Τέλος καλό, όλα καλά!

Eιμαι η μαμα M. και ειμαι 28 χρονων. Ειχα την ατυχια να γεννηθω με συγγενη καρδιοπαθεια, τετραλογία FALLOT και χειρουργηθηκα σε ηλικια 2 ετων! Ολα πηγαν καλα!

Εφτασα αισιως τα 17 μου και γνωρισα τον αντρα μου. Μεχρι τα 17, πηγαινα -εννοειται- και εκανα τα τσεκ απ μου και τις εξετασεισ μου, ολες οσες χρειαζονταν. Απο τα 17 μου λοιπον γνωρισα τον αντρα μου, ερωτευτηκαμε,  περνουσαμε τελεια! Γυρω στα 20 αρραβωνιαστηκαμε. Ολο αυτο το διαστημα αμελησα τελειως το προβλημα υγειας μου! Οι γονεις μου φωναζαν, εγω δεν ακουγα τιποτα! Εκανα την επανασταση μου σε λαθος μαχη!

Εν τω μεταξύ ο αντρας μου ηξερε για το προβλημα μου, το συζητησαμε και ολα οκ! Στα 24 μου πηραμε την αποφαση απο κοινου και παντρευτηκαμε. Ολα σουπερ!!! Μετα τον γαμο οι γονεις συνεχιζαν να φωναζουν να παω για εξετασεις! Να διευκρινισω οτι μενω επαρχια και οι εξετασεις επρεπε να γινουν Αθηνα. Δεν ειχαμε στο χωριο μας παιδοκαρδιολογο -γιατι παιδιοκαρδιολογος με παρακολουθησε και με παρακολουθει ακόμα. Οι γονεις μου ελεγαν πριν παρουμε αποφαση για παιδι, να παω στον γιατρο και να το συζητησω μαζι του! Χαμπαρι εγω!

Φευγουμε λοιπον με τον αντρα μου για ταξιδι του μελιτος! Και ξεκιναω το μπιρι μπιρι στον αντρα μου για παιδι. Να μην τα πολυλογω, ξεκιναμε τις ελευθερες προσπαθειες! Χαλαρα!

Μετα απο εναν μηνα τσουπ ηρθε το θετικο τεστ! Μπαμ μπαμ! Δεν το περιμενα! Εκει αρχισα να «ωριμαζω», με επιασε κρυος ιδρωτας! Αρχισα να θυμαμαι τα λογια των γονιων μου και να φοβαμαι! Πειτε με ανωριμη, πειτε με οτι θελετε! Ηθελα ενα παιδι, δεν ηταν κατι κακο! Φταιω, φταιω γιατι δεν ακουσα τους γονεις μου, γιατι παρατησα τις εξετασεις μου! ΝΑΙ ΦΤΑΙΩ! Αλλα ριχνω ενα μικρο φταιξιμο στους δικους μου που δεν μου εξηγησαν την σοβαροτητα του προβληματος ή εστω οι γιατροι να με προειδοποιησουν, κατι τελος παντων!

Έλεγαν καποτε στους δικους μου οι γιατροι: ολα καλα και μπορει να παντρευτει αργοτερα και να κανει παιδια! Μια φυσιολογικη ζωη!

Ελα ομως που δεν ηταν ετσι!

Μενω εγκυος λοιπον! Και το λεμε στους δικους μου… Δεν μπορω να σας περιγραψω το τι κλαμα εριξα και τι φωνες ακουσα! Εκεινη η περιοδος ηταν η χειροτερη, ολο στεναχωρια, αγχος και πολυ πολυ κλαμα. Με τα πολλα φευγουμε παμε Αθηνα!

Κανω εξετασεις. Χαλια η πνευμονικη βαλβιδα, ειχε μεγαλη ανεπαρκεια και χρειαζοταν χειρουργειο. Ρωτησα την γιατρο «Τι θα γινει με την εγκυμοσυνη; Θα συνεχιστει ή να κανω διακοπή;«

Δεν απαντουσε, εριχνε το μπαλακι σε εμενα να παρω μαλλον εγω αποφαση.

Γυριζω στο χωριο μου απογοητευμενη χωρις να ξερω τι να κανω… Εκτρωση δεν ηθελα να κανω. Γυριζω λοιπον και τσουπ ξεκιναει η 1η αποκολληση. Νοσοκομειο ξαπλα, βγαινω, παω σπιτι, ακινησια εγω! Βρισκουμε αλλη γιατρο σε αλλο νοσοκομειο να παρουμε μια 2η γνωμη, δεν με επαιρνε και πολυ ο καιρος. Αν επρεπε να κανω διακοπή κύησης, επρεπε να προλαβω. Εγω ομως αυτη την σιχαμερη λεξη, περιμενα να μου το πουν οι γιατροι. Μονη μου δεν επαιρνα πρωτοβουλια.

Οι αποκολλησεις συνεχιζονταν, ρακος εγω απο στεναχωρια. Ξανα Αθηνα στον 2ο γιατρο. Παω εκει, τιποτα παλι. Τα ιδια, δεν μου ειπαν κατι, θα εκαναν λεει συμβουλιο, θα εβλεπαν τις εξετασεις μου και θα αποφασιζαν.

Ξανα πισω εγω. Παλι αποκολληση, παλι νοσοκομειο και ξαπλα!

Μετα απο καιρο, μολις ειχα κλεισει το 1ο τριμηνο, με παιρνουν τηλεφωνο επιτελους, μου λενε «Συνεχιζεται η εγκυμοσνη, αλλα καθε μηνα θα ερχεσαι να σε παρακολουθουμε και βλεπουμε… Αν κατι δουμε, θα το παρουμε το μωρο!«

Εκει πηρα μεγαλη χαρα! Την αλλη μερα πααω στο μπανιο… Κυριακη πρωι! Και βλεπω μεγαλα κομματια αιματος! Επειδη ηταν Κυριακη, φευγω, παω νοσοκομειο και εκει μου λενε πως ανοιξε ο τραχηλος! Κλαμα κακο.

Την αλλη μερα παω στην δικια μου γιατρο. «Ανοιξε ο τραχηλος πολυ λιγο. Θα κανουμε περιδεση» μου λεει «αλλα δεν θα την κανεις εδω, θα πας εξω απο το χωριο σε αλλο νοσοκομειο γιατι εκει ειναι πιο καλοι αναισθησιολογοι γιατι πρεπει να προσεξουμε και την καρδια«

Φευγω, παω και εκει. Καθομαι μια μερα μεσα. Μετα απο 2 μερες θα εκανα την περιδεση γιατι ειχα πεσει και σε απεργια. Κοιμαμαι λοιπον το βραδυ και ξυπναω κατα τις 6 τα ξημερωματα και ειδα βρεγμενο το κρεβατι, ρε γαμωτο, λεω, παλι αιμα… Παω στο μπανιο, πουθενα αιμα, αλλα βρεγμενη. Ειχαν σπασει τα νερα. Εστω αυτα τα λιγα… Ημουν στον 4ο μηνα!

Μου βαζουν φαρμακα για να αποβληθει το μωρο να με καθαρισουν, πλεον δεν γινοταν τιποτα. Απο τις 6 το πρωι μεχρι τις 4 επιτελους βγηκε. Με καθαρισαν. Αυτο ηταν. Παει το μωρο μου. Αυτη ηταν η χειροτερη περιοδος της ζωης μου.. αλλα η ζωη συνεχιζεται.

Μετα απο λιγους μηνες κανω το χειρουργειο καρδιας, πηγαν ολα καλα!!!! Και εκει συζητησα το θεμα εγκυμοσυνης. «Ε τωρα ναι» μου ειπαν «μπορεις ανετα«

Περασαν βεβαια γυρω στα 3 χρονια μετα απο το χειρουργειο (μεχρι να μου κοψουν τα φαρμακα να δουνε πως παω χωρις χαπια, μεχρι να χασω καποια παραπανισια κιλα περασαν 3 χρονια) τα οποια χρονια για μενα ηταν μαρτυρικα, δεν περνουσαν με τιποτα.

ΗΘΕΛΑ ΕΝΑ ΠΑΙΔΙ, ΒΙΑΖΟΜΟΥΝ!

Το ηθελα ομως τοσο πολυ που δεν με ενοιαζε η ταλαιπωρια που πηγαινα συνεχεια Αθηνα να κανω εξετασεις, οχι δεν με ενοιαζε.

Περασαν τελικα τα  χρονια, ωσπου πηρα το οκ των γιατρων. Και μετα απο 3 μηνες μενω εγκυος!!!! Ηταν μια υπεροχη περιοδος!!!!

Ειχα μια τελεια εγκυμοσυνη! Ημουν οργανωμενη, ειχα τον καρδιολογο μου που με παρακολουθουσε καθε 2 μηνες! Ειχα βρει και γυναικολογο στην Αθηνα και ημουν μεσα στην τρελη χαρα! Ουτε αποκολλησεις ουτε τιποτα!!

Ωσπου τα Χριστουγεννα ηρθε -με καισαρικη εννοειται- το αγγελουδακι μου!!!!!! Τωρα λοιπον που μιλαμε εχω εναν γιο 1.5 χρονων! Και η ζωη μου ειναι προς το καλυτερο!

Τελος καλα, ολα καλα!!!! Θα ηθελα και αλλο ενα παιδακι βεβαια, αλλα θα δουμε αργοτερα τι θα πουν και οι γιατροι!!!!

Μετα απο ολα αυτα που περασα τελικα ωριμασα πολυ!! Φταιω σε μερικα σημεια, φταιω πολυ! Το παραδεχομαι!

Και ηθελα να πω οτι τελικα αν εχεις πεισμα και πιστη ολα τα καταφερνεις! Απλα να εχεις θεληση και να το θελεις πολυ ομως!!

Μεσα μου πιστευω πως θα κανω και αλλο ενα παιδακι!! Το πιστευω! Η ΕΛΠΙΔΑ ΠΕΘΑΙΝΕΙ ΠΑΝΤΑ ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ, ΕΤΣΙ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ;

μαμά Μ.

Έχεις μια απορία, μια ερώτηση, μια ιστορία;

Μπορείς να τη στείλεις στο eimaimama@gmail.com