Καλώς τα ψεματάκια!
Έχει λίγο καιρό που η κόρη μας, σχεδόν 3 1/2 ετών, έχει αρχίσει τα ψεματάκια… Όχι κάτι φοβερό και τρομερό, απλά το κλασικό: δεν το έκανα εγώ, αυτός το έκανε!
– Αθηνά, ποιος έριξε αυτά στο πάτωμα;
– Ο Αρχέλαος!
(ο Αρχέλαος στο μεταξύ να κοιμάται :P)
– Αθηνά, ποιος έσκισε αυτό το βιβλίο;
– Ο παππούς!
(ο οποίος άλλη δουλειά δεν είχε από το να σκίζει βιβλία!)
– Αθηνά, ποιος έβγαλε τα ρούχα από το συρτάρι;
– Ο Billy
(… το κανίς! Γνωστά τα κανίς για τις ικανότητες τέτοιου τύπου)
Όλα αυτά συνοδεύονται φυσικά από χαμόγελο αθώας περιστεράς. Αν μπορούσε, σίγουρα θα σφύριζε και αδιάφορα!
Και άμα της πεις «Μα καλά, είναι δυνατόν ο τάδε να το έκανε;», γελάει με χάχανο σαν μαγισσάκι και σου λέει και ξεδιάντροπα «χοχοχο, όχιιιιι!»
Φυσικά έχουμε ήδη αρχίσει να εξηγούμε πως δεν είναι σωστό να λέμε ψέματα και πως είναι ανθρώπινο να κάνουμε λάθος. Δεν είναι κακό, αρκεί να μην το θέλουμε και φυσικά να ζητάμε συγγνώμη όταν χρειάζεται. Νέα αποστολή για τη μαμά και τον μπαμπά λοιπόν!
Εσείς πώς χειρίζεστε τα ψεματάκια τους σ’ αυτή την τρυφερή ηλικία;
Χιχι! Μου θυμιζει τις καθημερινες μας στοιχομυθιες με την 28 μηνων "μεγαλη" μου: - Κατι μου μυριζει. Ποιος εκανε κακακια; - Το μωο μας. - Ποιος εβαλε στην κουνια του μωρου το πατινι (πατινι λενε το γατακι μας) - Το μωο μας. - Ποιος ανοιξε την πανα του μωρου και γεμισε το αυτι της με χαντρουλες; - Μονιο του το εκανιε.
Χα χα μόλις σήμερα μου έλεγαν κάτι φίλοι ότι το 3 χρονών κοριτσάκι τους ρίχνει και σπάζει π.χ. ένα αντικείμενο που βρίσκεται ψηλά στο ράφι και όταν τη ρωτάνε "γιατί το έκανες; " απαντάει "όχι εγώ, το μωρό το έριξε", το οποίο μωρό είναι μόλις 2 μηνών και δε θα μπορούσε βέβαια να έχει κάνει τη ζημιά!Είναι και αγαθιάρικα μες στην πονηριά τους!Βρίσκω πολύ σωστές τις συμβουλές της Χαράς πιο πάνω.Νομίζω πως είναι μικρή ακόμα για να καταλάβει ότι η αλήθεια είναι το σωστό και το πρέπον.Τα μικρά παιδία τα σαγηνεύει η ευκολία του ψέματος.Μεγαλώνοντας θα καταλάβει ότι το ψέμα είναι κάτι κακό και ότι δεν πρέπει να λέει ψέματα ή τέλος πάντων ότι δεν είναι και τόσο εύκολο τελικά να ξεγελάς τη μαμά και το μπαμπά με ένα ψέμα!Αν και νομίζω ότι η ανθρωπότητα εν γένει δε θα γλιτώσει ποτέ από το ψέμα. Όλοι, ακόμα και οι πιο έντιμοι άνθρωποι, κάποια στιγμή έχουν καταφύγει σ'αυτό. Φυσικά κάποια στιγμή όλα τα παιδιά πρέπει να μαθαίνουν την αξία της αλήθειας και της ειλικρίνειας αλλά δεν μπορείς να αποφύγεις εντελώς και μερικά ψεματάκια. Προσωπικά δεν ελπίζω ότι ειναι ρεαλιστικό να αναθρέψω το παιδί μου ώστε να γίνει ένας 100% ειλικρινής άνθρωπος!
Η ιστορία του Πινόκιο σε ουδέτερο χρόνο και το να μη δίνεις ιδιαίτερη σημασία στο ψέμα είναι το κλειδί. Αν το υπερτονίσεις και αρχίζεις το κήρυγμα τότε το παιδί θα καταλάβει ότι έτσι τραβάει την προσοχή και θα το επιτείνει. Οπως όλα σε αυτές τις ηλικίες, είναι φάση και με σωστό χειρισμό θα περάσει... Εγώ πάντως ακόμη και τώρα που είναι έξι, τον αφήνω μερικές φορές να πιστεύει ότι με έχει ξεγελάσει. Δε χρειάζεται να ξέρουν τα παιδιά ότι αντιλαμβανόμαστε πάντα το ψέμα τους γιατί έτσι θα προσπαθήσουν να βρουν όλο και πιο εκλεπτυσμένους τρόπους να μας πουν ψέμματα και να μην τους πιάνουμε και είμαι σίγουρη ότι τελικά θα τα καταφέρουν (practice makes perfect). Ασε που πλέον τις φορές που κάνω ότι τον πιστεύω, μετά από λίγο έρχεται και μου λέει "Μαμά, με πιστεύεις;" "Φυσικά, σε εμπιστεύομαι πολύ" του απαντώ. Και κάπου εκεί μου σκάει την αλήθεια και κερδίζει ένα σβουριχτό φιλί στη μούρη!
ego tis diavazo ton pinikio kai tis kano kyrigmata proliptika....
Μου ήρθε στο μυαλό το κλασσικό: Για βγάλε την γλώσσα σου να την δει η μαμά! Αν λες ψέματα τ γράφει/αλλάζει χρώμα/-οποιαδήποτε-μετάλλαξη-σου-έρθει!!!! χεχεχε Blast from the past! Και για να είμαι ειλικρινής το έχω πει και εγώ στα ανήψια μου, όπου η θεϊκή τους αντίδραση να μην ανοίγουν το στόμα με έκανε να πεθάνω στο γέλιο! Τώρα βέβαια από την θέση της μαμάς μάλλον προσανατολίζομαι στο να το αντιμετωπίσω όπως αναφέρεις και εσύ παραπάνω, δηλαδή ένα πρώτο μάθημα περί ηθικών αξιών..