Τρέμω τη στιγμή που θα με ρωτήσει για τον πατέρα του…
Ειναι η πρώτη φορα που γραφω και γενικα που μιλαω τοσο ανοιχτα για το συγκεκριμένο θεμα. Ας τα παρουμε απο την αρχη λοιπον.
Με τον Χ., τον αντρα μου, γνωριστηκαμε τυχαια και μπορω να πω οτι ερωτευτηκαμε αμεσως. Απο τον πρωτο χρονο που ημασταν μαζι, λεγαμε οτι θα θελαμε καποια στιγμη να παντρευτουμε, να κανουμε και παιδακι οσο ημασταν μικροι, να το χαρουμε οπως πρεπει. Τα σχεδια τα καναμε για αρκετα χρονια αργοτερα, γιατι οπως καταλαβαινετε στα 18 τα δικα μου και στα 23 τα δικα του χρονια, ηταν πολυ νωρις για κατι τετοιο. Και εδω ταιριαζει απολυτα η παροιμια “οταν ο ανθρωπος κανει σχεδια, ο Θεος γελαει”.
Για να μην τα πολυλογω, ημασταν υπεροχα μαζι.
Μετα απο 2 χρονια σχεσης ειχα καποιες μερες καθυστερηση. Δεν καταλαβαμε αμεσω τι συνεβαινε γιατι γενικα δεν ειχα στανταρ κυκλο. Αφου περασε ενας μηνας και δεν εγινε τιποτα, αρχισα να σκεφτομαι μηπως συμβαινει κατι αλλο. Και επιβεβαιωθηκα κανοντας δυο τεστ εγκυμοσυνης, τα οποια φυσικα βγηκαν θετικα. Στην αρχη σοκαριστηκαμε και οι δυο. Ημουν 19 μισο και νομιζα οτι μου ηρθε ο ουρανος στο κεφαλι. Εννοειται πως το κρατησαμε το μωρακι μας.
Μετα το σοκ ημασταν πολυ χαρουμενοι. Καναμε σχεδια για βολτες με το γιο μας και για μια ζωη υπεροχη. Ψαχναμε για ονομα και μεχρι που γεννηθηκε το μωρακι μας δεν ειχαμε αποφασισει για καποιο. Αλλα λεγαμε πως ειχαμε καιρο και θα βρισκαμε το καταλληλο. Στο σπιτι μας με το μωρο εζησα καποιες απο τις πιο ευτυχισμενες μερες τις ζωη μου μεσα στον ενα μηνα που κρατησε.
Γεννησα με καισαρικη. Λίγες μέρες αργότερα, ήταν πρωι και ετοιμαζομουν να παω στον γιατρο μου για ελενχο. Μεχρι που χτυπησε το τηλεφωνο και κατεστρεψε τη μιση μου ζωη. Απαντησε η μητερα μου και χωρις να μου πει τι συμβαινει μου ειπε πως με θελει να μου μιλησει ο πατερας μου με τον θειο μου. Πηγα, τους βρηκα και μου ειπαν τα χειροτερα νεα που θα μπορουσαν.
Ο αντρας μου ειχε ενα ατυχημα και εχασε τη ζωη του.
Δεν μπορουσα να βαλω στο μυαλο μου κατι τετοιο. Μετακομισα στους γονεις μου και για εναμιση χρονο μετα περιμενα να τον δω να ερχεται. Προσπαθησα να ειμαι οσο δυνατη μπορω για τον Χ. μου (πηρε το ονομα του μπαμπα του) και πιστευω οτι τα καταφερα.
Εχουν περασει 4 χρονια απο τοτε. Ο Χ. μου βλεπει σε φωτογραφιες τον μπαμπα του, τον γνωριζει αλλα δεν ξερει τι συμβαινει. Φετος παει προνηπιο και εχει αρχισει να το σκεφτεται. Και εδω ειναι το μεγαλο μου προβλημα. Νομιζω πως δεν μπορω να το διαχειριστω οπως πρεπει, με ψυχραιμια. Δεν ξερω πως ακριβως να του πω κατι τετοιο. Και μονο στη σκεψη οτι καποια στιγμη θα κανουμε αυτη τη κουβεντα, τρελαινομαι.
Ελπιζω να πανε ολα καλα.
Αν θελετε θα ηθελα να ακουσω και τη γνωμη σας….
Δ.
Έχεις μια απορία, μια ερώτηση, μια ιστορία;
Μπορείς να τη στείλεις στο eimaimama@gmail.com
Den ksero pos kai poso mporei na voithisei i diki mou empeiria alla me sugkinise i istoria sou kai skeftika na moirasto tin diki mou.Ego eimai paidi ,san ton gio sou,pou megalose xoris patera!o pateras mou pethane 4 mines prin tis gennisi mou.gennithika se ena spiti me mia mama kai mia giagia pou pou itan 2 fores mama mou.Mporo na thimitho apo polu mikri ilikia oti pigainame polu suxna sta nekrotafeia kai i mama mou mou elege "edo einai o mpampas sou".Alla paidia eixan fotografies me tous paterades tous kai ego eixan fotografies dipla sto mnima!!!alla pote den mou fanike parakseno,gia mena ola auta itan fusiologika.Alla nomizo to pio sumantiko itan oti eixa duo dunates gunaikes dipla mou ,pou to ekanan fusiologiko.den mou eleipse tipota.oute ulika pragmata ,oute voltes ,oute diakopes,tipota!!kai akoma kai tora pisteuo to oti den ton gnorisa isos na einai kalutero,giati den ksero ti einai to na mou leipei,efoson den ton gnorisa!l Kai esu eisai akoma toso nea ,kapia stigmi tha ksanaftiakseis tin zoi sou!opos ekane kai i diki mou mama ,an kai kata tin diki mou apopsi argise poli ,giati perimene na megaloso prota!
Κοπελα μου καταρχήν θέλω να ευχηθω να σου δίνει δυναμη ο Θεός για να μπορείς να μεγαλώνει το αστερακι σου...Και εμένα ο μικρός μου έχει χασει τον βιολογικό του πατερα...ηταν τρισιμιση χρονων όταν έγινε το συμβάν...δεν θα ξεχάσω ποτε την μέρα που με ρώτησε που είναι ο μπαμπάς του...ο μπαμπάς του αυτοκτόνησε κάτι που ο μικρός μου αν και σήμερα είναι σχεδόν έντεκα χρόνων δεν το γνωρίζει...ξέρει απλα οτι πεθανε...ηταν πολύ δυσκολη κατασταση...ειχα με να παλεψουμε με μια απώλεια αλλά και με χιλιάδες αλλά θέματα που δημιουργήθηκαν απο αυτήν...καμια φορά όταν τα σκέφτομαι απορω για το πως κατάφερα να τα ξεπεράσω και να τα κρατήσω μακρια απο τον πριγκιπάκο μου...το δυσκολότερο ηταν οτι ο μικρός μου γνώριζε πως είναι να εχεις μπαμπά...να σε παιρνει στους ώμους του και να τρέχει...να προσπαθει να σου μαθει να κλωτσας την μπάλα...γνώριζε και έψαχνε..έψαχνε αυτό που έλειπε για να λεγομαστε οικογένεια... Ευτυχώς που αργότερα το κενό αυτό το γέμισε ο νεος μου σύζυγος και τολμώ να πω πως δακρυσα όταν μετα απο χρόνια άκουσα το παιδάκι μου να λέει ξανά την λεξη μπαμπά...δεν πρεπει να κρυβουμε την αλήθεια απο τα παιδιά μας..έτσι μου έλεγε και η παιδοψυχολογος..καλά είναι να μαθαίνουν την αλήθεια απο εμας γιατί εκεί εξω ο κόσμος είναι κακός και δεν τον νοιάζει αν με τα λογια του πληγώσει μια αθώα παιδικη ψυχή...στο λέω εγώ που άλλαξαν ως και πόλη για να μην μαθει απο καλοθελητες το παιδι μου τον τροπο που χάθηκε ο μπαμπάς του...να εχεις πίστη και να μην το βάζεις ποτε κάτω και να θυμάσαι πως τα παιδιά αυτά ξέρουν και μας διαβάζουν καλά..είναι πολύ πιο ώριμα..εχουν μέσα τους πελώρια δυναμη και για να είναι καλά πρεπει πρωτα να είμαστε εμείς...
Καλή μου ποσό σε καταλαβαίνω.Και νόμιζα ότι ήμουν ή μοναδική γυναίκα με την ίδια ιστορία.Με μια μικρή διάφορα που την κάνει θα ελαγα πιο τραγικη. Εγώ το πρωί γέννησα τον γιο μου και το βραδυ σκοτώθηκε σε ατύχημα.Όπως καταλαβαίνεις δεν προλάβαινε ούτε μια φωτογραφία να έχουμε μαζί σαν οικογένεια.Ο άντρας μου ήταν πατέρας για δώδεκα ώρες μόνο.Και το τραγικό της υπόθεσης είναι ότι κάθε χρόνο κάνω γενέθλια και μνημόσυνο μαζί.Μια ζωή έφυγε και μια ζωή ήρθε σε μια μέρα και κάθε μέρα ρωταω το γιατί αυτό σε μένα.Έχουν περάσει σχεδον 4 χρόνια και μένα και το αγοράκι ξέρει ότι ο μπαμπάς του είναι αυτός εκεί στη φωτογραφία.με εχει ρωτήσει κάνα δύο φορές που είναι και του έχω πει ότι ο μπαμπάς έχει πεθάνει και δεν είναι μαζί μας.ξέρω ότι σκέφτεται ότι είναι διαφορετικός τον ακούω να φωνάζει μπαμπα χωρίς να κοιτάει κάποιον απλά και μόνο γιατί το ακούει από αλλά παιδάκια.τα ερωτήματα ξέρω ότι θα ειναι πολλά αλλά πιστεύω ότι εμάς πονάει περισσότερο όχι αυτά που δεν τον γνώρισαν.Εμείς φανηκαμε δυνατές και ακόμα σκέφτομαι πως είμαι ακόμα καλά μετά από αυτό.Και όμως είμαι γιατί με κάνει αυτή ή ψυχουλα να γελαω και να πρέπει να ζήσω να του πω όλα αυτά που πρέπει να μάθει για τον πατέρα του.Ζηλεύω τρέλα τις οικογένειες με τα παιδάκια τους και με τα σπιτάκια τους και με τις βόλτες του.Εγώ μπορώ να του δώσω μόνο αγάπη του παιδιού μου αλλά ξέρω ότι πάντα θα του λείπει ο πατέρας που δεν γνώρισε ποτέ.θα βρεις δύναμη καλή μου και νομιζω ότι την έχεις ήδη αφού ο θεός πράγματι μας έδωσε πολύ βαρύ σταυρό να σηκώσουμε.
Συγκινήθηκα και στενοχωρηθηκα. Θα σου έλεγα να μιλήσεις με ειδικό για να μπορέσεις να μιλήσεις στο παιδί οπως πρέπει. Σε κάποια σεμινάρια που έκανα μας ενημέρωσαν πως λέμε την αλήθεια χωρίς λεπτομέρειες. Πχ δε θα πεις ο μπαμπάς είναι στον ουρανό και έγινε αστεράκι ,αλλά ο μπαμπάς πέθανε . Δε θα του πεις πως γιατί είναι μικρό ακόμη για λεπτομερείς αναλύσεις. Συμβουλέψου παιδοψυχολόγο. Αν θελήσεις να κλάψεις θα το κάνεις. Μην κρύβεις τα συναισθήματα σου.εσύ και ο γιος σου θα είστε και μαζί θα τα περνάτε όλα
αχ καλη μου σοφια...ειμαι στην πλεον καταλληλη θεση να σου μιλησω γιατι κι εγω ειμαι χηρα εδω και 3 χρονια.εχασα τον αντρα μου απο τροχαιο επισης αλλα με τρια παιδια.2 γιους τοτε 9 και 5 χρονων και η κορη μου ηταν 7.τι να σου πρωτοπω???πως ενιωθα πως ζουσα σε εναν συνεχομενο εφιαλτη?πως νομιζα πως καποιος μου κανει μια κακογουστη φαρσα?θυμος,η πικρα και η αρνηση ηταν εναλλασομενα συναισθηματα και μονο η σκεψη των παιδιων με εκανε να σηκωνω κεφαλι.απευθηνθηκα αμεσως σε παιδοψυχολογο γιατι τα δικα μου παιδια ηδη καταλαβαιναν.αυτο λοιπον σου συνιστω να κανεις,να πας σε ειδικο θα σε βοηθησει παρα πολυ.για 2 χρονια την συμβουλευομουν για τα παντα!καμια φορα εμεις οι γονεις κανουμε λαθη απο την ιδια μας την αγαπη και καποιος τριτος θα σου πει πιο ψυχραιμα πως να το χειριστεις.βεβαια τωρα πια και πολυ καιρο πριν μου ειπε πως δεν την χρειαζομαι γιατι μονη μου καταφερα να εχω μια δυνατη,ευτυχισμενη κι ενωμενη οικογενεια.ειμαι πολυ περηφανη γι αυτο αν και δεν σου κρυβω πως ο αγωνας ειναι καθημερινος!!!να σου πω το δικο μου μυστικο???αγαπη και πολυ,πολυ,πολυ επικοινωνια με το αγορακι σου.μαθε του να σου μιλαει αλλα πρωτα καντο εσυ σε εκεινο.μιληστε,πειτε οτι νιωθετε και ολα θα τα ξεπερνατε μαζι.οπως κανουμε κι εμεις 3 χρονια τωρα.ελπιζω να σε βοηθισα και σας ευχομαι πραγματικα μια ωραια ζωη.νιωθω πως εισαι μια πολυ δυνατη κοπελα και πιστευω θα τα καταφερεις!!!