Μετά το παιδί όλα άλλαξαν!
Είμαι η Λ. και είμαι 30 ετών και έχω μια κορούλα 3. Άκουγα «αλλάζει η ζωή ενός ζευγαριού μετά το γάμο» και το θεωρούσα αστείο! Άκουγα «χώρισε ένα χρόνο αφού έκανε παιδί» κ έλεγα μα καλά, περίμεναν να κάνουν παιδί για να χωρίσουν;
Όχι, τις περισσότερες φορές η ζωή ενός ζευγαριού δεν αλλάζει μετά το γάμο, μετά το παιδί όμως…. Ααααααααχ!!!
Είμαστε μαζί πάνω από 10 χρόνια και η ζωή μας ήταν όμορφη. Ταξίδια, δώρα, ρομαντζάδα, αγάπη… έρωτας! Κάποια στιγμή αποφασίσαμε να παντρευτούμε. Όλα τέλεια μέχρι εδώ! Η οικογένειά του με αγκάλιασε και φερόντουσαν πολύ όμορφα απέναντί μου. Είχαμε θεματάκια αλλά ποτέ δεν έδωσα βάση και συνέχεια! Μέχρι που έμεινα έγκυος!
Δούλευα μέχρι τελευταία στιγμή και ενώ δεν έχω τους γονείς μου αυτοί όντας και δυο βήματα δε βοήθησαν ΣΕ ΤΙΠΟΤΑ. Ερχόντουσαν σπίτι σιδέρωνα δεν έλεγε να βοηθήσει ζητούσε να της φτιάξω και καφέ. Οκ λέω πρέπει να το πάρω απόφαση!
Γέννησα και άρχισαν τα προβλήματα… Ζήλιες και εγωισμούς η πεθερά, «ξερολισμός» στα άκρα και εγωισμούς ο πεθερός. Να μου φωνάζει για «λάθη» (κατά τη γνώμη του) που κάνω, να βγάζει άχρηστη την παιδίατρο και άλλα πολλά! Να σκάνε σπίτι χωρίς τηλέφωνα.. Ο σύζυγος; Αχ.. Τίποτα! Δεν έκανε ΤΙΠΟΤΑ! Εγώ είχα τρελαθεί.. Ένα μωρό που δεν κοιμόταν λεπτό και έκλαιγε όοοοοοολη την ώρα και να έχω να αντιμετωπίσω και αυτά! Ήμουν στα πρόθυρα νευρικής κρίσης, όπως και έπαθα μια μέρα που με πήρε ο πεθερός και μου φώναζε για κάτι που δεν έκανα σωστά (πάντα σε σχέση με το παιδί). Ευτυχώς μετά από τσακωμούς και πολύ υπομονή και προσπάθεια από μέρους μου «το ξεπεράσαμε» και απλά κρατήσαμε αποστάσεις (εγώ δηλαδή) από τα πεθερικά. Να παίρνουν τηλεφωνο να μην το σηκώνω (έπαιρναν όλη την ωρα και έφαγε το παιδί, ρεύτηκε, εκανε κακά;), να μην τους παίρνω τηλεφωνο και να βρισκόμαστε δυο φορές τη βδομάδα (ναι βρισκόμασταν ΚΑΘΕ ΜΕΡΑ) μια έρχονταν αυτοί, μια πηγαίναμε εμείς.
Τώρα πια περνώντας ο καιρός βλέπω πόσο διαφορετικοί είμαστε με το σύζυγο. Έχουμε μεγαλώσει τελείως διαφορετικά και αυτό φαίνεται καθημερινά. Οι τσακωμοί μας έχουν μεγαλώσει και αυτό πάντα έχει να κάνει με τους γονείς του ή με το παιδί. Απ’ όταν γέννησα θεωρώ έπαθε μια μετάλλαξη «μαμακουλίασης» που λέω εγώ κι έχει κολλήσει με τη μαμά και το μπαμπά.. Δεν έχετε ιδέα.. Και αυτοί αφού έβλεπαν τον γιο να κολλάει κόλλαγαν και πιο πολύ! Τηλέφωνα πρωί απόγευμα και στους δυο μας! Έπαιρνε το πρωί η πεθερά έπαιρνε και το απόγευμα και έλεγε «έτσι πήρα να δω αν γύρισε από τη δουλειά ο Κ.»
– Ο Χριστός και η Παναγία, της λέω μια μέρα, γιατί να μη γύρισε; (να μην ξεχάσω να πω ότι μιλούσε με το γιο της και το πρωί)
Είχε κάτι προβληματάκια υγείας ο Κ. και έπαιρνε τηλ γιατρούς του κανόνιζε ραντεβού και πήγαιναν τα δυο τους! Α.. του πλήρωνε και το γιατρό!
Η μεγαλύτερη κόντρα μας ήταν και είναι η συμπεριφορά του απέναντι στο παιδί. Τρομοκρατία.. Έτσι έκανε και ο πεθερός, μου είπε μια μέρα η πεθερά! Έφτασε ο κόμπος στο χτένι και την τελευταία φορά που συμπεριφέρθηκε έτσι στο παιδί του είπα αυτά να τα κάνει αλλού, εκεί που πρέπει και όταν μου είπε δε θα δεχτεί μαθήματα συμπεριφοράς του είπα πως εννοείται πως δε γινεται αυτό σε έναν άνθρωπο 35 χρόνων αλλά όσον αφορά το παιδί ΜΑΣ θα αλλάξει συμπεριφορά αλλιώς θα με βρει απέναντί του και αν δε αλλάξει γενικώς, οι δρόμοι μας θα πρέπει να χωρίσουν!
Είμαστε ακόμα μαζί, αλλά δε μιλάμε.. είναι πρόσφατο το τελευταίο γεγονός και δεν ξέρω τι θα γίνει. Έχω πεισμώσει έχω θυμώσει έχω στεναχωρηθεί. Ζω όμως άσχημες καταστάσεις που έχω καταπνίξει εδώ και 3 χρόνια και δε θα το κάνω άλλο! Δε μπορώ!!! Τον αγαπώ πολύ αλλά αγαπώ πιο πολύ το παιδί μου και για την ψυχολογική του αλλά και τη σωματική του υγεία αν δεν αλλάξει θα τον αφήσω!
Ευχηθείτε μου όλα να πάνε καλά..
Έχεις μια απορία, μια ερώτηση, μια ιστορία;
Μπορείς να τη στείλεις στο eimaimama@gmail.com
Κορίτσια μου τραβάω μεγάλο γολγοθα και δεν ξερω που θα φτάσω!Έχουμε 2 παιδάκια μικρά και εδω και 5 χρόνια στηρίζω εγω την οικογένεια αποκλειστικά καθώς ο σύζυγος ειναι άνεργος(και άεργος καθώς δεν έκανε ποτέ καμια προσπάθεια να βρει κάτι).Τα εχω δώσει όλα στην οικογένεια μου....αναγκάστηκα καποια στιγμή να εχω 3 δουλειές ταυτόχρονα για να τα καταφέρω.Το αποτέλεσμα:Εδω και 2 μήνες εχει κάνει σχεση με ενα κοριτσάκι 17 ετών (εκείνος είναι 45!!), συνεχιζω να δουλεύω γιατι μόνο εγω φέρνω έσοδο για τα παιδιά μας και η κορύφωση της τρέλας ηταν όταν μου είπε πως ένοιωσε παρατημένος γιατι έτρεχα στην δουλειά απο το πρωί ως το βράδυ για να κάνω το κομμάτι μου!!!!Απογοήτευση,θλίψη και αηδία ειναι τα μονα που νοιώθω τώρα πια για εκείνον.Τα παιδάκια μου είναι το μόνο μου άγχος και μέλημα!!
Κοπέλα μου, Χρύσα, ελπίζω (και δεν την λέω με ευκολία αυτήν την λέξη) να είστε σε φάση διαζυγίου γιατί στα αλήθεια δεν αξίζει να μείνεις δίπλα σε αυτόν τον άντρα.
Συγγνώμη βρε κοπέλα μου και τι τον θέλεις για να τον ταϊζεις και να κοροϊδεύει και από πάνω ο ρέμπελος.. έτσι κι αλλιώς μόνη σου τα καταφέρνεις τόσα χρόνια αυτόν θα τον έχεις εκεί μέσα για να σου ταράζει τα νεύρα;.. μια απόφαση είναι και θα λυτρωθεις ... φύγε ΤΩΡΑ
αγαπήτη δεν θα σχόλιασω για τη σχέση με τα πεθερικά.θα μιλήσω για τη ρήξη στις απόψεις με τον σύζυγό. Οι άντρες εκ φύσεως μεγαλώνουν τα παιδιά δίνοντας βάση σε θέματα ηθικής, σωστής συμπεριφοράς κτλ ενώ οι γυναίκες εστιάζουν στη συναισθηματικη κάλυψη και ασφάλεια των παιδιών.ως εκ τούτου ο καθένας βλέπει την ανατροφή του παιδιού από άλλη οπτική γωνία.μπορείνα ακιυγεται πολύ θεωρητικούρα αλλά η καθημερινοτητα ενός ζευγαριού με παιδί/α το επιβεβαιώνει.Χρειάζεται υπομονή και καλή επικοινωνία στο ζευγάρι. Εάν είστε αγαπημένοι πρέπει να συνειδητοποιησετε ότι έχετε έναν αντικειμενικο κοινό σκοπό και να συμφωνήσετε...κάπου στη μέση Φιλικά
Αχ κορίτσια να ξέρατε πόσο πολύ με βοηθήσατε και λέω με βοηθήσατε γιατί νόμιζα ότι ήμουν τρελη και υπερπροστατευτικη με τον 2 χρονών αγγελούδι μου αλλά είδα ότι όλοι ίδιοι ειναι. Μα γιατί το κάνουν αυτό ενώ και οι ίδιοι έχουν συμφωνήσει πως θέλουν ΈΝΑ παιδάκι να συμπληρώσει τον γάμο μας γιατί κάνουν στροφή 360 μοιρών δεν το καταλαβαίνω. Ακριβώς όλα τα παραπάνω εκτός του ότι δεν ξέρω να φροντίζω το παιδάκι μας τα αντιμετωπίζω και εγώ και εδώ που μένω είναι τελείως ΜΟΝΗ ΜΟΥ. Γιατί ενώ ξέρουν από δικά τους βιώματα ότι αυτό που κάνουν δεν είναι σωστό το κάνουν και οι ίδιοι στα δικά τους παιδια? Δεν καταλαβαινω...... πραγματικά αδυνατώ να τους καταλαβω..... Εύχομαι σε όλες μας κουράγιο και κάποια στιγμή να αλλάξουν τα πράγματα για μην φτάσουν στα ακρα......... φιλιά σε ολες.
Ποσο σε νιωθω καλη μου ειναι στιγμες που ειλικρινα σκεφτομαι ακριβως τα ιδια πραγματα ...το θετικο ειναι πως τα πεθερικα μου λογω μεγαλης ηλικιας δεν χωνονται σε τπτ αν γινοταν και αυτο σιγουρα θα τον εστελνα.Με εχει πει αχρηστη .ανικανη μανα και πολλα ακομη πανω στα νευρα του ...αν αρχισω να μιλαω και γω θα γινουμε κ....λος επομενως το βουλωνω γιατι ξερω πως ειναι της στιγμης αλλα τον εχω προειδοποιηση γι αυτη την συμπεριφορα του ,πιστευουν πως τα ξερουν ξαφνικα ολα ,οι ξερολλες τις υποθεσεις ενα πραγμα,μου ρχεται να του ριξω τηγανια στο κεφαλι οταν χωνετε με το παιδι.Το παιδι κλαιει εσυ το εκανες ετσι το παιδι δεν ακουει εσυ το εκανες ετσι ....τι αλλο να σου πω κουραγιο κουραγιο κουραγιο....και αυτα τα καημενα δεν φταινε σε τπτ να μας ακουν να μαλωνουμε σε αυτη την ηλικια καταλαβαινιυν και αντιλαμβανονται τα παντα να το θυμασαι.
κάνε υπομονή γλυκιά μου....εμένα ο άντρας μου από τότε που γεννήθηκε το παιδάκι μας είναι κάποιος άλλος.δεν μου δίνει καμία σημασία,ότι κάνω είναι λάθος.Δεν υπάρχει ο τέλειος άντρας,μόνο η ελπίδα ότι κάποια στιγμή τα πράγματα θα αλλάξουν.κάνε υπομονή όσο μπορείς.Αν δεις ότι δεν γίνεται τίποτα όμως,η ζωή συνεχίζεται.Να επιλέξεις αυτό που θα σε κάνει ευτυχισμένη,γιατί αν είσαι εσυ καλά,είναι και το παιδί σου!!!
Τελικά είναι το πιο δύσκολο για μια γυναίκα είναι.... να "μεγαλώσει" τον άντρα της και όχι τα παιδιά της! Όλες έχουμε ανάλογες ιστορίες, άλλες πιο σοβαρές και άλλες πιο αστείες. Προσωπικά αυτό που εφάρμοσα και εφαρμόζω είναι το "ανοίγει στόμα (με όμορφο τρόπο και με σχόλια όσο καυστικά χρειάζεται για να μπουν τα πράγματα στη θέση τους αλλά όχι να ξεκινήσει 3ος παγκόσμιος πόλεμος) κ μιλάει", τόσο στα πεθερικά μου όσο και στον άντρα μου! Δεν εισακούομαι πάντα αλλά έχουν πάρει χαμπάρι άπαντες ότι δε χαρίζω κάστανα κι ότι στην ανατροφή των παιδιών μου τον πρώτο λόγο τον έχω εγώ! Ο άντρας μου δε συμφωνεί πάντα αλλά τουλάχιστον έχει μάθει να αποδέχεται την άποψη μου και όχι την άποψης της μαμάς του. Η μεγαλύτερη όμως "νίκη" στον "πόλεμο των πεθερικών" ήταν όταν άκουσα την πεθερά μου να λέει ότι είμαι καλή μαμά (με βάση βέβαια τα δικά της μέτρα και σταθμά). Κι αυτό φυσικά έχει και την ανάλογη επίδραση στον άντρα μου. Γι αυτό, αγαπητή Λ, προσπάθησε να πάρεις με το μέρος σου τον άντρα σου για να μεγαλώσετε όπως εσείς νομίζετε τα παιδιά σας και άσε τους άλλους απέξω. Σιγά-σιγά, με υπομονή και επιμονή! Βάλε πάνω από όλα την οικογένεια σου, την οποία δεν έκανες μόνη σου αλλά με τον άντρα σου! Γι αυτό και πρέπει να τον κάνεις συμμέτοχο. Και δε χρειάζεται να τσακώνεσαι. Δε χρειάζονται φωνές. Μόνο ψυχραιμία, καθαρή σκέψη και έξυπνες κινήσεις.
emena apo tote pou gennhsa exei kollhsei sto paidi k exei ksexasei oti exei k gynaika k olo me brisei oti den ta kanw swsta to idio k to soi tou.. exw ena koritsaki 2.5 xronwn k to vlepei to paidi k otan to malwnw gia kati trexei ston mpampa pou den tou xalaei kanena xathri gia na fainetai aytos kalos k egw kakia.. barethika synexeia na tou ekshgw.. k eimai k monh mou den exw kanenan diko mou edw pou menw...
Η δικιά μου πεθερά δεν παίρνει τηλέφωνο ούτε να δει τί κάνουμε.....και πολλές φορές όταν με πάιρνει, μου λέει όλα της τα νέα και δεν με ρωτάει για το μωρό.....τι να πεις!!
Κάνε υπομονή γλυκειά μου!Τα δύσκολα πέρασαν και τα καλύτερα έρχονται!Όλες οι μανούλες πάνω κάτω έχουμε περάσει παρόμοιες φάσεις.Είναι κρίμα να χαλάσεις την οικογένειά σου για τα πεθερικά.Το παιδάκι σου είναι σε ευαίσθητη ηλικία και πάντα θα χρειάζεται τον μπαμπά του. Βρές τα με τον άντρα σου και παραγκώνισε με τρόπο τα πεθερικά.....
Όχι όλες οι μανούλες, λυπάμαι!
Ποσο σε νιωθω.. κι εμεις τοσα χροναι μαζι, μολις εμεινα εγκυος αναδυθηκε ο κος. Πολυξεριδης... που φωναζε εβριζε απειλουσε.. και τωρα με το μωρο ολο ειρωνεια, με λεει αχρηστη, οτι δεν ενδιαφερομαι για το παιδι μου και οτι κανω οτι τα ξερω ολα... οτι δεν το ταιζω αρκετα, οτι το κακομαθα και καιει συνεχεια..κλπ... δεν ξερω που θα παει αυτο... ευχομαι τα καλυτερα σε ολες τις συμπασχουσες.
Εγω τον δικο μου το ν φωναζω ξερολιδη εχει βγαλει κ τη παιδιατρο ανικανη τι να πεις υπομονη..
Λοιπόν, όλα αυτά που γράφεις τα καταλαβαίνω και εν μέρη τα ζω, διότι η δική μου πεθερά μπορεί να είναι καλή και πρόθυμη να βοηθήσει (τις κακοφαίνεται βέβαια όποτε λέω κάτι που δεν της αρέσει και "εννοείται" ότι είμαι "δύσκολος" άνθρωπος επειδή μιλάω), αλλά η μαμακίαση, μαμακίαση... ειδικά όταν ο "μπέμπης" είναι άρρωστος... Επιπρόσθετα, ο άντρας μου εργάζεται στην οικογενειακή τους επιχείρηση, που σημαίνει ότι είναι όλη μέρα μαζί και όταν δεν είναι, όπου και αν βρισκόμαστε, τηλεφωνιόνται τουλάχιστον 1 φορά την ημέρα με μαμά και αδερφή, μήπως και έχει συμβεί κατι συνταρακτικό!!! ... όταν τα ξαναθυμάμαι μετά από καιρό...γελάω, αλλά την ώρα που συμβαίνουν...τρελαίνομαι και δυστυχώς τις περισσότερες φορές δεν κρατιέμαι και σχολιάζω... διότι εκεί θεωρώ ότι είναι το πρόβλημα, όπως είπαν και τα κορίτσια παραπάνω. Όποτε τον έχω αφήσει να βγάλει μόνος του τα συμπεράσματα (εννοείται ότι λόγω αντρικής σκέψης -χιχιχι- και μεροληψίας του παίρνει λίγο χρόνο παραπάνω) συνήθως το βλέπουμε από την ίδια σκοπιά, όποτε δεν έχω κρατηθεί και έχω σχολιάσει, βιάζεται και εκείνος να αναλάβει ρόλο συνηγόρου και γινόμαστε κόλ%$ς. Όμως εκεί που θα ήθελα να σταθώ, και που για μένα είναι φλέγον ζήτημα, και υποπτεύομαι ότι θα είναι για πάντα (γιατί το πρόβλημα αυτό χωρίσεις δεν χωρίσεις είναι εκεί), είναι ο τρόπος που σκέφτεται ή/και πράττει στις δύσκολες συμπεριφορές της 3ων ετών κορούλας μας. Η λογική να την φοβερίσω με φωνές για να μαζευτεί, με βρίσκει εντελώς αντίθετη και κυρίως όταν είναι προμελετημένη, διότι και εγώ έχω φωνάξει σε στιγμές που έχω ξεφύγει, αλλά άλλο αυτό (άσχημο επίσης το ξέρω) και άλλο το κάνω επί τούτου. Η θέση του είναι ότι το έκαναν και οι γονείς του, και ότι δεν έπαθε και τίποτα (ναι χαχα... μόνο που το διάστημα κάνει ψυχοθεραπεία, αλλά δεν έχει φτάσει ακόμα στο σημείο να το συνδέσει) και η δική μου είναι ότι από αυτή και ακόμη χειρότερη συμπεριφορά τρομοκρατίας των δικών μου γονιών, αν και γενικά φαίνομαι πολύ δυνατός άνθρωπος, όποτε αντιμετωπίζω κάτι πολύ δύσκολο, φοβάμαι και έχω πολύ δυνατό τρέμουλο.... Το αποτέλεσμα είναι, όποτε μου συζητάει εκ των προτέρων το "σχέδιο", να ρίχνουμε έναν καβγά και να τον σταματάω μέχρι την επόμενη "μάχη"... Αυτό που θέλω να πιστεύω είναι όχι ότι νομίζουν πραγματικά ότι η τρομοκρατεία θα φέρει αποτέλεσμα, αλλά 1ον είναι κάτι που έχει άμεσο "αποτέλεσμα" δηλ. το παιδί σταματάει να κάνει ότι κάνει από φόβο άμεσα (φυσικά θα το ξανακάνει, αφού δεν έχουν δοθεί περεταίρω εξηγήσεις και ο μπαμπάς θα ξαναφωνάξει κ.ο.κ.) και 2ον τους είναι πολύ πιο εύκολο - ειδικά για κάποιον φυγόπονο, σαν το καμάρι μου - από το να διαβάσουν, να ρωτήσουν, να ενδιαφερθούν για το πως κάθε φορά πρέπει να αντιδράσουν και τέλος -το δύσκολο κομμάτι- να καταφέρουν να εφαρμοσουν την εκάστοτε σωστή συμπεριφορά. Όμως, αυτό που θέλω να πω είναι ότι τελικά ο μπαμπάς του παιδιού μας ειναι αυτός που εμείς διαλέξαμε και αυτό δεν αλλάζει, είτε χωρίσουμε είτε όχι, η συμπεριφορά του προς το παιδί θα είναι η ίδια και ίσως καλύτερη αν φιλτράρεται και μεσα από την μαμά - κυματοθραύστη (αυτή η διαφορετική αντιμετώπιση των καταστάσεων από μαμά- μπαμπά πριν φτάσω στο σήμερα μου φαινόταν τελείως λάθος, αλλά thats life). ...Εύχομαι λοιπόν καλή τύχη σε όλους μας!
τα ιδια προβληματα αντιμετωπιζα κ γω ...στο τελος χωρισα για πολλους λογους αλλα ενας απο αυτους ηταν κ η μαμακιαση... Κανεις δε λεει ποτε για το πως ειναιη ζωη μετα ...παντου βλεπεις διαφημισεις παραμυθια ταινιες που εζησαν αυτοι καλα κ μεις καλυτερα...αυτα τα προτυπα περνανε..κ οταν το ζευγαρι της πραγματικης ζωης παντρευεται κανει παιδια κ τσουπ ολα τα προβληματα μαζι παιδια πεθερικα κουνιαδες-οι πεφτουν ολα μαζι αρχιζουν μετα τα που πηγαινω τι κανω γιατι ειναι ετσι η ζωη ,γιατι υποσειδηνητα τοσα χρονια εχεις μαθει αλλιως εχεις δει αλλα κ ολα αυτα που αντιμετωπιζεις τωρα σου ειναι εντελως μα παντελως αγνωστα κ νιωθεις να πνιγεσαι.... υπομονη υπομονη κ παλι περισσοτερη υπομονη ..πρεπει να αλλαξεις τον τροπο που το βλεπεις το ολο θεμα ...μπορα ειναι θα περασει οσο αργα κ αν θα γινει αυτο κ οπως ειπε πιο πριν μια κοπελα με την τρελιτσα κανω την δουλιτσα μου..
Η άποψη μου είναι οτι όταν παντρεύεσαι και κάνεις παιδί-ια η πατρική οικογένεια πρέπει να περνάει σε 2η μοίρα. Αν όχι, τότε μόνο προβλήματα μπορεί να δημιουργηθούν Θεωρώ οτι οι περισσότεροι χωρισμοί έρχονται όταν ο ένας απο τους δύο ακούει περισσότερο απο ότι πρέπει τους γονείς του ή τα αδέρφια του.. Για να πετυχει ένας γάμος πρέπει ο καθένας να έχει κόψει τον ομφάλιο λώρο που τον συνδέει με την πατρική οικογένεια!
χτες βράδυ διάβαζα την υπόθεση της 33 χρονης από τη Χαλκιδική μητέρα 3 μικρών παιδιων που σκότωσε με 68 μαχαιριές τη πεθερά της το Γενάρη του ,για παρόμοιους λόγους. Ο σύζηγός της τη στηρίζει, παρόλο που πονάει για τη μάνα του, γιατι την είχε πρίξει την κοπέλα .......... δε τη δικαιολογώ αλλά δε θέλει κ πολύ.προς Θεού μη φτάσει κανείς εκεί γιατι δε φταίνε τα παιδιά
Ετσι έκανε και η πεθερά μου και έφτασα στα πρόθυρα χωρισμού 2 φορές μετά τη γέννηση του πρώτου μου παιδιου. Απάνω τους κοπέλα μου! Η επίθεση ειναι η καλύτερη άμυνα! Πρόσεξε όμως: κρατα τον άντρα σου έξω απο αυτά και κανε μαζι τους μονη σου κουμάντο. Εγω απο τότε που έπραξαν έτσι όλοι και όλα μπήκαν στη θέση τους έτσι όταν ήρθε και το δεύτερο παιδί δεν υπήρχαν πια περιθώρια απο μέρους της. Επάνω τους!!!
Ομοιοπαθούσα. Όχι σε τέτοιο σημείο γιατί έβγαλα δόντια και γιατί ο σύζυγος είναι μεν με το μέρος μου αλλά άργησε λίγο να καταλάβει τι παίζει. Να ξέρεις τα όρια σου και να τα θέσεις απόλυτα κοπελιά. Να πεις εγώ μέχρι εδώ μπορώ και να το εννοείς και να το υποστηρίξεις. Αν κάνεις πίσω βήματα σε αυτό που θές θα έρθουν καταπάνω σου. Είναι άνθρωποι που απλά θέλουν να περνάει το δικό τους και δεν υπολογίζουν τίποτα. Ουτε τη μάνα, ούτε το ζευγάρι, ούτε τον Θεό.. το ζω! Πάρε τη ζωή σου στα χέρια σου! Ξεκαθάρισε μέσα σου τι χρειάζεσαι για να είσαι ήρεμη και ζήτα το! Αν δε βοηθήσεις εσύ τον εαυτό σου δε θα το κάνει κανείς. Με το καλό δεν βγήκε ποτέ κανείς κερδισμένος όταν έχει να κάνει με τετόια θηρία. Φιλικά και πεθερόπληκτα..
ΘΑ ΜΠΟΡΟΥΣΑΤΕ ΝΑ ΕΠΙΣΚΕΦΘΗΤΕ ΑΠΟ ΚΟΙΝΟΥ ΕΝΑ ΣΥΜΒΟΥΛΟ ΓΑΜΟΥ.ΕΞΗΓΗΣΕΤΕ ΤΟΥ ΟΤΙ ΟΙ ΓΟΝΕΙΣ ΜΑΣ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΟΙ ΦΩΤΕΙΝΟΙ ΠΑΝΤΟΓΝΩΣΤΕΣ ΠΟΥ ΤΑ ΞΕΡΟΥΝ ΟΛΑ,ΕΚΑΝΑΝ ΚΑΙ ΑΥΤΟΙ ΤΑ ΛΑΘΗ ΤΟΥΣ ΚΑΙ ΕΙΝΑΙ ΑΜΑΡΤΙΑ ΝΑ ΤΑ ΜΕΤΑΦΕΡΟΥΜΕ ΣΤΑ ΑΓΓΕΛΟΥΔΙΑ ΜΑΣ.ΥΠΟΤΙΘΕΤΑΙ ΟΤΙ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΕΙΜΑΣΤΕ ΚΑΛΥΤΕΡΟΙ.ΠΡΑΚΤΙΚΑ ΤΩΡΑ ΜΠΟΡΕΙΣ ΝΑ ΚΑΝΕΙΣ ΤΟ ΕΞΗΣ..ΔΕΝ ΞΕΡΩ ΠΟΣΕΣ ΩΡΕΣ ΕΡΓΑΖΕΤΑΙ,ΠΑΝΤΩΣ ΑΝ ΓΥΡΝΑΕΙ ΝΩΡΙΣ ΣΠΙΤΙ,ΠΑΡΑΚΙΝΗΣΕ ΤΟΝ ΤΟ ΑΠΟΓΕΥΜΑ ΝΑ ΒΡΕΙ ΕΝΑ ΧΟΜΠΙ,ΝΑ ΒΓΕΙ ΜΕ ΕΝΑΝ ΦΙΛΟ..ΚΑΝΕ ΚΑΙ ΕΣΥ ΤΟ ΙΔΙΟ ΚΑΙ ΑΦΗΣΕ ΤΟΝ ΜΟΝΟ ΜΕ ΤΟ ΠΑΙΔΙ.ΒΡΕΙΤΕ ΧΡΟΝΟ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΔΥΟ ΣΑΣ..ΟΙ ΑΝΤΡΕΣ ΣΥΝΕΧΩΣ ΑΝΑΚΑΤΕΥΟΝΤΑΙ ΚΑΙ ΣΕ ΘΕΜΑΤΑ ΠΟΥ Η ΜΑΝΟΥΛΑ ΞΕΡΕΙ ΝΑ ΤΑ ΧΕΙΡΙΖΕΤΑΙ ΚΑΛΥΤΕΡΑ,ΑΛΛΑ ΑΝΤΕ ΝΑ ΤΟΥΣ ΤΟ ΒΑΛΕΙΣ ΣΤΟ ΚΕΦΑΛΙ!! ΕΥΧΟΜΑΙ ΟΛΑ ΝΑ ΣΟΥ ΠΑΝΕ ΚΑΤ ΕΥΧΗΝ!
Χαχα μόλις έκλεισα το τηλ. Μιλούσα 2 ώρες με την κολλητή μου για αυτό το θέμα. Μας απασχολεί και τις 2 μιας και είμαστε στην ίδια κατάσταση. Μη σου τα πολυλογώ, καταλήξαμε στο ότι "με την τρελίτσα μου κάνω τη δουλίτσα μου". Όπερ σημαίνει ότι απ' το ένα αυτί μπαίνουν κι απ' το άλλο βγαίνουν. Μάθαμε να είμαστε ευτυχισμένες με τα παιδια μας και ευτυχώς έχουμε η μία την άλλη. Μαλώνουμε με τον άντρα μου (όχι συχνά ευτυχώς) και δεν με κατακλύζει η δυστυχία όπως παλιά! Αυτα, απλώς, αν σε παρηγορεί, δεν είσαι η μόνη! Ρούχα μαζί που πλύθηκαν............
Υπομονή. Σίγουρα πολλά αλλάζουν και οι σύζυγοι απομακρύνονται όταν έρχεται το παιδί. Αλλά αν είναι και οι δύο πρόθυμοι να καταλάβουν ο ένας τον άλλο, και κυρίως να καταλάβουν το impact που έχει η απόκτηση του παιδιού, ο ένας στη ζωή του άλλου, τότε έχει γίνει ένα βήμα προς την εξισορρόπηση των πραγμάτων. Θέλω να πω, εμείς οι μητέρες παθαίνουμε μεγάλο σοκ (και με την καλή και με την κακή έννοια) όταν κάνουμε παιδί. Η εμπειρία είναι τέτοια: σου ξεριζώνει τον παλιό σου εαυτό και σου τοποθετεί έναν καινούριο. Τεράστια αλλαγή. Το ίδιο είναι και για τους άντρες μας. Με παρόμοιο τρόπο. Και ο καθένας μας το αντιμετωπίζει διαφορετικά και οι αντιδράσεις ποικίλουν. Ίσως αν του εξηγήσεις καλά τη δική σου πλευρά και προσπαθήσεις να καταλάβεις τι είναι αυτό που τον έκανε να προσκολληθεί ξαφνικά στη μαμά του και να παρουσιάσει μια πλευρά του που δεν είχες δει πριν, μπορεί να βοηθήσει στο να τα βρείτε. Μην το αφήσεις να πάει αμαχητί.
Impact = αντίκτυπο
Κοπέλα μου με τις φωνές και τους τσακωμούς δεν θα βγάλεις τίποτα. Με τρόπο θα τον βάζεις να βλέπει μόνος τα λάθη των γονιών του και κατεπεκταση τα δικά του απέναντι στο παιδί. Θα πάρει χρόνο. Αρχικά θα αρνείται να δει αυτά που του λές (πάντα ΜΕ ΤΡΟΠΟ και χωρίς να βρίζεις ή να κατηγορεις τους δικούς του θα του λες γεγονότα που έγιναν απλα ενημερωτικα). Με τον καιρό όμως θα δεις πως αν εσύ είσαι σωστή απεναντί στον ιδιο, την οικογένεια του και το παιδί σας, θα έρθει με το μέρος σου. Σε κάποια πράγματα που μπορείς θα νερώσεις κι εσύ το κρασί σου, γιατί η αλήθεια είναι ότι κάποιες φορές κι εμείς υπερβάλουμε λόγω του θυμού μας. Να ξέρεις ότι δεν σου μιλάω εκ του ασφαλούς. Εχω περάσει και περνάω αντίστοιχες φάσεις με την οικογένεια του άντρα μου. Από το 2008 που ανακοινώσαμε ότι θα τραβήξουμε κοινή πορεία!! Ανακατεύονταν και ήθελαν να έχουν λόγο σε όλα. Εκμεταλλεύονταν καταστάσεις κι εγώ έφτανα στο αμην. Αλλά κρατησα την ψυχραιμία μου και απλά ελεγα του καλού μου τι γινόταν. Αρχικά με κατηγορησε ότι δεν θέλω τους δικους του. Εγώ ψυχραιμη του απέδειξα ότι δεν είναι έτσι τα πράγματα. Οσο και αν νευριαζα με τους δικούς του, ήμουν ευγενική μαζί τους, αλλά πιο τυπική. Με τον καιρό φυσικά βγήκα η κακια νυφη, αλλά κέρδισα τον σεβασμό του άντρα μου και τον έχω με το μέρος μου. Δίπλα μου και τραβάμε την πορεία μας σαν οικογένεια με τα παιδάκια μας. Φυσικά τα προβλήματα δεν τελειώνουν, αλλά έχουμε κλείσει την πόρτα μας. Είνα κρίμα να κλείνουν σπίτια εξαιτίας τρίτων. Ειδικά όταν έχεις παιδάκια. Μίλα με τον άντρα σου ηρεμα. Για να είστε τόσο καιρό μαζί και να τον επέλεξες για πατέρα του παιδιού σου, δεν μπορεί να μην έχει κάτι καλό που αγαπάς πανω του. Θυμίσου όσα σας ενωσαν και πάτα εκεί, κάνοντας ότι μπορείς, ομορφα, ευγενικά, με σεβασμό και αγάπη για λύσετε την παρεξήγηση και να δυναμώσετε την οικογένεια σας.
Μπράβο σου που είσαι συνειδητοποιημένη και ξέρεις τα όρια σου και τι θέλεις από τη ζωή σου. Έτσι όπως τα λες και με τη σιγουριά που τα γράφεις, όλα καλά θα πάνε.