Ναι, ήμουν τελικά ένα κορόιδο!

Αυτές τις ημέρες, με αφορμή τα 30α μου γενέθλια που πλησιάζουν -και αφού οι γυναίκες τρώμε ουκ ολίγη πλύση εγκεφάλου ότι κάπως κάτι πρέπει να νιώσουμε που τριανταρίζουμε- σκέφτομαι… Σκέφτομαι τι έχω ζήσει μέχρι τώρα. Τι κέρδισα. Τι γνώρισα. Και τι ένιωσα.

Θα ξαναφέρω στο τραπέζι για αρχή ένα θέμα που έχουμε χιλιοσυζητήσει και θα συνεχίσουμε να συζητάμε για πολλά χρόνια ακόμα, όσο τουλάχιστον γεννιούνται μωρά στη μεγάλη μας παρέα:

Δεν έχω ακόμα καταφέρει να χωνέψω την πρώτη μου καισαρική. Την σκέφτομαι και πνίγομαι. Τσατίζομαι. Θέλω να κλάψω.

Δεν φταίει ίσως η καισαρική η ίδια, αλλά βασικά το γεγονός ότι με δούλεψαν ψιλό γαζί. Το γεγονός ότι παρότι ήξερα, παρότι είχα διαβάσει, παρότι ήθελα να φωνάξω «ΜΑ ΓΙΑΤΙ ΒΙΑΖΟΜΑΣΤΕ; ΜΑ ΓΙΑΤΙ ΑΜΕΣΩΣ ΝΥΣΤΕΡΙ;«, δεν το έκανα ποτέ. Μόνο τρομαγμένη κούνησα τελικά συναινετικά το κεφάλι και μπήκα σε εκείνο το κρύο χειρουργείο, μαζί με ένα κάρο ανθρώπους που βασικά χέστηκαν για εμένα και το μωρό μου. Το οποίο μωρό μου δεν είχε ΚΑΝ προετοιμαστεί για να έρθει στον κόσμο. Είχε καιρό ακόμα. Κανένα σημάδι δεν μου είχε δώσει. Και ξαφνικά κάποιος άνοιξε μια τρύπα και το έβγαλε με φόρα έξω. Και εγώ έγινα μαμά και χαμπάρι δεν πήρα το πώς και πότε. Το μωρό μου το ερωτεύτηκα αμέσως. Μα δεν θα πάψω ποτέ να αναρωτιέμαι

– γιατί δέχτηκα

– γιατί βιάστηκα

– γιατί παραμυθιάστηκα

Θα ήμουν πολύ καλύτερα αν είχα κάνει μια καισαρική για λόγο που δεν σήκωνε άλλη επιλογή. Νομίζω δεν θα με ένοιαζε καν. Ίσως μάλιστα έγραφα υπέροχα ποιήματα για την σπουδαιότητα της απαραίτητης καισαρικής. Μα η δική μου καισαρική δεν χρειαζόταν απαραίτητα να γίνει, ούτε εκείνη τη μέρα, ούτε έτσι προγραμματισμένα. Θα έπρεπε να έχω περιμένει. Να δώσω την ευκαιρία στο μωρό μου να ξαναγυρίσει στη σωστή θέση (συνέχεια άλλαζε, όπως άλλωστε και ο γιος μου που γύρισε σε ισχιακή προβολή την 41η εβδομάδα και την άλλη μέρα ξανά σε κεφαλική!), άλλωστε είχα καιρό. Να του δώσω την ευκαιρία να γεννηθεί όταν ήθελε αυτό. Να πω στον γιατρό «Ο άλλος λόγος που μου προτείνετε την καισαρική δεν στέκει, να, διαβάστε εδώ!» και να του πετάξω χιλιάδες σελίδες τυπωμένων άρθρων που επιβεβαίωναν ότι μου έλεγε μπαρούφες για έναν κίνδυνο 1 στα 1000!

Μα περισσότερο μου την σπάω που τον ξαναεμπιστεύτηκα. Μα γιατί; Τι πήγα να κάνω και τη δεύτερη φορά; Γιατί έπρεπε να φτάσω στην ΠΗΤ για να πω το «ηρωικό» ΟΧΙ και να αλλάξω γιατρό;

Γιατί η δεύτερη καισαρική μου μου ήρθε πιο γλυκά; Γιατί την ένιωσα σαν γέννα και όχι σαν σφαγή προβάτου (όπου το πρόβατο ήμουν εγώ, μπε!) Μα γιατί έγινε μετά από μια τίμια προσπάθεια να γεννήσω φυσιολογικά.

Δεν θέλω άλλο να διαβάζω τη φράση «Και εμείς που γεννήσαμε με καισαρική, είμαστε λιγότερο μανούλες;» Να με συμπαθάτε, αλλά δεν αντέχω να το βλέπω. Φυσικά και δεν κρίνεται η μανουλοσύνη από αυτό. ΔΕΝ ΛΕΩ ΟΤΙ ΑΓΑΠΑΩ ΛΙΓΟΤΕΡΟ ΤΟ ΠΑΙΔΙ ΜΟΥ ΑΠΟ ΜΙΑ ΑΛΛΗ ΠΟΥ ΓΕΝΝΗΣΕ ΤΟ ΔΙΚΟ ΤΗΣ ΦΥΣΙΟΛΟΓΙΚΑ.

ΛΕΩ ΟΤΙ ΕΙΜΑΙ ΕΝΑ ΘΥΜΑ. ΕΙΜΑΙ ΜΙΑ ΧΑΖΗ. ΕΙΜΑΙ ΚΟΥΤΟΡΝΙΘΙ. Και ναι, νιώθω πως κάποιος ΑΓΑΡΜΠΑ ΚΑΙ ΑΣΧΗΜΑ με απέκοψε από την ΦΥΣΗ ΜΟΥ. ΟΧΙ ΔΙΚΑΙΟΛΟΓΗΜΕΝΑ, ΑΛΛΑ Α-ΔΙ-ΚΑΙ-Ο-ΛΟ-ΓΗ-ΤΑ.

Κάποια στιγμή θα το ξεχάσω και θα το προσπεράσω. Ή μάλλον όχι. Δεν θα το προσπεράσω. Γιατί όσο δεν αλλάζει αυτό το ποσοστό που ΜΟΝΟ η χώρα μας έχει, όσο οι φίλες μου γεννάνε τα παιδιά τους με άλλη μια αδικαιολόγητη καισαρική, τόσο θα θυμάμαι το δικό μου το παράπονο. Το οποίο δεν αφορά μόνο εμένα και τα ψυχολογικά μου. Μας αφορά όλους.

Έχω αρχίσει και πιστεύω σοβαρά ότι είμαστε ένας λαός που γουστάρει να δουλεύει (τους άλλους) και να δουλεύεται. Μας αρέσει το παραμύθι! Για σκεφτείτε το… 60% και βαλε των τοκετών μας γίνονται πια με καισαρική. Το μεταξύ μας δούλεμα ξεκινάει από τη μέρα που γεννιόμαστε. Κοροϊδεύουν τον νεογέννητο πολίτη αυτής της χώρας. Του λένε «Θα γεννηθείς με συνοπτικές διαδικασίες γιατί στρεσάρεσαι στην κοιλιά της μάνας σου«. Μόνο που στην πλειοψηφία των περιπτώσεων αυτό είναι ψέμα που κρύβει μια άλλη αλήθεια: γιατί βαριέμαι, γιατί δεν μπορώ να περιμένω, γιατί θέλω να πάω διακοπές, γιατί γουστάρω να γίνω ο θεός του νυστεριού, γιατί, γιατί, γιατί…

Και το δούλεμα από εκεί και πέρα συνεχίζεται… Από τους παιδιάτρους, τους δασκάλους, τους καθηγητές, τα αφεντικά, τους πολιτικούς, τους φίλους και όσους συναντάς μεγαλώνοντας… Όχι όλους, αλλά από πολλούς από αυτούς. Ε και άμα έχεις συνηθίσει να σε δουλεύουν, θα δουλέψεις και εσύ τους άλλους κάποια στιγμή…

Σας φαίνεται ακραία η σκέψη αυτή; Σας προ(σ)καλώ να το σκεφτείτε λίγο καλύτερα.

Δουλευόμαστε μεταξύ μας, σας το λέω.

Κάποια στιγμή πρέπει να συγχωρέσω τον άνθρωπο που μου το έχει δημιουργήσει όλο αυτό. Δεν φταίει αυτός, φταίω εγώ που δεν πήρα την κατάσταση (το σώμα μου και το μωρό μου) στα χέρια μου. Κάποια στιγμή πρέπει να το ξεχάσω, γιατί ναι, ίσως είναι παρανοϊκό που 3 1/2 χρόνια μετά ακόμα με ενοχλεί. Και για να το πετύχω, θα πρέπει να βάλω το χέρι μου να αλλάξει το σκηνικό. Να ενημερώνω και να μοιράζομαι το «πάθημά» μου και ας είμαι γραφική για κάποιους. Για άλλους είναι απόλυτα κατανοητό αυτό που νιώθω.

Θα έλεγα λοιπόν, λίγες μέρες πριν κλείσω τα 30, ότι η μεγαλύτερη κοροϊδία της ζωής μου ήταν η πρώτη μου γέννα.

Άλλος για τη βάρκα μου;