Το να μην έχεις τα αυτονόητα…
Θα ήθελα να σας πω κι εγώ τη δική μου ιστορία και να εκφράσω τα διλήμματα μου. Παντρεύτηκα σε μικρή ηλικία και έχω 2 κόρες 10 ετών και 6 ετών, με τον άντρα μου έχουμε 18 χρόνια διαφορά, με αποτέλεσμα οι γονείς μου να μην τον εγκρίνουν. Μαζί του όμως περνάω πολύ καλά, είναι ένας υπέροχος άνθρωπος που με νοιάζεται και έμενα και τα παιδιά του σε υπερβολικό βαθμό. Με βοήθησε να τελειώσω την σχολή μου και κατά την διάρκεια των σπουδών μου είχε αναλάβει όλη την ημέρα τα κορίτσια, το μαγείρεμα και άλλες σημαντικές υποχρεώσεις που θα έπρεπε να κάνω εγώ.
Η αγάπη του μας δίνεται απλόχερα και ότι άλλο εμείς θελήσουμε. Όμως δεν μπορεί κανείς να παραμένει ανέπαφος σε ένα ενδοοικογενειακό πόλεμο.
Όταν τέλειωσα τις σπουδές μου εγκατασταθήκαμε μόνιμα στην επαρχεία όπου και καταγόμαστε. Εκεί τα προβλήματα ήταν τεράστια, η μητέρα μου συνεχώς τον μείωνε ακόμα και μπροστά του, μου έβαζε συνεχώς λόγια και μου έλεγε ότι μου κατέστρεψε την ζωή μου και πως δεν με άφησε να ζήσω φυσιολογικά. Να φανταστείτε πως όταν έκανα το πρώτο μου παιδί μου φώναζε συνεχώς να μην προχωρήσω σε δεύτερη εγκυμοσύνη, μάλιστα πήγε και πήρε σχεδόν όλα τα μωρουδιακά του παιδιού μου και τα χάρισε σε μια κοπέλα από την Βουλγαρία. Δεν τόλμησα να πω κουβέντα, με αγριοκοίταξέ και μου είπε «Τι τα θες; Αφού εσύ άλλο παιδί δεν θα κάνεις«
Με έκαναν να αισθάνομαι συνεχώς ντροπή για τον άντρα μου και ότι τους έκανα ρεζίλι που τον παντρεύτηκα. Το αποτέλεσμα; Να ξεσπάω συνεχώς επάνω του επηρεασμενη από όλα αυτά, να τον κατηγορώ πως με κατέστρεψε, να μην μπορώ να δω καθαρά, αφού πάντα τους άκουγα.
Όταν έμεινα έγκυος στο δεύτερο παιδί μου με έπιασε τρόμος. Ήθελα να ανοίξει η γη να με καταπιεί από τον φόβο μου προς τους γονείς μου. Η πρώτη σκέψη ήταν να το ρίξω, όμως ο άντρας μου πάντα με τη αγάπη του και την υπομονή του μου είπε πως θα με βοηθήσει σε ότι χρειαστώ, όπως και συνεχίζει να κάνει μέχρι σήμερα. Για να φανταστείτε το μέγεθος της κατάστασης, παρακαλούσα το παιδί μου να έχει κάποιο πρόβλημα για να μου πουν πως είναι απαραίτητη η διακοπή της κύησης προκειμένου να μην τους αντιμετωπίσω ξανά. Σιγά σιγά όμως άρχισα να το ξεπερνάω και να θέλω το αυτονόητο, το καλό του παιδιού μου. Πήγαινα μπροστά στην μητέρα μου και ρουφούσα την κοιλια μου για να μην το καταλάβει, μια κατάσταση τραγική που μερα με την μέρα με έκανε να θλίβομαι όλο και περισσότερο.
Εκείνη την περίοδο και ενώ ο άντρας μου βρισκόταν στο χειρουργείο λόγω κάποιου ατυχήματος στο χέρι του, χτύπησε το τηλέφωνο μου και ήταν η μητέρα μου σε έξαλλη κατάσταση και με προειδοποιούσε να κάνω έκτρωση και να μην κρατήσω το παιδί. Σε όλα αυτά ήμουν ανένδοτη και δεν άκουγα κουβέντα, όμως δεν σταματούσε να με κάνει ράκος το γεγονός ότι δεν ήθελαν αυτό το παιδί, ότι δεν μπορούσα να μοιραστώ την χαρά μου μαζί τους.
Οι μήνες πέρασαν και εγώ είχα ήδη διαβεί το κατώφλι της κατάθλιψης. Όλα μου φαίνονταν μαύρα και αβέβαια. Δεν θα τους συγχωρήσω ποτέ ότι δεν χάρηκα την περίοδο της εγκυμοσύνης μου, ότι με έκαναν να αισθάνομαι πως είχα ένα τέρας μέσα μου. Πέρασαν αρκετά χρόνια για να καταλάβω πως πρέπει να τους βγάλω έξω από την ζωή μου και την οικογένεια μου. Τόσα χρόνια μένοντας κολλημένη στα λόγια τους και στα έργα τους έκανα κακό σε μένα και στα παιδιά μου. Ομως τέρμα, αρκετά, δεν αξίζουν τόση σημασία, αφού καταλαβα πια πως σαν γονείς μου απέτυχαν σε πολλά σημαντικά θέματα.
Τώρα τελευταία έχω έντονα την επιθυμία να κάνω κι άλλο ένα παιδί, όμως τα διλήμματα είναι πολλά, σκέφτομαι την οικονομική κρίση, το ότι μπορεί να μην μπορέσω να καταφέρω να το μεγαλώσω σωστά και το πιο σοβαρό είναι πως δεν θέλω να πέσω ξανά στον κατήφορο της κατάθλιψης λόγω εγκυμοσύνης. Από την άλλη μου έχει μείνει υποσυνείδητα ο φόβος των γονιών μου. Ξέρω ότι ακούγεται τρελό αλλά έτσι νιώθω, φόβο. Εσείς τι με συμβουλεύετε να κάνω. Θα χαιρόμουν να άκουγα τις εμπειρίες σας για το πως είναι να έχεις 3 παιδιά στην οικογένεια.
Καλή συνέχεια σε όλες σας και καλή μας δύναμη.
Αθηνά
Έχεις μια απορία, μια ερώτηση, μια ιστορία;
Μπορείς να τη στείλεις στο eimaimama@gmail.com
Εγώ ενα εχω να πω... Ο άντρας σου ειναι ΗΡΩΑΣ... Αλλος θα την ειχε πνιξει την σμερνα την πεθερά του. Οσο για εσενα...εκτιμησε πως αντεξε τοσα για να σε εχει διπλα του. Φερσου ως συζηγος και οχι ως ενα κοριτσακι που φοβαται την μαμα του. Και εχε στο μυαλο σου, πως οταν οι ησυχοι και χαμηλων τονων ανθρωποι κάνουν το μπάμ δεν υπαρχει γυρισμός. Μην τον θεωρείς λοιπόν δεδομένο.....
Λυπάμαι για όσα πέρασες. Πραγματικά θλιβομαι που δεν ήταν δίπλα σου οι γονείς σου.... Όσο για το τρίτο παιδάκι νομίζω πως είναι η ευκαιρία σου να ζήσεις τη χαρά της εγκυμοσύνης που τόσο στερηθηκες. Μη φοβάσαι την κρίση κορίτσι μου. Αυτά που πέρασες είναι πολύ χειρότερα. Σου εύχομαι μέσα από την καρδιά μου ο,τι καλύτερο. Να χαίρεσαι τα παιδάκια σου και τον υπέροχο σύζυγο σου και να είσαι καλά να καμαρωνεις την όμορφη οικογένεια που δημιουργησες.
Κοπέλα μου έστω κ αργά έκανες κάποια βήματα που στο μέλλον θα σ ανακουφίσουν..Εισαι πολυ τυχερή γιατί ο άντρας σου ειναι αυτός που ειναι( 18 χρονια δεν ειναι τόσα πολλά ,εφόσον όπως λες ήσουν κ εςυ πολυ μικρή) ίσα ισα έχεις στο πλευρό σου έναν έντιμο κ καλό άντρα κ νεότατος κ εργατικοτατος...τι άλλο θες???σ αγαπάει κ αντέχει προσβολές κ την δική σου ακομη συμπεριφορά που μέχρι κάποιο σημείο κατανοώ λόγω πως μεγάλωσες μ αυτούς τους γονείς....δεν αναφέρεις αν εςυ αγαπάς τον άντρα σου ή αν έστω τον ερωτευτηκες ποτέ??.γνωριζω όμως πως μια γυναίκα ιδιαίτερα οταν γίνει μάνα μπορεί να εκτιμήσει έναν καλό άντρα κ να τον αγαπησει αληθινά....για να συμβεί αυτό πρέπει να φτάσεις σε κάποια αυτογνωσία απαραίτητη για την ισορροπία μας σ αυτή την ζωη....νομίζω πως τώρα αρχίσεις να ωριμάζεις κ να βλέπεις τα πράγματα όπως ειναι...όπως κ εςυ είπες ο σύζυγος ειναι ικανός για 10 παιδιά ......ΑΓΑΠΗ χρειάζονται πάνω απ ολα κ σταθερότητα τα παιδιά....δώσε την αγάπη που φαίνεται οτι κ εςυ η ίδια έχασες κ ολα θα ειναι τέλεια..άλλωστε με έναν τέτοιο άντρα δεν χρειάζεται να φοβάσαι....ειναι στήριγμα γερό κ στο ξαναλέω εισαι απο τις τυχερός...εκμεταλεύσου αυτήν την όμορφη προοπτική κ κανε την οικογένεια σου σφιχτή αγκαλιά.....δεν έχεις κανέναν άλλο ανάγκη...να χαίρεστε την ζωη σας κ τα παιδάκια σας κ ολα τα αλλα δεν εχουν σημασία...αυτα απο μια γυναίκα που έμεινε νωρίς χωρις γονείς κ πάλεψε για οτι εχει στη ζωη της κ φυσικά οχι χωρις λάθη,,,,ο θεός μου έδωσε μια κακή πεθερά ακομη για να με ταλαιπωρήσει απλά εγω έχοντας μάθει να καταφέρνω την ζωη κ ευτυχώς μ έναν άντρα που μεγαλώσαμε κυριολεκτικά μαζί την απομόνωσα με σχετικά γρήγορα μιας κ η απόφαση μας οταν γνωριστήκαμε μικρά παιδιά κ εμεις ήταν μακριά κ οτι καταφέρουμε μόνοι μας,,,..φτάσαμε σε κάποια ηλικία να γίνουμε γονείς κ αυτό μας εκανε καλύτερους...αν είχα κ εγω μια κάποια έξτρα βοήθεια ίσως είχα μεγαλύτερα κ περισσότερα παιδάκια...ευγνώμονες είμαστε κ δοξάζω την Παναγία για το υπέροχο δώρο που μου έδωσε πριν 10 χρονια...η κόρη μου ειναι απο τα καλύτερα παιδιά που ξέρω κ παντού μου δίνουν συγχαρητήρια για την ανατροφή της,,,,αυτό στο λέω γιατί ειμαι τόσο περήφανη που εχω κάνει αυτό το παιδι κ εχει μεγαλώσει χωρις παππουδογιαγιαδες η άλλους συγγενείς διπλα της...ποτέ κανείς δεν υποψιάστηκα οτι ειναι μοναχοπαίδι....την λατρεύουμε την στηρίζουμε αλλα κ της δίνουμε την αληθινή εικόνα της ζωής....είμαστε πλήρεις μόνο μ αυτή,,,ενώ εκείνη ειναι ήδη ενα ελεύθερο κ ανεξάρτητο άτομο κ ας μην εχει λείψει ούτε μια μέρα απο κοντά μας...αυτα στα λέω γιατί γράφεις πως ακομη πονας που δεν ήθελαν η δεν θέλουν τα παιδιά σου....δεν τους έχεις ανάγκη καμμιά....συνέχισε μπροστά στη ζωη σου κ όλοι οι άλλοι περισσεύουν....να στε όλοι γέροι κ ευτυχισμένοι πάντα...έχετε όλες τις προδιαγραφές ..ΚΑΛΗ ΣΑΣ ΤΥΧΗ
Καλημέρα!!! Εγώ θα ήθελα να προσθέσω μια άλλη διάσταση στο θέμα.. Φαντάσου λοιπόν η κατάσταση να ήταν από την αντίθετη πλευρά δλδ το πρόβλημα αυτό να υπήρχε από την πλευρά του άντρα σου.. Φαντάζομαι ότι θα ήθελες ο άνθρωπος που μοιράζεσαι την ζωή σου μαζί του να σε υπερασπιστεί κ να βάλει ως προτεραιότητα την οικογένειά του. Από την στιγμή που όπως η ίδια λες δεν υπάρχουν προβλήματα μεταξύ σας κ ο άντρας σου είναι ένας άνθρωπος καλός κ υποστηρικτικός, να κλείσεις τα αυτιά σου στις "σειρήνες". Σίγουρα το γεγονός ότι "οι σειρήνες" είναι οι ίδιοι σου οι γονείς δεν κάνουν την κατάσταση εύκολη. Εξήγησέ τους όμως ότι ή θα δεχτούν κ θα σεβαστούν την οικογένειά σου ή δεν θα τους επιτρέψεις να είναι μέρος της. Σεβάσου κ υπερασπίσου τον άνθρωπό σου ακριβώς όπως θα ήθελες να κάνει κ αυτός για σένα... Η οικογένειά σου κ τα παιδιά σου είναι η προτεραιότητά σου.. Ελπίζω να έχει ήδη φτιάξει πλέον η κατάσταση κ ο Θεός να σου δίνει δύναμη!!