Καλημέρα, μαμά μου!
Μας λένε συνέχεια για το πόσο καλά είναι τα παιδάκια μας. Και όντως είναι. Πάντα τα έγραφα και εδώ στο eimaimama, μέχρι που το μετρίασα, γιατί είναι εύκολο να σε περάσουν για κλασικό κουκουβαγο-γονιό που άλλα βλέπει και άλλα ισχύουν. Μα είναι πραγματικά και τα δυο τόσο καλά, ακόμα και ο πολύ ζωηρός Αρχέλαος είναι καλό παιδί. Ζωηρός, άτακτος, αλλά καλός, ρε παιδι μου. Αν του πεις «Μη» τελείωσε, θα το ακούσει. Είναι το μωρό που κάθε γυναίκα ονειρεύεται, χεχε!
Και η Αθηνά… Αχ και αυτή η γιαβρίτσα… Ήρεμο, πόσο καλόκαρδη, γενναιόδωρη!
Αλλά σήμερα δεν θα σας γράψω για το πόσο καλά είναι τα πιτσίνια μου. Θα σας γράψω για αυτό που κάθε πρωί με συγκινεί, χωρίς να είναι αμάν κάτι σημαντικό ή αμάν κάτι που άλλος κανείς δεν κάνει… Είναι τόσο απλό, τόσο εύκολο, τόσο συνηθισμένο, μια γλυκιά ρουτίνα θα έλεγα που όμως… Κάθε πρωί σχεδόν μου φέρνει δάκρια στα μάτια (ίσως χρειάζομαι μαμαδο-γιατρό, ποιος ξέρει;)
Η κάθε μας μέρα ξεκινά με το αγουροξυπνημένο της μουτράκι, τα ανακατωμένα της μαλλάκια, τα μισόκλειστα ματάκια και τη φωνούλα της να μου λέει πάντα, μα πάντα, μα πάντα, όσο νυσταγμένη και αν είναι:
– Καλημέρα μαμά μου!
Δεν το έχω ζητήσει, δεν το έχω απαιτήσει. Άλλωστε εγώ είμαι πολύ (πολύ όμως!) μουντρούχα όταν ξυπνάω, κουβέντα δεν μου παίρνεις.
– Καλημέρα μαμά μου! (ή «Καλημέρα μαμούλα μου!», αν είναι λίγο πιο ξεκούραστη)
Και είναι αυτή η ατάκα διπλός εσπρέσσο, με τη μία με ξυπνά και μου δίνει ενέργεια.
Χαζομαμά, χαζοπερήφανη. Ναι, εγώ!
Αν βρεις κανεναν αποτελεσματικο μαμαδογιατρο μου λες κ εμενα!!! Στους τρεις μηνες ειμαστε,ξυπναει κ μου σκαει χαμογελα κ λιωνω... Αν μου πει καλημερα μαμακα;;; Ουουουφ, δακρυζω κ στην σκεψη ακομα!
Αχ με συγκίνησες γιατί μου θυμισες τα παλιά. Εγώ όταν ηταν πολύ μώρο το πήγαινα το καρότσι στο δρόμο λες και κουβαλούσα την απόλυτη πριγκίπισσα, το #1 που ίδιο του δε γεννήθηκε άλλο. Ήταν αντικειμενικά ασχημούτσικο τότε αλλά στα μάτια μου ήταν το πιο όμορφο που είχα δει ποτέ. Αυτό με τα χαμόγελα που λες, έτσι ακριβώς και να το κοιτάς που κοιμάται και να το χαζεύεις για ώρες. Και μετά μεγάλωσε και άρχισε να με κλωτσάει κι εγώ να φωνάζω γιατι δεν άκουγε ποτέ της. Άλλη φάση, αλλά έχει και αυτό τη χάρη του. Σκέφτομαι πόσα ακόμη μας περιμένουν. Είναι τόσο εντυπωσιακά διαφορετικός ο κάθε χρόνος της ζωής τους. Μου μετέδωσες εκείνο το απίστευτο συναίσθημα που ένιωθα στις αρχές και με τα χρόνια το ξεχνάς. Τι ωραίο! Να είναι πάντα χαμογελαστή η μπουμπούκα!
ή το μπουμπούκι γενικά! Το έδεσα ότι είναι κορίτσι χωρις να το λες.
...φαντάζομαι τον εαυτό μου προ-παιδίων εάν άκουγα κάτι τέτοιο θα φρίκαρα....έλεος λες και δεν υπάρχει τίποτα άλλο στον κόσμο σπουδαίο θα σκεφτόμουν...τώρα βέβαια που ξέρω ότι όντως δεν υπάρχει τίποτα άλλο σπουδαιότερο... απλώς χαμογελώ και συγκινούμαι...είναι αυτές οι μικρές λεξούλες ,τα μικρά χεράκια που γεμίζουν με χρυσόσκονη και την ποιο μουντή μέρα της κάθε μάνας και του κάθε πατέρα! να τα χαίρεσαι όπως και κάνεις...ετσί συνήθως είναι τα παιδία ανθρώπων που τα έκαναν με πολύ άγαπη(μεταξύ τους) και πολύ σκέψη....