Δεν είναι όπως μας τα λέει ο Τόμας τα πράγματα. Δεν ξύπνησε ένα πρωί η μαμά και άρχισε να κάνει κριτική στις συμπεριφορές της κόρης της. Όχι. Αυτές οι κριτικές της τής μαμάς γίνονταν ...από πάντα. Και προς την κόρη της και προς τον γυιό της, ανάλογα τι έχει. Αυτές οι συμπεριφορές οφείλονται στο ότι η μαμά είναι υπερπροστατευτική με τα παιδιά της. Αυτό σημαίνει ότι η μαμά αυτή , απ' όταν ήταν μικρά ακόμη τα παιδιά, δεν τα άφηνε να κάνουν τίποτα χωρίς την επίβλεψή της, τα "έπνιγε" με τις φοβίες της. Μην πάθουν το ένα, μην πάθουν το άλλο, (ατέλειωτος ο κατάλογος με ...υπαρκτούς κινδύνους μέσα στο μυαλό της). Αυτό το "σφιχταγκάλιασμα" της υπερπροστατευτικής μάνας συνεχίζεται και τα επόμενα χρόνια. Το παιδί όμως, καθώς μεγαλώνει αρχίζει να θέλει να ελευθερωθεί απ' αυτό το αρρωστημένο σφιχταγκάλιασμα της μάνας του, αυτή όμως δεν το ανέχεται αυτό (λόγω των αρρωστημένων φόβων της), δεν το επιτρέπει δηλαδή. Και εδώ αρχίζει ο "πόλεμος" μεταξύ τους, μάνας με κόρη ή μάνας με γυιό. Αυτές οι προσπάθειες για ανεξαρτησία των παιδιών θα συνεχιστούν αμείωτες για κάμποσα χρόνια, με πολλούς καβγάδες και δυνατές αντιπαραθέσεις μεταξύ τους (είμαστε πια στην εφηβεία των παιδιών). Και εδώ είναι το κρίσιμο σημείο του "πολέμου", στην εφηβεία. Αν το παιδί είναι δυνατός και ανεξάρτητος χαρακτήρας, θα επιμείνει και θα νικήσει, τουτέστιν θα βάλει όρια στην μάνα του, που δεν θα της επιτρέπει να τα ξεπεράσει. Η ζωή σου και η ζωή μου. Και η μάνα, ούτε που θα διανοηθεί να κάνει κριτική στο παιδί της, καθότι απαγορευμένο ( μετά από χιλιάδες καβγάδες και φωνές βεβαίως). Αν όμως το παιδί δεν έχει πολύ δυνατόν χαρακτήρα, τότε ο νικητής του "πολέμου" θα είναι η μάνα, τουτέστιν ότι θέλει να κάνει το παιδί, θα περνάει από την έγκριση (ή όχι) της μάνας του. Τα όρια τα βάζει η μάνα πια. Είναι οι λεγόμενοι "μαμάκηδες" ,δηλαδή άνδρες ή γυναίκες που δεν έχουν δική τους ζωή, δική τους προσωπικότητα, τα πάντα ελέγχονται από την ...μαμά (μέχρι και ο/η σύνροφος!!!). Και αν κάνουν κάτι χωρίς να την ρωτήσουν, τότε η μάνα τους είναι ο μεγαλύτερος επικριτής τους (που λέει και το άρθρο). Τότε και μόνο τότε. Μερικά χαρακτηριστικά της αρρώστιας που λέγεται "υπερπροστατευτική μάνα". Δεν μπορεί να ξεχωρίσει τα όρια μεταξύ προστασίας του παιδιού απ' τους κινδύνους και του αυταρχισμού, δηλαδη αφαίρεση κάθε ελευθερίας του. Μέχρι τα πρώτα βήματα του παιδιού της, είναι πάντα σε απόσταση αναπνοής απ΄το παιδί της (κυριολεκτικά), δηλαδή ή το έχει αγκαλιά ή το κρατάει απ' το χέρι. Δεν το αφήνει μόνο του ποτέ, πάνω από ..μισό μέτρο! Θεωρεί ότι αυτό που κάνει είναι το τέλειο και ότι οι άλλες μανάδες που αφήνουν πιο ελεύθερα τα μωρά τους να παίξουν, ή τα αφήνουν στους παππούδες τους, είναι το λιγότερο ...ανεύθυνες. Δεν το εμπιστεύεται σε κανέναν και φυσικά κοιμάται μαζί του στο ίδιο κρεβάτι, γιατί έτσι νοιώθει ...ασφάλεια το παιδί. Όλοι οι γνωστοί της που της λένε ότι δεν κάνει καλά, είναι το λιγότερο ....ανόητοι!! διότι αυτή μόνον ξέρει πως να μεγαλώσει το παιδί της. Όταν το παιδί μεγαλώσει, τότε, όπου πάει πρέπει να είναι και η μαμά μαζί του. Το γνωστό "πουθενά δεν πας χωρίς την μαμά". Αργότερα αρχίζουν τα κινητά, κάθε λίγο και λιγάκι, "πού είσαι?", "με ποιόν είσαι?", "πότε θα γυρίσεις?", "ακόμα να έρθεις?, παέι δέκα η ώρα" και φυσικά περιμένει άυπνη τον γυρισμό και αν είναι καλοκαίρι, στην βεράντα! Κάθε πράξη του περνάει από εξωνυχιστικό έλεγχο, "αυτό βγάλτο, δεν σου πάει", "μα μου αρέσει", "δεν αρέσει σε μένα, βγάλτο", "δεν θα πάτε στο τάδε καφέ", "μα κανονίσαμε με τα παιδιά", "να ξεκανονίσετε", "με τον Γιάννη δεν θα ξανακάνεις παρέα", "μα είναι καλό παιδί", "δεν είναι, ξέρω εγώ, τέλος". Και φυσικά αν παρακούσει, τότε η μάνα γίνεται ο μεγαλύτερος κριτής του (όπως λέει το άρθρο!). Και αυτο βεβαίως συνεχίζεται και στον γάμο του παιδιού, που η (υπερπροστατευτική) μάνα θέλει και τον έλεγχο του ζευγαριού (χιλιάδες τα παραδείγματα), με τραγικά αποτελέσματα. Αν ο/η σύζυγος είναι ανεξάρτητος χαρακτήρας, το ζευγάρι μετά από φοβερούς καβγάδες χωρίζει. Αλλά αν είναι αδύναμος, τότε τα πάντα κατευθύνονται απ' την μαμά, που σημαίνει φοβερές υπομονές και από τους δύο συζύγους. Συμβουλή προς τις μαμάδες: ο "υπερπροστατευτισμός" είναι κακό πράγμα, "πνίγει" τα παιδιά, τα κάνει μαμόθρευτα, δεν τα αφήνει να γίνουν υπεύθυνα άτομα, τα καταστρέφει. Προσέξτε το αυτό. Χαλαρώστε και χαρείτε τα παιδιά σας, είναι εντελώς άλλοι χαρακτήρες, έχουν την δική τους κρίση, την δική τους προσωπικότητα. Άλλο το "συμβουλεύω" και άλλο το "διατάζω και ελέγχω την εκτέλεση της διαταγής". Το ένα είναι αγάπη, το άλλο ....μοιάζει με αγάπη, μόνον αγάπη όμως δεν είναι.