Εγκυμοσύνη 2013!

Είμαι στη δεύτερη εγκυμοσύνη μου, αλλά θα μοιραστώ τις ιστορίες γέννας μου άλλη φορά μαζί σας, γιατί ακόμα δεν έχω ολοκληρώσει το…. καθήκον μου.

Το μόνο που θα αναφέρω είναι ότι η πρώτη μου δίδυμη εγκυμοσύνη ήταν το 2001, σε ηλικία… 19 χρονών. Τώρα 31 χρονών, είμαι στη δεύτερη δίδυμη κύηση και θέλω να παραθέσω κάποιες σκέψεις μου για το πώς είναι να είσαι έγκυος σε μια υποτιθέμενη σύγχρονη κοινωνία του 2013. Παλαιότερα δεν με απασχολούσαν καθόλου όλα αυτά λόγω του μικρού της ηλικίας, αλλά τώρα…νευριάζω.

Το κράτος

Ένα κράτος δικαίου που έχει βάλει στόχο να μας απογοητεύσει σε όσους  περισσοτέρους τομείς μπορεί, δεν θα μπορούσε παρά να αδιαφορήσει και για την μητέρα. Χωρίς να δώσουν οι πολιτικοί μας καμία ώθηση στις σημερινές οικογένειες να κάνουν παιδιά, περιμένουν να αυξηθούν οι γεννήσεις στην χώρα μας, κάτι που δεν πρόκειται να γίνει.

Βλέποντας φίλους και γνωστούς γύρω μου, διαπιστώνω ότι το να κάνεις παιδί σήμερα μοιάζει με απόφαση που θα κάνει το κυπριακό να ωχριάει μπροστά του. Ανεργία – μισθοί πείνας – δουλειά 10 και 12 ώρες – ανασφάλεια κ.τ.λ. το κράτος απόν. Νιώθω τρελή ανάμεσα σε λογικούς που πήρα την απόφαση να φέρω τα παιδιά μου σε αυτόν τον κόσμο. Και φυσικά σαν τρελή που είμαι, το αποφάσισα όταν κόψανε το επίδομα 3ου παιδιού και όταν καταργήθηκε το επίδομα τοκετού. Σκέφτηκα σε μια φάση να γεννήσω στο σπίτι, γιατί μόνο τότε δικαιούσαι επίδομα, αλλά είπαμε… Είμαι τρελή – όχι θεόμουρλη.

Ο άλλος μου προβληματισμός ήταν αν θα γεννούσα στο νοσοκομείο ή σε κλινική!! Και εδώ ήρθε το σύστημα να με βγάλει από το δίλημμα…! Η ασφάλεια δεν καλύπτει την κλινική. Οπότε νοσοκομείο, τελεία και παύλα! Αυτό που δεν ήξερα όμως είναι ότι για να κάνεις κάποιες υποχρεωτικές εξετάσεις στο νοσοκομείο, πρέπει να κλείσεις ραντεβού κάνα 6μηνο πριν μείνεις έγκυος, αλλιώς πας έξω να τις κάνεις και πληρώνεις τα μαλλιά της κεφαλής σου. Σε περίπτωση που δεν κάνεις τις εξετάσεις, δεν παίρνει την ευθύνη κανένας γιατρός να σε αναλάβει.

Το κορυφαίο από όλα ήταν όταν χρειάστηκε να κάνω λήψη τροφοβλάστη, ρώτησα στο νοσοκομείο αν το καλύπτει η ασφάλεια μου για να το κάνω στο νοσοκομείο και μου είπαν φυσικά και το καλύπτει. Ανακουφισμένη εγώ που τουλάχιστον δεν είχα να αγχώνομαι για τα λεφτά, παρά μόνο για τα μωρά μου, πάω κάνω την λήψη και φεύγοντας μου λέει η νοσοκόμα: αύριο το πρωί να καταθέσετε 280 ευρώ σε αυτόν τον λογαριασμό. Επειδή είμαι και λίγο φοβιτσιάρα με τις βελόνες και όταν βγήκα από το ιατρείο, ήμουν ήδη έτοιμη να πέσω κάτω, με αποτέλειωσε με τα λόγια της. Της λέω ότι έχω ασφάλεια που μου είπαν ότι το καλύπτει και μου απατάει: η ασφάλεια σας καλύπτει την λήψη, για τα αποτελέσματα όμως πληρώνετε γιατί τα στέλνουμε Αθήνα για γενετικό έλεγχο που εμείς εδώ δεν κάνουμε. Σοκ εγώ…! Αφού όμως την πάλεψα με την βελόνα, κατάφερα να κάνω και την κατάθεση στην τράπεζα. Μπρος στην υγεία, τι είναι τα λεφτά;;

Η δουλειά

Είμαι εργαζόμενη, έστω και 4ωρη που καταλήγει πολλές φορές το ωράριο να αυξάνεται σε 6-8 ώρες. Ευτυχώς η εταιρεία που δουλεύω, παρόλο που ζητεί το 1000%  της αντοχής σου στη δουλειά, σε θέματα υγείας είναι πολύ προσεκτική. Από την αρχή που ανακοίνωσα την εγκυμοσύνη μου πέσαν όλοι καταπάνω μου. Μη σκύβεις, μη σηκώνεις, μη τεντώνεσαι, μη…  Μη…. Μη….! Όταν ζήτησα να μη μου βάζουν ώρες γιατί δεν μπορούσα πλέον, το φρόντισαν και όταν είχα εξετάσεις μου άλλαζαν το πρόγραμμα. Κάτι το οποίο αλλιώς δεν γινόταν ούτε με σφαίρες. Τέλος όταν με πιασαν πόνοι στον 6 μήνα , τσακίστηκαν να με πάνε νοσοκομείο και να βεβαιωθούν ότι είμαι καλά. Δεν θέλω όμως να σταθώ στο δικό μου εργασιακό περιβάλλον, γιατί θεωρώ ότι είναι η εξαίρεση του κανόνα. θέλω να αναφερθώ σε αυτούς που μόλις μαθαίνουν ότι είσαι έγκυος σε διώχνουν από την δουλειά και μπορούν να το κάνουν γιατί εργάζεσαι για αυτούς ανασφάλιστη. Έχω ακούσει για περιπτώσεις όπου με το που παντρεύεται η υπάλληλος, την διώχνουν από την εργασία της για να μην προλάβει να ανακοινώσει εγκυμοσύνη. Άλλη περίπτωση είναι να αναγκάζουν την έγκυο υπάλληλο, με ψυχολογικό πόλεμο, να παραιτηθεί. Και τελευταίο και χειρότερο είναι τα αφεντικά που δεν νοιάζονται καθόλου και σε υποχρεώνουν να κάνεις την δουλειά σου με κίνδυνο να χάσεις το παιδί.

Αυτή είναι η ωμη πραγματικότητα και δυστυχώς κανένας δεν κάνει τίποτα για αυτό. Προσπαθεί η δόλια η μάνα να κάνει το χρέος της απέναντι στην οικογένεια και το μόνο που καταφέρνει είναι να την ποδοπατάνε. Και ποια είναι η μεγαλύτερη επανάσταση που μπορεί να κάνει; Να παραιτηθεί από την δουλειά που κόπιασε τόσο να βρει….

Ο γιατρός

 Εδω να ξεκαθαρίσω ότι θα αναφερθώ στους γιατρούς του νοσοκομείου και όχι τους εξωτερικούς, που θεωρώ ότι χρεώνουν υπέρογκα ποσά για τις γέννες. Λοιπόν εφόσον επέλεξα να γεννήσω στο νοσοκομείο έπρεπε να διαλέξω γιατρο. Ρωτώντας από δω και κει κατέληξα σε έναν που έμαθα ότι εκτός από τα απογευματινά, δέχεται κάθε εβδομάδα και πρωινά χωρίς έξτρα χρέωση. Μιας και τα είχα πάρει άσχημα με τις ασφάλειες και τα λεφτά και με έπιασε ο εγωισμός μου, είπα ότι δεν ξαναπληρωνω τίποτα έξτρα. Στο κάτω κάτω κάθε μήνα μου κρατάνε μπόλικα λεφτά για την ασφάλεια και το θεωρώ άδικο εφόσον θα γεννήσω στο νοσοκομείο να κάνω και απογευματινά ραντεβού με 80 ευρώ την κάθε φορά. Άρχισα λοιπόν τα ραντεβού μου, διαπιστώνοντας ότι κάποιες μέρες έπρεπε να κάθομαι μέχρι και 4-5 ώρες για να τελειώσω. Όταν ήμουν τυχερή 2 ώρες.

Η διαδικασία ίδια κάθε φορά. Παίρνεις νούμερο και περιμένεις (ευτυχώς όταν φουσκώσει η κοιλιά σε φωνάζουν μπροστά δίνοντας σου προτεραιότητα). Πληρώνεις 5 ευρώ και σου δίνουν νούμερο. Πας στην μαιευτική και δίνεις τα χαρτιά σου. Περιμένεις…! Σε φωνάζουν μέσα και σε ζυγίζουν, παίρνουν πίεση, κάνεις υπέρηχο και κοιτανε όλες τις εξετάσεις που έχεις κάνει. Σε πιο προχωρημένη εγκυμοσύνη πας μετά για τοκοκαρδιογραφημα. Μετά περιμένεις….! Κάποια στιγμή σε φωνάζουν και μπαίνεις στον γιατρό. Κοιτάζει τις εξετάσεις σου, σου γράφει φάρμακα και καινούριες εξετάσεις και σου ορίζει το επόμενο ραντεβού. Βγαίνεις από τον γιατρό και περιμένεις….! Τι;;  Να περάσουν ηλεκτρονικά τα φάρμακα και τις εξετάσεις για να πας να τα σφραγίσεις και για να κλείσεις το επόμενο ραντεβού. Το συμπέρασμα;; Περάστε – ψεκάστε – σκουπίστε – τελειώσατε!!! Σε πόση ώρα;;; Άγνωστο!!!!

Όταν χρειάστηκε να κάνω εισαγωγή για 5 μέρες, επειδή με πιασανε πόνοι στον 6 μήνα, είδα τον γιατρό μου μια φορά και αυτό γιατί είχε βάρδια. Ενώ στις άλλες κοπέλες που κανανε απογευματινά ραντεβού με τα 80αρια, ερχόταν κάθε μέρα ο γιατρός τους και τους ενημέρωνε προσωπικα. Επιπλέον είχαν και μια οικειότητα μεταξύ τους που νομίζω ότι την χρειάζεσαι στην εγκυμοσύνη.

Το κορυφαίο είναι ότι είμαι στην φάση : γενναω από μέρα σε μέρα και ο γιατρός μου έφυγε σε άδεια!!!! Οπότε με βλέπω να γενναω με όποιον εφημερεύει…! Χαχα είμαι τρελή και ότι θέλω κάνω….! Φακελάκι όμως δεν δίνω και ζηταω ό,τι δικαιούμαι….

Ο κόσμος

Όταν βλέπεις μια εγκυμονούσα, αυθόρμητα χαμογελάς και συνδυάζεις την εικόνα με κάτι χαρούμενο και όμορφο. Έλα ντε όμως που ο καθένας έχει διαφορετική αντίληψη και εφαρμόζει αυτήν την σκέψη μόνο όταν τον συμφέρει.

Από τον 5 μήνα και μετά έκαψα να χρησιμοποιώ το αγαπημένο μου μηχανάκι και στράφηκα στα μέσα μαζικής μεταφοράς. Απελπισία..! Εκτός από τον διπλάσιο χρόνο που ξόδευα για να φτάσω στον προορισμό μου, εκτός από τους δρόμους που είναι γεμάτοι λακούβες και κοντεύεις να γεννήσεις στο λεωφορείο, έχεις να κάνεις με αναίσθητους ανθρώπους που σε βλέπουν με την κοιλιά ως περα και δεν σου δίνουν την θέση τους να κάτσεις. Σε ποια πολιτισμένη χώρα θα το ξαναδείς αυτό; Πουθενά! Στις δημόσιες υπηρεσίες έχω μαλώσει άπειρες φορές επειδή τόλμησα να πάρω προτεραιότητα από μόνη μου, γιατί δεν μου την έδωσε κάνεις. Στις τράπεζες  πρέπει να αγκομαχάς μέχρι να σε δει κάποιος υπάλληλος στο τέλος της σειράς, γιατί δεν σου δίνει κάνεις την σειρά του (εγώ ανακάλυψα ότι ο διευθυντής μπορεί να σε εξυπηρετήσει αμέσως σε αυτό το πρόβλημα, οπότε πήγαινα κατευθείαν να τον βρω).

Στο νοσοκομείο, είπαμε ότι όταν αρχίσει να φαίνεται η κοιλιά σου δίνουν προτεραιότητα οι υπάλληλοι. Αν δεν σε βλέπουν αρχίζεις σπρώχνεις τον εκνευρισμένο κόσμο και πετάς και ένα συγγνώμη αλλά είμαι έγκυος.

Η χειρότερη περίπτωση που μου έτυχε και με πείραξε, ήταν όταν πήγα να πάρω τους βαθμούς από το σχολείο των μεγαλύτερων κοριτσιών μου και βρέθηκα σε μια σειρά 10 ατόμων. Με είδαν, μου χαμογέλασαν, μου είπαν με το καλό και με άφησαν να περιμένω….! Δεν λέω άλλοι άφησαν δουλειές για να ερθουν στο σχολείο και άλλοι  στειλαν τους παππούδες, παρόλα αυτά περίμενα διαφορετική αντιμετώπιση από ανθρώπους της γειτονιάς μου, που τα παιδιά μας πάνε στο ίδιο σχολείο. Σοκαρίστηκα τόσο που δεν ζήτησα καν να περάσω και έμεινα στην σειρά μου με τις σκέψεις μου. Τι σκεφτόμουνα…; Με τέτοιους γονείς πως περίμενα καλύτερη συμπεριφορά από τα παιδιά τους απέναντι στα δικά μου και πως μπόρεσα να αγνοήσω τα παράπονα τους!!!!!

Γενικά μπορώ να πω ότι η αδιαφορία και το προσωπικό συμφέρον κυριαρχεί στις μέρες μας. Ίσως να μην είχα δώσει εγώ τόση σημασία πριν, ίσως να είμαι και πολύ ευαίσθητη τώρα η να είναι το γεγονός ότι είμαι τρελή όντως σε έναν κόσμο λογικών. Δεν ξέρω ….! Αυτά είχα να πω όμως και χαίρομαι που το έκανα.

Συγγνώμη για το μεγάλο κείμενο και η κάθε αντίθετη γνώμη είναι καλοδεχούμενη.

Φιλικά 

Ε.Ο.

[divider]

Έχεις μια απορία, μια ερώτηση, μια ιστορία;

Μπορείς να τη στείλεις στο eimaimama@gmail.com