Τι να φταίει, τι να φταίει που δεν πήγαμε μπροστά;
Γεια σας, γεια σας και από μένα!
Εδώ θα παραθέσω κάποιες σκέψεις μου, έτσι απλώς για να τις παραθέσω, γιατί το βρίσκω τέλειο το ότι μπορώ να το κάνω!
Οπότε:
Με βάση κάποιες στατιστικές και λαμβάνοντας υπόψιν κάποιες αμφίβολες γνώσεις εθνικής ιστορίας, έχει πλέον αποδειχθεί ότι το δίποδο ον που κατοικοεδρεύει στον ελλαδικό χώρο μπορεί χωρίς καμία τύψη να συνεχίσει να κάνει αυτό που κάνει εις τον αιώνα τον άπαντα.
Ok πολύ γενικό. Κακός κράχτης για εισαγωγή. Τι εννοώ; Ε, πολύ συνοπτικά: Το μοναδικό σπονδυλωτό ον σ’ αυτό το ηλιακό σύστημα που δε μαθαίνει απ’ τα λαθη του και δεν αλλάζει για με τίποτα, είναι ο άνθρωπος και δη ο Ελληνας. Ναι ναι κι γω Ελληνίδα είμαι, ναι ναι και μαμά. Και είναι άπειρα τα πράματα που με απασχολούν καθημερινά εκτός απ’ το μαγείρεμα, το πλύσιμο και το σιδέρωμα, το σουπερμάρκετ, το ξεσκόνισμα και τη γιόγκα.
Θα ήθελα να μιλήσω για όλα αυτά τα πάρα πολλά πράματα (όπως είναι ο φόβος, η οικονομική κρίση, η πραγματική κρίση είναι η ζωές μας, η θρησκεία, η ανάγκη για σοκ κ δέος, το ανήκειν, η ανεμελιά, τα τρία αρκουδάκια κ άλλα πολλά) αλλά επειδή έχω τη τάση να πλατειάζω κι επειδή αποκλείεται να προλάβω κιόλας, δε θα το κάνω.
Οπότε ας πούμε ότι αναρωτιέμαι τελευταία τι να φταίει, τι να φταίει που δε πήγαμε μπροστά. Γιατί ξεχνάμε τόσο γρήγορα και πειθόμαστε τόσο εύκολα. Γιατί βλέπουμε το δέντρο (λέμε τώρα) και χάνουμε το δάσος (λέμε τώρα) γιατί βρε αδερφέ επιμένουμε να διαιωνίζουμε και να μεγαλώνουμε ανθρώπους επιφανειακούς, τυποποιημένους, σχεδόν όμοιους με εμάς, που το μέλλον τους είναι ήδη προδιαγεγραμμένο και όχι από εμάς. Γιατί δεν αντιδράμε στην ευτυχία των διαφημίσεων, στη παραίτηση και τα αδέλφια της, στο «αφού όλοι έτσι κάνουν» γιατί χρυσωνόμαστε με το χάπι «το να αγαπάω τα παιδιά μου και να φροντίζω τη φωλιά μου είναι ο,τι πολυτιμότερο μπορώ να κάνω για την ανθρωπότητα» γιατί καταπίνουμε συνειδησιακά ηρεμιστικά με τις χούφτες «εγώ ποτέ δε πήρα φακελάκι, δίνω ο,τι έχω, δε τους ψήφισα, αγανάκτησα στο σύνταγμα όλο το καλοκαίρι» γιατί θέλαμε όλοι κάποτε να αλλάξουμε τον κόσμο και τώρα απλώς αλλάζουμε πάνες νομίζοντας το περισσότερο καιρό ότι εκπληρώσαμε το σκοπό της ζωής μας, γιατί το πιο επαναστατικό ένστικτο που περνάει από μέσα μας (αλλά δε βρίσκει κανέναν και φεύγει) είναι να διεκδικήσουμε για τα παιδιά μας μια πιο ανθρώπινη υποτέλεια και το κυριότερο:
Γιατί νομίζουμε ότι είμαστε τρομερά κουλ και πολύ εναλλακτικοί (όσοι το νομίζουμε, κι γω συχνά πυκνά το νομίζω, τέτοια ψωνάρα είμαι) κάνοντας το.
Γιατί αφού δε μπορούμε πάντα να βοηθάμε τους ανθρώπους, δε φροντίζουμε τουλάχιστον να μη τους βλάπτουμε! Με τον έναν ή τον άλλον τρόπο!
Ουφ. Έχω ήδη ιδρώσει με όλες αυτές τις κατηγορίες, αλλά είπα να μοιραστώ τις σκέψεις μου επιτέλους, γιατί στο κάτω κάτω εγώ είμαι στο ειδώλιο έτσι κι αλλιώς και δε μου φταίει κανας άλλος.
Σ’ αυτό τον άμοιρο ντουνιά είναι που είναι δύσκολο να είσαι άνθρωπος που έχει μια κάποια εικόνα για τον κόσμο στον οποίο ζει, πόσο μάλλον να είσαι και γονιός και να πρέπει με κάποιο τρόπο να μεταδώσεις αυτή την εικόνα, να τη χτίσεις, να τη στρώσεις λιγάκι και να την παρουσιάσεις. Εγώ πάντα πίστευα ότι είναι καλό να αμφισβητούμε, να βρισκόμαστε σε άρση πιο πολύ παρά σε θέση, να μην έχουμε βάλει τελείες στα πιστεύω μας και να συνεχίσουμε να ψαχνόμαστε. Είναι πολύ εύκολο άπαξ και γίνεις γονιός να στρογγυλοκαθίσεις σε μια βολεψιάρικη ιδεολογία («εγώ έχω κάνει πολλά πράματα στη ζωή μου και τώρα πια το μόνο που μένει είναι να απολαύσω την οικογένεια μου ως το τέλος των ημερών μου ή προσπαθώ να τα βολέψω έχω και ένα παιδί να θρέψω») και να ξεχάσεις εντελώς παντελώς ότι όσο είσαι-είμαι-είμαστε καταναλωτές των προϊόντων αυτού του πολιτισμού με τον έναν ή τον άλλον τρόπο εισαι είμαι είμαστε και κρίκοι της αλυσίδας της καταστροφής αυτού του πλανήτη.
Πφφφ. Πολύ βαρύγδουπο ε;
Με συγχωρείτε αλλά να, διαβάζω τόσα και τόσα κείμενα εδώ κατά καιρούς και πάντα προβληματίζομαι εις διπλούν μ’ αυτά που συμβαίνουν και με τον τρόπο που αντιδράμε σε αυτά. Νιώθω ότι δυσκολευόμαστε τελικά να μετακινηθούμε από τη θέση μας. Ότι δεν αλλάζουμε. Ότι δυσκολευόμαστε να διακρίνουμε κάθε φορά το τι είναι σημαντικό.
Κάπου διάβασα ότι το μυαλό των περισσότερων ανθρώπων είναι σα μαλακό κερί, όταν εντυπωθεί κάτι πάνω του είναι ακατόρθωτο να αλλάξει, εκτός κι αν το αλλάξει κάποιος άλλος. Είναι όμως μια εποχή αλλαγής. Δε μπορεί να μη το νιώθουμε αυτό. Οι συνειδήσεις ανοίγουν, η βία αυξάνεται, παγκοσμίως μιλώντας είμαστε σε φάση ανάφλεξης, το όλο πράμα κινείται και αλλάζει και πάλλεται. Εμείς γιατί δε κινούμε τον νου; Εγώ δε θέλω να μεγαλώσω παιδιά που θα γίνουν σαν εμένα. Εγώ θέλω τα παιδιά μου να έχουν ανεξάρτητη σκέψη κι όχι κονσέρβα σχολείο-φροντιστήριο- σπουδές-δουλειά-τέλος.
Θέλω, ε ναι φυσικά, να είναι καλύτερα από μένα.
Εντάξει θα μου πεις το σημαντικότερο όλων είναι να μεγαλώσεις ευτυχισμένα παιδιά. Ε ναι αλλά εγώ δε θέλω τα παιδιά μου να είναι ευτυχισμένα στο μικρόκοσμο τους και να μη νοιάζονται για το συμβαίνει έξω από το προσωπικό τους χώρο!!! Είναι παράλογο αυτό; Η καλοσύνη και η ευγένεια θέλουν κουράγιο και δύναμη στις μέρες μας. Είναι εύκολο να πεις ασταδιαλα πια και πατήσεις το οφ. Και να κοιτάς τη δουλειάς σου. Εντάξει τώρα μπορείς να μου πεις ότι πετάω στα σύννεφα με κοτσιδάκια και προσγειώνομαι στο μικρό σπίτι στο λιβάδι ε; Τόσο ξένο και παράταιρο είναι να θέλει κανείς να φαντασιώνεται μια καλύτερη κοινωνία για την ανθρωπότητα ε; Αυτό που λέμε «το κοινό καλό»
Παρατηρώντας πάντως την ιστορία των ανθρώπων βρίσκεις πάμπολλα παραδείγματα μεγάλων ανδρών και γυναικών που έχουν ενεργήσει με γνώμονα το κοινό καλό και όχι την ιδιοτέλεια του εαυτούλη τους. Άρα εμένα αυτό μου λέει ότι ο άνθρωπος είναι ένα όν με άπειρες δυνατότητες.
Δε ξέρω πόσο καιρό γράφω αυτό το κείμενο και όλο το αφήνω στη μέση. Πάντα κάτι προκύπτει. Τώρα προέκυψε μια εξέγερση στη Κωνσταντινούπολη φεριπήν και μαθαίνω όσα μπορώ να μάθω με όλη τη προπαγάνδα μου παίζει παράλληλα και από τις δυο σκοπιές, και σκέφτομαι ποιος μας έμαθε να ζούμε έτσι κ μεις γιατί το δεχτήκαμε.. Όταν μια γερή πλειοψηφία αναρωτιέται πόσο να κάνει άραγε το τηλέπραμα που δίνει τα επεισόδια του Σουλειμάν αντί να αναρωτιέται που έχει φτάσει αυτός ο κόσμος και ο Σουλειμάν κατέβηκε στα οδοφράγματα με τη γυναίκα του να διαδηλώσει εναντίον του εξισλαμισμού της χώρας του. Αλλά ντάξει, αρκετά, δεν είναι αυτό το θέμα μας, ποιο είναι είπαμε το θέμα μας;;;
Anyway εγω, για να λέμε και τα πράμα με το όνομα τους, δεν είμαι καμία σοφή, ούτε καν καμία πιο έξυπνη. Δεν έχω κάτι να προτείνω που δε το έχεις σκεφτεί εσυ ή που δε μπορείς να το σκεφτείς. Ούτε είμαι καμιά γαμάτη τύπισα που ζει σε οικοκοινότητα ή κάτι τέτοιο. Απλώς δε θέλω να συμβιβάζομαι ρε γαμώτο με όλο αυτό το παράλογο πράγμα που έχουν θεσπίσει για ζωή, με όλη αυτή την υποκριτική δουλικότητα που περνάνε για ωριμότητα και τη γεροντική στασιμότητα που πλασάρουν για γαλήνη. Θα μου πεις ποιοι είναι αυτοί που τα κάνουν όλα αυτα. Πέρα απ’ το πολιτικό θέατρο (και δεν εννοώ το είδος θεάτρου ε;) μη ξεχνάμε τη τελευταία και πιο διεισδητικη για να μη πω και την πιο άμεση εξουσία. Τα ΜΜΕ. Αυτό είναι το παράθυρο σου στο κόσμο αν εισαι ο κυρ Κώστας κ η κυρα Ματούλα. Και επειδη η Ελλάδα είναι καφενείο γερόντων, ο κυρ Κώστας κ η κυρά Ματούλα θα διαμορφώσουν το μέλλον σου και το μέλλον του παιδιού σού. Οπότε there. Αυτοί είναι «αυτοί» που δέχτηκαν να υποβιβάζεται η νοημοσύνη σου από ξανθιές κοκαλιάρες στο γυαλί, αυτοί επέτρεψαν ένα μισθό 800 ευρώ σήμερα να φαντάζει «θαύμα!» αυτοί έχουν λυσσάξει να βρεις ένα καλό παιδί να νοικοκυρευτείς και τέλος, αυτοί είναι όλοι αυτοί οι άνθρωποι χωρίς καθόλου φαντασία, χιούμορ (όχι του λαζόπουλου) πνευματικότητα, ερωτισμό, επαναστατικότητα, ηθική , περιέργεια (συμπληρώστε κατά το δοκούν) που λύνουν και δένουν τόσα χρόνια.
Α και επειδή σίγουρα θα ερωτηθώ «γιατί το έγραψες αυτό το κείμενο κοπέλα μου αν όχι για να κρίνεις και να κατακρίνεις κάποιους ανθρώπους;«, έχω να πω εκ των προτέρων προς υπεράσπιση μου ότι έγραψα αυτό εδώ απλώς και μόνο επειδή ΑΝΑΡΩΤΙΕΜΑΙ. Διαβάζω και ΑΝΑΡΩΤΙΕΜΑΙ πάρα πολλά πράγματα και έχω το δικαίωμα να αναρωτιέμαι και να θέλω να καταλάβω. Πραγματικά θέλω να καταλάβω. (Είμαστε ικανοποιημένοι μ’ αυτή τη ζωή ρε παιδί μου; Γιατί δε κάνουμε κάτι να την αλλάξουμε;;; Δε λέω να πάμε να τα σπάσουμε αλλά ο καθένας από μόνος του δε πρέπει κάποια στιγμή να επαναστατήσει σε αυτό το σάπιο σύστημα σύγχρονης σκλαβιάς και να σταματήσει να κάνει το σταυρό του και να λέει και ευχαριστώ που έχει λίγη δουλίτσα ευτυχώς-εντάξει σταματάω)
Και κλείνοντας επιτέλους αυτό το κείμενο που αμφιβάλω αν θα διαβάσει ποτέ κανείς, θέλω να σας πω και γω sorry για το σεντόνι, (γιατί είναι μαστ κ αιπρέπει να λεχθει) και επιτρέψτε μου μια μικρή παραλλαγή: Sorry για τη παπλωματοθήκη λοιπόν! (μιας και είναι λιγάκι βαρυ ομολογουμένως το μακρινάρι μου) Αν και ειλικρινά, μετά από όλα τα βρακιά και τα σουτιέν που εκτέθηκαν με τόση αφοσίωση σε αυτές τις παραγράφους για τα μάτια σας και μόνο πιστεύω μια παπλωματοθήκη είναι τίποτα και ισως να μας φέρει και πιο κοντά.
Υ.Γ Παρήγορη σκέψη του ποιητή (Νίτσε): Ότι χειρότερο υπάρχει στον άνθρωπο είναι αναγκαίο για ότι καλύτερο υπάρχει σ’ αυτόν.
Υ.Γ του Υ.Γ. Όλα ξεκίνησαν με την απορία ΓΙΑΤΙ ΔΕΝ ΑΛΛΑΖΟΥΜΕ ΑΦΟΥ ΟΛΑ ΔΕΙΧΝΟΥΝ ΟΤΙ ΔΕ ΠΑΕΙ ΑΛΛΟ, πράμα που δεν είναι δική μου έμπνευση φυσικά, είναι προτροπή του Κρισναμούρτι.
P.S. Όπως καταλάβατε εχουν περάσει κάτι μήνες από τότε που το έγραφα τούτο δω και τώρα πια τα φλέγον θέματα είναι οι διακοπές και τα καλά μας τα στρουμφάκια που κυνηγάνε με τόση ευλάβεια τους ελεύθερους κατασκηνωτές και τους κόβουν πρόστιμα 300 ευρώ το κεφάλι.
Ευχαριστώ.
Η μαμά της Άννας
Συγνώμη αλλά τον τόσο πεσιμισμό μερικών δεν μπορώ να τον καταλάβω; Ακόμα κ τον δικό μου μερικές φορές. Τι είναι αυτό που μας έχει κάνει έτσι; Τι είναι αυτό που μας έχει κάνει αδρανείς; Τι είναι αυτό που μας έχει καθηλώσει στον βολικό μας καναπέ κ μας έχει παραλύσει το σώμα κ το μυαλό ωστέ να τα δεχομάστε όλα ως έχει; Τι είναι αυτό που μας έχει κάνει να πιστεύουμε ότι τίποτα δεν θα αλλάξει, ότι τίποτα δεν μπορούμε να κάνουμε εμείς οι ίδιοι, ότι εμείς δεν φταίμε, ότι εμείς δεν έχουμε ένα μερίδιο ευθύνης (έστω κ πολύ μικρό - οπότε δεν χρειάζεται κ να νιώθουμε ενοχές) σ' αυτό που συμβαίνει γύρω μας (π.χ στην χώρα μας), ότι η αλλαγή θα έρθει από μόνη της, ότι ξαφνικά θα έρθει η καλή νεραίδα κ με το μαγικό της ραβδάκι κ με την νεραιδοσκονή της θα αλλάξει τα πάντα; Τι είναι αυτό που μας έχει κάνει να ζούμε μέσα σε μια ουτοπία; Ούτε το παίζω έξυπνη, ούτε καλυτέρη από κανέναν. Απλώς αναρωτιέμαι τι είναι αυτό που μας έχει φέρει σ' αυτό το σημείο. Αναρωτιέμαι μήπως κ αυτή η αναζήτηση, αυτό το ψάξιμο με οδηγήσει κάπου. Μήπως με αφυπνίσει όλο αυτό που συμβαίνει κ τώρα εδώ στο site αλλά κ όταν είμαι μόνη μου κ τα λεω με τον εαυτό μου. Δεν γίνεται, κάτι πρέπει να κάνουμε. Πρέπει να ξυπνήσουμε. Πρέπει να βγάλουμε από πάνω μας αυτόν τον ζυγό που μας βαρένει κ μας καθηλώνει. Επίτηδες χρησιμοποίησα την λέξη "ζυγός" κ θα σας πω γιατί. Εμείς πρέπει να κάνουμε κάτι (για όλα αυτά που συζητάμε κ μας προβληματίζουν) κ δεν γίνετε να περιμένουμε με σταυρωμένα χέρια να γίνουν από μόνα τους, σαν από θαύμα. Όταν η χώρα μας, η Ελλαδά μας, ήταν κάτω από τον τουρκικό ζυγό για 400 χρόνια, αν οι Έλληνες δεν (θα το πω πολύ απλά) έπαιρναν την κατάσταση στα χέρια τους, αν δεν έκαναν την επανάσταση τους (που δεν ήταν μόνο γι' αυτούς αλλά κ για τις επόμενες γενιές από αυτούς) τότε εμείς θα ήμασταν ακόμα υπο τουρκική κατοχή. Μπορεί τώρα αυτό που ζούμε να μην έχει καμία σχέση με το τι ζούσαν τότε οι πρόγονοι μας, αλλά με αυτό το παράδειγμα θέλω να δείξω ότι αν δεν κάνουμε εμείς κάτι, αν δεν πάρουμε εμείς την κατάσταση στα χέρια μας ή έστω αν δεν προσπαθήσουμε για κάτι καλύτερο (από το πιο μικρό ως το πιο μεγάλο) τότε τίποτα δεν θα αλλάξει κ θα συνεχίσουμε κ εμείς κ οι επόμενες γενιές από εμάς να ζούμε στην ίδια κατάσταση κ απλώς να προσπαθήσουμε να επιβιώσουμε όπως όπως. Δεν λέω ότι μπορούμε να φέρουμε τα πάνω κάτω κ το ανάποδο, αλλά λέω ότι μπορούμε να αρχίσουμε σιγά σιγά με μικρές αλλαγές, πρώτα στην προσωπική μας ζωή, στο στενό μας οικογενειακό, κοινωνικό περιβάλλον κ μετέπειτα να επεκταθούμε. Όλα παίζουν ρόλο, όλα μετράνε, πχ όπως η ανακύκλωση, να μην πετάμε σκουπίδια όπου να'ναι, να οδηγούμε σωστά, να είμαστε ευγενικοί κ να σεβόμαστε τους άλλους, να βοηθάμε τον διπλανό μας όταν μας έχει ανάγκη, να διεκδικούμε τα δικαιώματα μας κ το δίκιο μας, να μην αγοράζουμε ότι μας πλασάρουν ως αναγκαίο , να μην εξαρτώμαστε από τα υλικά αγαθά (πχ μεγάλο σπίτι, ακριβό αμάξι, επώνυμα ρούχα, ακριβά κοσμήματα, τα πιο ιν προιοντα τεχνολογίας), να μην κλέβουμε με όποιον τρόπο μπορούμε, να κάνουμε αυτό που αγαπάμε κ όχι αυτό που μας λένε οι άλλοι ή επιτάσσει η κοινωνία, να σταματήσουμε να ενδιαφερόμαστε για το φαίνεσται, για την εικόνα μας κ να ενδιαφερθούμε λίγο περισσότερο για τον εσωτερικό μας κόσμο, και θα μπορούσα να σας γράψω κ άλλα τόσα κ ακόμα περισσότερα, αλλά νομίζω ότι καταλαβατε τι θέλω να πω.
το post σου μου αρέσει και βρίσκεται στο πλαίσιο σκέψης μου. Ο πεσιμισμός ο δικός μου οφείλεται κατά πολύ στο ότι κοιτώντας την ιστορία βλέπω ότι κάνει κύκλους .. και εξαρτάται αν ο κύκλος της ιστορίας θα σε βρει στα πάνω του ή στα κάτω του και η μάζα του κόσμου κινείται με έναν παρόμοιο τρόπο. Και ακόμη και αν καταφέρει να συσπειρωθεί και να ανατρέψει καταστάσεις σε διάφορα σημεία (δεν ξέρω πως.. συγκυριακό ?? συμφέροντα? δεν έχω ιδέα .. αναρωτιέμαι) μετά την περίοδο της ακμής (μικρής ή μεγάλης) έρχεται η περίοδος της παρακμής συχνά από τους ίδιους ανθρώπους που έφεραν την αλλαγή σε προηγούμενο στάδιο. Από μικρή διάβαζα πολλά βιβλία μυθιστορήματα με ιστορικά στοιχεία.. και φυσικά πάντα το 40 ο εμφύλιος ακόμη και η χούντα ήταν κάτι μακρινό ιστορικό ... το έβρισκα γοητευτικό.. απορούσα με τους παθητικούς .. θύμωνα με τους κακούς .. απορούσα πως μπορεί να έγιναν όλα αυτά.... και νόμιζα ότι αααααααααν κάποτε γινόταν ξανά κάτι θα ήμουν στην πρώτη γραμμή. Ε λοιπόν βρίσκω τρομακτικό καταρχήν το ότι βλέπω πως μέσα σε 3 χρόνια μεταλλάσονται συμπεριφορές και αρχίζουν και θυμίζουν τους ήρωες και τους όχι ήρωες των βιβλίων μου πως πολώνονται οι καταστάσεις ... και τελικά ο κακός, ο παθητικός,ο συμφεροντολόγος ..δεν είναι ένας (όπως φυσικά προβαλόταν στο βιβλίο.. γιατί το βιβλίο γινόταν για το μαχητή όχι για τους άλλους) και με τρομάζει ότι βλέπω τον εαυτό μου τελικά να μην είναι στην πρώτη γραμμή. Συμφωνώ με την τελευταία σου παράγραφο ότι θα ήταν μια λύση.. αλλά δεν την βλέπω να έρχεται ... Ο πεσιμισμός ο δικός μου οφείλεται στο ότι κοιτάζω γύρω μου και αυτή την απλή λύση δεν την βλέπω σε πολλούς άλλους. Είναι πάρα πολύ αυτοί που δεν έχουν καταλάβει ούτε καταλαβαίνουν το μερίδιο ευθύνης το δικό τους... Είναι πολύ που και χωρίς μερίδιο ευθύνης.. δεν μπορούν να βγουν έξω από το κουτί και να σκεφτούν τα πράγματα με ουσία... κινούνται όπως έμαθαν να κινούνται.. όπως κινούνται οι δίπλα....και μετά όλοι μαζί . . . πάνε κάπου .. που ? ποιός ξέρει που ?
πάλης ξεκίνημα νέοι αγώνες οδηγοί της ελπίδας οι πρώτοι νεκροί... μόνο με αγώνα συλλογικό, πρέπει να βγούμε από το κέλυφος της ατομικότητας, ιντερνετική επανάσταση γυναικών, μαμάδων δεν ξέρω.
Ποσο συμφωνω μαρια και ποσο το εχουμε ξεχασει αυτο το συλλογικο.....
Real Eyes Realise Real lies To είδα στη LiFO και σας θυμήθηκα!
Πολύ καλά κάνεις και αναρωτιέσαι και πολύ καλά κάνεις και το μοιράζεσαι. Αυτούς τους προβληματισμούς και τα διλήμματα τα έχουμε και άλλοι που μεγαλώνουμε τα παιδιά μας σε έναν κόσμο όπου δεν υπάρχουν πλέον σταθερές. Ίσως αυτός ο κόσμος να γινόταν λίγο καλύτερος αν περισσότεροι άνθρωποι είχαν πιο ευρείς προβληματισμούς και έβλεπαν λίγο πιο μακριά από την μύτη τους και τον εαυτό τους. Βλέπεις όμως ότι ακόμα και σε site όπως αυτό με πολύ μεγάλη επισκεψημότητα από ομάδα ανθρώπων με κοινά στοιχεία δεν ενδιαφέρει πάντα να το κοινό αλλά εμφανίζονται και άρθρα του τύπου "Μήπως εγώ είμαι λάθος ή όλοι οι άλλοι " όπου κάποια γράφει κοινούς τόπους και αυτοσχέδια "δόγματα" και ζητάει αυτοεπιβεβαίωση για το πόσο καλή είναι ή μια άλλη γράφει κάτι προσωπικό και ζητάει και να της πουν οι υπόλοιπες μπράβο. Τέτοια πράγματα είναι ενδεικτικά γιατί δεν πήγαμε μπροστά. Ο εγωκεντρισμός και η αυταρέσκεια βασιλεύουν και δηλητηριάζουν τα πάντα. Το ξανατονίζω. Πολύ καλά κάνεις και ξεκινάς μια συζήτηση που μπορεί να προσθέσει κάτι στη μέρα του όποιου μπει να το διαβάσει το κείμενο σου. Παλιά έβρισκες συνέχεια τέτοια κείμενα στο είμαι μαμά. Τώρα τα ψάχνεις με το φανάρι ανάμεσα σε κουνιαδοπεθερές , κατινιές και βαφτίσεις. Κάτι τέτοιες μικρές εκπλήξεις και τα άρθρα του Thomas κρατούν λίγο απο τον πρώτο αέρα αυτού του blog. Εγώ προσωπικά σ'ευχαριστώ.
Συγνώμη.. πότε υπήρχαν σταθερές? Ποιες ήταν αυτές? Πότε υπήρξε κάτι δεδομένο σε αυτή τη ζωή και εγώ δεν το κατάλαβα? Χαζή είμαι? Γιατί παρατηρώ ότι όλοι γύρω μου πιο πολύ έχουν φρικάρει επειδή "έχασαν" τις σταθερές που νόμιζαν ότι είχαν, παρά επειδή μειώθηκε ο μισθός τους? Και πως ακριβώς βοηθάει την κατάσταση ο προβληματισμός σκέτος? Αχ, καλά είναι τα λόγια. Και εύκολα.
Ναι, αλλά κ εσύ δεν προτείνεις κάτι! Λες ότι ο προβληματισμός δεν φτάνει, που έχεις δίκιο σ' αυτό, αλλά κ δεν προτείνεις κάτι. Ή μάλλον έχεις "προτείνει" να μην κάνουμε κάτι κ να περιμένουμε να γίνει από μόνο του. Άρα το μόνο που μένει να κάνουμε (τελικά) είναι να περιμένουμε (μάλλον μέχρι το τέλος της ζωής μας) να δούμε τι θα γίνει, από μόνο του, αν γίνει κ αν γίνει μέχρι να την κάνουμε από αυτόν τον κόσμο. Απο την μια λες ότι ο προβληματισμός δεν φτάνει αλλά από την άλλη λες κ να μείνουμε αδρανείς κ απλώς να περιμένουμε. Δεν στέκει. Κ αν έχουμε σταθερές ή τέλος πάντων κ αν είχαμε σταθερές! Συγνώμη αλλά μια σταθερά δεν είναι η δουλειά σου; Ο μισθός σου; Το σπίτι που μένεις; Το αυτοκίνητο σου; Οι φίλοι σου; Η σχέση σου; Η οικογένεια σου; Δεν ξέρω ίσως δεν κατάλαβα καλά τι εννοείς λέγοντας "σταθερές". Αν θέλεις εξήγησε το σε παρακαλώ. Πάντως ο δικός μου περίγυρος κλαίγεται γιατί του μειώνεται ο μισθός του κ έτσι χάνει κάποιες από τις σταθερές του. Όσο για την Κίρκι νομίζω ότι είναι λίγο υπερβολική κ λίγο άδικη. Σε ένα σαιτ που απευθηνέτε κυρίως σε μητέρες τι άλλο περίμενε να βρει να διαβάσει;
Αν εμείς πάψουμε να είμαστε οι κλασσικές μαμάδες - δουλίτσα, σπιτάκι, μπουγάδα, φασίνα, ξεσκονόπανο, στριγκή φωνή "μαζέψτε τα ρούχα σας από το πάτωμα, δεν είμαι δουλάρα σας" - και γίνουμε πιο μποέμ, πιο ελεύθερες, συμβιβαζόμαστε δυσκολότερα, αγαπάμε τον εαυτό μας και δε νοιαζόμαστε για το πόσα τετραγωνικά είναι το σπίτι μας και πόσο ακριβό το αμάξι μας αλλά για το πόση ευτυχία και πληρότητα υπάρχει μέσα σε αυτά, τότε υπάρχει μια ελπίδα τα παιδιά μας να γίνουν οι ελεύθεροι, διαφορετικοί, ανεξάρτητοι και έξω από το σύστημα άνθρωποι που περιγράφεις. Εμένα αυτή είναι η φιλοσοφία μου και κατ επέκταση ο τρόπος ζωής μου. Εσάς;
Χαρά συμφωνώ μαζί σου! Μακάρι να μπορέσουμε ΟΛΟΙ ΜΑς
Χαρά συμφωνώ μαζί σου απόλυτα! Μακάρι να μπορέσουμε ΟΛΟΙ ΜΑΣ να βρούμε την δύναμη κ να αψηφισούμε όλα αυτά που προστάζει η σημερινή κοινωνία κ να κάνουμε μερικά από αυτά που έδωσες σαν παράδειγμα.
Μ' αρέσει το κείμενο σου και μην έχεις αμφιβολία ότι θα διαβαστεί. Πόλυ θα το διαβάσουν όμως λίγοι θα το σχολιάσουν και αυτό γιατί όπως έγραψε και η Ιωάννα η πλειοψηφία των ανθρώπων έχουν μέτρια ως χαμηλή νοημοσύνη. Οι περισσότεροι το μόνο που μπορούν να κάνουν είναι κατακρίνουν και να κράζουν έτσι ώστε να αισθανθούν καλύτερα νοιώθοντας ανώτεροι αφού αυτοί τα κάνουν όλα τέλεια. Δεν το βλέπουμε άλλωστε και γύρω μας? Στις διαδηλώσεις, τις πορείες, απεργίες? Φωνάζουμε ,κατηγορούμε ,σπάμε και μετά από 2 ημέρες κλεινόμαστε στο σπιτάκι Μας ,μπροστά από το χαζοκούτι και ακούμε απαθείς το διάγγελμα του πρωθυπουργού ότι πέρασε το νομοσχέδιο, έκλεισε η ΕΡΤ, καταργηθήκαν οι συλλογικές συμβάσεις κ.ο.κ. Πολύ θα μου άρεσε να μπορούσα να δεχτώ την άποψη της γιαγιά μου ότι μας “ψεκάζουν” όμως δυστυχώς για μένα είναι πολύ απλά τα πράγματα. Η δική μας γενιά, αυτή του lifestyle, golden –blue boys, η γενιά του wannabe έγινε 40 και κουράστηκε. Κουράστηκε γιατί γεμίστηκε το όνειρο της , μειώθηκε ο μισθός της, έχασε τη δουλειά της, χρεωστάει το στεγαστικό, καταναλωτικό ,κάρτες ,παρέδωσε πινακίδες κ.ο.κ. Οπότε δεν έχει την δύναμη να παλέψει για το κοινό καλό παρά μόνο για το δικό της. Άρα μάλλον δεν υπάρχει και πολύ φως στο τούνελ μέχρι η νέα γενιά (παιδιά μας ) να πάρει τα ηνία .Ελπίζοντας ότι όλη αυτή η ιστορία θα είναι μάθημα γι αυτά και θα δημιουργήσει το κατάληλο έδαφος για ένα καλύτερο μέλλον, τουλάχιστον γι αυτά.
Πολύ βαρύ φορτίο βάζεις σε τόσο μικρούς ώμους, δεν νομίζεις? Πρόταση δεν έχεις?
Όντως το φορτίο που ρίχνει στα παιδιά, στις νεότερες γενιές, είναι πολύ βαρύ κ νομίζω ότι είναι λάθος να περιμένουμε τα παιδιά μας να διορθώσουν αυτά που κάναμε εμείς κ οι προγενέστεροι μας! Ας προσπαθήσουμε κ εμείς όσο μπορούμε να το ελαφρύνουμε αυτό το φορτίο! Λέω εγώ τώρα.....
κάπου σε χάνω κάπου σε βρίσκω.. γενικά οι προβληματισμοί σου είναι και δικοί μου . . . και εγώ ως πεσιμίστρια κλωθογυρίζω μεταξύ του τι μπορούμε να κάνουμε... και της πεσιμιστικής μου τάσης.. ότι η ανθρωπότητα ανεξάρτητα από τον μανδύα κινείται πάνω κάτω το ίδιο.. μέσω της χειραγώγησης. Απογοητεύομαι από τον κόσμο ... απογοητεύομαι και από εμένα... αναρωτιέμαι και εγώ που χάθηκαν τα νιάτα μου.. τότε που σκεφτόμουν ότι είμαστε το μέλλον ότι κάτι θα αλλάζαμε κλπ κλπ ... Γενικά και ανεξάρτητα από την κρίση .. τείνω να βλέπω γύρω μου ένα σωρό κλισέ.. κλισέ που μου θυμίζουν τους γονείς μου .. τους φίλους τους .. γενικά τις σχέσεις και τις συμπεριφορές των ανθρώπων που θυμόμουν και που δεν φανταζόμουν ότι όλοι εμείς θα καταλήγαμε στα ίδια. Αφού ήμουν σε κάμπινγκ την προηγούμενη εβδομάδα και έβλεπα ανέμελους και ανεξάρτητους νέους που τους χαιρόμουν και από την άλλη σκεφτόμουν.. χμ... κάνε τη βόλτα σου κάνε το ταξίδι σου .. αλλά σε δέκα χρόνια τελικά ξέρω που θα είσαι και πως θα έχεις μεταλαχθεί ... εκεί που είσαι ήμουνα και εδώ που είμαι θα ρθεις (εντάξει υπερβολική αλλά σας λέω ότι μου πέρασε από το μυαλό) σκέφτομαι τι να μάθω και τι να δώσω στο παιδί μου ... και από τη μια είπαμε με πιάνει ο πεσιμισμός μου από την άλλη δεν μπορώ να του μάθω ότι έχω την υποψία ότι καταλήγουμε πάνω κάτω στα ίδια όσον αφορά τις ανθρώπινες σχέσεις και συμπεριφορές άρα και τον κόσμο που διαμορφώνουμε μέσα από αυτές. Πρέπει και αυτό να κάνει το δικό του ταξίδι. (οι ανθρώπινες σχέσεις άλλωστε τελικά δεν έχουν αλλάξει και τόσο από αρχαία χρόνια.. κοιτάζοντας όλα τα έργα που περιγράφουν τις ανθρώπινες τραγωδίες ή που διακομοδούν τα ανθρώπινα πάθη βλέπε αριστοφάνης.. είναι επίκαιρα σήμερα όσο και τότε) Θα σταθώ και λίγο .. σε αυτό που είπες για την ανεξάρτητη σκέψη και για την ανατροφή κονσέρβα... το οποίο με προβληματίζει πάρα πολύ.... Βλέπω γύρω μου παιδιά που ξυπνάνε από τις 6 για να πάνε σχολείο μέχρι το απόγευμα κάνοντας 3 ώρες συνολικά την ημέρα σε λεοφορείο και μετά να πάνε και αγγλικά και κάτι άλλο .. και αυτά τα παιδάκια μπορεί να είναι μόνο 5 χρονών... και το βρίσκω υπερβολικό ... και προσπαθώ να κάνω τα αδύνατα δυνατά τα δικά μου παιδιά να έχουν πιο ανθρώπινο πρόγραμμα. Βλέπω όμως γύρω μου ανθρώπους να παίρνουν τα παιδιά τους στο ντουμπάι σε σχολεία που ξεκινούν στις 7.. σε σχολεία που παιρνάνε συνεντεύσεις τα 4χρονα για να τα πάρουν ή που τα απορίπτουν (πραγματικά αν δεν υπάρχει βιοποριστικός λόγος.. δεν αντιλαμβάνομαι το δίλημμα μεταξύ του να πάει το παιδί σε δημόσιο ελληνικό σχολείο ή να το πάνε στο ντουμπάι για το καλό του... εκπαίδευση δεν είναι μόνο το σχολείο είναι όλο το κοινωνικό πλαίσιο που του προσφέρουμε για να το κάνουμε πιο ισοροπημένο άνθρωπο).. τι είναι καλύτερο για το μέλλον του τελικά..). Ακούω για τα σχολεία στην αμερική που σε βαθμολογούν από το νηπιαγωγείο... Όλος ο κόσμος είναι μια κονσέρβα... και εγώ αναρωτιέμαι.. και αν το αφήσω απέξω από την κονσέρβα??? θα κερδίσει τελικά ? ή θα ταλαιπωρείται περισσότερο?? Άλλωστε και εμείς ως έλληνες.. αυτό καυχιόμαστε τόσα χρόνια... ότι είμαστε έξω από την κονσέρβα. Αναρωτιέμαι ότι και οργανωμένο κράτος και έξω από την κονσέρβα και ελεύθερη σκέψη και όλα μαζί μήπως τελικά δεν πάνε ?? και γίνονται ένας αχταρμάς??/ Για τουρκοκρατίες μην ξανακούσω... εδώ σε αυτό το άρθρο γράφει πολλά που με βρίσκουν σύμφωνη και προσέξτε αυτό που λέει ότι τα επτάνησα που δεν κατακτήθηκαν από οθωμανούς δεν είχαν άλλη πορεία από τους υπόλοιπους. Δεν ξέρω αν βγαίνει και πολύ νόημα... μπερδεμένο θέμα που τελικά δεν ξέρω αν είναι πρακτικό ή φιλοσοφικό .. σας είπα και εγώ τσάτρα πάτρα μερικές σκέψεις που με ταλαιπωρούν.
Γνώμη μου: Α) προσπαθείς να επιβιώσεις και να ζήσεις μια καλή και ευχάριστη ζωή (όσο γίνεται όχι εις βάρος άλλων), Β) δεν αναλώνεσαι στο να ελπίζεις για ουτοπίες Γ) μεγαλώνεις το παιδί σου/τα παιδιά σου με ότι μπορείς και με ότι έχεις, και Δ) αποδέχεσαι ότι ο κόσμος είναι όπως είναι και δεν πρόκειται να αλλάξει εν μια νυκτί ότι και να κάνεις. Πιο απλή απάντηση δεν έχω.
Δηλώνω ένοχη για όλα όσα γράφεις!!! Εύχομαι σύντομα καθένας από εμάς να βρει τους τρόπους και να καταπολεμήσει κάθε ένα από αυτά που επισήμανες. Τότε ίσως μπορέσουμε και να ενωθούμε όλοι για διώξουμε τη σαπίλα. Προς το παρόν, θα πω ότι χαίρομαι και αισιοδοξώ λιγάκι με το κείμενό σου, γιατί βλέπω πως, τουλάχιστον, υπάρχουν άνθρωποι σε αυτό τον τόπο που προβληματίζονται και έχουν αρχίσει να επικοινωνούν και να σκέφτονται. Καλά ξεμπερδέματα σε όλους μας.
Μα γιατί κάποιος να νιώθει ενοχές για κάτι για το οποίο δεν ευθύνεται? Δεν σε καταλαβαίνω...
Ιωάννα αυτό που δεν καταλαβαίνεις κ μάλλον δεν μπορείς να δεχτείς είναι ότι για την κατάσταση που βρίσκεται η χώρα μας όλοι λίγο πολύ φταίμε! Όλοι έχουμε ένα μερίδιο ευθύνης, άλλοι σίγουρα (κ ξέρουμε ποιοι) έχουν το μεγαλύτερο, άλλοι λιγότερο κ άλλοι ακόμα λιγότερο. Ακόμα κ αυτό που στα μάτια μας μπορεί εκείνη την στιγμή να φαίνεται ασήμαντο, έχει παίξει τον ρόλο του. Σκέψου το λίγο κ θα καταλάβεις τι εννοώ. Για παράδειγμα: να έχεις πληρώσει κάτι (έστω κ πολύ μικρής αξίας) κ να μην έχεις πάρει απόδειξη είτε για να το πάρεις πιο φτηνά είτε γιατί έτσι, να έχεις περάσει έστω κ μια φορά το φανάρι με κόκκινο, να έχεις παρκάρει έστω κ μια φορά παράνομα ή να μην έχεις πληρώσει μια κλήση, να έχεις δώσει φακελάκι σε γιατρό, να πέταξες ένα σκουπίδι στο πεζοδρόμιο κ όχι στον κάδο, να αγόρασες κάτι που στην πραγματικότητα δεν το είχες ανάγκη αλλά το πήρες γιατί το ίδιο έχει ο περίγυρος σου, να διέκοψες μια σχέση επειδή η μαμά σου μπορεί να μην τον ήθελε αλλά εσύ τον αγαπούσες, να ακολούθησες ένα επάγγελμα επειδή στο επέβαλαν οι γονείς σου ενώ εσύ μπορεί να ήθελες να γίνεις αστροναύτης κ άλλα πολλά τέτοια. (Σε παρακαλώ μην τα πάρεις επι προσωπικού όλα αυτά που έγραψα, για όλους μας ισχύουν αυτά) Αν τα συνδιάσεις όλα αυτά, αν προσθέσεις στην εξίσωση κ όλους τους υπόλοιπους (τους χιλίαδες) που τα έχουν κάνει όλα αυτά, τότε το αποτέλεσμα είναι ότι όλοι μας έχουμε συμβάλλει στην κατάντια του τόπου μας. Οπότε λίγο πολύ όλοι μας πρέπει να νιώθουμε λίγες ενοχές. Εντάξει δεν λεω να μην κοιμόμαστε τα βράδια, αλλά μπορούμε αυτές τις ενοχές να τις έχουμε σαν υπενθύμιση για να μην ξανά κάνουμε τα ίδια. Νομίζω ότι πρέπει να σταματήσουμε κάποια στιγμή να κατηγορούμε μόνο κ να ρίχνουμε τις ευθύνες μόνο στους άλλους κ να μην επωμιζόμαστε αυτό που μας αναλογεί. Πιστεύω ότι κ αυτός είναι ένας από τους λόγους που η χώρα μας έχει φτάσει σε αυτό το σημείο.
και γω αναρρωτιεμαι πολλες φορες...τοσο που χανω τον υπνο μου τα βραδια...και εχω καταληξει σε μερικες θεωριες...οι οποιες ειναι εντελως προσωπικες και καθολου επιβεβαιωμενες απο επιστημονες.... 1. 400 χρονια σκλαβιας απ τους τουρκους, ολο και κατι περασε στο DNA μας...αλλοιωθηκαμε βρε παιδι μου, και δεν μιλω γεννετικα μονο αλλα και πολιτικα - πολιστιστικα κλπ παραδειγμα τρανο τα επι τουρκοκρατιας χαρατσια κεφαλικοι φοροι κλπ οι κοτζαμπασηδες οι προεστοι και οι δημογεροντες ...τα πολιτικα βυσματα της εποχης....(λες και δεν εχει αλλαξει τιποτα) πελατειακες σχεσεις των πολιτικων κλπ 2. βασιζομαστε ολοι στα καλα της αρχαιας ελλαδας και ξεχναμε την συγχρονη...ολο λεμε ''τι να μας πουν κ οι ευρωπαιοι, εμεις οταν γραφαμε τραγωδιες εκεινοι ετρωγαν ριζες'' και λοιπες εξυπναδες...τωρα ομως που εμεις θα τρωμε τις ριζες?? καλο κ το παρελθον αλλα οσο φωτεινο κ να ειναι, πρεπει κ εμεις ν αναψουμε ενα φως...δηλ. να προσπαθησουμε στην πραξη κ οχι απ τον καναπε μας 3. οι αλλαγες ερχοναι με 2 τροπους α. σιγα σιγα, αλλαζοντας μικρεε κακες συνηθειες πχ το να πεταμε την γοπα στην παραλια κ στον δρομο.... β. ριζικα κοβοντας το σαθρο σημειο.... 4.αν καθε μερα ολοι καναμε κατι καλο αντι για το κακο....ο κοσμος θα ταν λιγακι καλυτερος...πχ μην παρεις το αμαξι στο κενρτο γιατι θα παρκαρεις παρανομα κ θα μολυνεις κ τον αερα. παρε αστικο....ποδηλατο η τα ποδια σου...ετσι κ το παιδι θα μαθει απο σενα... και λοιπα
Απαντήσεις στις ερωτήσεις σου - έτσι ώς τις θέτεις - δεν έχω. Δεν μπορώ να απαντήσω γενικά για όλους τους ανθρώπους. Αλλά νομίζω (ή καλύτερα ελπίζω) πως θα μπορέσεις να δώσεις εσύ απαντήσεις στα ερωτήματά σου, αν αλλάξεις το α' πληθυντικό πρόσωπο σε α' ενικό. Δεν έχω διαβάσει ούτε Νίτσε ούτε Κρισναμούρτι. Δύο άλλοι, σύγχρονοι άνθρωποι και άγνωστοι στο ευρύ κοινό, η Siedah Garrett και ο Glen Ballard, έχουν γράψει κάτι πολύ σωστό: I 'm starting with the man in the mirror I 'm asking him to change his way And no message could have been any clearer: "If you want to make the world a better place, take a look at yourself and then make a change" που το 'χει τραγουδήσει κι ο Michael Jackson (Man in the Mirror) Ας αρχίσουμε όλοι λοιπόν με τον Άνθρωπο στον Καθρέφτη πρώτα κι ας αφήσουμε τους υπόλοιπους.
Μαμά της Άννας, Εύλογη η ερώτηση σου μπορώ να πω. Κ δυστυχώς όχι μόνο μπροστά δεν πάμε, αλλά μάλλον πάμε προς τα πίσω. Το θέμα είναι πόσο προς τα πίσω θα πάμε; Θα πάμε all the way back ή κάπου στην μέση θα σταματήσουμε κ τότε θα κινήσουμε τα γρανάζια για να πάμε ξανά μπροστά; Η ζωή, λένε, είναι ένας κύκλος. Οπότε ίσως κάνουμε τον κύκλο μας σαν ανθρωπότητα κ τώρα να είμαστε στην κατηφόρα. Ίσως αν ξεκινήσουμε από την αρχή να μπορέσουμε τελικά τον κόσμο μας να τον κάνουμε καλύτερο, γιατί αλλιώς το βλέπω πολύ δύσκολο. Με την έννοια ότι αν πρέπει να διορθώσουμε όλα τα λάθη που έχουμε κάνει σαν ανθρωπότητα για να καταφέρουμε να κάνουμε τον κόσμο μας καλύτερο, τότε δεν θα ξέρουμε από που να αρχίσουμε. Η λίστα είναι μεγάλη + ότι κάποια λάθη δεν διορθώνονται + ότι για να διορθώσεις κάποια λάθη θα πρέπει να γυρίσεις τον χρόνο πίσω, πράγμα ανέφικτο. Οπότε ή πρέπει να περιμένουμε να φτάσουμε στο μηδέν κ από εκεί να ξανά αρχίσουμε προσπαθώντας να μην επαναλάβουμε τα λάθη του παρελθώντος (αν κ λένε ότι ο άνθρωπος έχει την τάση να επαναλαμβάνει τα λάθη του, αλλά εγώ νομίζω ότι ως τώρα ότι μπορούσαμε να κάνουμε ως ανθρωπότητα για να καταστρέψουμε τον κόσμο μας, το έχουμε κάνει. Αν και -κ πάλι αν- είμαστε ικανοί για τα πάντα, εμείς τα σπονδυλοτά όντα). Ή να κοιτάξουμε μπροστά κ να δούμε τι μπορούμε να κάνουμε από εδώ κ πέρα! Τι μπορούμε να κάνουμε ατομικά αλλά κ συλλογικά. Γιατί όσα κ αν κάνουμε μόνοι μας (εκτός αν οι προσπάθειες μας για κάτι καλυτέρο αφορά μόνο εμάς, αλλά έτσι το αποτέλεσμα δεν θα είναι αυτό που θέλουμε. Γιατί σκοπός μας είναι να καλυτερέψουμε τον κόσμο όχι μόνο για εμάς αλλά κ για τον διπλανό μας), αν ο διπλανός μας, αυτός που βρίσκεται απέναντι μας, ο οποιοσδήποτε κάθεται χαλλλαααρα στον βολικό του καναπέ κ δεν κουνάει το μικρό του δαχτυλάκι, τότε οι δικοί μας κόποι θα παν χαμένοι. Τώρα τι είναι αυτό που πρέπει να κάνουμε για να καλυτέρεψουμε τον κόσμο, όχι τόσο για εμάς αλλά περισσότερο για τις επόμενες γενίες, είναι ένα δύσκολο θέμα κ ούτε εγώ έχω την λύση. Νομίζω ότι πρέπει να αρχίσουμε πρώτα από τα μικρά πράματα στην ζωή μας, αυτά που μπορούμε άμεσα να αλλάξουμε κ να αρχίσουμε πρώτα από το στενό μας οικογενειακό περιβάλλον κ σιγά σιγά να επεκτινόμαστε. Νομίζω ότι αυτός είναι ένας καλός δρόμος που μπορούμε να ακολουθήσουμε, για αρχή. (το θέμα που διάλεξες για συζήτηση είναι πολύ μεγάλο κ θέλει πολύ ανάληση. Επίσης είμαι σίγουρη ότι το κείμενο σου θα διαβαστεί από αρκετούς)
Δεν έχω λόγια... Ή έχω πολλά.. Δεν ξέρω. Το διάβασα όλο και με βρίσκεις σε mid life crisis για να σχολιάσω ψύχραιμα. Τις μπούρδες του Νίτσε ούτε να τις ακούω ούτε να τις βλέπω... Δύο πράγματα έχω να σου πω: α) Πρέπει να αποδεχτείς (ψύχραιμα και οριστικά) το γεγονός ότι η πλειοψηφία των ανθρώπων που κατοικούν τον πλανήτη Γη έχουν μέτρια ως χαμηλή νοημοσύνη και δεν μπορούν να μπουν σε διαδικασία πολύπλοκης σκέψης και κριτικής ανάλυσης. Συνεπώς είναι πολύ εύκολη η χειραγώγηση τους. Ως γνήσια πεσιμίστρια θα σε ενημερώσω ότι προσωπικά δεν βλέπω φως! β) Ένα πράγμα που πρέπει σίγουρα να κάνεις είναι να απελευθερώσεις, όσο είναι νωρίς, το παιδί σου από τα δικά σου «θέλω» και «δεν θέλω»! Ξόδεψες μια ολόκληρη παράγραφο αναλύοντας αυτές τις δυο κατηγορίες και θα σου πω ότι τείνεις να κάνεις όλα αυτά που έκανε σε σένα η μαμά σου σε άλλο στυλ («πότε θα βρεις ένα καλό παιδί να νοικοκυρευτείς?» στυλ)! Αυτά. ΥΓ: Ο κόσμος θα αλλάξει όταν έρθει η ώρα του, κι εμείς δεν μπορούμε να κάνουμε (ή να μην κάνουμε) τίποτα γι'αυτό!
Ιωάννα1971 επέτρεψε μου να διαφωνήσω στο Υ.Γ σου! Σίγουρα, ίσως, ο κόσμος αλλάξει όταν έρθει η ώρα του, αλλά αυτό μόνο του δεν θα γίνει ποτέ. Αν περιμενούμε να γίνει από μόνο του τότε θα πρέπει να περιμένουμε πολύ, όχι μόνο εμείς αλλά κ ΟΛΕΣ οι επόμενες γενιές! Τίποτα στον κόσμο ανέκαθεν δεν γίνεται από μόνο του. Δεν είμαστε στον αυτόματο πιλοτό κ όπου (μας) πάει! (αν κ μάλλον αυτόν τον καιρό στον αυτόματο είμαστε, γιατί ζούμε, δρούμε χωρίς σκέψη, συναίσθημα, συνείδηση κλπ, αλλά τέλος πάντων)
Κοίταξε λίγο backwards in time και ίσως καταλάβεις αυτό που λεω.
Ιωάννα1971 μου ίσως τα βλέπεις διαφορετικά τα πράγματα. Εγώ όσο backwards in time κ αν κοιτάξω, ξέρω ότι τίποτα στον κόσμο δεν γίνετε από μόνο του! Όλα εμείς οι άνθρωποι τα κάνουμε, όλα εμείς τα κινούμε! Εκτός αν πιστεύεις σε κάποια ανώτερη δύναμη. Τώρα αν εννοείς αυτό που θεωρητικά πιστεύουμε ότι με το πέρασμα των χρόνων τα πάντα αλλάζουν, οι εποχές αλλάζουν, οι άνθρωποι αλλάζουν, ίσως κ να έχεις δίκιο. Αλλά κ πάλι εμείς φέρνουμε αυτές τις αλλαγές, δεν γίνονται από μόνες τους. Τέλος πάντων, ίσως κ να μην έχει νόημα όλο αυτό. Συζήτηση να γίνετε!
Μ´αρεσεις! Συμφωνώ! Κ να συμπληρώσω πως το άσχετο για τα "στρουμφακια" κ τα πρόστιμα είναι εντολές ανώτερων φυσικά.. Καποιο απο αυτα τα "στρουμφακια" ίσως συμφωνούσε με το κείμενο σου σαν γονιός αλλα απο μονη σου ακυρώνεις αυτη την ομάδα ανθρώπων.. ρατσιστικό κ ειρωνικό σχολιακι;;; Κατα τ´αλλα παλεύεις για το κοινό καλο κ προσπαθείς να μάθεις στα παιδια σου τις ανώτερες αξίες όπως σεβασμό πχ;;
Κ εσύ Κατερίνα γιατί θίχτηκες για τα "στρουμφάκια"; Την επαγγελματική τους ιδιότητα έθιξε (αν έθιξε), την στολή, αυτούς που εκπροσωπεύουν (το κράτος δηλαδή), όχι τους ανθρώπους (που απλώς φορούν την στολή κ εκτελούν διαταγές) τον καθένα προσωπικά!
Ωχ αυτο με τα στρουμφακια μου ξεφυγε, δεν ειμαι κ πολυ περηφανη, κ προσπαθω πραγματικα να μη περασω τη δικη μου ασεβεια κ περιφρονηση στο παιδι μου.. Γραψε FAIL.
Ναι ναι αυτο το β) σου το υποπτευομαι κ γω ωρες ωρες..