"Γιωργία τ." τα είπες όλα. Εγώ απ'όσο θυμάμαι τον εαυτό μου όταν γεννήθηκε ο αδερφός μου και ήμουν πέντε ετών, παρότι τον λάτρευα κυριολεκτικά και λειτουργούσα ως φύλακάς του, σε στιγμές καυγά ήθελα να τον πονέσω αλλά αμέσως ένιωθα τύψεις και ενοχές. Τον πρόσεχα πάρα πολύ, η μαμά μου μου ανέθετε ευθύνες του τύπου πηγαίναμε μαζί κάπου και τον πρόσεχα (πχ παιδικά πάρτυ, σχολείο -πηγαίναμε στο ίδιο-, κατασκήνωση αργότερα) και τον προστάτευα παντου και πάντα. Ακόμα και όταν μάλωνε με φίλους του τους πλάκωνα στο ξύλο (ήμουν λιγο αλητακι) και δεν ήθελα να πάθει ποτε τιποτα ουτε να τον δω να κλαίει. Αργοτερα εως σήμερα αυτη η τεραστια ευθυνη που επωμίστηκα σαν μικρό τότε παιδάκι με έκανε ευαίσθητη στο στρες, αγχώδη και ανασφαλή άνθρωπο. Πρέπει οι γονείς να λειτουργουν ακριβως οπως παραδειγμάτισε η Γιωργια τ. και να προσεχουν αρκετα όσο περναει απο το χερι τους. Πάντα ηρεμια. Καυγαδες μεταξυ αδερφών υπάρχουν πάντα. το φυσιολογικο ειναι να υπαρχουν το αντιθετο ειναι περιεργο... οπως και να χει παντα θα αγαπαμε τα αδερφακια μας και θα τα λατρευουμε. Φάση δεν είναι πιστευω προσωρινη. κραταει αρκετά μεγάλο διάστημα.

ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ ΑΠΟ ΣΧΟΛΗ ΓΟΝΕΩΝ: Πρέπει να αφιερώνουμε 10’ – 15’ τη μέρα με το κάθε παιδί ξεχωριστά και να μιλάμε για ότι εκείνο θέλει. Η ΖΗΛΙΑ & Η ΑΓΑΠΗ , μπορούν να συνυπάρχουν. Οι γονείς λένε: Αν αγαπάς το αδερφάκι σου δεν πρέπει να το ζηλεύεις. Παιδί: Εγώ νιώθω ζήλια, άρα δε το αγαπάω, άρα ΕΙΜΑΙ ΚΑΚΟ ΠΑΙΔΙ. Και ποιος είναι το καλό παιδι; Ο/Η αδερφός/ή μου! ΓΙΑΤΙ ΖΗΛΕΥΕΙ ΤΟ ΠΑΙΔΙ; • Συναισθηματική στέρηση (προκαλεί ανασφάλεια στο παιδί, ψάχνουν να βρουν δείγματα ότι δε τους αγαπάνε οι γονείς του) • Μοίρασμα. Τα παιδιά δε θέλουν να μοιραστούν. Στα 6 – 7 έτη τους γίνονται εγωκεντρικοί ( J.Piaget) • Χάσιμο αποκλειστικότητας • Σύγκριση ανάμεσα στα παιδιά πχ. Κοίτα πως διαβάζει ο αδερφός σου! ΠΩΣ ΑΝΤΙΛΑΜΒΑΝΟΜΑΣΤΕ ΤΗ ΖΗΛΙΑ: • Παλιμπαιδισμός πχ. – Μαμά, θέλω και εγώ πιπίλα! • Παθητική επιθετικότητα πχ. – Βρωμάει, τα κάνει πάνω του! - Είναι χαζό! Σε αυτήν την περίπτωση, αυτό που πρέπει να κάνουμε είναι να το απαγορέψουμε. πχ. Δεν επιτρέπω κανέναν να λέει τα παιδιά μου χαζά, τα δικά μου τα παιδιά αποκλείεται να είναι χαζά! Εστιάζεις στην επιθετικότητα • Υπέρμετρος θαυμασμός ή υπέρμετρη αδιαφορία Όταν το περιβάλλον δεν επιτρέπει στο παιδί να εκφράσει τη ζήλια ή για να μην χαλάσει το παιδί τη δική του εικόνα! • Διαταραχές συμπεριφοράς Σε αυτή τη περίπτωση δε χρειάζεται τιμωρία, ή αδιαφορείς και το συζητάς μετά ή μένεις ήρεμη! • Φόβοι. Για να τραβήξει την προσοχή ( τέρατα, φαντάσματα κτλ) • Σωματοποίηση. Πχ Πονάει, σκοντάφτει συνέχεια Τα νιώθει το παιδί αυτά πχ το πόνο αλλά είναι ψυχοσωματικά. Παράδειγμα για να δείξεις στα παιδιά σου ότι μπορείς να τα αγαπάς και τα 2-3 το ίδιο: -Άμα ανοίξουμε όλα τα φώτα στο σπίτι θα μειωθεί το φως σε κάποιο δωμάτιο; Όχι ! Έτσι είναι και η δική μου η αγάπη έχω να δώσω φως παντού χωρίς να μειωθεί κάπου!

egw exw 4 xronwn o megalos kai 2 h mikrh apo totoe poy arxhse na perpataei h mikrh kai na trabaei paixnidia ofilw na omologhsw pws den mporw na thn afhsw monh oute ena deyterolepto giati olo thn trabaei apto laimo (san na kanei kefaloklidwma gia na thn pniksi) enoeitai h mikrh dne mporei na parei kati apo oolaaa ayta ta para pola paixnidia giati k kala einai epikindyna...brwmika opws leei o megalos ktl) thn sprwxnei otan 8elei na parei to paixnidi pou exei parei h mikrh kai peftei panw ths k thn pataei sthn kirioleksia......oti k na tou pw dnem katalabainei me tpt...exw dokimasie ta paanta oomws edw prin ena mhna htan ksaplwmenos o megalos sto kanape phge h mikrh na anebei na tou kanei xares kai thn esprwkse me to podi tou molis anebhke k eskase h mikrh me to kefali sto patwma metaksi trapeziou k kanape.....eutuxws den xtuphse sto trapezi na trexoume k na mhn ftanoume......... den kserw re paidia alla nomizw pws oso paei 8a phgainoume k xeirotera apla exw thn entupwsh pws ta dika mou einai mikra kai ta 2 hlikiaka kai einai pio duskola ta pragmata kai oti 8a prepei apla na perimenw na megalwsei h mikrh etsi wste na exei dunamh k na mh thn smprwxneis k peftei

Εμένα η μεγάλη 3 χρόνων και η μικρή 10 μηνών. Παίζει μαζί της σχεδόν όλη μέρα. Δεν επιτίθεται στη μικρή. Μόνο αν καμία φορά της πάρει κάτι δικό της , της φωνάζει για να το δώσει πίσω. Μου έχει δηλώσει και εμένα ότι είναι η καλύτερη της φίλη. Το μόνο θέμα που έχουμε με την μεγάλη το οποίο το θεωρώ φυσιολογικό είναι ότι μπεμπεκιζει. Δηλαδή ενώ ξέρει νΑ μιλάει πολύ καλά και λεει τα πάντα κάνει ότι δεν μπορεί να μιλήσει. Κάνει ότι δεν μπορεί να περπατήσει και μπούσουλαει ενώ η μικρή ακόμα δεν μπούσουλαει. Μην ξεχνάμε ότι και τα μεγάλα είναι μικρά ακόμα. Είναι ολΑ φυσιολογικά. Κάθε παιδί έχει την δικιά του αντίδραση στο θέμα.

Ειναι απολυτα φυσιολογικο τελικα.εμενα ο μεγαλος 5χρ.τωρα τελευταια ολο "τσιγκλαει" το 11μηνων κοριτσακι-αδελφακι.τωρα ξεκινησε.τωρα που το μικρο μπουσουλαει,διεκδικει,αρπαζει,δαγκωνει κλπ...τα παιχνιδια του.ενω αντιθετα με ειδοποιει οταν η μπεμπα κανει κατι επικινδυνο κ πολλες φορες εξαιτιας του προλαβαινω τα χειροτερα,τον εχω πιασει να τη σπρωχνει κ να της φωναζει δυνατα.τον μαλωνω,διαφορετικα θα το επαναλαβει.προσπαθω με αυστηρο τονο να του εξηγησω οτι ειναι μωρο μπλα μπλα...οποτε γλυκια μου,ειναι κοινος τοπος:οταν τα μωρο αρχιζουν να κινουνται,διεκδικουν.και αυτο δεν αρεσει στα μεγαλα.οσο καλοπροαιρετα και αν ειναι!