Αυτές τις ημέρες, με αφορμή τα 30α μου γενέθλια που πλησιάζουν -και αφού οι γυναίκες τρώμε ουκ ολίγη πλύση εγκεφάλου ότι κάπως κάτι πρέπει να νιώσουμε που τριανταρίζουμε- σκέφτομαι… Σκέφτομαι τι έχω ζήσει μέχρι τώρα. Τι κέρδισα. Τι γνώρισα. Και τι ένιωσα.
Θα ξαναφέρω στο τραπέζι για αρχή ένα θέμα που έχουμε χιλιοσυζητήσει και θα συνεχίσουμε να συζητάμε για πολλά χρόνια ακόμα, όσο τουλάχιστον γεννιούνται μωρά στη μεγάλη μας παρέα:
Δεν έχω ακόμα καταφέρει να χωνέψω την πρώτη μου καισαρική. Την σκέφτομαι και πνίγομαι. Τσατίζομαι. Θέλω να κλάψω.
Δεν φταίει ίσως η καισαρική η ίδια, αλλά βασικά το γεγονός ότι με δούλεψαν ψιλό γαζί. Το γεγονός ότι παρότι ήξερα, παρότι είχα διαβάσει, παρότι ήθελα να φωνάξω «ΜΑ ΓΙΑΤΙ ΒΙΑΖΟΜΑΣΤΕ; ΜΑ ΓΙΑΤΙ ΑΜΕΣΩΣ ΝΥΣΤΕΡΙ;«, δεν το έκανα ποτέ. Μόνο τρομαγμένη κούνησα τελικά συναινετικά το κεφάλι και μπήκα σε εκείνο το κρύο χειρουργείο, μαζί με ένα κάρο ανθρώπους που βασικά χέστηκαν για εμένα και το μωρό μου. Το οποίο μωρό μου δεν είχε ΚΑΝ προετοιμαστεί για να έρθει στον κόσμο. Είχε καιρό ακόμα. Κανένα σημάδι δεν μου είχε δώσει. Και ξαφνικά κάποιος άνοιξε μια τρύπα και το έβγαλε με φόρα έξω. Και εγώ έγινα μαμά και χαμπάρι δεν πήρα το πώς και πότε. Το μωρό μου το ερωτεύτηκα αμέσως. Μα δεν θα πάψω ποτέ να αναρωτιέμαι
– γιατί δέχτηκα
– γιατί βιάστηκα
– γιατί παραμυθιάστηκα
Θα ήμουν πολύ καλύτερα αν είχα κάνει μια καισαρική για λόγο που δεν σήκωνε άλλη επιλογή. Νομίζω δεν θα με ένοιαζε καν. Ίσως μάλιστα έγραφα υπέροχα ποιήματα για την σπουδαιότητα της απαραίτητης καισαρικής. Μα η δική μου καισαρική δεν χρειαζόταν απαραίτητα να γίνει, ούτε εκείνη τη μέρα, ούτε έτσι προγραμματισμένα. Θα έπρεπε να έχω περιμένει. Να δώσω την ευκαιρία στο μωρό μου να ξαναγυρίσει στη σωστή θέση (συνέχεια άλλαζε, όπως άλλωστε και ο γιος μου που γύρισε σε ισχιακή προβολή την 41η εβδομάδα και την άλλη μέρα ξανά σε κεφαλική!), άλλωστε είχα καιρό. Να του δώσω την ευκαιρία να γεννηθεί όταν ήθελε αυτό. Να πω στον γιατρό «Ο άλλος λόγος που μου προτείνετε την καισαρική δεν στέκει, να, διαβάστε εδώ!» και να του πετάξω χιλιάδες σελίδες τυπωμένων άρθρων που επιβεβαίωναν ότι μου έλεγε μπαρούφες για έναν κίνδυνο 1 στα 1000!
Μα περισσότερο μου την σπάω που τον ξαναεμπιστεύτηκα. Μα γιατί; Τι πήγα να κάνω και τη δεύτερη φορά; Γιατί έπρεπε να φτάσω στην ΠΗΤ για να πω το «ηρωικό» ΟΧΙ και να αλλάξω γιατρό;
Γιατί η δεύτερη καισαρική μου μου ήρθε πιο γλυκά; Γιατί την ένιωσα σαν γέννα και όχι σαν σφαγή προβάτου (όπου το πρόβατο ήμουν εγώ, μπε!) Μα γιατί έγινε μετά από μια τίμια προσπάθεια να γεννήσω φυσιολογικά.
Δεν θέλω άλλο να διαβάζω τη φράση «Και εμείς που γεννήσαμε με καισαρική, είμαστε λιγότερο μανούλες;» Να με συμπαθάτε, αλλά δεν αντέχω να το βλέπω. Φυσικά και δεν κρίνεται η μανουλοσύνη από αυτό. ΔΕΝ ΛΕΩ ΟΤΙ ΑΓΑΠΑΩ ΛΙΓΟΤΕΡΟ ΤΟ ΠΑΙΔΙ ΜΟΥ ΑΠΟ ΜΙΑ ΑΛΛΗ ΠΟΥ ΓΕΝΝΗΣΕ ΤΟ ΔΙΚΟ ΤΗΣ ΦΥΣΙΟΛΟΓΙΚΑ.
ΛΕΩ ΟΤΙ ΕΙΜΑΙ ΕΝΑ ΘΥΜΑ. ΕΙΜΑΙ ΜΙΑ ΧΑΖΗ. ΕΙΜΑΙ ΚΟΥΤΟΡΝΙΘΙ. Και ναι, νιώθω πως κάποιος ΑΓΑΡΜΠΑ ΚΑΙ ΑΣΧΗΜΑ με απέκοψε από την ΦΥΣΗ ΜΟΥ. ΟΧΙ ΔΙΚΑΙΟΛΟΓΗΜΕΝΑ, ΑΛΛΑ Α-ΔΙ-ΚΑΙ-Ο-ΛΟ-ΓΗ-ΤΑ.
Κάποια στιγμή θα το ξεχάσω και θα το προσπεράσω. Ή μάλλον όχι. Δεν θα το προσπεράσω. Γιατί όσο δεν αλλάζει αυτό το ποσοστό που ΜΟΝΟ η χώρα μας έχει, όσο οι φίλες μου γεννάνε τα παιδιά τους με άλλη μια αδικαιολόγητη καισαρική, τόσο θα θυμάμαι το δικό μου το παράπονο. Το οποίο δεν αφορά μόνο εμένα και τα ψυχολογικά μου. Μας αφορά όλους.
Έχω αρχίσει και πιστεύω σοβαρά ότι είμαστε ένας λαός που γουστάρει να δουλεύει (τους άλλους) και να δουλεύεται. Μας αρέσει το παραμύθι! Για σκεφτείτε το… 60% και βαλε των τοκετών μας γίνονται πια με καισαρική. Το μεταξύ μας δούλεμα ξεκινάει από τη μέρα που γεννιόμαστε. Κοροϊδεύουν τον νεογέννητο πολίτη αυτής της χώρας. Του λένε «Θα γεννηθείς με συνοπτικές διαδικασίες γιατί στρεσάρεσαι στην κοιλιά της μάνας σου«. Μόνο που στην πλειοψηφία των περιπτώσεων αυτό είναι ψέμα που κρύβει μια άλλη αλήθεια: γιατί βαριέμαι, γιατί δεν μπορώ να περιμένω, γιατί θέλω να πάω διακοπές, γιατί γουστάρω να γίνω ο θεός του νυστεριού, γιατί, γιατί, γιατί…
Και το δούλεμα από εκεί και πέρα συνεχίζεται… Από τους παιδιάτρους, τους δασκάλους, τους καθηγητές, τα αφεντικά, τους πολιτικούς, τους φίλους και όσους συναντάς μεγαλώνοντας… Όχι όλους, αλλά από πολλούς από αυτούς. Ε και άμα έχεις συνηθίσει να σε δουλεύουν, θα δουλέψεις και εσύ τους άλλους κάποια στιγμή…
Σας φαίνεται ακραία η σκέψη αυτή; Σας προ(σ)καλώ να το σκεφτείτε λίγο καλύτερα.
Δουλευόμαστε μεταξύ μας, σας το λέω.
Κάποια στιγμή πρέπει να συγχωρέσω τον άνθρωπο που μου το έχει δημιουργήσει όλο αυτό. Δεν φταίει αυτός, φταίω εγώ που δεν πήρα την κατάσταση (το σώμα μου και το μωρό μου) στα χέρια μου. Κάποια στιγμή πρέπει να το ξεχάσω, γιατί ναι, ίσως είναι παρανοϊκό που 3 1/2 χρόνια μετά ακόμα με ενοχλεί. Και για να το πετύχω, θα πρέπει να βάλω το χέρι μου να αλλάξει το σκηνικό. Να ενημερώνω και να μοιράζομαι το «πάθημά» μου και ας είμαι γραφική για κάποιους. Για άλλους είναι απόλυτα κατανοητό αυτό που νιώθω.
Θα έλεγα λοιπόν, λίγες μέρες πριν κλείσω τα 30, ότι η μεγαλύτερη κοροϊδία της ζωής μου ήταν η πρώτη μου γέννα.
Άλλος για τη βάρκα μου;
Είμαι η μαμά της Αθηνάς, του Αρχέλαου και του Άγγελου. Λατρεύω τη ζωή με τα πάνω και τα κάτω της. Όπως άλλωστε λατρεύω το να είμαι μαμά! Σπούδασα Ιατρική, ασχολήθηκα από νωρίς με τη μουσική, το γράψιμο και ένα σωρό άλλα πράγματα ώσπου με κέρδισε τελικά το internet που συνδυάζει τα πάντα! Ευχαριστώ που διαβάζετε το Είμαι Μαμά! Κατά κάποιο τρόπο, παιδάκι μου είναι και αυτό! :)
Μαζί σου.....το γιατι ενώ το έβλεπα εκείνην την ώρα δεν σηκώθηκα να φύγω δεν θα μου το συγχωρέσω ποτε........μου έκανε και καλα πρόκληση αποτυχημένη.....εγω βέβαια συσπασεις δεν ένιωσα ποτε.....στην δεύτερη εγκυμοσύνη κατάλαβα τι θα πει συσπασεις....και φυσικά με άλλο γιατρό που πάλεψε μαζί μου να γεννησω αυτήν την φορά φυσιολογικά αν και δεν τα καταφέραμε δεν με πειράζει καθόλου...ξέρω ότι έκανα ότι γινόταν αλλα και ότι φρόντισε ώστε να βίωσε την καισαρικη σαν γεννα με τον άνδρα μου στο πλάι μου να είμαστε εκεί μαζί να δούμε το μωρο να βγαίνει να το πιάσει εκείνος αγκαλιά ,να το πάρω και εγω μετα αγκαλιά,κανονική οχι ένα φιλί στο μέτωπο όπως την πρώτη φορά,να το θηλασω στην ανανηψη και να μου προσφέρει την καλύτερη διαχείρηση πόνου ώστε να πονεσω ελάχιστα σε σχέση με την πρώτη φορα.....θυμάμαι εκείνη την μέρα ως γιορτή.....δυστυχώς οχι και την πρώτη μου φορά...πέρα βέβαια απο το μοναδικά υπέροχο συναίσθημα που ένιωσα οταν είδα την κορούλα μου....έχουμε δικαίωμα να γεννησουμε όπως θελουμε....ας μην μας τρομοκρατεί κανενας(πχ δεν μπορει να μπει ο συζηγος στην καισαρικη γιατι μπορει να λύποθυμισει ......Χοχοχοχοχοχο αστείο έστω ότι λύποθυμισει τι θα πάθει δηλ σε νοσοκομείο βρίσκεται κάποιος θα τον επαναφέρει δεν μπορει....)
Ολίβια, δε μπορώ να πω ότι ήσουν κορόιδο, αλλά μια νέα μανούλα, χωρίς εμπειρία και κάποιες πληροφορίες από δήθεν "ειδικούς" λανθασμένες. Επίσης, είχες άγχος και αγωνία να είναι καλά το μωρό σου. Σε ότι με αφορά, όταν επισκέφτηκα τον γυναικολόγο μου και μου επιβεβαίωσε την εγκυμοσύνη, του ξεκαθάρισα ότι θέλω να γεννήσω φυσιολογικά-ακόμη και αν αποτελούσα περίπτωση πιο ειδική και πιο δύσκολη από άλλες μανούλες-, το μόνο που μου είπε ήταν να ρωτήσω τον ορθοπεδικό μου γιατρό αν μου επιτρέπει τον φυσιολογικό τοκετό και εκείνος θα έκανε ότι η φύση του πρότεινε. Ευτυχώς όλα πήγαν πολύ καλά και γέννησα φυσιολογικά, χωρίς επισκληρίδιο, μετά από 14 ώρες από τη στιγμή που έσπασαν τα νερά. Φυσικά και αν ο θεός μας επιτρέψει και μας χαρίσει άλλο/άλλα παιδάκι/παιδάκια και πάλι φυσιολογικά θα ήθελα να γεννήσω....!!!Μάλιστα νομίζω πως οι πόνοι της καισαρικής είναι πιο δύσκολοι και βασανιστικοί από αυτούς του φυσιολογικού τοκετού. Μην έχεις τύψεις όμως εσύ κορίτσι μου,και το σκέφτεσαι τόσο πολύ, ότι έγινε, έγινε, πλέον δεν αλλάζει και προχωράς, μη γυρίζεις πίσω τις σκέψεις σου και βασανίζεις το μυαλό σου. Ήταν να γίνει...άστο, ξεπέρασέ το...!!!
6μιση χρονια μετά ακομη θυμωνω, ακόμη νιώθω κορόιδο και συνεχεια, συνεχεια συμβουλευω μαμαδες να περιμενουν το μωρο τους να γεννηθει οταν θα το επιλεξει! Και ωρες ωρες μου ερχεται απλα να βαλω τις φωνες και τα κλαματα μαζι!
60% καισαρικων στην Ελλαδα,τη στιγμη που το αντιστοιχο του.Ην.Βασιλειου και Η.Π.Α.ειναι περιπου 25% .τοσο μπροστα.εξωφρενικα μπροστα..δεν ειμαι μανουλα που γεννησε με καισαρικη,αλλα με προκληση γιατι.....''φτανει τοσο 38 εβδομαδων εγινες''..''για να το λες εσυ κατι παραπανω θα ξερεις'',σκεφτομαι.Ολες φανταζομαι σ αυτο το συστημα σε αυτη τη χωρα λιγο ή πολυ θα το ειπαμε..Αν το ηξερα απ'την αρχη,ολα θα ταν αλλιως
Έχεις απόλυτο δίκιο.. Δυστυχώς πολλοί γιατροί χρησιμοποιούν την καισαρική όχι σαν μια πραγματική ανάγκη, γιατί αλίμονο αν σου πουν το παιδί κινδυνεύει και πρέπει να την κάνεις καμία μανούλα δεν θα πει όχι, αλλά για να τελειώνουν γρηγορότερα και να σε "μαδήσουν" περισσότερο.. Πατάνε στον άγχος μας για το παιδί, ειδικά αν είναι το πρώτο, που ενώ έχουμε ενημερωθεί πάνω σε διάφορα θέματα την ώρα που θα μας πούνε για καισαρική παθαίνουμε ένα σκοτείνιασμα και δεν μπορούμε να λειτουργήσουμε..Μη θεωρείς τον εαυτό σου κορόιδο γιατί δεν είσαι.. Είσαι απλά μια μανούλα που υπέκυψε έχοντας για γνώμονα το καλό του μωρού της..