Παιδί χωρισμένων γονιών
Είμαι η μέλλουσα μαμά Χ. και αποφάσισα να μοιραστώ σκέψεις που ως τώρα βαθιά κρυμμένες είχα μέσα μου.
Η μαμά μου ήταν και παραμένει μια εκπληκτική γυναίκα, φιλόδοξη και αγωνίστρια που δεν φοβόταν να θυσιαστεί για την οικογένειά της, μοναδικά αλτρουίστρια με όλους τους ανθρώπους γύρω της, αθώα σε βαθμό που πολλές φορές να χαρακτηρίζεται αφελής… Χαμογελαστή και αισιόδοξη προς την ζωή, η ψυχή της παρέας. ένας άνθρωπος που αγαπιέται από όλους όπου και αν πάει.
Ο πατέρας μου ήταν και παραμένει ένας άντρας στρυφνός, μουτρόζος και ολιγαρκής. Ποτέ δεν θυσίασε τη δική του βολή για να προσφέρει κάτι στην οικογένειά του, ακόμα και όταν εγώ όντας στην εφηβική ηλικία έπαψα να χωράω στο παιδικό μου κρεβάτι, εκείνον δεν τον πείραξε, ούτε και όταν η μαμά μου έπιασε δεύτερη δουλειά για να καταφέρει να μου εξασφαλίσει ένα καινούριο παιδικό. Στις παρέες πάντα αντιπαθής από τον τρόπο που προσπαθούσε να φανεί και αντί αυτού φανέρωνε τα απωθημένα του!
Καυγάδες στο σπίτι ποτέ δεν είχαμε, μόνο γκρίνια από την πλευρά του πατέρα μου. Από τα 8 μου χρόνια θυμάμαι την μανούλα μου να μου λέει πως θέλει διαζύγιο.. Μόνο όταν έφτασα δεκατεσσάρων την κατάλαβα.. Περίμενε να της δώσω το πράσινο φως και της το έδωσα με την ευχή μου, ήξερα ότι μαραζώνει. ‘Ήξερα κάποια από τα καμώματα του πατέρα μου απέναντί της, κάποια άλλα τα έμαθα πολύ αργότερα..
Πέρασαν ημέρες με κλάματα, νύχτες με παρακάλια.. Απογεύματα με συζητήσεις και αναλύσεις..
Όλα όσα αναφέρω παραπάνω είναι για να σας δώσω μια εικόνα, ουδέποτε αρνήθηκα πως αγαπάω τον πατέρα μου. Ο χρόνος και η ωρίμανσή μου με βοήθησαν να αναλύω βαθύτερα την ψυχοσύνθεση των ανθρώπων και να δικαιολογώ ως κάποιον βαθμό τις συμπεριφορές τους. Έτσι κατάφερα να χτίσω μια ισορροπημένη σχέση με τον μπαμπά μου η οποία στηρίζεται καθαρά στην βιολογία μας και στην εξ αίματος πηγαία σχέση μας. Μιλάμε 2-3 φορές στο τηλέφωνο εβδομαδιαίως, βλεπόμαστε 1 φορά την εβδομάδα για έναν καφέ, 1 φαγητό στο δίμηνο και σχεδόν όλες τις μεγάλες εορτές και γενέθλια που τις περνάμε όλοι μαζί. Όμως δεν είναι ο άνθρωπος στον οποίο θα στηριχτώ για κάτι μικρό ή μεγάλο στη ζωή μου. Δεν πρόκειται να ζητήσω τη βοήθεια ή τη συμβουλή του ή και την γνώμη του ακόμα. Όταν χαλάει το αμάξι μου, παίρνω ταξί αντί να του ζητήσω να με πετάξει αυτός στη δουλειά, άλλωστε ποτέ δεν με πήγε κάπου ούτε ως παιδί, ούτε στην πενθήμερη όταν όλες μου οι φίλες κατέφθαναν με τα αυτοκίνητα των μπαμπάδων τους. Ούτε όταν ορκιζόμουν για το πτυχίο μου δεν του ζήτησα να παρευρεθεί, αφού ποτέ δεν είχε έρθει σε σχολική γιορτή, σε βαθμούς, σε παρέλαση… Δεν θυμώνω, αλλά έτσι έμαθα κοντά και μακρυά του, να μην ζητάω και παράλληλα να μην περιμένω τίποτα.
Σήμερα και οι δύο από τους γονείς μου έχουν φτιάξει τις ζωές τους τις προσωπικές, διατηρώντας μια αδελφική σχέση μεταξύ τους. Μιλάνε συχνά στο τηλέφωνο, βρίσκονται όλοι μαζί για φαγητό ή καφέ, πάνε επίσκεψη ο ένας στον άλλο. Χαίρομαι που είναι και οι δύο καλά.. όμως κάτι με ξενίζει μέσα μου και ενώ τις μισές φορές αδιαφορώ, τις άλλες μισές αναρωτιέμαι γιατί είμαι υποχρεωμένη να ανέχομαι 2 ανθρώπους οι οποίοι μου είναι παντελώς ξένοι και αδιάφοροι. Γιατί να μην μπορώ να καθίσω σε ένα τραπέζι με τους γονείς μου, αλλά πρέπει να κάθομαι με τους γονείς μου και δύο ξένους. Δύο ξένοι οι οποίοι θα εκφράσουν την άποψή τους για καθετί που αφορά τη δική μου οικογένεια και μόνο, οι οποίοι θα προσπαθήσουν να κρίνουν τις επιλογές μου, οι οποίοι έχουν την απαίτηση να τους θεωρώ οικογένεια…
Σε λίγο καιρό παντρεύομαι και από μήνες πριν σκέφτομαι γιατί στο γαμήλιο τραπέζι μου θα πρέπει να κάθονται 2 παρείσακτοι; Πώς θα τους συστήσω; Γιατί πρέπει η χαρά μου να διαρρέει από την οικογένεια των τριών που ημασταν κάποτε; Η μητέρα μου προχθές μιλώντας στον σύντροφό της αποκάλεσε τον άντρα μου γαμπρό του.. το μωρό μου εγγονό του… Μου ήρθε να ουρλιάξω, από πού και ως πού; Η σύντροφος του πατέρα μου όταν της ανακοινώθηκε η εγκυμοσύνη παρεξηγήθηκε γιατί ήταν στη δεύτερη κλίμακα ανθρώπων που το έμαθαν, από που κι ως που; Αν τα παιδιά πάνε πακέτο με τους γονείς τους κι άντε ένα δυο αδέρφια, εγώ πάω πακέτο με 2 γονείς, δύο συντρόφους τους, 1 παιδάκι από τον πρώτο γάμο της συντρόφου και την αδερφή της…
Ο πατέρας μου έχει βρει μια γυναικούλα απαίδευτη και άξεστη και φοβούμενος μην την χάσει κ αυτήν και μείνει μόνος του έχει αλλάξει γραμμή καθώς δεν καταλαβαίνει πως η μόνη οικογένεια που έχει στον κόσμο είμαι εγώ…. Θέλει να στείλει χρήματα στην μάνα της στο εξωτερικό η κυρία; Ok.. Θέλει να στείλει την κορούλα της στη γιαγιά με εισιτήρια που κοστίζουν 400 Ευρώ; Ok… όμως ξεχνάει οτι κι ο πατέρας μου έχει μια κόρη που παντρεύεται και σε λίγο γεννάει.. Προσφέρθηκαν να μας κάνουν δώρο το καρότσι του μωρού κι όταν έμαθε πως κοστίζει 400 Ευρώ, κουβέντα ξανά.. Ανάγκη δεν έχω τη βοήθεια κανενός, αλλά είναι άδικο.
Δεν μπορώ να κάνω ή να πω κάτι, παρά μόνο προσπαθώ να αποφεύγω τις μεταξύ τους μαζώξεις.
Αυτό που θέλω πραγματικά να πω είναι πως όσο χαρούμενη κι αν είμαι που οι γονείς μου ξαναέφτιαξαν τις ζωές τους, ένα κομμάτι μέσα μου ποτέ δεν θα αποδεχτεί την διάλυση της οικογένειας, ούτε και τους ξένους που μου επέβαλλαν να ανέχομαι. Άλλες φορές καταφέρνω να κρύψω τα συναισθήματά μου και άλλες η φάτσα μου με ‘δίνει’ απροκάλυπτα (κάτι που καθόλου δεν με πειράζει!)
Εύχομαι να καταφέρω να δώσω στο μωρό μου μια ζεστή και δεμένη οικογένεια για πάντα, για την οποία θα είναι περήφανος.. Να του δώσω αγάπη, καθοδήγηση και στοργή… Ξέρω πως ο άντρας που έχω στο πλευρό μου και λατρεύω, αυτός που είναι για μένα φίλος, σύντροφος, αδερφός και πατέρας θα είναι ο καλύτερος μπαμπάς στον κόσμο!
Ακόμα κι έτσι τους ευχαριστώ γιατί μου δείξανε το λάθος και το σωστό και όταν έρθει η ώρα ξέρω πως θα πρέπει να σταθώ στο μωρό μου!
Έχεις μια απορία, μια ερώτηση, μια ιστορία;
Μπορείς να τη στείλεις στο eimaimama@gmail.com
Καταρχην δε σεβεσε τους γονεις που σε εσπειραν. Κατα δευτερον ευχομαι να μη βρεθεις στηνθεση τους και να σου τριψουν στη μουρη ολους τους εγωισμους σου. Επισης θα επρεπε να νιωθεις ευγνωμων που ενας ανθρωπος που δεν ειναι αιμα σου σε νιωθει παιδι του και το παιδι σου εγγονι του. Και ευγνωμων που οι γονεις σου εχουν τετοιες σχεσεις μεταξυ τους. Σαν κακομαθημενο μοναχοπαιδι ακουγεσε να ξερεις.
εισαι τυχερη που εχεις εναν συντροφο που αγαπας και σε αγαπαει.Στηριχτειτε στην αγαπη σας και ολα θα πανε καλα στη ζωη σας!Με το καλο να ερθει το μωρακι σου!!!!
Ως ειδική στα συμπεριφορικα θεματα διακρίνω ζητήματα κ συσσωρευμένη οργη κυρίως ευρύτερα στον περίγυρο , θα σε συμβουλευα αφου γεννήσεις με το καλο να παρακολουθήσεις κάποιες συνεδρίες διαχείρισης οργής κ άγχους / έτσι θα μπορέσεις να δεις τα πράγματα καλύτερα κ ίσως να μεταθέσεις κ σε κάποιες περιπτωσεις τις ευθύνες σε άλλες κατευθύνσεις Καλη λευτεριά με ηρεμία
Παιδί χωρισμένων γονιών κι εγώ.. ο πατέρας μου όσο ήταν ακόμη με την μαμά μου δούλευε ως αργά σε μια ταβέρνα οπότε τις ώρες που ήταν σπίτι κοιμόταν, ξυπνούσε και έφευγε πάλι για δουλειά.. χώρισαν χωρίς να το καταλάβω, χωρίς τσακωμούς μπροστά μου, και τους ευχαριστώ γι αυτό.. ο πατέρας μου ποτέ δεν φρόντισε για την ανατροφή μου αλλά η μητέρα μου ποτέ δεν είπε κάτι κακό γι αυτόν.. έχω μάθει να τους δέχομαι όλους.. η μητέρα μου ξαναπαντρεύτηκε όταν ήμουν 13 χρονών και έχω μια αδερφή 14 χρόνια μικρότερή μου.. η οικογένεια του πατέρα μου παρόλο που δεν έδιναν ποτέ διατροφή για μένα φρόντιζαν πάντα να με γεμίζουν αγάπη και φυσικά δώρα όσο ήμουν μικρή.. το ίδιο και την αδερφή μου.. ο άντρας της μητέρας μου νοιάζεται για μένα, πλήρωνε όλα μου τα φροντιστήρια, ιδιαίτερα, εξωσχολικές δραστηριότητες, ρούχα, διακοπές, ό,τι ζητούσα το είχα.. μέχρι και τώρα με βοήθησε να κάνω ανακαίνιση στο πατρικό της μητέρας μου για να μείνω μόνη.. ο πατέρας μου όταν έχει δουλειά βοηθάει.. με την κοπέλα του πατέρα μου τα πάμε πολύ καλά.. με τον άντρα της μαμάς μου πάλι επικοινωνία μηδέν, σε περίπτωση που μου μιλήσει θα είναι με φωνές.. επιπλέον ζηλεύει πολύ τον πατέρα μου ( ακόμη δεν έχω βρει λόγο να το κάνει αυτό).. οπότε θα καταλήξω λέγοντας πως μακάρι και η δική μου τετράδα να ήταν σαν την δική σου.. είμαι 26 χρονών και όταν σκέφτομαι (σε θεωρητικό επίπεδο ακόμη) τον γάμο μου, το άγχος μου είναι πως θα συνυπάρξουν στον ίδιο χώρο οι δυο μπαμπάδες μου.. ποιος θα με πάει στην εκκλησία?? αυτός που με γέννησε ή αυτός που με φρόντισε?? όποιον και να διαλέξω κάποιος θα στενοχωρηθεί..δεν είμαι αχάριστη εκτιμάω όσα έκανε ο πατριός μου για εμένα, αλλά δεν θέλω να με συνοδεύσει αυτός.. από την άλλη ούτε ο πατέρας μου θέλω.. επίσης μετά από πολύ σκέψη έχω αποφασίσει πως στο τραπέζι τουλάχιστον θα κάθεται η κάθε οικογένεια σε δικό της τραπέζι και νύφη γαμπρός κουμπάροι σε άλλο.. δεν μπορώ να βρω άλλη λύση.. στην εκκλησία όμως?? πως θα γίνει να μην υπάρξει θέμα?? εγώ σε θεωρώ πολύ τυχερή πάνω σ αυτό το θέμα.. άποψή μου βέβαια.. ο κάθε άνθρωπος τα δέχεται διαφορετικά.. Καλά στέφανα και καλή λευτεριά! όλα καλά θα πάνε!!
με το καλό :) από αυτά που γράφεις κατάλαβα ότι ενοχλείσαι γιατί περνάνε καλά οι γονείς σου μεταξύ τους μαζί με τους συντρόφους τους...δηλαδή κάνουν παρεάκι μαμά-νεός σύντροφος με μπαμπά-νέα σύντροφο...σωστά; σ'ενοχλεί που τώρα μπορούν αν συνυπάρχουν όλοι μαζί,τα έχουν βρει και έχουν και άποψη για το τι θα κάνεις; που αντί να βοηθήσουν έμπρακτα (και οικονομικά) εσένα που είσαι αίμα τους,βοηθάνε άλλους λες και δεν έχουν παιδί και το έχουν απωθημένο; που είναι ευτυχισμένοι όπως είναι τώρα και θεωρούν δεδομένο ότι πρέπει κι εσύ να είσαι ευτυχισμένη μαζί τους; αυτά δεν είναι που σ'ενοχλούν στην πραγματικότητα; ε,λοιπόν,παρόλο που θ'ακούσω για ακόμα μία φορά τα εξ αμάξης,θα σου πω ότι έχεις απόλυτο δίκιο !!! ...και κάτι ακόμα...όταν κάποιος προθυμοποιήτε από μόνος του να σου κάνει ένα δώρο συγκεκριμένο (στην περίπτωση σου το καρότσι) ή να ρωτάει πρώτα τι θες ή να μη μιλάει καθόλου...δεν γίνετε να πάρεις κάτι άλλο από αυτό που θες γιατί τους πέφτει ακριβό,αλλιώς να μην υπόσχεσαι...κι εγώ ένα καρότσι 400 ευρώ ήθελα να πάρω και η πεθερά μου ήθελε να μας το κάνει δώρο,τελικά η γυναίκα δεν μας πήρε αυτό αλλά ένα 700 ευρώ,γιατί είχε αυτό που πήρε και καλαθούνα και καθισματάκι για το αυτοκίνητο και γινόταν καρότσι για όταν το παιδί θα μεγάλωνε για να μας γλυτώσει από έξτρα έξοδα...και δεν ήταν καμοιά ευκατάστατη άλλά ήθελε να πάρει κάτι καλό όπως είπε για την εγγονή της (που ήταν το έκτο της εγγόνι!) μη μου στεναχωριέσαι και δίνε όσο μπορείς λιγότερη σημασία...τη ζωή τους αυτοί,τη δική σου εσύ,μα σε λίγο καιρό θα έχεις τον σημαντικότερο άνθρωπο στη ζωή σου,το παιδί σου την υγειά σας να έχετε με τον άντρα σου και να μην χρειαστήτε ποτέ οικονομική βοήθεια από κανένα,όσο για ψυχική,το παιδάκι σου θα σου δώσει όση έχεις στερηθεί κι ακόμα περισσότερη απ'όση φαντάζεσαι :)