Η μαμά ρωτάει: Μήπως τον κακόμαθα;
Είμαι η μαμά Γ. και θα ήθελα να μοιραστώ μαζί σας έναν προβληματισμό μου… Να μου πειτε και εσείς τη γνώμη σας…
Είμαι μαμά δυο αγοριών, ο ένας 5 χρονών και ο άλλος 11 μηνών. Και τα δυο μου παιδια τα μεγάλωσα με τον ίδιο τρόπο, απλά στο μωρό εφάρμοσα με περισσοτερο ζήλο και σε μεγαλύτερο βαθμό τις αρχές του attachment parenting (ανεμπόδιστο θηλασμό, σλινγκ, ύπνο μαζί αρκετές φορές, αγκαλιές χωρίς περιορισμό και όλα τα σχετικά….)
Και τώρα αναρωτιεμαι…. εκανα καλα;
Να σας εξηγησω γιατι το λέω αυτό…
Το μωρό είναι πλέον κολλημένο πάνω μου. Δεν πάει σε κανέναν άλλο εκτός από εμένα, τον μπαμπά του και λίγο στη μαμά μου… Δεν θέλει να μείνει με κανεναν άλλο ούτε λεπτό… Ηρεμεί μόνο με εμενα…. Γαντζώνεται πάνω μου και δεν με αφήνει… Μπιμπερό δεν δέχεται με τίποτα και αναρωτιεμαι τώρα που θέλω να αποθηλασω τι θα γίνει…. Κάθε πρωί που φεύγω για τη δουλεια κλαίει σπαραχτικά (από όταν έρθει η κοπέλα που τον κρατάει, πριν φύγω καν), αγκαλιά δεν τολμάει να τον πάρει άνθρωπος, ούτε καν άτομα που γνωρίζει π.χ. ο μπαμπας μου, που τον βλέπει κάθε μέρα.
Όλο αυτό λοιπόν, με έχει κουρασει τοοοοσο πολύ… και ενώ στην αρχή καμάρωνα που είμασταν αυτοκόλλητοι, τώρα κουράστηκα που δεν μπορώ να κάνω βήμα χωρίς αυτόν….
Ο πρώτος μου γιος, παρόλο που θήλασε και αυτός ένα χρόνο, ήταν εντελώς ανεξάρτητος.
Φταίω εγώ που τον «κακόμαθα» όπως μου λένε; Εχει τρομάξει με κάτι και δεν εμπιστευεται τους ανθρώπους; Ή απλά κάθε παιδί είναι διαφορετικό;;
Έχεις μια απορία, μια ερώτηση, μια ιστορία;
Μπορείς να τη στείλεις στο eimaimama@gmail.com
Όλα τα παιδάκια είναι διαφορετικά μεταξύ τους, ακόμα κ αυτά που μεγαλώνουν στην ίδια οικογένεια, με τους ίδιους γονείς, με τους ίδιους κανόνες, με τον ίδιο τρόπο μεγαλώματος, με τα ίδια ερεθίσματα, με τις ίδιες λαμβάνουσες κ έτσι πρέπει να αντιμετωπίζονται. Όντως το παιδάκι σου είναι μικρό ακόμα κ ίσως θέλει τον χρόνο του κ ίσως θέλεις κ λίγο περισσότερο χρόνο απ' ότι χρειάστηκε το μεγαλύτερο σου παιδάκι. Γι' αυτό δώστου τον χρόνο που χρειάζεται κ κάνε λίγο υπομονή όσο κουρασμένη κ αν είσαι, το οποίο είναι πολύ κατανοητό βέβαια. Συμφωνώ με αυτό που σου έγραψε η effie πολύ. Δοκίμασε κάτι τέτοιο σαν το παράδειγμα που σου έδασε κ μπορεί σιγά σιγά να δεις μια διαφορά.
Πήγαινα στο διπλανό δωμάτιο και εκλαιγε που δεν με έβλεπε, κτλ. Ρωτώντας τον παιδιατρο για αυτη την συμπεριφορά μου είπε ότι σε αυτη την ηλικία έτσι ακριβώς είναι με την μαμα. Όντως μετα απο 2 μήνες, τώρα είναι 18 μηνών, έγινε πιο ανεξάρτητος και σε λογικά πλαίσια "μαμακιας". Δεν έχει σχέση ουτε ο θηλασμος, ουτε όλα όσα ανεφερες. Και τον θηλασα, και ακόμα κοιμάται στο κρεβάτι μας, και πολλές φορές του κάνω τα χατηρια ενώ δεν πρέπει. Ρωτα και τον παιδιατρο να δεις τι θα σου πει.
Μην αγχώνεσαι, δεν είναι κακομαθημένο το μικράκι σου, απλά θέλει την μανούλα του. Προφανώς δεν είναι έτοιμος να σε αποχωριστεί. Καταλαβαίνω την κούρασή σου αλλά κάνε υπομονή. Όπως σου είπαν κάποιες μανούλες παραπάνω χαλάρωσε εσύ για να χαλαρώσει και το μωράκι σου. Και πίστεψε με πολύ σύντομα θα παρακαλάς να κοιμηθεί μαζί σου και δεν θα θέλει :( (Δεν μπορώ με τίποτα να πείσω την πεντάχρονη πλέον κόρη μου να κοιμηθεί ένα βράδυ μαζί μου :( )
δοκιμασε να τον δινεις σε καποιον αλλον ενω εισαι και συ διπλα του...εαν φοβασαι εσυ, το παιδι το αναγνωριζει και φοβαται με τη σειρα του κ εκεινο....κατσε σε ενα καναπε με την γιαγια διπλα σου, και μετα με την γιαγια διπλα του (δη. εκεινος στη μεση) και σιγα σιγα σηκω για λιγο και ξανακατσε πριν αρχισει να τσατιζεται....θελει χρονο....σκεψου πως ενα χρονο τον εμαθες διπλα σου, πως λοιπον εχεις την απαιτηση να σε ξεπερασει σε μια μερα???
Έτσι ακριβώς και η δική μου ιστορία με τα παιδιά μου. Οπως τα λες. Μετά που άρχισε η μικρή να μπουσουλάει πιο άνετα και να περπατάει κρατώντας βρήκα την ησυχία μου... :) περίπου στους 10 μήνες και δεν ξέρω το συνειρμό της αλλά άρχισε και να δέχεται να την πάρει αγκαλιά κ κάποιος άλλος εκτός από μένα, συμπεριλαμβανομενου και του ...μπαμπά του δυστυχου που ενώ τρελαινόταν απ' την χαρά της όταν τον έβλεπε σπάραζε στο κλάμα όταν του την έδινα!