Πού πας αγόρι μου;

Τι να κάνω; Να περικυκλώσω ένα χώρο στο σαλόνι με κάγκελα; Άλλη λύση δεν βρίσκω. Έχει ένα μήνα που το μικρό σκουληκο-βαρελάκι που έχω για παιδί αλωνίζει όλο το σπίτι. Το σαλόνι πλέον δεν του είναι αρκετό. Αρχίζω και φοβάμαι ότι κάποια στιγμή θα γυρίσω το βλέμμα μου και δεν θα τον δω και θα τον βρω λίγο αργότερα να έχει σκαρφαλώσει, ξέρω γω..; Στο πλυντήριο; Γιατί δεν είναι μόνο το ότι σέρνεται, μπουσουλάει, γλιστράει, στριφογυρίζει και πάει, είναι ότι έχει αρχίσει και ψευτοσκαρφαλώνει, κρατιέται και ανασηκώνεται.

Σκαλώνει στις γωνίες, διπλώνει με το κάτω μέρος του σώματος στον έναν τοίχο και το πάνω στον άλλον, μπερδεύεται, δεν ξέρει τι να κάνει, πατάει μια στριγκλιά που νομίζεις ότι έφαγε κάτι επικίνδυνο ή μάγκωσε κάπου τα δάχτυλά του, αλλά όχι… Είναι η στριγκλιά της εσωτερικής δύναμης, αυτής που αναβλύζει μέσα από τα βάθη της ψυχής του και δινει ώθηση να ξεκολλήσει από τη γωνία και να συνεχίσει.

Χαλιά ακόμα δεν ξεστρωσαμε, αλλά δεν πάει άλλο. Πρέπει να γίνει και αυτό. Και τότε θα έχω το μικρό ξεσκονόπανο, εεεεε, παιδι μου, να τσουλαει πάνω στη μαρμαρίνη χαρούμενο και κεφάτο. Και αν κοπανήσει το κεφάλι του; Παραδόξως ακόμα δεν του έχει συμβεί. Ακόμα.

Η αλήθεια είναι ότι τα δυο μου παιδιά είναι εντελώς διαφορετικά στο θέμα κίνηση. Η Αθηνά το πήγε αργά το θέμα, αυτός εδώ δεν κρατιέται (των άκρων είμαστε). Και έτσι κάθομαι και σκέφτομαι, λες και είμαι εντελώς παντελώς πρωτάρα μαμά, πώς στο καλό να διαχειριστώ το θέμα σκουλήκι έρπεται και μετά μετατρέπεται σε μαϊμούδι που σκαρφαλώνει. 

Αφού να φανταστείτε, για αυτό έβαλα φρένο στη δίαιτα, γιατί το νιώθω πως πρέπει να μαζέψω θερμίδες και ενέργεια να έχω να καίω (τι άλλη δικαιολογία θα βρω, θεέ των μπικίνι;)

Εως και η αλλαγή πάνας έχει μετατραπεί σε εφιάλτη. Είναι ικανός να τον αλλάζω π.χ. στο κρεβάτι, να δει κάτι στο κομοδίνο και να θέλει σώνει και ντε να συρθεί μέχρι εκεί να το πάρει, αφήνοντας εμένα να φωνάζω και να ιδρώνω μπας και καταφέρω να του τη φορέσω ίσια και να κολλήσω τα αυτοκόλλητα.

Μόνο στον ύπνο και στον μάρσιπο είναι ήρεμος ο γλυκός μου. Και στο καρότσι, μέχρι βέβαια να βαρεθεί.

Μου αρέσει που ζω πρωτόγνωρες εμπειρίες και ας είναι το δεύτερο παιδί. Όλα είναι τόσο ίδια και τόσο διαφορετικά ταυτόχρονα.

Πείτε μου όλες εσείς με τα παιδιά κομάντο: τι να τον κάνω; Να ασφαλίσω όλο το σπίτι, να τον αφήσω να μου γυαλίζει το πάτωμα και να προσεύχομαι μην φάει κανένα παραπεσμένο κέρμα και δεν τον πάρω χαμπάρι; (γιατί το έχουμε και αυτό, θέλει να τα πιάσει όλα. Όταν λέμε όλα, εννοούμε μέχρι και ένα μικρό κόκκο σκόνης)

Αφήστε που έχουμε και το άλλο: παίρνει τα παιχνίδια της Αθηνάς. Και είπαμε, καλό χρυσό το Αθηνάκι, αλλά μην το κάνεις να χάσει την ψυχραιμία του. Ξέρεις, κύριε, τι κόπο κάναμε για να αποκτήσουμε τη Hello Kitty για να έρθεις εσύ να μου τη σαλιώσεις; Την πιάνουν και αυτήν τα διαόλια της λοιπόν και κατεβάζει υπέροχες ιδέες τύπου «Έλα αδερφέ μου να παίξουμε με τα κέρματα» Καλά διαβάσατε, με τα κέρματα. Ευτυχώς το μάτι της μάνας είναι αετίσιο και με τη μία μάζεψε τα φονικά -για ένα μωρό- όπλα. Και η Αθηνά το έπαιζε μετά αθώα περιστερά «μα εγώ είχα καλή πρόθεση» με χαμηλωμένο βλέμμα.

Ωραία περνάμε βέβαια. Το σαλόνι μοιάζει με λούνα παρκ που το έχουν βομβαρδίσει, αλλά δεν βαριέσαι. Τουλάχιστον ζούμε μέσα στο χρώμα και τη χαρά. Και την τρομάρα καμιά φορά, γιατί όταν κοιμούνται όλο και κάποιο Fisher Price μένει αναμένω και αρχίζει το τραγούδι και παθαίνουμε με τον Μάνο ένα ψιλοχοντροσοκ.

Τελικά τι να τον κάνω; Τι πρέπει να προσέχω; ΒΟΗΘΗΣΤΕ!