Πεθερά-νύφη: 1-0!

Είμαι η Σοφία, 36 χρονών, έχω δύο γιους και είμαι μηχανικός στον ιδιωτικό τομέα, με θέση προϊσταμένης σε τεχνική εταιρεία, με τεράστιες ευθύνες, αναγνώριση στον κλάδο μου και πληθώρα έργων που έχω αναλάβει και έχω διεκπεραιώσει επιτυχώς και χωρίς ποτέ να συγκρουστώ με πελάτες και εργοδότη. Δεν είμαι πάντως η γυναίκα καριέρας με την αυστηρή της έννοια και έχω μία ισορροπημένη οικογένεια (βλέπε το κείμενο μου «τα παιδιά μας είναι δική μας υπόθεση»). Οι πληροφορίες αυτές θα παίξουν ρόλο σε αυτά που θα διαβάσετε. Θα σας γράψω για το θέμα που αγαπάμε να μισούμε: ΤΗΝ ΠΕΘΕΡΑ!!

Εγώ που λέτε έμαθα από τους γονείς μου να είμαι ειλικρινής άνθρωπος, να κοιτάζω την ουσία των πραγμάτων, να μην με νοιάζει το «φαίνεσθε», τα χρήματα και η κοινωνική τάξη των ανθρώπων, να δίνω απλόχερα χωρίς ανταλλάγματα, να αγαπώ τους φίλους και να σέβομαι ακόμη και αυτόν που αντιπαθώ. Οι γονείς μου παρεμπιπτόντως είναι αγρότες και τα πεθερικά μου συνταξιούχοι δάσκαλοι. Και οι δύο οικογένειες μας έχουν βοηθήσει οικονομικά-υλικά παρόλο που δεν ήμασταν ποτέ στη φάση να κρεμόμαστε από την βοήθεια τους. Το εκτιμούμε, το σεβόμαστε και το ανταποδίδουμε όποτε χρειάζεται.

Κάνοντας τον απολογισμό μου μετά από 13 χρόνια σχέσης και 6γάμου, θα σας πω πολύ ειλικρινά πως απέτυχα να διαχειριστώ την πεθερά μου! Η εν λόγω κυρία λοιπόν είναι αυστηρός χαρακτήρας, με ψεύτικη γλυκύτητα σε τρίτους (τύπου! Αχ καλέ τι κάνετεεεεε!!!), δίνει μεγάλη σημασία στην εξωτερική εμφάνιση των σπιτιών (!!!!) και των ανθρώπων, (φυσικά εννοείτai πως όποιος έχει παραπανίσια κιλά είναι στη μαύρη λίστα), τις πολιτικές πεποιθήσεις των ανθρώπων (όποιος έχει διαφορετική αντίληψη από την ίδια είναι αντιπαθής), αν κάποιος είναι διορισμένος και ειδικά εκπαιδευτικός είναι η αδυναμία της και τέλος αυτός που δεν σπούδασε είναι «αμόρφωτος και καημένος». Με λίγα λόγια έχει αυτόν τον περιβόητο κοινωνικό ρατσισμό της γενιάς των 60+ δημοσίων υπαλλήλων και όπως καταλάβατε έχουμε ακριβώς διαφορετικούς χαρακτήρες.

Έχει καταφέρει χωρίς φωνές αλλά με αυταρχικό τρόπο να μεγαλώσει δυο γιους με φόβο να της γυρίσουν κουβέντα.

Ο δε πεθερός επειδή δεν άντεξε την κατήχηση και την αυταρχικότητα της το έριξε στην τρέλα και πέρασε στο επίπεδο της αφασίας (σοφή κίνηση εν τέλει).

Τα αγόρια μέχρι που μένανε μαζί τους δεν της χαλούσαν χατίρι, αλλά μετά έπιασαν δουλειές, φύγανε, ήρθαν και οι νύφες (ταυτόχρονοι αρραβώνες, εγκεφαλικό η κυρία), τα αγόρια «επαναστάτησαν» και η πεθερά κατάλαβε πως έχασε τον έλεγχο. Να σημειώσω πως δεν ήταν πολύ στοργική μάνα, δεν έλεγε γλυκόλογα στα παιδιά, δεν υπήρχαν αγκαλιές χάδια και τέτοια, πολύ ψυχρή γενικά. Τα αγόρια πήραν και από τον μπαμπά και το έπαιζαν και αυτοί λίγο τρελίτσα.

Επειδή είμαστε από το ίδιο χωριό γνώριζα τον χαρακτήρα της πριν αγαπήσω τον άντρα μου (ο καλύτερος του κόσμου!!!) και λέω που θα πάει, θα τα καταφέρω και μαζί της, δεν περίμενα να αλλάξει χαρακτήρα βέβαια, αλλά σκεφτόμουνα ότι θα βρω έναν κώδικα επικοινωνίας! Λάθος μου μεγάλο. Φως στο τούνελ δεν υπήρχε.

Μπήκα στη μαύρη λίστα από την στιγμή που έμαθε πως είχα σχέση με τον άντρα μου γιατί:

δεν ήμουν αδύνατη προς κοκαλιάρα

δεν ήμουν εκπαιδευτικός

δεν ήμουν διορισμένη (άσχετα που είχα 2 πτυχία και ήμουν πετυχημένη στη δουλεια μου)

δούλευα πολλές ώρες (8 με 10!!!)

δεν είχα πλούσιους γονείς και κύκλο της «υψηλής κοινωνίας»

δεν είχα τις δικές της πολιτικές πεποιθήσεις

αγαπιόμαστε παθολογικά με τον άντρα μου

Ο καλός μου ο αντρούλης από τη στιγμή που γίναμε ζευγάρι μου είχε πει να μην της δίνω απολύτως καμία σημασία γιατί δεν παλεύεται. Να είμαι τυπική μαζί της και να μην χαλιέμαι. Ο ίδιος τις περισσότερες φορές αδιαφορεί, καμία φορά αρπάζεται μαζί της αλλά γενικά είναι πολύ ορθολογιστής. Με έχει υπερασπιστεί πολλές φορές, άλλες πάλι βαρέθηκε να ασχοληθεί, ενώ μαλώσαμε και αρκετές φορές για την μάνα του. Εγώ πάλι δεν μπορούσα να δεχθώ γιατί δεν με συμπαθεί, γιατί μου μιλάει απαξιωτικά, γιατί με φιμώνει, γιατί δεν με συστήνει ως νύφη της, γιατί δεν έρχεται να δει τι κάνω, γιατί με θεωρεί το τίποτα, γιατί δεν χαίρεται με τη χαρά μου, γιατί δεν λυπάται με τη λύπη μου, γιατί δεν έρχεται στις γιορτές μας, γιατί ότι και να συμβεί τα ρίχνει όλα σε εμένα, γιατί ανέβαλα τους αρραβώνες μου για να πάει εκδρομή, γιατί δεν με σέβεται στην τελική ως έναν διαφορετικό άνθρωπο από εκείνη. Δεν μπορούσα να δεχθώ πως υπάρχει τέτοια κακία στον κόσμο, έλεγα δεν μπορεί ο άντρας μου είναι διαμάντι πως έχει αυτήν μάνα!!!.

Μου έκανε συνεχή κριτική για όλους και όλα, μου έριξε την αυτοεκτίμηση, είχα και τρελή δουλειά τότε που χρόνος για καθαρό μυαλό, με γέμισε κόμπλεξ, βγήκαν και στην επιφάνεια ότι απωθημένα μπορεί να είχα 29χρόνια και τελικά έπαθα κατάθλιψη (ναι!! εγώ η φαινομενικά δυνατή προϊσταμένη-μηχανικός) και έκανα ψυχανάλυση για να μπορέσω να δεχθώ το αυτονόητο: δεν μπορεί να είναι όλοι οι άνθρωποι καλοί, δεν γίνεται να μας αγαπάνε όλοι!!!, δεν γίνεται να τα καταφέρνουμε πάντα με τις δικές μας δυνάμεις.

Έφτασα στο σημείο να την μισώ και μετά μίσησα εμένα γιατί μπήκε η κακία μέσα μου. Έκανα λάθος όταν νόμιζα πως θα διαχειριστώ την πεθερά, εμένα έπρεπε να διαχειριστώ απέναντι της. Όσοι με ξέρουν γνωρίζουν πως είμαι ένας ανεξάρτητος άνθρωπος σκεπτόμενος θετικά και αμερόληπτα και έπεσαν από τα σύννεφα όταν τους τα είπα. Δεν μπόρεσα να καταλάβω την κακία γιατί δεν την είχα στην οικογένεια μου και όταν την είδα τρόμαξα. Ευτυχώς ο άντρας μου με βοήθησε, το ξεπεράσαμε, δεν ασχολούμαστε πλέον μαζί της, πάμε τρώμε το φαγητό της όποιες Κυριακές εμείς θέλουμε, λέω την γνώμη μου είτε της αρέσει είτε όχι και γενικά την υπολογίζω τόσο όσο πρέπει. Ευτυχώς επίσης όλα αυτά γίνανε πριν κάνουμε τα παιδιά μας και έτσι μπορέσαμε και χτίσαμε μία όμορφη οικογένεια.

Μην περιμένετε λοιπόν να αλλάξουν οι πεθερές και μην κάνετε το λάθος να σας πάρει από κάτω. Η άμυνα του άντρα μου και του πεθερού μου αποδείχθηκε η καλύτερη.

Αν δείτε ότι κάτι πάει στραβά και δεν έχετε την δύναμη να το διαχειριστείτε χτυπήστε την πόρτα του ψυχολόγου. Δεν είμαστε μόνες μας έχουμε παιδιά να μεγαλώσουμε!

Είμαι αγορομάνα και ορκίστηκα να μην κάνω στα παιδιά μου και στις νύφες μου αυτά που κάνει η ίδια, τα μεγαλώνω με άπειρη αγάπη και θέλω να τα κάνω πιο δυνατά από εμένα, ώστε να μπορούν να διαχειρίζονται την κακία καλύτερα από τη μαμά τους.

Έχεις μια απορία, μια ερώτηση, μια ιστορία;

Μπορείς να τη στείλεις στο eimaimama@gmail.com