Πού πήγε ο παλιός μου εαυτός;

Σας γραφω γιατι χρειαζομαι συμβουλες…..

ΕΙμαι παντρεμενη με ενα διχρονο αγορακι και φαινομενικα δεν μου λειπει τιποτα, γιατι δοξα το Θεο εχουμε ολοι μας την υγεια μας και ευτυχως και ο αντρας μου και εγω δουλευουμε…

Παιρνοντας τα πραγματα απο την αρχη, καποτε ημουν μια κοπελα με εξαιρετικα υψηλη αυτοπεποιθηση και αυθορμητισμο…

Τα τελευταια χρονια απο τοτε που ξεκινησε η κριση περασαμε πολυ δυσκολα (οικονομικα και ψυχολογικα) με τον αντρα μου, ομως τον τελευταιο χρονο μπορω να πω βελτιωνεται το οικονομικο, αλλα μας εμεινε το ψυχολογικο.. Ειδικα σε εμενα σε σημειο που δεν αναγνωριζω τον εαυτο μου…

Για παραδειγμα αισθανομαι παντοτε μειονεκτικα μπροστα σε αλλους, οτι δηλαδη οι αλλοι παντα ειναι πιο εξυπνοι και πιο ικανοι απο μενα στην εργασια τους και γενικα στην διαχειριση διαφορων θεματων… Στο σπιτι κανω τις δουλειες με το ζορι, πραγμα που εχει ως συνεπεια την γκρινια του αντρα μου και το να καβγαδιζουμε…. Στην δουλεια ειμαι ανασφαλης και δινω βαση στο τι σκεφτονται οι αλλοι για μενα…

Κουραστηκα και βαρεθηκα να ειμαι ετσι, ψαχνω τον παλιο μου εαυτο και δεν θυμαμαι καν τι ηταν αυτο που με εκανε την χαμογελαστη, ευχαριστη κοπελα που ημουνα καποτε, που δεν εδινα δεκαρα τι σκεφτονται οι αλλοι για μενα και που οποιοι συναναστρεφονταν μαζι μου παντοτε επιδιωκαν την παρεα μου…

Το μονο -και θα μου πειτε βασικο- που μου δινει χαρα και ευτυχια ειναι ο γιος μου, αλλα οταν χανεις τον εαυτο σου, αισθανεσαι οτι δεν εισαι ουτε αρκετα καλη μανα… Θελω να ειμαι δυναμικη, να μην τα παιρνω κατακαρδα να φυγει αυτη η μιζερια και γκρινια απο πανω μου και να σταματησω να κλαιω με το παραμικρο…

Θα εκτιμουσα τις συμβουλες σας

μαμα Ελενη

Έχεις μια απορία, μια ερώτηση, μια ιστορία;

Μπορείς να τη στείλεις στο eimaimama@gmail.com