Ο ερχομός της πεθεράς μου στο σπίτι δημιούργησε ένα πρόβλημα που δεν θα μπορούσα να φανταστώ…

Αγαπητές μαμάδες και μη,

Αποφάσισα να γράψω την ιστορία μου, ελπιζωντας οτι με αυτο τον τροπο θα το βγάλω απο μέσα μου και ίσως μάλιστα ακούσω άλλες παρόμοιες περιπτωσεις να πάρω δύναμη.

Γεννησα τον θυσαυρο μου -όπως την αποκαλούσα- την κορούλα μου πριν 21 μήνες. Στους 3 μήνες πάνω έμεινα ξανά έγκυος και να ‘μαι σημερα με δυο πανέμορφα μωράκια. Παρόλο που ο ερχομός του αγοριού μου έγινε σε μια ευαίσθητη για την κορούλα μου ηλικία που ήταν ακόμα κρεμασμένη πάνω μου, με μεγάλη μου χαρά διαπίστωσα οτι τα πηγαινανε καλα με το μπέμπη και μάλιστα μέχρι να γίνει 8 μηνών το μωρό όλα κυλούσαν υπέροχα, χωρις καβγάδες, ζήλειες και αντιπαραθέσεις. Βεβαια σε αυτο συνετέλεσε και η συμπεριφορά μας (εμενα και του συζυγου μου) που φροντιζαμε πάντα να συμπεριφερόμαστε το ίδιο και στα δύο μωρα, χωρίς να κάνουμε διακρίσεις.

Όλα αυτα μέχρι και πριν ένα μήνα, όταν για κάποιους λόγους ήρθε να μείνει μάζί μας η πεθερά μου. Μέσα σε αυτό το μήνα η κόρη μου όχι μόνο άρχισε να ζηλεύει το μπέμπη, αλλά και απομακρύνθηκε πάρα πολύ απο μένα. Δεν μπορώ να πώ οτι τον ζηλεύει παθολογικά, αλλα εκει που τον χαιδευε και του εδινε παιχνίδια τωρα έρχονται στιγμές που τον σπρώχνει και τον ρίχνει κάτω ή του τραβάει τα παιχνίδια απο τα χέρια.

Τωρα όσο αναφορά εμένα… η κατάσταση είναι απαράδεκτη. Αδιαφορει για μενα επιδεικτικά. Αρκει να πω οτι όταν γυρνάει ο αντρας μου απο τη δουλεια τρέχει να τον καλοδεχτεί, το ίδιο και όταν βγει για ψώνια η πεθερά μου, μόλις γυρίσει. Όταν γυρνάω εγώ απο τα ψώνια; Είτε μπήκα είτε δεν μπήκα σπίτι, ένα και το αυτο!!!

Αλλές φορές πάλι δεν θέλει να την κρατώ απο το χέρι στη βόλτα (παει στην πεθερά μου ή στον άντρα μου), πάω να τη αγκαλιάσω και με σπρώχνει, πάω να την ταΐσω και δεν τρώει. Αξίζει να σημειωθεί ότι πριν μια βδομάδα έλειψε η πεθερά μου 3 μέρες και η κόρη μου ξαναβρήκε το ενδιαφέρον της απέναντι μου, με αγκάλιαζε, παιζαμε μαζί, ξαπλώναμε μαζί… μεχρι που ξανα ήρθε η πεθερά και ξανα μανα πάλι απο την αρχή…

Δεν ξέρω αν πρέπει να στεναχωριέμαι τοσο πολυ, αλλα όλη αυτη η κατάσταση με έχει ρίξει πολύ ψυχολογικά, προσπαθώ να αδιαφορήσω, αλλα κάθε καινούργιο περιστατικό με ξαναβάζει σε σκέψεις….

Ελπίζω να μην σας κούρασε το μεγάλο μου γράμμα, περιμένω με αγωνία να ακούσω τις δικές σας ιστορίες…

με εκτίμηση

μια Ελληνίδα μαμά

Έχεις μια απορία, μια ερώτηση, μια ιστορία;

Μπορείς να τη στείλεις στο eimaimama@gmail.com