Όταν ο Θεός θέλει..

Ειμαι η Φωτεινη και θελω και εγω να πω τη δικη μου ιστορια για τη γεννηση της κορης μου! Εχω ηδη ενα γιο 6 ετων.

Την ημερα της Πρωτομαγιας βλεπω στον υπνο μου την προγιαγια μου που εχει φυγει απο τη ζωη εδω και 23 χρονια και το ονομα της Μαρια. Ηταν πολυ ομορφη με ενα στεφανι στα μαλλια (βεβαια τρομαξα η αληθεια ειναι) και μου λεει «Πριν λιγα χρονια σου πηρα ενα κοριτσι (ειχα μια αποβολη). Αποφασισα με τον αντρα μου να σου χαρισουμε ενα κοριτσι«

Της απανταω πως φοβαμαι γιατι εχω κιρσους και μου απανταει «Mη φοβασαι, ολα θα πανε καλα«

Μετα απο 10 μερες κρατησα ενα θετικο τεστ στα χερια μου. Χαρα μεγαλη αλλα και φοβος μαζι.

Κανω β χοριακη και περιμενα να περασουν λιγες εβδομαδες να παω να ακουσω καρδουλα. Καποια στιγμη οπως καθομουνα σε ενα σκαμπο πεφτω κατω με δυναμη. Τρομαξα πολυ. Μετα απο 2 ωρες ειχα γεμισει αιματα. Φευγω και παω στο γιατρο. Το εμβρυο μια χαρα και μαλιστα ημουνα 6 εβδομαδων και ακουσα καρδουλα.

Ολο το πρωτο τριμηνο ειχα αιμα αλλα κανενα προβλημα με το μωρο. Πηγαινα στη δουλεια μου κανονικα, εκανα τις δουλειες μου ολα οκ. Οταν πηγα για αυχενικη διαφανεια ειδαμε οτι ειχα 2 ινομυοματα. Φοβηθηκα αλλα λεμε οκ θα το παλεψουμε. Λογω των κιρσων ξεκινησα και σαλοσπιρη προληπτικα μην παθω καμια θρομβωση. Λογω του θυροειδη εκανα αγωγη γιατι ειχε παει στο Θεο η tsh.

Περασε ο καιρος και καναμε το β επιπεδου ειδαμε οτι ναι, ητανε κοριτσακι. Μια χαρα το μωρακι. Το αγχος μου ομως μεγαλο! Προσευχομουν μερα νυχτα να παει καλα τρεξιμο εξετασεις για το θυροειδη, για τα αιμοπεταλια για τους κιρσους εκανα και διατροφη γιατι φοβομουνα μην τυχον και κανω κανενα ζαχαρο και καθολου αλατι μην τυχει και ανεβασω πιεση.

Μολις κλεινω το εκτο σε μια επισκεψη στον γιατρο μου κανει την καθιερομενη μετρηση πιεσης και βλεπουμε 14. Παθαινω σοκ. Αρχισα να φοβαμαι ακομα πιο πολυ και να μετριεμαι 3 φορες την ημερα. Κανω και το ντοπλερ και βλεπει η γιατρος οτι μαλλον (δεν ηταν σιγουρη) το μωρο εχει κυστες να νεφρα. Μα πως δεν το ειδαν, της ελεγα, δυο φορες β επιπεδου εκανα.

Μετα απο λιγες μερες και συγκεκριμενα του Αρχαγγελου Μιχαηλ ξυπνησα και πονουσα. Ειχα συσπασεις. Μεχρι το βραδυ ειχα καθε 5 λεπτα πονους. Φευγω παω στο μαιευτηριο και με βαζουν τοκογραφο. Η μικρη ηθελε να βγει πριν καν μπει στον εβδομο. Μου κανει ο γιατρος ενεσεις για τα πνευμονια της και μπαινω εισαγωγη 2 μερες με yutopar ενδοφλεβιο. Καθε 3 ωρες ερχοντουσαν για μετρηση πιεσης και παλμους μωρου. Τελικα γλιτωσαμε τον προωρο τοκετο.

Βγαινουν οι αιματολογικες και βλεπουν αυξημενη την crp τον δειχτη φλεγμονης. Βγαινω απο το νοσοκομειο κι ξεκιναω αντιβιωση. Προσεχα παρα πολυ. Δεν περπατουσα, δεν εκανα δουλειες, τουλαχιστον μεχρι να μπω στον εννατο.

Στις 2 Ιανουαριου βλεπω ενα ονειρο που το περασα χωρις καν να ασχοληθω. Ημουνα σε μια λιμνη και ηταν ενα ιερεας με ενα λαμπερο προσωπο με υπεροχα και λαμπερα αμφια απο ασημι και πετρες εντονα γαλανα ματια και κραταγε ενα δισκοποτηρο. Τον πλησιασα φιλησα το δισκοποτηρο και εφυγα ενω εκεινος μου χαμογελουσε με αυτο το υπεροχο γλυκο προσωπο.

38+3 ξυπναω το πρωι και βλεπω λιγα νερα αλλα δεν ημουνα σιγουρη γιατι ηταν μικρη η ποσοτητα. Μιλαω με τη μαια και μου λεει «Πηγαινε στο νοσοκομειο, εχεις παθει υψηλη ρηξη υμενων»

Φευγω και αφου φτανω ειχα διαστολη 1 και δινει εντολη ο γιατρος να με βαλουν να γεννησω. Μετα απο 3 ωρες και μετα απο πολυ πονο (η επισκληριδιος δεν με επιασε) στην τελευταια εξωθηση βλεπω την μπεμπα μου αλλα σαστισα οταν ξαφνικα φωναζει ο γιατρος «Το παιδι εχει κομπο» Ο λωρος ειχε δεθει κομπος και θα σταματουσε η ροη σε λιγα λεπτα και θα εχανα την κουκλιτσα μου. Αφου μου την εφεραν στο στηθος μου τους εβλεπα ολους γυρω μου και ειχαν παγωσει.

Δεν εβγαινε ο πλακουντας. Ειχε παθει διηθηση και υπηρχε μεγαλος κινδυνος για αιμοραγια. Τελικα ο γιατρος μου, ο αγγελος μου τα καταφερε παρ’ολο που ειχε γινει κατακιτρινος απο το αγχος του.

Γεννηθηκε λοιπον η ομορφη μου νεραιδα. Ειναι τωρα 5 μηνων ειναι πανεμορφη, πολυ ζωηρη υγιεστατη και πανω απ’ολα ειμαστε ζωντανες και οι δυο. Ο Χριστος να μου την εχει καλα και να μου την προσεχει παντα οπως τοτε ετσι και τωρα και να προσεχει ολα τα παιδακια του κοσμου! Ο πνευματικος μου μου ειπε οταν ηρθε να της κανει την ονοματοδοσια οτι ο Ιερεας με το δισκοποτηρα φυσικα ηταν ο Χριστος.

Να ελπιζετε παντα και να αγαπατε!

Έχεις μια απορία, μια ερώτηση, μια ιστορία;

Μπορείς να τη στείλεις στο eimaimama@gmail.com