Εγκυμοσύνη 2013!
Είμαι στη δεύτερη εγκυμοσύνη μου, αλλά θα μοιραστώ τις ιστορίες γέννας μου άλλη φορά μαζί σας, γιατί ακόμα δεν έχω ολοκληρώσει το…. καθήκον μου.
Το μόνο που θα αναφέρω είναι ότι η πρώτη μου δίδυμη εγκυμοσύνη ήταν το 2001, σε ηλικία… 19 χρονών. Τώρα 31 χρονών, είμαι στη δεύτερη δίδυμη κύηση και θέλω να παραθέσω κάποιες σκέψεις μου για το πώς είναι να είσαι έγκυος σε μια υποτιθέμενη σύγχρονη κοινωνία του 2013. Παλαιότερα δεν με απασχολούσαν καθόλου όλα αυτά λόγω του μικρού της ηλικίας, αλλά τώρα…νευριάζω.
Το κράτος
Ένα κράτος δικαίου που έχει βάλει στόχο να μας απογοητεύσει σε όσους περισσοτέρους τομείς μπορεί, δεν θα μπορούσε παρά να αδιαφορήσει και για την μητέρα. Χωρίς να δώσουν οι πολιτικοί μας καμία ώθηση στις σημερινές οικογένειες να κάνουν παιδιά, περιμένουν να αυξηθούν οι γεννήσεις στην χώρα μας, κάτι που δεν πρόκειται να γίνει.
Βλέποντας φίλους και γνωστούς γύρω μου, διαπιστώνω ότι το να κάνεις παιδί σήμερα μοιάζει με απόφαση που θα κάνει το κυπριακό να ωχριάει μπροστά του. Ανεργία – μισθοί πείνας – δουλειά 10 και 12 ώρες – ανασφάλεια κ.τ.λ. το κράτος απόν. Νιώθω τρελή ανάμεσα σε λογικούς που πήρα την απόφαση να φέρω τα παιδιά μου σε αυτόν τον κόσμο. Και φυσικά σαν τρελή που είμαι, το αποφάσισα όταν κόψανε το επίδομα 3ου παιδιού και όταν καταργήθηκε το επίδομα τοκετού. Σκέφτηκα σε μια φάση να γεννήσω στο σπίτι, γιατί μόνο τότε δικαιούσαι επίδομα, αλλά είπαμε… Είμαι τρελή – όχι θεόμουρλη.
Ο άλλος μου προβληματισμός ήταν αν θα γεννούσα στο νοσοκομείο ή σε κλινική!! Και εδώ ήρθε το σύστημα να με βγάλει από το δίλημμα…! Η ασφάλεια δεν καλύπτει την κλινική. Οπότε νοσοκομείο, τελεία και παύλα! Αυτό που δεν ήξερα όμως είναι ότι για να κάνεις κάποιες υποχρεωτικές εξετάσεις στο νοσοκομείο, πρέπει να κλείσεις ραντεβού κάνα 6μηνο πριν μείνεις έγκυος, αλλιώς πας έξω να τις κάνεις και πληρώνεις τα μαλλιά της κεφαλής σου. Σε περίπτωση που δεν κάνεις τις εξετάσεις, δεν παίρνει την ευθύνη κανένας γιατρός να σε αναλάβει.
Το κορυφαίο από όλα ήταν όταν χρειάστηκε να κάνω λήψη τροφοβλάστη, ρώτησα στο νοσοκομείο αν το καλύπτει η ασφάλεια μου για να το κάνω στο νοσοκομείο και μου είπαν φυσικά και το καλύπτει. Ανακουφισμένη εγώ που τουλάχιστον δεν είχα να αγχώνομαι για τα λεφτά, παρά μόνο για τα μωρά μου, πάω κάνω την λήψη και φεύγοντας μου λέει η νοσοκόμα: αύριο το πρωί να καταθέσετε 280 ευρώ σε αυτόν τον λογαριασμό. Επειδή είμαι και λίγο φοβιτσιάρα με τις βελόνες και όταν βγήκα από το ιατρείο, ήμουν ήδη έτοιμη να πέσω κάτω, με αποτέλειωσε με τα λόγια της. Της λέω ότι έχω ασφάλεια που μου είπαν ότι το καλύπτει και μου απατάει: η ασφάλεια σας καλύπτει την λήψη, για τα αποτελέσματα όμως πληρώνετε γιατί τα στέλνουμε Αθήνα για γενετικό έλεγχο που εμείς εδώ δεν κάνουμε. Σοκ εγώ…! Αφού όμως την πάλεψα με την βελόνα, κατάφερα να κάνω και την κατάθεση στην τράπεζα. Μπρος στην υγεία, τι είναι τα λεφτά;;
Η δουλειά
Είμαι εργαζόμενη, έστω και 4ωρη που καταλήγει πολλές φορές το ωράριο να αυξάνεται σε 6-8 ώρες. Ευτυχώς η εταιρεία που δουλεύω, παρόλο που ζητεί το 1000% της αντοχής σου στη δουλειά, σε θέματα υγείας είναι πολύ προσεκτική. Από την αρχή που ανακοίνωσα την εγκυμοσύνη μου πέσαν όλοι καταπάνω μου. Μη σκύβεις, μη σηκώνεις, μη τεντώνεσαι, μη… Μη…. Μη….! Όταν ζήτησα να μη μου βάζουν ώρες γιατί δεν μπορούσα πλέον, το φρόντισαν και όταν είχα εξετάσεις μου άλλαζαν το πρόγραμμα. Κάτι το οποίο αλλιώς δεν γινόταν ούτε με σφαίρες. Τέλος όταν με πιασαν πόνοι στον 6 μήνα , τσακίστηκαν να με πάνε νοσοκομείο και να βεβαιωθούν ότι είμαι καλά. Δεν θέλω όμως να σταθώ στο δικό μου εργασιακό περιβάλλον, γιατί θεωρώ ότι είναι η εξαίρεση του κανόνα. θέλω να αναφερθώ σε αυτούς που μόλις μαθαίνουν ότι είσαι έγκυος σε διώχνουν από την δουλειά και μπορούν να το κάνουν γιατί εργάζεσαι για αυτούς ανασφάλιστη. Έχω ακούσει για περιπτώσεις όπου με το που παντρεύεται η υπάλληλος, την διώχνουν από την εργασία της για να μην προλάβει να ανακοινώσει εγκυμοσύνη. Άλλη περίπτωση είναι να αναγκάζουν την έγκυο υπάλληλο, με ψυχολογικό πόλεμο, να παραιτηθεί. Και τελευταίο και χειρότερο είναι τα αφεντικά που δεν νοιάζονται καθόλου και σε υποχρεώνουν να κάνεις την δουλειά σου με κίνδυνο να χάσεις το παιδί.
Αυτή είναι η ωμη πραγματικότητα και δυστυχώς κανένας δεν κάνει τίποτα για αυτό. Προσπαθεί η δόλια η μάνα να κάνει το χρέος της απέναντι στην οικογένεια και το μόνο που καταφέρνει είναι να την ποδοπατάνε. Και ποια είναι η μεγαλύτερη επανάσταση που μπορεί να κάνει; Να παραιτηθεί από την δουλειά που κόπιασε τόσο να βρει….
Ο γιατρός
Εδω να ξεκαθαρίσω ότι θα αναφερθώ στους γιατρούς του νοσοκομείου και όχι τους εξωτερικούς, που θεωρώ ότι χρεώνουν υπέρογκα ποσά για τις γέννες. Λοιπόν εφόσον επέλεξα να γεννήσω στο νοσοκομείο έπρεπε να διαλέξω γιατρο. Ρωτώντας από δω και κει κατέληξα σε έναν που έμαθα ότι εκτός από τα απογευματινά, δέχεται κάθε εβδομάδα και πρωινά χωρίς έξτρα χρέωση. Μιας και τα είχα πάρει άσχημα με τις ασφάλειες και τα λεφτά και με έπιασε ο εγωισμός μου, είπα ότι δεν ξαναπληρωνω τίποτα έξτρα. Στο κάτω κάτω κάθε μήνα μου κρατάνε μπόλικα λεφτά για την ασφάλεια και το θεωρώ άδικο εφόσον θα γεννήσω στο νοσοκομείο να κάνω και απογευματινά ραντεβού με 80 ευρώ την κάθε φορά. Άρχισα λοιπόν τα ραντεβού μου, διαπιστώνοντας ότι κάποιες μέρες έπρεπε να κάθομαι μέχρι και 4-5 ώρες για να τελειώσω. Όταν ήμουν τυχερή 2 ώρες.
Η διαδικασία ίδια κάθε φορά. Παίρνεις νούμερο και περιμένεις (ευτυχώς όταν φουσκώσει η κοιλιά σε φωνάζουν μπροστά δίνοντας σου προτεραιότητα). Πληρώνεις 5 ευρώ και σου δίνουν νούμερο. Πας στην μαιευτική και δίνεις τα χαρτιά σου. Περιμένεις…! Σε φωνάζουν μέσα και σε ζυγίζουν, παίρνουν πίεση, κάνεις υπέρηχο και κοιτανε όλες τις εξετάσεις που έχεις κάνει. Σε πιο προχωρημένη εγκυμοσύνη πας μετά για τοκοκαρδιογραφημα. Μετά περιμένεις….! Κάποια στιγμή σε φωνάζουν και μπαίνεις στον γιατρό. Κοιτάζει τις εξετάσεις σου, σου γράφει φάρμακα και καινούριες εξετάσεις και σου ορίζει το επόμενο ραντεβού. Βγαίνεις από τον γιατρό και περιμένεις….! Τι;; Να περάσουν ηλεκτρονικά τα φάρμακα και τις εξετάσεις για να πας να τα σφραγίσεις και για να κλείσεις το επόμενο ραντεβού. Το συμπέρασμα;; Περάστε – ψεκάστε – σκουπίστε – τελειώσατε!!! Σε πόση ώρα;;; Άγνωστο!!!!
Όταν χρειάστηκε να κάνω εισαγωγή για 5 μέρες, επειδή με πιασανε πόνοι στον 6 μήνα, είδα τον γιατρό μου μια φορά και αυτό γιατί είχε βάρδια. Ενώ στις άλλες κοπέλες που κανανε απογευματινά ραντεβού με τα 80αρια, ερχόταν κάθε μέρα ο γιατρός τους και τους ενημέρωνε προσωπικα. Επιπλέον είχαν και μια οικειότητα μεταξύ τους που νομίζω ότι την χρειάζεσαι στην εγκυμοσύνη.
Το κορυφαίο είναι ότι είμαι στην φάση : γενναω από μέρα σε μέρα και ο γιατρός μου έφυγε σε άδεια!!!! Οπότε με βλέπω να γενναω με όποιον εφημερεύει…! Χαχα είμαι τρελή και ότι θέλω κάνω….! Φακελάκι όμως δεν δίνω και ζηταω ό,τι δικαιούμαι….
Ο κόσμος
Όταν βλέπεις μια εγκυμονούσα, αυθόρμητα χαμογελάς και συνδυάζεις την εικόνα με κάτι χαρούμενο και όμορφο. Έλα ντε όμως που ο καθένας έχει διαφορετική αντίληψη και εφαρμόζει αυτήν την σκέψη μόνο όταν τον συμφέρει.
Από τον 5 μήνα και μετά έκαψα να χρησιμοποιώ το αγαπημένο μου μηχανάκι και στράφηκα στα μέσα μαζικής μεταφοράς. Απελπισία..! Εκτός από τον διπλάσιο χρόνο που ξόδευα για να φτάσω στον προορισμό μου, εκτός από τους δρόμους που είναι γεμάτοι λακούβες και κοντεύεις να γεννήσεις στο λεωφορείο, έχεις να κάνεις με αναίσθητους ανθρώπους που σε βλέπουν με την κοιλιά ως περα και δεν σου δίνουν την θέση τους να κάτσεις. Σε ποια πολιτισμένη χώρα θα το ξαναδείς αυτό; Πουθενά! Στις δημόσιες υπηρεσίες έχω μαλώσει άπειρες φορές επειδή τόλμησα να πάρω προτεραιότητα από μόνη μου, γιατί δεν μου την έδωσε κάνεις. Στις τράπεζες πρέπει να αγκομαχάς μέχρι να σε δει κάποιος υπάλληλος στο τέλος της σειράς, γιατί δεν σου δίνει κάνεις την σειρά του (εγώ ανακάλυψα ότι ο διευθυντής μπορεί να σε εξυπηρετήσει αμέσως σε αυτό το πρόβλημα, οπότε πήγαινα κατευθείαν να τον βρω).
Στο νοσοκομείο, είπαμε ότι όταν αρχίσει να φαίνεται η κοιλιά σου δίνουν προτεραιότητα οι υπάλληλοι. Αν δεν σε βλέπουν αρχίζεις σπρώχνεις τον εκνευρισμένο κόσμο και πετάς και ένα συγγνώμη αλλά είμαι έγκυος.
Η χειρότερη περίπτωση που μου έτυχε και με πείραξε, ήταν όταν πήγα να πάρω τους βαθμούς από το σχολείο των μεγαλύτερων κοριτσιών μου και βρέθηκα σε μια σειρά 10 ατόμων. Με είδαν, μου χαμογέλασαν, μου είπαν με το καλό και με άφησαν να περιμένω….! Δεν λέω άλλοι άφησαν δουλειές για να ερθουν στο σχολείο και άλλοι στειλαν τους παππούδες, παρόλα αυτά περίμενα διαφορετική αντιμετώπιση από ανθρώπους της γειτονιάς μου, που τα παιδιά μας πάνε στο ίδιο σχολείο. Σοκαρίστηκα τόσο που δεν ζήτησα καν να περάσω και έμεινα στην σειρά μου με τις σκέψεις μου. Τι σκεφτόμουνα…; Με τέτοιους γονείς πως περίμενα καλύτερη συμπεριφορά από τα παιδιά τους απέναντι στα δικά μου και πως μπόρεσα να αγνοήσω τα παράπονα τους!!!!!
Γενικά μπορώ να πω ότι η αδιαφορία και το προσωπικό συμφέρον κυριαρχεί στις μέρες μας. Ίσως να μην είχα δώσει εγώ τόση σημασία πριν, ίσως να είμαι και πολύ ευαίσθητη τώρα η να είναι το γεγονός ότι είμαι τρελή όντως σε έναν κόσμο λογικών. Δεν ξέρω ….! Αυτά είχα να πω όμως και χαίρομαι που το έκανα.
Συγγνώμη για το μεγάλο κείμενο και η κάθε αντίθετη γνώμη είναι καλοδεχούμενη.
Φιλικά
Ε.Ο.
[divider]
Έχεις μια απορία, μια ερώτηση, μια ιστορία;
Μπορείς να τη στείλεις στο eimaimama@gmail.com
Να σας πω κι εγω το Δράμα της αυτοαπασχολούμενους μάνας: Ποιο κράτος, ποια πρόνοια, ποιο επίδομα τοκετού, ποια άδεια λοχειας/ κύησης/ τοκετού; Λέξεις άγνωστες. Μένεις έγκυος, δουλεύεις μεχρι να αρχίσουν οι πόνοι και πριν σαραντησεις πάλι πίσω. Γιατι; Γιατι τα έξοδα τρέχουν, το ενοίκιο, τα λειτουργικά, μεχρι και οι εισφορές στο ταμείο, όπου σου απαντάμε ευθαρσώς ότι δικιά σου ειναι η δουλειά και όσο θες την κλείνεις (και σου κάνουν και μια εκπτωσουλα 50 ευρώ αντί για 300 στα 250 το μήνα). Γιατι οι πελάτες δε θα σε περιμένουν για πάντα κι αν λειψεις 3 η 6 μηνες θα ναι σαν να ξεκινας απο την αρχη και έχεις περάσει χρόνια για να στρωσεις τη δουλειά. Γιατι με έναν εργαζόμενο δύσκολα... Για τη δημόσια υγεία, συγγνώμη κορίτσια αλλά έχουμε υπερβολικές προσδοκίες. Η δωρεάν υγεία προσφέρει ακριβώς αυτό, βασική παρακολούθηση με παλιά μηχανήματα και τοκετο με όποιον εφημερευει (στην Αγγλία, κανείς 3 υπερηχους σύνολο με τεχνικό και γέννα με μαια εκτός απροόπτου).
Βρισκομαι στον 7ο μηνα της εγκυμοσυνης μου κ προκειται να αποκτησω το πρωτο μου παιδακι...ειναι οδυνηρο να βλεπεις νεους να δισταζουν να φτιαξουν οικογενεια γιατι απλα γνωριζουν σε τι κοινωνια προσπαθουν να επιβιωσουν.... ενα χρονο πριν μεινω εγκυος ξεκινησα να εργαζομαι σε μια καφετερεια για να βγαζω τα προς το ζην καθως σπουδαζα στην πολη μακρια απο την οικογενεια μου, ειχα παρει τη ζωη στα χερια μου-η τουλαχιστον ετσι πιστευα εγω- κ δεν ηθελα να επιβαρυνω αλλο τους δικους μου...σε αυτον τον εργασιακο χωρο ολοι γνωριζαν για τη σχεση μου και συμπαθουσαν πολυ το αγορι μου...μεχρι που ειδαν οτι η κατασταση σοβαρευει κ σκεφτομασταν να παμε παρακατω....Ξαφνικα το αγορι μου εγινε ο αντιπαθητικος αντρας της Μαριας κ οταν εμεινα εγκυος με απειλες με αναγκασαν να παραιτηθω....λιγο αργοτερα εκανα μια επισκεψη στο ικα και εξεπλαγην οταν ενημερωθηκα οτι στον ενα χρονο καθημερινης εργασιας μου ειχα μονο 40 ενσυμα...οταν λοιπον ζητησα λιγα ακομα ενσυμα για να αποκτησω βιβλιαριο ασθενειας με εδιωξαν κακην κακως κ με απειλησαν για αλλη μια φορα...Δεν εχω σκοπο να τους χαρισω τα ενσημα θα κινηθω δικαστικα ομως αυτο που μου ειπαν απο το ικα ειναι οτι αν το ειχα κανει νωριτερα δεν θα εχανα 2500 ε επιδομα.... πως λοιπον να μην σκεφτεσαι να φυγεις στο εξωτερικο για ενα καλυτερο μελλον κ πως εγω μια κοπελα 21 ετων να ειμαι αισιοδοξη κ να βιωνω την πρωτη μου εγκυμοσυνη με ροζ συννεφακια αφου το ιδιο το κρατος εχει φροντισει για το αντιθετο??
Ποοοοσο αληθεια ειναι αυτο που εγραψες για την δουλεια.....Μολις ενα μηνα πριν το γαμο (Ιανουαριος '12) μου εκαναν την πρωτη μειωση μισθου λεγοντας μου την απιστευτη δικαιολογια οτι δεν εχω αναγκη τα λεφτα...Ενα μηνα αφου τους ανακοινωσα οτι ειμαι εγκυος μου εκαναν τη δευτερη μειωση μισθου...(Μαρτιος '12)και παλι με την δικαιολογια οτι δεν εχω αναγκη τα λεφτα.....Μεχρι να παρω την αδεια τοκετου μου εκανε τη ζωη κολαση...εκανε τα παντα για να φυγω ωστε να μην χρειαστει να μου πληρωσει και αποζημειωση...Αλλα σ'αυτο που λες εχεις δικιο για την κλειστη κοινωνια,δεν μπορεις να τους κατγαγγειλεις γιατι μετα τελειωσες,δεν θα βρεις πουθενα δουλεια...
ποοοοσο δικιο εχεις και λιγα λες...παντως εγω που πηγαινα στο νοσοκομειο για τα ραντεβου περικες φορες περιμενα μιση ωρα....σπανια περιμενα με τις ωρες....και γεννησα με τον εφημερευοντα γιατρο και ηταν ολα τελεια...αναφερομαι στο Γ.Ν.Ιπποκρατειο Θεσσαλονικης...ας μην βαζουμε ολους και ολα στο ιδιο σακι....
προσωπικα όσον αφορά τα μεσα μεταφοράς ουδέποτε αντιμέτωπισα πρόβλημα κ σπάνια σε ουρές δεν είχα προτεραιότητα αλλα μάλλον εγω ήμουν η εξαίρεση. Στην πληοψηφια ομως αυτα που λες συμβαίνουν δυστυχώς! Δεν ξερω τι μπορει να φταίει, η αγωγή, ο τρόπος που μεγαλώνει ο καθένας; Δεν ξερω. Το πιο άσχημο που θεωρώ οτι συμβαίνει ειναι είδος ρατσισμού για εμάς που εχουμε παιδια είτε 1-2-3 μωρα μεγάλα...αν είσαι υποψήφια για δουλεια κ πεις οτι έχεις ενα μωρο αλλάζει ολο το κλίμα. Μου εχει συμβει. Και δε απο γυναίκα ακόμα πιο τραγικό! Δηλ. Έχεις μωρο άρα υποχρεώσεις θα σου κρύωσει το μωρο θα θες να φύγεις το ενα το άλλο. Θεωρούν ανασταλτικό παράγοντα για να σε προσλάβουν. Αν έχεις ενα σκέφτονται Α αυτη θα κανει κ δεύτερο άμα την πάρω. Οπότε που καταλήγουμε;;; Κι αν πάρεις το 6μηνο του ΟΑΕΔ μετα εχει δικαίωμα να σε απολύσει το αφεντικό. Γιατι να το εχει αυτο το δικαίωμα δηλαδη επειδη έκανες οικογένεια; κ όχι επειδη δεν είσαι σωστός καλός αποδοτικός στη δουλεια σου;;; Κρίμα ομως πολυ κρίμα να μην βοηθάει ουτε το κράτος ουτε κανεις ώστε να δημιουργούνται οικογένειες. Και κρίμα που μας αντιμετωπίζουν κάπως ( δεν μπορω να βρω την κατάλληλη λέξη). Κριμα που έστω κ για 1 δευτερόλεπτο σε κάνουν να σκεφτείς ουπς εχω το μωρο κ γι αυτο δε με παίρνουν στη δουλεια. Δευτερόλεπτο που περνάει ετσι γιατι αυτο που έχουμε κανει τελικα ειναι κατι πολυ μεγαλύτερο απο οποιαδήποτε δουλεια!
Όλοι το έχουμε δει αυτό με τις δουλειές. Έλεγα σε Αγγλίδα πως εδώ πολλές φορές όταν πας για δουλειά σε ρωτάνε αν έχεις άντρα, αν δεν έχεις αν έχεις φίλο και πόσο σοβαρή είναι η σχέση σας (για να δουν αν παντρεύεσαι και υπάρχει πιθανότητα να μείνεις εγκυος) και μου είπε πως στην Αγγλία κανείς δεν τολμά να ρωτήσει τέτοια πράγματα γιατί τρώνε τρελά πρόστιμα στο όνομα των "διακρίσεων". Αν υποψιαστείς (όχι πειστείς) ότι δε σε προσλαμβάνουν επειδή έχεις παιδί μπορεί να μπλέξουν πάρα πολύ άσχημα.
Nina έχοντας ζήσει 7 χρόνια στην Αγγλία και ένα χρόνο στην Ολλανδία συμφωνώ ότι δε σου κάνουν ερωτήσεις σχετικά με την οικογενειακή σου κατάσταση γιατί μπορεί να κατηγορηθούν για διακρίσεις. Αλλά πολύ φοβάμαι ότι αυτό ισχύει μόνο για τους Άγγλους, οι οποίοι φυσικά γνωρίζουν ότι μπορούν να κάνουν καταγγελία σε τέτοιες περιπτώσεις. Έχω ερωτηθεί σε συνεντεύξεις στην Αγγλία (πάντα από γυναίκες) αν έχω παιδιά και τι θα κάνω αν αρρωστήσουν κλπ. Φυσικά δε με προσέλαβαν, αλλά δε μπορούσα να αποδείξω ότι το παιδί ήταν ο λόγος. Και έχω φίλες Ελληνίδες που τους έχουν ρωτήσει ακόμα και για το παρελθόν των γονιών τους (πολιτικές, θρησκευτικές πεποιθήσεις κλπ). Όσο για την Ολλανδία δεν το συζητώ τι διακρίσεις γίνονται ΠΑΝΤΟΥ σε όλους τους τομείς (δουλεία, σχολείο, γιατροί, πρόνοια και δήμος). Και για μια γυναίκα πάνω από τα 30 με παιδί είναι σχεδόν αδύνατο να βρει δουλειά. Επειδή μετά από άπειρες διακρίσεις είχα ξεπεράσει τα όρια μου και έκανα καταγγελία, τότε μόνο τρελή που δε με θεώρησαν. The grass is not always greener on the other side!
Τελικά πουθενά δεν υπάρχει ο παράδεισος για τις μαμάδες....
Γράφεις πολυ ωραία κ πολυ σωστά! Δυστυχώς αυτή είναι η Ελλαδαρα μας με όλο το σύστημα να είναι εναντίον του κάθε φορολογούμενου πολίτη.. Δυστυχώς σ´αυτη την κοινωνία μεγαλώνουν τα παιδιά μας.. Δυστυχώς δε μας αφήνουν να ζήσουμε...
Axxxxx...... Γενικά βρίσκεις απ'όλες τις συμπεριφορές κ πολλές φορές εκπλησσεσαι από ανθρώπους που δεν τους τό'χες με τίποτα.... Γέννησα Μ.Τετάρτη... Την Κυριακή του Λαζάρου πήγα στην εεκκλησία με κοιλιά που έπιανε χώρο για 3!!!! Περίμενα υπομονετικά να πάρω αντίδωρο στη σειρά μου φυσικά κ ακόμη πιο φυσικά ΟΡΘΙΑ καθ'όλη τη διάρκεια της παραμονής μου στον οίκο του Θεού (εννοειται καμία γιαγιακα δεν σηκωνόταν από τη θέση που είχε ρεζερβε κατά τα τελευταία τριάκοντα τουλαχιστον έτη)... Σε καποια στιγμή ένοιωσα έναν πολύ οξύ πόνο που λύγισα κ αναφωνησα ένα τρομαγμένο "αχ!" πιάνοντας το μωρό μου που είχε αρχισει να κλωτσα σαν τρελλό.... Μια γιαγιά θέλοντας να περάσει μπροστα μου μου έδωσε μια αγκωνιά με όλο της το εκτόπισμα κ χώθηκε μπροστα μου σπρώχνοντας με στην κοιλιά!!!!!!! Το καλυτερο ήταν ότι αφού της είπα "δεν βλέπετε ότι είμαι εέγκυος?? Γιατί με σπρωχνετε???" μου απάντησε όλο ύφος "μμμμμμ.... Σιγα! λες κ εμείς δεν μείναμε έγκυες?? Μόνο εσείς!!!"..... Θεέ μου 'σχωρα με.... Όμως.... Εβρισα ΠΑΑΑΑΑΑΑΑΑΡΑ πολύ εκείνη την ημέρα!!!!!!
Φίλη έχεις δίκιο σε πολλά, αλλά σε μερικά είναι κάπως διαφορετικά τα πράγματα... Τράπεζα, ταχυδρομείο κλπ: Δε χρειάζεται να σου δώσουν τη σειρά. Πας μόνη σου πρώτη-πρώτη και ζητάς να σε εξυπηρετήσουν. Έχεις προτεραιότητα χωρίς να πρέπει να ζητήσεις την άδεια. Πολλοί δεν το ξέρουν αυτό και μπορεί να διαμαρτυρηθούν. Εσύ κάνε τη δουλειά σου. ΜΜΜ: Υπάρχουν ειδικές θέσεις που είναι για εσένα. Δεν παίρνεις άδεια για να κάτσεις. Όποιος κάθεται εκεί, ενώ δεν ανήκει σε ειδική κατηγορία, τον ενημερώνεις ότι κακώς πήρε τη θέση και τον σηκώνεις για να κάτσεις. Ανασφάλιστη εργασία: Όχι, δεν έχει δικαίωμα να σε διώξει γιατί σε είχε ανασφάλιστη. Κακώς, σκέφτηκε να σε έχει ανασφάλιστη. Τα πρόστιμα τώρα για την ανασφάλιστη εργασία έχεις δει που πήγανε? Στις περιπτώσεις καταγγελίας λόγω ανασφάλιστης εργασίας ξέρεις ποιος δικαιώνεται? Ο εργαζόμενος. Πέραν της καταγγελίας για ανασφάλιστη εργασία, υπάρχει και η καταγγελία στην επιθεώρηση εργασίας για παράνομη απόλυση εγκύου. Μπορεί να είναι πιο δύσκολο όταν είσαι ανασφάλιστος (δεν το ξέρω στα σίγουρα), αλλά σίγουρα δεν έχει αυτά τα δικαιώματα ο εργοδότης επειδή δε σε δήλωνε. Μάλλον να μπλέξει πάει με κάτι τέτοια. Αλλά, δεν τα ξέρουμε όλα αυτά, δε μιλάμε και νομίζουμε ότι είναι και νόμιμα. Ζούμε σε μια χώρα που έχει νόμους, αλλά όταν ζητάς τα νόμιμα είσαι ο περίεργος, ο "τι το ψάχνεις τώρα" και άλλα τέτοια. Ας μην τα δεχόμαστε όλα με το σκεπτικό του "έτσι γίνεται". Πολλά από αυτά κακώς γίνονται έτσι.
Εχεις απολυτο δικιο. Μονο που ζουμε μεσα στην αγνοια για πολλα δικαιωματα που εχουμε. Σε τραπεζες παντα παλευα για προτεραιοτητα. Στα ΜΜΜ της πολης μου δεν υπαρχουν ειδικες θεσεις, Με το ζορι υπαρχει θεση για αναπηρικο καροτσι. Οσο για την εργασια... γνωριζω για τους νομους περι ανασφαληστης εργασιας, αλλα μετα απο κανα δυο καταγκελιες δεν προκειτε να βρεις δουλεια ουτε με σφαιρες! Βλεπεις μικρη κοινωνια, γνωριζοντε μεταξυ τους οι εργοδοτες... Οποτε δυσκολα τα πραγματα....! Το ολο προβλημα ειναι η νοοτροπια του ... ΕΓΩ ΚΑΙ ΚΑΝΕΝΑΣ ΑΛΛΟΣ.
Δυστυχώς, σε κανένα από αυτά δεν έχεις άδικο. Στις μεγάλες πόλεις είναι πιο εύκολα τα πράγματα, αν και πάντα υπάρχει τεράστιος φόβος όταν διεκδικείς πράγματα και πάντα ακούς "αυτό δε γίνεται". Δεν πειράζει, όμως, ας τα λέμε τουλάχιστον μεταξύ μας να ξέρουμε τι ισχύει και τι όχι.