Όλα ήταν τέλεια!!

Η μικρή μου σήμερα κλείνει 1 μήνα! Πόσο γρήγορα πέρασαν οι μέρες απο την γέννησή της, ακόμα δεν έχω προλάβει καλά καλά να το συνειδητοποιήσω!!

Η δική μου ιστορία τοκετού ήταν απλά τέλεια!!!

Γνώρισα τον άντρα μου τον Ιούλιο του 2012. Γνωριστήκαμε, ερωτευτήκαμε και τον Δεκέμβρη παντρευτήκαμε! Ήμουν ήδη 4+ μηνών έγκυος!

Είχαμε Π.Η.Τ. 23/5.

Όλα κύλησαν υπέροχα, είχαμε μια εγκυμοσύνη χωρίς προβλήματα και ιδιαίτερες δυσκολίες! Ναι,οκ.. Είχαμε τις αναγούλες μας, τις ζαλάδες μας, τις ανακατωσούρες μας, τα πρηξιματάκια μας, τους πόνους στη μέση, τα πόδια και στην πλάτη προς το τέλος, τις σούπερ εναλλαγές διάθεσης και όοοολα τα “κλασικά” συμπτώματα που έχει μια εγκυμοσύνη αλλά ήταν όλα καλά!!! Να τονίσω πως δεν ήθελα να μείνω έγκυος γιατί φοβόμουν να γεννήσω και πάντα έλεγα πως αν ποτέ τύχει να μείνω έγκυος θα κάνω καισαρική. Επίσης να τονίσω πως απο την αρχή παρακαλούσα τον γιατρό μου να μου κάνει καισαρική αλλά εκείνος αρνιόταν, αν δεν υπήρχε σοβαρός λόγος για να γίνει, δεν θα κάναμε…

Οι μέρες περνούσαν εξαιρετικά γρήγορα και ήμουν ήδη στον 7ο μήνα όταν άρχισα να αγχώνομαι για την ώρα του τοκετού. Ρωτούσα όλες όσες είχαν γεννήσει πως ακριβώς είναι οι πόνοι της γέννας, με τρόμαζε το οτι δεν ήξερα πως θα είναι η αίσθηση αυτού του πόνου!! Ήθελα να ξέρω τα πάντα! Έμπαινα και σε διάφορα φόρουμ, ρωτούσα θειάδες, ξαδέρφες, φίλες, γνωστές ,άγνωστες… Και η αλήθεια είναι πως άκουσα πολλές διαφορετικές απόψεις… Απο το “εκείνη την ώρα θα παρακαλάς να πεθάνεις για να σταματήσεις να πονάς” μέχρι και το “είναι όπως οι πόνοι περιόδου, ούτε που θα το θυμάσαι μετά”…

Είχα τρομοκρατηθεί, φοβόμουν οτι θα πεθάνω, αλήθεια… Τώρα βέβαια μου ακούγεται λιγάκι χαζό αυτό, αλλά πραγματικά το φοβόμουν!

Μπήκα στον 9ο και πήγαμε για την καθιερωμένη εξέταση στον γυναικολόγο. Η μικρή μας ήταν ακόμα ψηλά, είχαμε μέρες ακόμα, μας έλεγε. Την επόμενη εβδομάδα πάλι ραντεβού…

”Έχουμε ακόμα…”

…Εν τω μεταξύ εγώ ειχα ήδη πονάκια απο τον 8ο και τσιμπηματάκια και πίστευα πως δεν θα φτάσω στην Π.Η.Τ.! Αμ δεεεε..!!!! Φτάσαμε μια εβδομάδα πριν την Π.Η.Τ. και δεν είχε αλλάξει κάτι.. Έτσι κλείσαμε ραντεβού για Πέμπτη 23 του μήνα, να μπούμε με πρόκληση, άλλο άγχος και αυτό! Γιατί η κυρία, απο εκεί που ήθελα καισαρική σώνει και ντε, όσο περνούσε ο καιρός αποφάσισα ότι θέλω να γεννήσω εντελώς φυσιολογικά, ούτε επισκληρίδιο ούτε τίποτα!!!

Την Τρίτη το βράδυ είχα μπει για μπάνιο, όταν ένιωσα κατι ζεστό ανάμεσα στα πόδια μου. Δεν έδωσα σημασία, νόμιζα πως άλλαξε η θερμοκρασία του νερού! Μετά απο λίγο, πάλι το ίδιο! Βρε μπας και σπάσαν τα νερά;;

Βγαίνω,τ ο λέω στη μαμά μου και τον άντρα μου, ”Πάρε τον γιατρό” μου λένε.

Παίρνω, του λέω ακριβώς τι συνέβη, μου λέει ”Ξεκίνα σιγά σιγά για το μαιευτήριο, θα σε εξετάσω και βλέποντας και κάνοντας, αλλά κατά πάσα πιθανότητα έχουν σπάσει τα νερά», μου λέει… Τι το ‘θελε…

”Δεν θέλω να γεννήσω ακόμα, δεν είμαι έτοιμη” έλεγα…

Χαχαχαχαχα… Τρελή μάνα!!!

Πάμε στο μαιευτήριο, με εξετάζει… Τζίφος η υπόθεση, ούτε νερά, ούτε τίποτα… Μου λέει «Δεν σε βάζω τώρα μέσα αν και θα μπορούσα, αλλά αν μπούμε τώρα κατά πάσα πιθανότητα θα γεννήσουμε με καισαρική. Ας δώσουμε λίγο χρόνο ακόμα στη μικρή, ίσως κατέβει και έρθει απο μόνη της! Πήγαινε σπίτι και αν δεν αλλάξει κάτι, την Πέμπτη το πρωί εδώ, όπως κανονίσαμε…«

Απογοήτευση οι δικοί μου, βιαζόντουσαν να δούνε το μωρό! Έρχεται η Πέμπτη, είχαμε ραντεβού στις 07:30. Εγώ απο το άγχος μου είχα ξυπνήσει απο τις 3! Δεν είχα φάει πολύ το βράδυ, όπως μου είπαν, ούτε πολύ νερό είχα πιεί. Εντελώς μαγικά εκείνη την ημέρα δεν είχα καθόλου άγχος! Ήμουν σίγουρη οτι όλα θα πάνε καλά!

Φτάσαμε στο μαιευτήριο, κάναμε εισαγωγή, μπήκαμε για το ιστορικό, την προετοιμασία κ.τ.λ… Και με μετέφεραν στην αίθουσα οδυνών κατα τις 8:20! Ξεκίνησα λίγο να φοβάμαι, αλλά μόλις ήρθε ο άντρας μου ηρέμησα. Να τονίσω επίσης πως δεν ήθελα να είναι μέσα ο άντρας μου γιατί είχα ακούσει και άλλα του τύπου οτι «Εκεινη την ώρα θα θέλεις να κάνεις κακά» και διάφορα τέτοια που όσο να ΄ναι, είναι λίγο άσχημα σαν εμπειρίες να τα ζήσει, είναι κάπως!!!

Μου έβαλαν ορό στις 8:30 και 9:20 περίπου μου “έσπασε” ο γιατρός τα “νερά”. Οι πόνοι ξεκίνησαν αλλά ήταν πολύ μικροί ακόμα, με διαστολή 2! Ακούμε το πρώτο κλάμα, κάποια γέννησε. Κοιταζόμαστε με τον άντρα μου και χαμογελάμε… Η ώρα περνούσε, γελάγαμε, μιλάγαμε, πήγαινα τουαλέτα σε όλο αυτό το διάστημα (άλλη μια απορία που είχα, αν θα μπορώ να πηγαίνω τουαλέτα) Όλα καλά…

Κατά τις 10:30 με εξετάζουν πάλι, διαστολή 4 αλλά η μικρή είναι ακόμα ψηλά! Ακούμε πάλι κλάμα και πάλι και πάλι… Σκεφτόμουν πως ίσως κάτι δεν πάει καλά,δ εν γίνεται όλες να γεννάνε τόσο γρήγορα και εμείς ακόμα να είμαστε εδώ!!!

Η ώρα περνούσε, οι πόνοι γινόντουσαν πιο έντονοι και συχνοί. Με ρωτούσαν συνέχεια αν θέλω επισκληρίδιο…

”Θα το παλέψω, ακόμα αντέχω”, τους έλεγα.

Η ώρα είχε πάει 15:30,  πονούσα, πεινούσα, διψούσα και νύσταζα! Για εμένα το χειρότερο ήταν η νύστα!

Είχα διαστολή 7-8 αλλά η μικρή ήταν ακόμα πολύ ψηλά μου έλεγαν. Δεν θα γεννούσαμε πριν τις 18:00. Ζήτησα επισκληρίδιο, δεν θα μπορούσα να αντέξω αν αργούσαμε και άλλο. Ήμουν πιο πολύ κουρασμένη, παρά πονούσα. Μου έκαναν μισή δόση για να μην σταματήσει η διαδικασία του τοκετού, μου είπαν. Με βοήθησε, λαγοκοιμόμουν ανά διαστήματα, ο πόνος αντί για 2 λεπτά διαρκούσε 1,5 ή μάλλον τόσο τον καταλάβαινα όπως μου έλεγαν και σταμάτησε να πονάει η μέση μου, το βασικότερο για εμένα!

Κατα τις 17:20 απο εκεί που απλά πονούσα ξεκίνησα να νιώθω ένα “σφίξιμο” χαμηλά και να σπρώχνω ασυνείδητα. Σφίγγω το χέρι του άντρα μου,το λέω στη μαία μου, με εξετάζει, μου λέει “Μην σπρώχνεις ακόμα, το μωρό είναι πολύ ψηλά”. Δεν γινόταν, ανα 30” περίπου ερχόντουσαν οι πόνοι και δεν μπορούσα να το κοντρολάρω. Ξεκινήσαμε να σπρώχνουμε, είχα τελεία διαστολη. Με εξέτασε ο γιατρός μου. Μου βάζουν οξυγόνο, όπως είπα ήμουν πολυ κουρασμένη και δεν είχα κουράγιο-δύναμη για να σπρώξω!

Μου έκαναν την υπόλοιπη μισή δόση απο την επισκληρίδιο όταν βγήκε το κεφαλάκι του μωρού! Και η αλήθεια είναι οτι δεν με βοήθησε καθόλου, ήμουν στα αλήθεια πολύ πολύ πολύ κουρασμένη… Ο γιατρός μου πήγε να αλλάξει, περάσαμε απέναντι, συνεχίσαμε να σπρώχνουμε. Θυμαμαι πως κάποια στιγμή είπα στον άντρα μου οτι δεν αντέχω άλλο, ότι μου είπαν πως όλες όσες ήταν να γεννήσουν σήμερα, έχουν ήδη γεννήσει, ημασταν μόνοι μας και μπορούσα να φωνάξω όσο θέλω!

Θυμάμαι πως είχα γύρω μου περίπου 8 άτομα, νοσοκόμες, νοσηλευτές κ.τ.λ.. Όλοι μου έλεγαν πως σχεδόν τελείωσε, άλλο λίγο έμεινε, μπράβο μου που έφτασα ως εκεί και πως μόνο εγώ γεννάω φυσιολογικά!

Τελικά μετά απο πολυυυυύ ταλαιπωρία στις 17:47 γεννήσαμε!!! Ένας κορίτσαρος 3.660 και υγιέστατη!!! πως μου είπαν, το μωρό ήταν μεγάλο, γι’ αυτό ταλαιπωρηθήκαμε τόσο και πως με είχαν για καισαρική, δεν πίστευαν οτι θα τα κατάφερνα!!! Αργότερα έμαθα πως εκείνη την ημέρα είχαν 11 τοκετούς και οι 9 ήταν με καισαρική! Πραγματικά ήμουν πολύ περήφανη που κατάφερα να γεννήσω φυσιολογικά!

Τέλος, θα ήθελα να πω σε όλες τις μέλλουσες μανούλες να μην φοβούνται τον τοκετό! Είμαστε γεννημένες για αυτό! Και οι πόνοι είναι ακριβώς όπως οι πόνοι της περιόδου, απλά πιο έντονοι! Και το αν υποφέρεται ο πόνος ή όχι είναι καθαρά στο μυαλό της καθεμιάς!!!! (και αυτό σας το λέω εγώ που δεν έχω περάσει περίοδο χωρίς παυσίπονο!!!!!!!!!!) Είναι μοναδική εμπειρία και δεν θα την άλλαζα με τιιιιιιίποτα στον κόσμο!!! Εύχομαι σε όλες τις γυναίκες να μπορέσουν να το ζήσουν αυτό! Αλλα και όσες δεν το έζησαν για οποιονδήποτε λόγο, να χαίρονται τα ζουζούνια τους και να είναι πάντα υγιείς και να περιτριγυρίζονται απο χαρά και αγάπη!

Γιατί όπως και να έχει γεννήσει η καθεμιά, στο τέλος μόνο αυτό έχει σημασία!!!

Μαμά Ανατολή

[divider]

Έχεις μια απορία, μια ερώτηση, μια ιστορία;

Μπορείς να τη στείλεις στο eimaimama@gmail.com