ονείρων μου, παντρευτήκαμε μέσα σε 6 μήνες. Τα μάτια του ήταν ο κόσμος μου όλος. Ζήσαμε για λίγο ελεύθεροι και σε πολύ γρήγορο χρονικό διάστημα ξεκινήσαμε τις προσπάθειες να κάνουμε παιδί. Τα πράγματα όμως δεν ήταν τόσο εύκολα. Για δύο χρόνια μπαινόβγαινα στο Μητέρα με επεμβάσεις και θεραπείες λόγω γυναικολογικών προβλημάτων, πήγαινα από τον έναν γιατρό στον άλλο και όλοι μου έλεγαν πως μετά από αρκετά χρόνια θεραπείας ίσως μπορέσω να κάνω παιδί. Μάλιστα κάποιος διάσημος γυναικολόγος μου είχε πει «ίσως κάποτε φτάσεις στην πηγή και πιεις νερό«. Ήμουν απελπισμένη.

Εκλαψα πολύ, μια φίλη μου, μου είπε να πάω να προσευχηθώ στην Αγία Ειρήνη την Χρυσοβαλάντου και έτσι μαζί με τον άντρα επισκευτήκαμε το μοναστήρι όπου μας συμβούλεψαν να νηστέψουμε και μετά να φάμε το άγιο μήλο. Και έτσι και έγινε. Τα Χριστούγεννα του 2002 από εκεί που δεν το περίμενε κανείς, το τεστ έδειξε θετικό, μάλιστα από την σαστιμάρα μου επειδή είχα αγοράσει δύο τεστ, ένα για την ωορρηξία και ένα για εγκυμοσύνη, δεν ήξερα αν αυτό που κρατούσα στο χέρι μου ήταν το σωστό. Θυμάμαι εκείνη την ημέρα έβρεχε καταρρακτωδώς και εμείς χωρίς ομπρέλες, χωρίς τίποτε, τρέξαμε αμέσως να κάνουμε εξετάσεις αίματος.

Περίμενα με αγωνία μέχρι το βράδυ. Η μητέρα μου θα πήγαινε να τις έπαιρνε γιατί εγώ δεν είχα το κουράγιο. Δεν μπορείτε να φανταστείτε το συναίσθημα που είχα όταν άκουγα την μητέρα μου να μου λέει «κοριτσάκι μου, τελείωσαν όλα είσαι έγκυος» Το πάτωμα χοροπήδαγε μαζί μου, όλα στριφογύριζαν μαζί με μένα. Περίμενα με αγωνία να γυρίσει ο άντρας μου από την δουλειά στις 9 το βράδυ και να του το πω, όλα μου  φαινόντουσαν σαν παραμύθι.

Περιττό να σας πω πως την εγκυμοσύνη μου την απόλαυσα στο έπακρο με τα προβληματάκια της μεν, αλλά ήταν οι καλύτεροι μήνες της ζωής μου. Και το μωρό μου καλοκαιρινό, ήρθε στην αγκαλιά μου τον Αύγουστο, 1η Αυγούστου. Θυμάμαι ήταν βράδυ όταν στην βεράντα του σπιτιού μας συζητώντας αποφάσισα να πάρω τον γυναικολόγο μου για να ρωτήσω αν πρέπει να κάνω κάτι, γιατί είχα μπεί αρκετά στον μήνα μου και μου είπε  «έλα αύριο να γεννήσεις» Θυμάμαι πως ο άντρας μου από τον πανικό του έφαγε… μια πίτσα και ένα πεινιρλί.

Την άλλη μέρα το πρωί στο Μητέρα για υπέρηχο και τα αυτονόητα ξέρετε…. όμως τα πράγματα δεν ήταν καλά, ο υπέρηχος κράτησε περισσότερο από όσο έπρεπε, όλοι είχαν ασπρίσει πρασινίσει, μ’ αρπάξανε σηκωτή, ακούω τον γυναικολόγο μου να φωνάζει στις νοσοκόμες «ΚΣ γρήγορα», δεν καταλάβαινα, ρώταγα και δεν μου απαντούσαν… Κάποια στιγμή με φωνή δυνατή μου είπε ο γιατρός «Τα νερά σου έχουν σπάσει και δεν έχεις πάρει χαμπάρι τίποτε, το παιδί έχει γυρίσει ανάποδα… Κάνουμε καισαρική«

Επισκληριδιο και γρήγορα στο χειρουργείο. Ακουγα τους παλμούς μου να χτυπάνε στο μόνιτορ και εγώ να φωνάζω εάν το παιδί είναι καλά. Όταν είδα τον γιατρό να σηκώνει το μωρό μου ψηλά, έβλεπα το πίσω μέρος του κεφαλιού του αλλά δεν το άκουγα να κλαίει. «Γιατί δεν κλαίει;» ρώτησα, δεν πρόλαβα και άκουσα τη φωνούλα του, μια Μαία το πηρε αγκαλιά και μου είπε «Ορίστε ο γιός σας, πάρτε τον αγκαλιά» Δεν μπορούσα όμως γιατί με είχαν δεμένη και τότε μου τον ακούμπησε στον ώμο μου και τον φίλησα ετσι όπως ήταν κατευθείαν μετά την γέννα… Τον μύρισα, τον φίλησα και δεν τον έχανα από τα μάτια μου.

Μια στιγμή που αλλάζει όλη σου η ζωή. Ενα παιδί δικό σου, κομμάτι σου, κομμάτι του σώματός σου, της ψυχής σου, κομμάτι του ανθρώπου που λάτρεψες και που μαζί του ονειρεύτηκες τη ζωή σου. Ε! η ζωή μετά με τον Βαγγέλη γεμάτη εκπλήξεις, αγωνίες, χαρά, όλα όσα ένας γονιός νιώθει για το παιδί του… Περιττό να σας πω πως ακόμα και σήμερα που ο Βαγγέλης είναι 10 χρονών, ένα πρόβλημα με τον ύπνο τον έχουμε. Αυτό το παιδί δεν κοιμάται ποτέ μα ποτέ όμως… και μαζί με αυτόν ούτε κι εγώ.

Μετά από 3 χρόνια ήρθε στην ζωή μας η πριγκιπέσα μου, η Κάτια μου. Πολύ εύκολα, χωρίς αγωνίες, χωρίς κλάματα, χωρίς τρεχαλητό σε γιατρούς. Το μωρό αυτό το ένιωσα να σκιρτάει στην κοιλίτσα μου από δυόμιση μηνών. Θυμάμαι καθόμουν όλο ευθεία με τεντωμένα τα πόδια, ξαπλωμένη στον καναπέ, έκλεινα τα μάτια μου και αφουγκραζόμουν το σώμα μου. Η αλήθεια είναι πως το δεύτερο παιδί γεννιέται με συνοπτικές διαδικασίες γιατί οι ευθύνες δεν σε αφήνουν να το απολαύσεις εντελώς.

Η δεύτερη εγκυμοσύνη μου ήταν ομαλώτερη από την πρώτη, όμως στον 9ο μήνα ένιωθα πολύ βαριά και εξουθενωμένη και φυσικά πάλι με καισαρική. Ενα μωράκι μέσα στα ροζ και πολύ ζηλιάρα! Θυμάμαι όταν μπήκαμε μέσα στο σπίτι με το μωρό και τον Βαγγέλη, ο άντρας μου κρατώντας την στην αγκαλιά του πήρε ταυτόχρονα και τον Βαγγέλη αγκαλιά έ! λοιπόν το βλέμμα ενός νεογέννητου κοριτσιού που του κλέβουν τον μπαμπά δεν μπορείτε να φανταστείτε πως ήταν αφού εκείνη τη στιγμή την ονομάσαμε «ο δολοφόνος με τα ροζ«.

Τώρα πλέον έχουμε μείνει οι τρείς μας. Δυο χρόνια μετά την γέννηση της μικρής μου, ένας τρίτος άνθρωπος ήρθε και τα άλλαξε όλα. Αυτό που είχα ονειρευτεί από μικρή, να έχω την δική μου οικογένεια, τον δικό μου άνθρωπο που θα μ’ αγαπάει και θα τον αγαπάω, τα όνειρα που έκανα να γερνάμε μαζί και να καμαρώνουμε τους αγγέλους μας, έγιναν σκόνη. Αυτό που με θυμώνει και με πικραίνει είναι πως εκείνη η κυρία που αποφάσισε να διαλύσει μια οικογένεια, παίζει το ρόλο της μητέρας στα δικά μου παιδιά. Στον Βαγγέλη μου και στην Κάτια μου που τους είχα εννιά μήνες στην κοιλιά μου, που πόνεσα, που έκλαψα, που έχασα 10 χρόνια από τη ζωή μου όταν η υγεία του Βαγγέλη μου κινδύνεψε.

Πως μια ξένη γυναίκα αποφασίζει να παίξει ένα ρόλο που δεν της ανήκει;

Τέλος πάντων, προσπαθώ καθημερινά να παλέψω για αυτές τις δύο ψυχές που μου δίνουν τόση δύναμη να συνεχίσω. Καθημερινά βλέπω στα μάτια τους εκείνον που τόσο λάτρεψα και τόσο λατρεύω και αυτό πλέον μου αρκεί.

Ας είναι καλά, όπου και αν είνα,ι εγώ όμως έχω δίπλα μου δύο πλάσματα που με αγκαλιάζουν, με προσέχουν και με λατρεύουν και τα λατρεύω και είναι μια σύνθεση δική μου και δική του, από μια αγάπη που μέσα μου δεν έχει σβήσει και δεν θα σβήσει ποτέ.

[divider]

Έχεις μια απορία, μια ερώτηση, μια ιστορία;

Μπορείς να τη στείλεις στο eimaimama@gmail.com