Τρέμω τη στιγμή που θα με ρωτήσει για τον πατέρα του…
Ειναι η πρώτη φορα που γραφω και γενικα που μιλαω τοσο ανοιχτα για το συγκεκριμένο θεμα. Ας τα παρουμε απο την αρχη λοιπον.
Με τον Χ., τον αντρα μου, γνωριστηκαμε τυχαια και μπορω να πω οτι ερωτευτηκαμε αμεσως. Απο τον πρωτο χρονο που ημασταν μαζι, λεγαμε οτι θα θελαμε καποια στιγμη να παντρευτουμε, να κανουμε και παιδακι οσο ημασταν μικροι, να το χαρουμε οπως πρεπει. Τα σχεδια τα καναμε για αρκετα χρονια αργοτερα, γιατι οπως καταλαβαινετε στα 18 τα δικα μου και στα 23 τα δικα του χρονια, ηταν πολυ νωρις για κατι τετοιο. Και εδω ταιριαζει απολυτα η παροιμια “οταν ο ανθρωπος κανει σχεδια, ο Θεος γελαει”.
Για να μην τα πολυλογω, ημασταν υπεροχα μαζι.
Μετα απο 2 χρονια σχεσης ειχα καποιες μερες καθυστερηση. Δεν καταλαβαμε αμεσω τι συνεβαινε γιατι γενικα δεν ειχα στανταρ κυκλο. Αφου περασε ενας μηνας και δεν εγινε τιποτα, αρχισα να σκεφτομαι μηπως συμβαινει κατι αλλο. Και επιβεβαιωθηκα κανοντας δυο τεστ εγκυμοσυνης, τα οποια φυσικα βγηκαν θετικα. Στην αρχη σοκαριστηκαμε και οι δυο. Ημουν 19 μισο και νομιζα οτι μου ηρθε ο ουρανος στο κεφαλι. Εννοειται πως το κρατησαμε το μωρακι μας.
Μετα το σοκ ημασταν πολυ χαρουμενοι. Καναμε σχεδια για βολτες με το γιο μας και για μια ζωη υπεροχη. Ψαχναμε για ονομα και μεχρι που γεννηθηκε το μωρακι μας δεν ειχαμε αποφασισει για καποιο. Αλλα λεγαμε πως ειχαμε καιρο και θα βρισκαμε το καταλληλο. Στο σπιτι μας με το μωρο εζησα καποιες απο τις πιο ευτυχισμενες μερες τις ζωη μου μεσα στον ενα μηνα που κρατησε.
Γεννησα με καισαρικη. Λίγες μέρες αργότερα, ήταν πρωι και ετοιμαζομουν να παω στον γιατρο μου για ελενχο. Μεχρι που χτυπησε το τηλεφωνο και κατεστρεψε τη μιση μου ζωη. Απαντησε η μητερα μου και χωρις να μου πει τι συμβαινει μου ειπε πως με θελει να μου μιλησει ο πατερας μου με τον θειο μου. Πηγα, τους βρηκα και μου ειπαν τα χειροτερα νεα που θα μπορουσαν.
Ο αντρας μου ειχε ενα ατυχημα και εχασε τη ζωη του.
Δεν μπορουσα να βαλω στο μυαλο μου κατι τετοιο. Μετακομισα στους γονεις μου και για εναμιση χρονο μετα περιμενα να τον δω να ερχεται. Προσπαθησα να ειμαι οσο δυνατη μπορω για τον Χ. μου (πηρε το ονομα του μπαμπα του) και πιστευω οτι τα καταφερα.
Εχουν περασει 4 χρονια απο τοτε. Ο Χ. μου βλεπει σε φωτογραφιες τον μπαμπα του, τον γνωριζει αλλα δεν ξερει τι συμβαινει. Φετος παει προνηπιο και εχει αρχισει να το σκεφτεται. Και εδω ειναι το μεγαλο μου προβλημα. Νομιζω πως δεν μπορω να το διαχειριστω οπως πρεπει, με ψυχραιμια. Δεν ξερω πως ακριβως να του πω κατι τετοιο. Και μονο στη σκεψη οτι καποια στιγμη θα κανουμε αυτη τη κουβεντα, τρελαινομαι.
Ελπιζω να πανε ολα καλα.
Αν θελετε θα ηθελα να ακουσω και τη γνωμη σας….
Δ.
Έχεις μια απορία, μια ερώτηση, μια ιστορία;
Μπορείς να τη στείλεις στο eimaimama@gmail.com
Den ksero pos kai poso mporei na voithisei i diki mou empeiria alla me sugkinise i istoria sou kai skeftika na moirasto tin diki mou.Ego eimai paidi ,san ton gio sou,pou megalose xoris patera!o pateras mou pethane 4 mines prin tis gennisi mou.gennithika se ena spiti me mia mama kai mia giagia pou pou itan 2 fores mama mou.Mporo na thimitho apo polu mikri ilikia oti pigainame polu suxna sta nekrotafeia kai i mama mou mou elege "edo einai o mpampas sou".Alla paidia eixan fotografies me tous paterades tous kai ego eixan fotografies dipla sto mnima!!!alla pote den mou fanike parakseno,gia mena ola auta itan fusiologika.Alla nomizo to pio sumantiko itan oti eixa duo dunates gunaikes dipla mou ,pou to ekanan fusiologiko.den mou eleipse tipota.oute ulika pragmata ,oute voltes ,oute diakopes,tipota!!kai akoma kai tora pisteuo to oti den ton gnorisa isos na einai kalutero,giati den ksero ti einai to na mou leipei,efoson den ton gnorisa!l Kai esu eisai akoma toso nea ,kapia stigmi tha ksanaftiakseis tin zoi sou!opos ekane kai i diki mou mama ,an kai kata tin diki mou apopsi argise poli ,giati perimene na megaloso prota!
Κοπελα μου καταρχήν θέλω να ευχηθω να σου δίνει δυναμη ο Θεός για να μπορείς να μεγαλώνει το αστερακι σου...Και εμένα ο μικρός μου έχει χασει τον βιολογικό του πατερα...ηταν τρισιμιση χρονων όταν έγινε το συμβάν...δεν θα ξεχάσω ποτε την μέρα που με ρώτησε που είναι ο μπαμπάς του...ο μπαμπάς του αυτοκτόνησε κάτι που ο μικρός μου αν και σήμερα είναι σχεδόν έντεκα χρόνων δεν το γνωρίζει...ξέρει απλα οτι πεθανε...ηταν πολύ δυσκολη κατασταση...ειχα με να παλεψουμε με μια απώλεια αλλά και με χιλιάδες αλλά θέματα που δημιουργήθηκαν απο αυτήν...καμια φορά όταν τα σκέφτομαι απορω για το πως κατάφερα να τα ξεπεράσω και να τα κρατήσω μακρια απο τον πριγκιπάκο μου...το δυσκολότερο ηταν οτι ο μικρός μου γνώριζε πως είναι να εχεις μπαμπά...να σε παιρνει στους ώμους του και να τρέχει...να προσπαθει να σου μαθει να κλωτσας την μπάλα...γνώριζε και έψαχνε..έψαχνε αυτό που έλειπε για να λεγομαστε οικογένεια... Ευτυχώς που αργότερα το κενό αυτό το γέμισε ο νεος μου σύζυγος και τολμώ να πω πως δακρυσα όταν μετα απο χρόνια άκουσα το παιδάκι μου να λέει ξανά την λεξη μπαμπά...δεν πρεπει να κρυβουμε την αλήθεια απο τα παιδιά μας..έτσι μου έλεγε και η παιδοψυχολογος..καλά είναι να μαθαίνουν την αλήθεια απο εμας γιατί εκεί εξω ο κόσμος είναι κακός και δεν τον νοιάζει αν με τα λογια του πληγώσει μια αθώα παιδικη ψυχή...στο λέω εγώ που άλλαξαν ως και πόλη για να μην μαθει απο καλοθελητες το παιδι μου τον τροπο που χάθηκε ο μπαμπάς του...να εχεις πίστη και να μην το βάζεις ποτε κάτω και να θυμάσαι πως τα παιδιά αυτά ξέρουν και μας διαβάζουν καλά..είναι πολύ πιο ώριμα..εχουν μέσα τους πελώρια δυναμη και για να είναι καλά πρεπει πρωτα να είμαστε εμείς...
Καλή μου ποσό σε καταλαβαίνω.Και νόμιζα ότι ήμουν ή μοναδική γυναίκα με την ίδια ιστορία.Με μια μικρή διάφορα που την κάνει θα ελαγα πιο τραγικη. Εγώ το πρωί γέννησα τον γιο μου και το βραδυ σκοτώθηκε σε ατύχημα.Όπως καταλαβαίνεις δεν προλάβαινε ούτε μια φωτογραφία να έχουμε μαζί σαν οικογένεια.Ο άντρας μου ήταν πατέρας για δώδεκα ώρες μόνο.Και το τραγικό της υπόθεσης είναι ότι κάθε χρόνο κάνω γενέθλια και μνημόσυνο μαζί.Μια ζωή έφυγε και μια ζωή ήρθε σε μια μέρα και κάθε μέρα ρωταω το γιατί αυτό σε μένα.Έχουν περάσει σχεδον 4 χρόνια και μένα και το αγοράκι ξέρει ότι ο μπαμπάς του είναι αυτός εκεί στη φωτογραφία.με εχει ρωτήσει κάνα δύο φορές που είναι και του έχω πει ότι ο μπαμπάς έχει πεθάνει και δεν είναι μαζί μας.ξέρω ότι σκέφτεται ότι είναι διαφορετικός τον ακούω να φωνάζει μπαμπα χωρίς να κοιτάει κάποιον απλά και μόνο γιατί το ακούει από αλλά παιδάκια.τα ερωτήματα ξέρω ότι θα ειναι πολλά αλλά πιστεύω ότι εμάς πονάει περισσότερο όχι αυτά που δεν τον γνώρισαν.Εμείς φανηκαμε δυνατές και ακόμα σκέφτομαι πως είμαι ακόμα καλά μετά από αυτό.Και όμως είμαι γιατί με κάνει αυτή ή ψυχουλα να γελαω και να πρέπει να ζήσω να του πω όλα αυτά που πρέπει να μάθει για τον πατέρα του.Ζηλεύω τρέλα τις οικογένειες με τα παιδάκια τους και με τα σπιτάκια τους και με τις βόλτες του.Εγώ μπορώ να του δώσω μόνο αγάπη του παιδιού μου αλλά ξέρω ότι πάντα θα του λείπει ο πατέρας που δεν γνώρισε ποτέ.θα βρεις δύναμη καλή μου και νομιζω ότι την έχεις ήδη αφού ο θεός πράγματι μας έδωσε πολύ βαρύ σταυρό να σηκώσουμε.
Συγκινήθηκα και στενοχωρηθηκα. Θα σου έλεγα να μιλήσεις με ειδικό για να μπορέσεις να μιλήσεις στο παιδί οπως πρέπει. Σε κάποια σεμινάρια που έκανα μας ενημέρωσαν πως λέμε την αλήθεια χωρίς λεπτομέρειες. Πχ δε θα πεις ο μπαμπάς είναι στον ουρανό και έγινε αστεράκι ,αλλά ο μπαμπάς πέθανε . Δε θα του πεις πως γιατί είναι μικρό ακόμη για λεπτομερείς αναλύσεις. Συμβουλέψου παιδοψυχολόγο. Αν θελήσεις να κλάψεις θα το κάνεις. Μην κρύβεις τα συναισθήματα σου.εσύ και ο γιος σου θα είστε και μαζί θα τα περνάτε όλα
αχ καλη μου σοφια...ειμαι στην πλεον καταλληλη θεση να σου μιλησω γιατι κι εγω ειμαι χηρα εδω και 3 χρονια.εχασα τον αντρα μου απο τροχαιο επισης αλλα με τρια παιδια.2 γιους τοτε 9 και 5 χρονων και η κορη μου ηταν 7.τι να σου πρωτοπω???πως ενιωθα πως ζουσα σε εναν συνεχομενο εφιαλτη?πως νομιζα πως καποιος μου κανει μια κακογουστη φαρσα?θυμος,η πικρα και η αρνηση ηταν εναλλασομενα συναισθηματα και μονο η σκεψη των παιδιων με εκανε να σηκωνω κεφαλι.απευθηνθηκα αμεσως σε παιδοψυχολογο γιατι τα δικα μου παιδια ηδη καταλαβαιναν.αυτο λοιπον σου συνιστω να κανεις,να πας σε ειδικο θα σε βοηθησει παρα πολυ.για 2 χρονια την συμβουλευομουν για τα παντα!καμια φορα εμεις οι γονεις κανουμε λαθη απο την ιδια μας την αγαπη και καποιος τριτος θα σου πει πιο ψυχραιμα πως να το χειριστεις.βεβαια τωρα πια και πολυ καιρο πριν μου ειπε πως δεν την χρειαζομαι γιατι μονη μου καταφερα να εχω μια δυνατη,ευτυχισμενη κι ενωμενη οικογενεια.ειμαι πολυ περηφανη γι αυτο αν και δεν σου κρυβω πως ο αγωνας ειναι καθημερινος!!!να σου πω το δικο μου μυστικο???αγαπη και πολυ,πολυ,πολυ επικοινωνια με το αγορακι σου.μαθε του να σου μιλαει αλλα πρωτα καντο εσυ σε εκεινο.μιληστε,πειτε οτι νιωθετε και ολα θα τα ξεπερνατε μαζι.οπως κανουμε κι εμεις 3 χρονια τωρα.ελπιζω να σε βοηθισα και σας ευχομαι πραγματικα μια ωραια ζωη.νιωθω πως εισαι μια πολυ δυνατη κοπελα και πιστευω θα τα καταφερεις!!!
οταν ξεκινασ να φτιαχνεισ τη ζωη σου με εναν ανθρωπο σου ειναι πραγματικα αδιανοητο οτι θα την συνεχισεισ χωρισ αυτον...η ζωη ομωσ μασ διαψευδει καμια φορα κι εσυ τα καταφερεσ υπεροχα μεχρι τωρα....εγω εχασα τον μπαμπα μου σε λιγο μεγαλυτερη ηλικια απο οτι ο γιοσ σου τον δικο του...ημουν 10 χρονων...φυσικα μπορουσα να καταλαβω,αλλα με φορτωσανε παραμυθια και ηταν το χειροτερο που μου εκαναν...μου ειχαν πει "ο μπαμπουλησ εφυγε" κι εγω περιμενα να γυρισει...δεν ηξερα τι παει να πει θανατοσ,...δεν πιστευα οτι θα συνεβαινε ποτε κατι κακο στην οικογενεια μασ...μεγαλωσα με ενα μεγαλο κενο...στην μεγαλη μου κορη που τωρα ειναι 5 χρονων την πηγα απο την ημερα που καταλαβαινε να δει που ηταν ο παππουσ τησ,μιασ και στο σπιτι μου μεσα ειναι παντου...σε ολουσ τουσ τοιχουσ σε κορνιζεσ σε φωτογραφιεσ και δεν τον ειχε δει ποτε,και εφτασε η μερα και με ρωτησε "μαμα,που ειναι ο παππουσ???γιατι δεν ερχετε να με δει???" η μεγαλη μερα ειχε φτασει...την πηρα και την πηγα στο μνημα του...τησ εξηγησα πωσ ο παππουσ τησ δεν ειναι μαζι μασ και πωσ κοιματε εκει...πωσ δεν θα μπορεσει να τον γνωρισει ποτε γιατι υπαρχει μονο στα ονειρα μασ πλεον...πωσ ο Θεοσ επελεξε να τον παρει ψηλα μαζι του για να μπορει να μασ προσεχει ολουσ...δεν τησ ειπα ποτε ψεματα οπωσ μου ειχαν πει εμενα...δεν τησ ειπα ποτε οτι εφυγε για ενα μακρυ ταξιδι για να μην τον περιμενει...εχει συνειδητοποιησει οτι τον παππου δεν θα τον γνωρισει ποτε και πωσ θα τον βλεπει μονο απο τισ φωτο και θα ακουει τισ ιστοριεσ του απο εμασ...σε λιγο καιρο πλησιαζει η μερα που θα το ξανακανω μιασ και απεκτησα κι αλλη μια κορη που ειναι ενοσ τωρα...φυσικα τωρα εχω και τη βοηθεια τησ μεγαλησ που παιρνει τισ φωτογραφιεσ του παππουκα και τησ μιλαει γιαυτον....πεσ την αληθεια στο παιδακι σου και αυτο θα καταλαβει!!!θα πονεσει...θα ερθουν στιγμεσ που θα νοιωσει μειονεκτηκα και αδικα,αλλα θα το καταλαβει!!!!!σου ευχομαι τα καλυτερα στη ζωη σου....
Καλή μου θέλει ψυχική δύναμη να το ξεπεράσεις αλλά δεν πρέπει να το θάψεις !!!!!!Η βοήθεια του ειδικού είναι απαραίτητη για να το διαχειριστείς καλύτερα!!!!!Υπαρχει μια ομάδα ειδικών που διαχειρίζονται τέτοιες κατα στάσεις απουσία ενός γονέα από θάνατο έχουν έδρα στο Χαλάνδρι και έαν δεν κάνω λάθος είναι αφιλοκερδώς!!!!! Μπορείς να ζητήσεις βοήθεια και από τον Δήμο που μένεις υπάρχουν και κοινωνικοί λειτουργοί που θα σου προσφέρουν την πολύτιμη συμβουλή τους!!Παρολα αυτά θα πρέπει να σκεφτείς πως θα του απαντήσεις σε τυχόν ερωτήσεις του τα παιδιά κάποια φορά είναι σκληρά ,να του δώσεις να καταλάβει ότι δεν είναι το μόνο και ίσως να βρεις κάποιο παραμύθι με αντίστοιχο θέμα (υπάρχουν σε μεγαλα βιβλιοπωλεία )!Σιγουρα δεν είναι εύκολη υποθεςη αλλά και Συ όμως δεν θα πρέπει να κρυβεςαι από τον ίδιο τον εαυτό σου θα πρέπει να εκδηλωςεις αυτά που νοιωθεις ετςι ωςτε κάποια στιγμή να προχωρηςεις παρακάτω !!!!Δυναμη θα αντλείς βλέποντας το παιδί σου να ναι καλά ,να χαμογελάει, να χαίρεται !!!!!!!!!Σας εύχομαι ολόψυχα να στε γέροι και από δω και πέρα να απολαμβάνετε την ζωή σας !!!!
Σοφία μου λυπάμαι πολύ, πραγματικά. Πόνεσε η ψυχή μου, μούσκεψαν τα μάτια μου διαβάζοντας το κείμενο σου. Έχασα κι εγώ τον πατέρα μου σε μικρή ηλικία και τρέμω στην σκέψη και μόνο μήπως συμβεί και σε μένα να χάσω τον άντρα μου και να μείνω μόνη σ'εναν ωκεανο με το παιδί μας. Διαβάζοντας πολύ προσεκτικά όλα τα προηγούμενα σχόλια, είδα οτι οι περισσότερες σου προτείνουν να επισκεφθείς ειδικό (που θα ήταν βέβαια το καλύτερο) χωρίς να ρωτάνε όμως αν μπορείς να ανταπεξέλθεις σ' ένα τέτοιο έξοδο. Γιατί κακά τα ψέματα οι επισκέψεις αυτές κοστίζουν αρκετά χρήματα. Οι καιροί είναι δύσκολοι για όλους πόσο μάλλον για μια νέα μάνα μόνη μ'ένα παιδί. Εύχομαι να έχεις την οικονομική άνεση για να πας σε ειδικό και να σε βοηθίσει. Αν όμως δε μπορείς θα σε συμβούλευα πρώτα απ'όλα να μιλάς στο παιδί σου συνέχεια για τον μπαμπά του, δείξε του ο,τι υλικό έχεις με αυτόν (φωτογραφίες, βίντεο, κτλ), πές του πώς γνωριστήκατε, πόσο σε αγαπούσε, πόσο όμορφα περνούσατε, κι οτι πρέπει να είναιπερίφανος για το μπαμπά του. Γιατι όπως και να εχει ήταν είναι και θα είναι ο μπαμπάς του και πρέπει να τον γνωρίσει έστω κι έτσι. Είναι 4 χρονών και μπορεί να κατλάβει μια χάρά όλα αυτά. Απλά δεν του έχεις πει μέχρι τώρα. Πρώτα απ'όλα λοιπόν πρέπει μέσα απο σένα να μάθει ποιος είναι ο μπαμπάς του κι έπειτα να του εξηγήσεις απο μόνη σου ΕΣΥ κι όχι να περιμένεις πότε θα σε ρωτήσει εκείνος, αφού είναι μια στιγμή που τρέμεις. Έτσι θα είσαι καλύτερα προετοιμασμένη για αυτή τη στγμή γιατί θα την έχεις επιλέξει εσύ και θα έχεις σκεφτεί όλες τις πιθανές ερωτήσεις και απαντήσεις προλαβάνοντας στιγμές πανικού και αμηχανίας. Φρόντισε να προσεγγίσεις το θέμα με λέξεις και έννοιες που μπορεί να τις καταλάβει και που δε θα τον πληγώσουν. Σίγουρα θα τον βάλουν σε σκέψεις και οσο θα το δουλεύει στο μυαλό του τόσο θα ρωτάει αλλά αυτό είναι καλό. Θα σου δίνεται η ευκαιρία να ξεδυαλύνεις αυτή την περίπλοκη γι'αυτόν κατάσταση με τον τρόπο που εσύ ξέρεις οτι μπορεί να δεχτεί. Πρέπει να ξέρει οτι κι εσένα σου λείπει κι εσύ νιώθεις το ίδιο με αυτόν και θα ήθελες να τον έχεις. Μπορείς να του πείς όπως είπαν κι άλλες κοπέλες, οτι έπρεπε να πάει στον ουρανό γιατί ήταν πολύ άρρωστος (οχι οτι τον πήρε ο Θεούλης γιατί θα νομίζει οτι Θεός είναι ο κακός που πήρε τον μπαμπά του) κι οτι σας κοιτάζει και τον καμαρώνει απο ψηλά. Εξηγησέ του πως κι άλλα παιδάκια δεν έχουνε μπαμπά για να μη νιώθει μειονεκτικα. Κάνε του δώρο κάτι που ήταν του μπαμπά του (π.χ ένα αρκουδάκι ή κάτι άλλο) και πές του οτι μπορεί να μιλάει σε αυτό όταν τον χρειάζεται και θέλει να του μιλήσει. Τέλος όσον αφορά εσένα την ίδια μίλα σε δικούς σου ανθρώπους και μην κλείνεσαι στον εαυτό σου. Ξέσπασε, ξέφυγε, κάνε κάτι που σε ευχαριστεί, κανε οτι μπορείς για να αποβάλεις σταδιακά αυτό το φορτίο. Έχουν περάσει 4 χρόνια άρα το βαρύ πένθος που σε πλάκωνε έχει σχεδόν φύγει. Εσύ θα είσαι και μαμά και μπαμπάς και είμαι σίγουρη πως θα τα καταφέρεις γιατί η μάνα έχει αστείρευτη δύναμη που ούτε κάν μπορεί να φανταστεί. Απλά χρησιμοποιείται αυτόματα την κατάλληλη στιγμή. Καλή δύναμη λοιπόν κι εύχομαι απο δώ και πέρα μόνο ευχάριστα να συμβαίνουν στη ζωή σας. Evita
Γλυκια μου κουραγιο,ειναι πολυ δυσκολο.και γω πιστευω οτι πρεπει να μιλησεις με παιδοψυχολογο και για σενα και για το παιδι σου,θα σε βοηθησει πολυ να το διαχειριστεις οπως πρεπει.δουλευω στη τηλεορασηδεν χρειαζεται να γραψω σε ποιο αλλα σ'ενα απο τα μεγαλα καναλια- και εχω ξεχωρισει πολυ την κυρια Χρυσουλα Κουτελιέρη-Μαυράκη.ειναι παιδοψυχολογος και ειναι πραγματικα ενας γλυκυτατος ανθρωπος.δεν εχω προσωπικες σχεσης για να σου εδινα καποιο τηλεφωνο,μπορεις σιγουρα πολυ ευκολα να βρεις πληροφοριες μεσω internet και να την δεις και σε καποιο video-μπορει να μη σου ταιριαζει- να βρεις εναν ανθρωπο που θα αισθανθεις ανετα να ανοιχτεις και να μιλησεις για τα παντα.καλη δυναμη.
Εζησες τόσα πολλά τόσο νωρίς!Και είναι λογικό να μην μπορείς να το διαχειριστείς.Ένας γενικός κανόνας είναι ότι ευτυχισμένοι γονείς κάνουν ευτυχισμένα παιδιά .Σου φαίνεται αδιανόητο κ όμως ο χρονος θα σε βοηθήσει.Δεν χρειάζεται πανικός,αλλά χρειάζεσαι τη βοήθεια ειδικού ψυχολόγου ή ψυχιάτρου(για ΝΑ αποκλείσει την κατάθλιψη) γιατί επνιγες πολύ καιρό τον πόνο σου.Πρέπει να δεχτείς τα γεγονότα,να συγχωρεσεις το Δημήτρη κ τον εαυτό σου και να πενθησεις !Δεν είσαι ούτε παντοδύναμη ούτε ρομπότ!Μπορείς να σπασεις ,να κλαψεις ,να ουρλιαξεις ! Απέναντι στο παιδί σου οφείλεις να είσαι αληθινή!!Να μάθει πόσο αγαπήσες το μπαμπά κ πως μπορείς ναπονας όταν χάνεις κάτι!Μην ξεχνάς ότι η δίκη σου ζωή καταστράφηκε αλλά η ζωή του παιδιού σου τώρα χτίζεται!Εσυ Εζησες την απώλεια ,εκείνο όχι.Εξάλλου στις μέρες μας υπάρχουν πολλές μονογονεικες οικογένειες για ΝΑ συγκρίνει με τη δίκη του πραγματικότητα.Μην προσπαθήσεις λοιπόν να κρύψεις γεγονότα κ συναισθήματα ,θα το διαισθανθεί! Καλό αγώνα!Ευλογημένη για την αγάπη που εζησες κ τον καρπό της που αγκαλιάζεις !Εύχομαι ο θεός να σε φυλάει από όσα αντεχεις και η καρδιά σου να γελάσει ξανά!
Γλυκιά μου, νομίζω ότι πρέπει ν απευθυνθείς σε ειδικό (ψυχολόγο). Πρέπει πρώτα να στηλωθείς γερά στα πόδια σου και παράλληλα να σταθείς δυναμικά στην ανατροφή του παιδιού σου. Το παιδάκι σου δεν γνώρισε τον μπαμπά του, δεν τον ένιωσε και μάλλον δεν θα νιώσει έντονα την πραγματική απουσία του. Θα τον γνωρίσει μέσα απο τις δικές σου περιγραφές. Μέσα απο τη δική σου αγάπη, μέσα απο σένα θα νιώσει και την αγάπη του μπαμπά του. Να προσπαθήσεις να είσαι προσεκτική ώστε να μην του μεταφέρεις τα δικά σου βιώματα και συναισθήματα μετά την απώλεια του αγαπημένου σου Δημήτρη. Μέσα απο την δική σου αγάπη, μέσα απο σένα θα νιώσει και τον μπαμπά του με τρυφερότητα και αγάπη. Να ζωγραφίσει και να κρατήσει στο μυαλουδάκι του μια όμορφη, ασφαλή εικόνα. Κουράγιο γλυκό μου κορίτσι. Εύχομαι να γίνεις δυνατή και να μεγαλώσεις με ασφάλεια και αγάπη το αγοράκι σου. Η ζωή έχει να σου δώσει (με κάποιο τρόπο) καλά πράγματα. Και όταν κάποια στιγμή θα είσαι έτοιμη, εύχομαι να γυρίσεις τη σελίδα της ιστορίας σου και να συναντήσεις χαρούμενες μέρες με χαρούμενες στιγμές και σωστούς ανθρώπους. Σου εύχομαι μέσα από την καρδιά μου, υγεία σε σένα και το παιδάκι σου, δύναμη και κουράγιο !!
Πηγαινε σε ψυχολογο αρχικα για σενα. Θα σε βοηθησει να το αντιμετωπισεις και να σταθεις στα ποδια σου οσο καλυτερα γινεται και θα συμβουλευσει πως να το χειριστεις. μην περιμενεις να σε ρωτησει πρωτα. Τοτε θα πρεπει να εχεις την απαντηση. Σου ευχομαι τα καλυτερα μεσα απο την καρδια μου.
Είναι πολύ δύσκολο να χάνεις τον άνθρωπο σου και φαντάζομαι ότι θα είναι δύσκολο και για σένα να το διαχειριστείς όμως πραγματικά θα προτιμούσα να είμαι στη θέση σου γιατί εγώ έπρεπε να εξηγήσω στον μικρό μου για ποιο λόγο μας εγκατέλειψε ο πατέρας του. Εξήγησε στο παιδάκι σου το πόσο πολύ το αγαπούσε και όλα θα πάνε καλά.
Μόνο παιδοψυχολόγοι θα σε βοηθήσουν.Νομίζω όμως οτι πρέπει να επευθυνθείς σε αυτούς άμεσα.Ισως το άφησες περισσότερο απο ότι έπρεπε.
Σε καταλαβαίνω απόλυτα πριν 10 μηνες τον έχασα με 3 παιδιά και αναμεσα τους ενα μωρο 2.5 χρονων.ενα σκηνικό θα σου πω το καλοκαίρι οικογενειακώς φίλος με είπε να πάμε διακοπές εκεί που πήγαιναν με τον άντρα μου δέχτηκα γιατί είχα παρέα στην θάλασσα ένας τουρίστας είχε το μωρο αγκαλιά το κοιτάει η δικιά μου επίμονα και γυρνάει και μου λέει κατέβασε απο τον ουρανό τον μπαμπά μου να με παρει αγκαλιά όπως εκείνος ο κύριος εμείς κάγκελο τι να πω και τι να κάνω .κάθε φορά που την μαλωνω κλαίει με παραπάνω και μου λέει θα ερθει ο μπαμπας μου να με πάρει αγκαλιτσα να με κοιμησει .δεν υπαρχουν λογια ουτε θα υπάρξουν ποτε δυστυχώς .μιλά συνέχεια για τον μπαμπά του δεν μπορείς να αποφύγει κάποια θέματα εμένα που είναι μωρο που δεν έχει εικόνες κι όμως τον ζητάει την λέω διάφορα.υπομονή μην το ξεχασετε ποτε
Κοπελιά broken, η Σοφία ζήτησε βοήθεια κ όχι να ακούσει μια ίδια ιστορία. Για καλό της τα είπες; έλεος πια! Βρήκαμε όλοι βήμα να γράφουμε τον πόνο μας! Σοφία μου, καταρχήν κουραγιο γιατί τα πιο δύσκολα κοπελα μου δεν έχουν έρθει. Αν κ είμαι έξω από τον χορό θα πρότεινα να συμβουλευτείς καποιον ειδικό, κ για σένα κ για το παιδάκι σου, πιστεύω ότι θα βοηθήσει. Θέλει δύναμη κ σωματική κ ψυχική πάνω απόλα για να ανταπεξέλθεις, κάντο για το αγγελούδι σου. Στηρίξου στους δικούς σου, είσαι πολύ μικρή για να παραιτηθείς. Κ όλα σιγα σιγα θα πάρουν το δρόμο τους, θα δεις.........
ειρηνη απλα θα πω οτι εισαι τραγικη κ δεν εχεις καθολου ανθρωπια μεσα σου..
Πρέπει να του πεις την αλήθεια. .και καλό είναι να σε καθοδηγήσει ενας ειδικός. .
Σοφία, ταράχτηκα πολύ με την ιστορία σου. Δεν το λέω για κακό, γλυκιά μου, έκανες πάρα πολύ καλά που τη μοιράστηκες. Αυτό που με τάραξε είναι αυτό που σου συνέβη. Ειλικρινά λυπάμαι βαθιά γι' αυτό που σου συνέβη. Το ίδιο νιώθω και για την μαμά που έγραψε το προηγούμενο σχόλιο (broken). Σοφία μου, μη βασανίζεσαι έτσι, πήγαινε σ' έναν παιδοψυχολόγο, και σε δεύτερο και σε τρίτο. Εγώ δεν έχω κάτι άλλο να σου προτείνω, σου γράφω όμως γιατί ο τρόπος που περιγράφεις τον τρόμο σου με κάνει να σκέφτομαι το εξής κι ελπίζω να μη με παρεξηγήσεις: ο άντρας σου, ο μπαμπάς του μικρού σου, δεν έκανε κάτι άσχημο. Έχω την αίσθηση ότι ο μεγαλύτερος φόβος να δημιουργήσεις τραύμα θα ήταν αν ο μπαμπάς είχε κάνει κάτι πολύ άσχημο το οποίο θα έπρεπε να πεις στο παιδί ή να του πεις ψέματα ή ό,τι θα αποφάσιζες να του πεις. Αισθάνομαι μέσα μου ότι το ότι ο μπαμπάς του μικρού σου δεν είχε λόγο (επιλογή) στη "φυγή" του, είναι κάτι που με τον καιρό το παιδί θα μπορούσε πιο εύκολα να δεχτεί από το να είχε κάνει ο μπαμπάς του κάτι άσχημο και γι' αυτό δεν είναι μαζί σας. Αυτό που συνέβη δεν ήταν επιλογή κανενός. Προφανώς ο μπαμπάς του δεν θα επέλεγε ποτέ να τον εγκαταλείψει. Γι' αυτό θέλω να σου πω, μην αισθάνεσαι τρόμο, μην αισθάνεσαι τρόμο, μανούλα. Ζήτα τη συμβουλή κάποιου που είναι ειδικός κι έχει τελείως άλλη ψυχραιμία από σένα και ζήτα βοήθεια και για τον εαυτό σου. Το παιδάκι σου θα εισπράξει τον τρόμο που νιώθεις να του μιλήσεις για τον μπαμπά σου και ίσως νιώσει ότι το να πεθαίνει κάποιος είναι σαν να κάνει κάτι πολύ άσχημο. Στη ζωή υπάρχουν κά ποια πολύ άσχημα πράγματα που συμβαίνουν και δεν είναι επιλογή κανενός. Συμβαίνουν. Εύχομαι όλο το κουράγιο του κόσμου στις δύο μανούλες που έχασαν τους αγαπημένους τους και να μιλάτε, κορίτσια. Να μιλάτε.
Κοπέλα μου καλή δύναμη σου εύχομαι και κουράγιο! Εγώ έχω 1 κόρη 4 ετών και απλά για την γιαγιά μου που έχασα πέρσι, αν και ήταν μακριά και δεν την είχε δεί, της είπα ότι είναι στον ουρανό και μας κοιτάει και μας προσέχει απο εκεί. Θα έλεγα να είσαι ειλικρινής με το παιδί και να του πείς όλη την αλήθεια. Οτι τον ήθελε ο Θεός κοντά του, γιατί ήταν πολύ καλός άνθρωπος και θα τον προσέχει πάντα απο εκεί και θα τον θαυμάζει. Καλή τύχη και εύχομαι κάποια στιγμή να ξαναφτιάξεις την ζωή σου...
Καλημερα Σοφια Λυπαμαι για την απωλεια σου. Ζω το ιδιο τους τελευταιους 6 μηνες. Με τον αντρα μου γνωριστηκαμε και ερωτευτηκαμε πριν 9,5 χρονια περιπου και ημαστε πολυ ευτυχισμενοι. Πριν 3 χρονια αποφασισαμε να κανουμε παιδακι και ετσι εμεινα εγκυος παντρευτηκαμε και λιγους μηνες μετα ηρθε στη ζωη μας ο μικρος μας πριγκιπας. Λιγες μερες μετα την βαφτιση του εμαθα οτι ειμαι και παλι εγκυος και αποκτησαμε τον δευτερο μικρο μας μπομπιρακο. Και παρα τα οικονομικα προβληματα ημαστε ευτυχισμενοι οταν πριν λιγους μηνες ενας πυρετος τον εστειλε στο Νοσοκομειο οπου και του ειπαν οτι ειναι ιωση το ιδιο βραδυ τον ξαναπηγαν οι γονεις του σε αθλια κατασταση και κατεληξε τα ξημερωματα. Και εμεινα μονη με 2 μωρα 1 διχρονο και ενα μολις 10,5 μηνων. Τραγικη ειρωνια το Σαββατο πριν ειχαμε παει για τα προσκλητηρια της βαπτισης και το επομενο Σαββατο πηγα στην κηδεια του. Ενας ανθρωπος 35 χρονων εφυγε χωρις "λογο" ακομα προσπαθω να καταλαβω τι εγινε, ακομα προσπαθω να καταλαβω πως ειναι δυνατον να μην τον ξαναδω. Απευθυνθηκα σε παιδοψυχολογους στο Αγ. Σοφια οι οποιοι μου ειπαν οτι πρεπει να πω την αληθεια στα παιδια απλως με ποιο απλο τροπο γιατι δεν καταλαβαινουν το αμετακλητο αυτου που εχει γινει. Τον ψαχνουν ο μεγαλος μου γιος μου λεει να πω στο μπαμπα να γυρισει σπιτι και μεσα μου ουρλιαζω γιατι θα ηθελα οσο τιποτα να το κανω και δεν μπορω. Γιατι ξερω πως δεν θα ειναι ευκολο να μεγαλωσω 2 παιδια μονη μου χωρις αυτον. Τρεμω γι αυτα που θα ερθουν. Αλλα παιρνω δυναμη απο αυτα τα 2 υπεροχα πλασματα και ξερω πως πρεπει να ειμαι οσο ποιο δυνατη γινεται γι αυτα.
Υπάρχει αυτό το γκρούπ στο facebook https://www.facebook.com/groups/40175896741/ μπες και πιστεύω να σε βοηθήσουν άτομα που βρεθήκανε στη θέση σου.
Καλό μου κορίτσι, ότι και να σου γράψω τίποτε δεν θα είναι ικανό να σε ανακουφίσει και να σε προετοιμάσει για το μέλλον. Εσύ η ίδια είσαι που κρατάς στα χέρια σου την ευτυχία σου και πρέπει να την βάλεις πάνω απ΄ όλα, ακόμα και από το παιδί σου. Είσαι δυνατή και θα καταφέρεις πολλά. Κοίτα μπροστά και ξαναβρες τον εαυτό σου για να μπορέσεις να συνεχίσεις. Αν είσαι εσύ καλά τότε θα είναι και μικρός σου!
Καλημέρα. Σοφία, λυπάμαι πολύ γι' αυτό που ζεις. Δεν είμαι ούτε ειδική ούτε ξέρω πώς μπορεί κανείς να χειριστεί κάτι τέτοιο, για να σου δώσω συμβουλές. Απλά προσπάθησα να βάλω τον εαυτό μου στη θέση σου και νομίζω ότι αυτό που εγώ θα έκανα, θα ήταν να ζητήσω βοήθεια από παιδοψυχολόγο. Θεωρώ ότι είναι ένα πολύ σημαντικό θέμα που θα πρέπει οπωσδήποτε να "πάει καλά" από την αρχή. Εύχομαι ο Θεός να σου δίνει δύναμη για να παλέψεις στη ζωή και να σταθείς βράχος δίπλα στο παιδάκι σου, που όταν μεγαλώσει θα είναι περήφανο για τη σπουδαία μητέρα του. Λίτσα
Λυπαμαι για την απωλεια σου.... θα ελεγα πως επειδη η ζωη του ειναι χωρις τον πατερα απο μικρος, πως να το πω.... ειναι διαφορετικα και πολυ πιο δυσκολο παιδι να χανει ξαφνικα εναν γονιο και αλλιως να ζει απο μικρο χωρις την παρουσια του... αν μαληστα εχει λαβει αγαπη απο την οικογενεια του σχεδον δεν εχει αναγκη τον γονιο που ποτε δεν εχει γνωρισει παρα μονο απο φωτογραφιες, ουσιαστικα εσυ ησουν μαμα και μπαμπας μαζι.... πιστευω θα εχει ερωτησεις οταν θα παει σχολειο και κι θα βλεπει τους αλλους μπαμπαδες ή μετα απο κουβεντες και συζητησεις με τους συμμαθητες του.... οταν λοιπον ερθει η ωρα και θα κανει ερωτησεις, αυτο που μπορω να συμβουλεψω ειναι, να πεις την αληθεια χωρις φοβο και παντα με λεξεις που να μπορει να κατανοησει αναλογα την ηλικια που θα ειναι..... δεν νομιζω γενικα να εχεις θεμα ακριβως γιατι δεν τον γνωρισε ποτε, ουσιαστικα δεν εχει ζησει την απωλεια... ισως να εχει καποια στιγμη φοβια μην χασει εσενα, το μοναδικο γονεα που εχει διπλα του μια ζωη, εκει και γενικα οπου νομιζεις πως υπαρχει προβλημα και δεν ξερεις πως να το αντιμετωπισεις, να παρεις συμβουλες απο ειδικους.... ευχομαι να σαι καλα με το παιδι σου και να σας πανε ολα πολυ καλα!!
Σοφία καλημέρα. Θα ξεκινήσω λέγοντας σου ότι αυτό που περιγράφεις είναι ιδιαίτερα σκληρό, πόσο μάλλον για ένα νέο κορίτσι που μόλις έχει φτιάξει την οικογένειά του και έχει όλη τη ζωή μπροστά του για να τη χαρεί. Σαν ειδικός, θα ήθελα να σου πω ότι πριν μιλήσεις στο παιδί, είναι ιδιαίτερα σημαντικό να διαχειριστείς τα δικά σου συναισθήματα σχετικά με την απώλεια του συντρόφου σου. Από το σύντομο κείμενό σου διαφαίνεται η προσωπική σου δυσκολία να αντιμετωπίσεις κατ' αρχήν την ίδια την απωλεία και στη συνέχεια το θέμα του παιδιού. Υπάρχει μία κατάσταση, η οποία ονομάζεται "επιπλεγμένο πένθος" και αναφέρεται στη δυσκολία να αντιμετωπίσει κανείς την "επόμενη μέρα" που ακολουθεί μία απώλεια, μετά από ένα εύλογο χρονικό διάστημα. Σχετικά μετο παιδί, θα ήθελα να σου πω ότι είναι μάλλον πιο εύκολο -από ότι ίσως φαίνεται- να κατανοήσει και να αποδεχτεί το γεγονός, καθώς αυτή είναι η πραγματικότητά του από τη στιγμή που άρχισε να κατανοεί τον κόσμο γύρω του. Σε κάθε περίπτωση, θα σου συνέστηνα να αναζητήσεις η ίδια υποστήριξη προκειμένου να μπορέσεις να συνεχίσεις. Είσαι ένα νέο κορίτσι που είχε την τύχη να αποκτήσει ένα παιδάκι με έναν άνθρωπο που αγάπησε πολύ. Και μέσα από αυτό το παιδάκι θα έχεις το σύντροφό σου πάντοτε κοντά σου, με τον πιο γλυκό και τρυφερό τρόπο. Σας εύχομαι ό,τι καλύτερο!
ΚΑΛΗΣΠΕΡΑ ΧΡΙΣΤΙΝΑ. ΣΕ ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ ΠΟΛΥ ΓΙΑ ΤΙΣ ΣΥΜΒΟΛΕΣ ΚΑΙ ΣΙΓΟΥΡΑ ΘΑ ΤΙΣ ΛΑΒΩ ΥΠΟΨΙΝ ΜΟΥ. ΘΑ ΗΘΕΛΑ ΝΑ ΣΕ ΡΩΤΗΣΩ ΚΑΤΙ. ΣΑΝ ΕΙΔΙΚΟΣ ΙΣΩΣ ΜΠΟΡΕΙΣ ΝΑ ΜΕ ΒΟΗΘΗΣΕΙΣ. ΘΑ ΗΘΕΛΑ ΝΑ ΒΡΩ ΚΑΠΟΙΟ ΒΙΒΛΙΟ (ΑΝ ΥΠΑΡΧΡΕΙ) ΠΟΥ ΝΑ ΜΙΛΑΕΙ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΠΩΛΕΙΑ ΚΑΠΟΙΟΥ ΓΟΝΙΟΥ ΩΣΤΕ ΝΑ ΒΟΗΘΗΣΕΙ ΤΟ ΠΑΙΔΙ ΝΑ ΑΝΤΙΜΑΤΩΠΙΣΕΙ ΚΑΛΥΤΕΡΑ.
Σοφία λυπάμαι πολύ κι εγώ για την απώλειά σου και όσα καθημερινά αντιμετωπίζεις. έχασα τον μπαμπά μου στα 9, έζησα πονο πολύ και αγωνία για την μαμά μου που έβλεπα να καταρρέει. Άρχισα να γίνομαι εγώ η ¨μαμά¨για εκείνη... και τότε η ίδια σνειδητοποίησε την κατάστασή της, ζήτησε βοήθεια, και κατάφερε να ξαναχαμογελάσει. ποτέ δε σκέφτηκα οτι η ζωή ηταν άδικη, οτι μου φταίει κάτι για το χαμό μας. μονάχα στηρίχτηκα στα χαρούμενα χρόνια που έζησα με τους δυο γονείς, αλλά και σε εκείνα, όμορφα επίσης που ζήσαμε με τη μαμά μου, οι δυο μας. Δεν ήταν το ίδιο, αλλά ήταν όμορφα. και αυτό είναι σημαντικό για όλα τα παιδιά, να ζουν όμορφα, με χαμόγελα, ηρεμία, σταθερότητα και να νιώθουν ασφαλή και ότι προστατεύονται. όσο γι’ αυτό που ρωτάς, υπάρχει ένα βιβλίο που λέγεται ¨ο επισκέπτης της νύχτας¨, της Μελίνας καρακώστα, απο τις εκδόσεις πατάκη, νομίζω. Η Μελίνα, ήταν η κόρη της Ζώρζ Σαρή, που έφυγε και εκείνη πολύ νέα, αφήνοντας πίσω ένα μικρό παιδί... σου εύχομαι τα καλύτερα για το μέλλον σου. πίστεψε σε αυτό , στο γιο σου και μη σταματήσεις να κάνεις όνειρα Ανδρομάχη
Σοφία, ζητώ συγνώμη για την καθυστερημένη απάντηση. Κάποια βιβλία που μπορούν να σε βοηθήσουν σχετικά με το πως θα μιλήσεις στο παιδί για το θάνατο είναι τα εξής: Φρανσουάζ Ντολτό, «Μιλώντας για τον θάνατο», εκδ. Πατάκη Τσιάντης, Ι. «Πώς να μιλήσετε σε ένα παιδί για…», Το βιβλίο της Γραμμής – Σύνδεσμος για τους γονείς. Εκδόσεις ΕΨΥΠΕ / ΚΟΑΝ Elisabeth Kübler-Ross, «Το φως της ζωής», εκδ. Europubli Επιπλέον, ένα βιβλίο που μπορείτε να διαβάσετε μαζί με τον μικρό είναι το "Ένα αστέρι για μένα".
Σοφία, λυπάμαι πολύ για όλο αυτό που περνάς και σκέφτομαι πόσα πολλά θέματα διαχειρίζεσαι και καλείσαι να διαχειριστείς κάθε μέρα... σε αυτές τις περιπτώσεις νομίζω είναι σημαντικό να αναγνωρίζει κανείς ότι χρειάζεται βοήθεια, όπως ακριβώς κάνεις, και να απευθύνεται σε ανθρώπους που μπορούν να την προσφέρουν. δυστυχώς όσο καλή πρόθεση και να έχουν οι γύρω μας, δεν είναι πάντα οι κατάλληλοι για συμβουλές και καθοδήγηση. θα μπορούσες να απευθυνθείς στη ΜΚΟ Μέριμνα (www.merimna.org.gr) που εξειδικεύεται σε θέματα απώλειας και να πάρεις τις πληροφορίες που χρειάζεσαι, αλλά και στήριξη κατ'αρχήν για σένα, που θα έχεις τον πιο σημαντικό ρόλο στην ενημέρωση και στήριξη του παιδιού σου. Η διαχείριση της απώλειας είναι ένα λεπτό θέμα και νομίζω ότι είναι σημαντικό σε συνεργασία με κάποιον ειδικό να βρεις ένα τρόπο να το διαχειριστείς που θα ταιριάζει στην οικογένειά σου και στις ανάγκες του παιδιού σου σε αυτή τη φάση. το μόνο που θα ήθελα να πω σα συμβουλή και αν θες σκέψου το είναι να μπεις σε μια διαδικασία δικής σου προετοιμασίας ότι αυτό θα είναι ένα θέμα που θα συζητήσετε και θα συζητάτε κατά καιρούς με το παιδί...όσο πιο έτοιμη είσαι εσύ, τόσο καλύτερα θα βοηθήσεις και το ίδιο να κατανοήσει και σε βάθος χρόνου να εντάξει την απώλεια του πατέρα του στη ζωή του... εύχομαι να είσαι καλά και να χαίρεσαι τον μικρό σου...
Εισαι δυνατο κοριτσι και θα τα καταφερεις αλλα για τοσο σημαντικα θεματα στη ζωη μας καλο θα ηταν να απευθυνομαστε σε ειδικους.καποιος παιδοψυχολογος θα σου δωσει τις λυσεις.
Δεν εχω λογια...ειναι κριμα να συμβαινουν τετοια γεγονοτα να χανουν την ζωη τους νεοι ανθρωποι. Επειδη εχω αναλογο περιστατικο συναδελφου που σκοτωθηκε σε ατυχημα οταν το μωρακι της ηταν 1.5 ξερω οτι η μαμα της ηθελε να παει τη μικρη στη Μεριμνα. Και οτι εκει μπορουν να σε βοηθησουν. Πιστευω οτι σε τετοιες περιπτωσεις ειναι καλο να ζηταμε οση βοηθεια μπορουμε και ενας επαγγελματιας θα σας βοηθησει.
Σοφία καλημέρα, Θα συμφωνήσω με τη Βασιλική στο να του το πεις σαν παραμυθάκι, απλά νομίζω ότι καλό θα ήταν να μην του πεις ότι τον πήρε ο Θεούλης γιατί ήταν καλός. Μπορεί να αρχίσει να φοβάται μήπως χάσει κι εσένα ή μήπως συμβεί κάτι και στον ίδιο αν είναι καλό παιδί. Πάντως ότι και να σε συμβουλεύσουμε εμείς νομίζω ότι μια καλή κίνηση θα ήταν να ρωτήσεις παιδοψυχολόγο (το κάναμε εμείς για συγγενικό μου πρόσωπο) και φυσικά να είναι ενημερωμένο το σχολείο. Μπορεί κάποια στιγμή να τα ρωτήσουν πως πέρασαν το Σαββατοκύριακο με τον μπαμπά και την μαμά. Καλό θα είναι να το ξέρουν για να αποφύγεις τέτοιες γκάφες. Σου εύχομαι να είσαι πάντα δυνατή. Μάνα και πατέρας για το αγοράκι σου.
Σοφία Καλήμερα. Λυπάμαι για την απώλεια σου..Ο χρόνος ίσως να απαλύνει τις πληγές..Ο γιός μου ήτανε 1,5 όταν χάθηκε ο πατέρας του..Πάνε 7,5 χρόνια πλέον..Για μένα σαν χθές, για τον μικρό να αναζητά έναν πατέρα και αδερφάκια..Η ισορροπία βλέπεις..Για ένα χρόνο ο γιός μου με ρωτούσε πότε θα έρθει ο μπαμπάς..ούτε που τον θυμάται..Εξ' αρχής Σοφία του είπα την αλήθεια..με έναν παραμυθένιο παιδικό τρόπο πάντα..πρέπει να προσέχουμε πως μιλάμε στα παιδιά μας..Τα τελευταία 6 χρόνια θέλει να του κάνω οικογένεια..για να μην έιμαι μόνη μου..Ξεσπάσματα υπάρχουν..τα παιδια στο σχολείο ελλείψει παιδείας γονέων γίνονται πολύ σκληρά...Θωράκισε το παιδί σου..Μίλα του για τον πατέρα του..για την ζωή..όσο και αν πονάς..Ο γιός μου 5 χρονών νήπια τον κορόιδε ένα παιδί οτι εσυ δεν έχεις μπαμπά..ξέρεις τι του απάντησε και με ύφος...ναι..αλλά έχω μαμά..υπερήφανα..Τα παιδιά δεν ξέρουν καμιά κατάσταση , εμείς οι ενήλικες τα δημιούργούμε όλα..Μόνο αλήθειες λοιπόν..αυτην που θα πρέπει να αποδεχτούμε και εμείς βέβαια...και να ζητήσεις επαγγελματική βοήθεια δεν είναι κακό...το καλύτερο..Να έχετε πάντα υγεία και να καμαρώσεις το παιδί σου όπως επιθυμείς.
δεν εχω λογια....τα καλυτερα σας ευχομαι.
Νομίζω ότι πρέπει να ρωτήσεις κάποιον παιδοψυχολόγο.
Αν και σε μεγαλύτερη ηλικία και τα δικά μου παιδιά έχουν χάσει τον πατέρα τους πριν έναν χρόνο, ο μεγάλος ήταν 7 1/2 και η μικρή μου κόντευε να κλείσει τα 3. Όσο και εάν σε πονά να μιλάς για τον άντρα σου, γιατί μιλώντας θυμάσαι ότι είχες και πλέον έχει χάσει, σκέψου πόσο πολύ θα βοηθήσεις τον γιο σου. Μίλησε του ξεκάθαρα για την έννοια θάνατος, μην πεις έφυγε, πήγε ταξίδι κλπ γιατί το παιδί τα εκλαμβάνει ως εγκατάληψη και πάντα θα έχει μια ελπίδα ότι θα γυρίσει. Τα δικά μου τα παιδιά θυμούνται πράγματα από τον πατέρα τους το κάθε ένα από την δική του πλευρά. Δεν ξέρω εάν είναι καλύτερο το να μην έχει γνωρίσει καν τον γονέα που χάνει ένα παιδί από το να τον γνωρίσει και μετά να τον χάσει. Για τον γονιό που μένει, σίγουρα είναι το ίδιο δύσκολο. Προσπάθησε να εισάγεις στην καθημερηνότητά σας απλές πληροφορίες για τον πατέρα του. Τρώγοντας ένα φαγητό εγώ τους λέω, αυτό ήταν το αγαπημένο φαγητό του μπαμπά ή ακούγοντας ένα τραγούδι, αυτό άρεσε πολύ στον μπαμπά. Ο μεγάλος μου έχει ψυχολογικά ξεσπάσματα. Πρόσφατα διαγνώστηκε και με ΔΕΠΥ και άλλες μαθησιακές δυσκολίες. Άλλαξε δασκάλα και άλλαξε ο κολλητός του σχολείο. Μαζεμένες αλλαγές στην ζωή ακόμα και για έναν ενήλικα, πόσο για ένα παιδί. Ελπίζω οι θεραπείες που έχουμε ξεκινήσει να τον βοηθήσουν... Και σε εσένα κοπέλα μου, σου εύχομαι να βρεις την δύναμη να συνεχίσεις το δύσκολο ταξίδι σου. Και να μιλήσεις στο παιδί. Πες πως του λες ένα παραμύθι. Με ήρωα τον πατέρα του....
Είμαι ψυχολόγος και ίσως μπορέσω κάπως να βοηθήσω κι εγώ. Δεν θα τολμήσω να δώσω συμβουλές ειδικές για την περίπτωση σου τη στιγμή που γνωρίζω ελάχιστα τόσο για σένα όσο και για το παιδί. Γενικές γραμμές όμως μπορείς να πάρεις από εδώ http://www.merimna.org.gr/index.php?option=com_content&view=category&layout=blog&id=42&Itemid=70&lang=el Η Μέριμνα είναι ένας αξιόλογος οργανισμός που στηρίζεται και διοικείται από καταξιωμένους ψυχολόγους και γιατρούς και παρέχει φροντίδα σε παιδιά και οικογένειες που αντιμετωπίζουν την αρρώστια και το θάνατο. Ελπίζω να σε βοηθήσει, Καλή συνέχεια!
Να χεις δυναμη κοριτσι μου μεσα σου, εισαι πατερας και μητερα....με συγκινησες πραγματικα. Εγω νομιζω το καλυτερο ειναι να του πεις την αληθεια σιγα-σιγα μην περιμενεις να σε ρωτησει το παιδακι σου....καλο ειναι να παρεις και τη γνωμη ενος ψυχολογου αν δεν το χεις κανει ηδη. Να μην το βαλεις κατω ποτε στην ζωη σου...να περνεις δυναμη απο το παιδακι σου.
καλησπερα....με συγκινησε πολυ η ιστορια σου...εγω πιστευω οτι σου φαινεται τοσο βουνο γιατι εσυ η ιδια εισαι πολυ φορτισμενη με το θεμα...σαφως και δεν ειναι κατι ευκολο αλλα να εισαι σιγουρη πως το παιδακι σου δε θα νιωσει πονο γιατι δεν εχει αναμνησεις...να του πεις την αληθεια...και σαν συμβουλη θα σου πω να προσπαθησεις να συνεχισεις τη ζωη σου...εισαι πολυ νεα...για να χαρισεις στο παιδι σου εναν μπαμπα και σε εσενα την οικογενεια που δεν προλαβες να δημιουργησεις... καλη δυναμη και να θυμασαι πως αυτο που φοβομαστε κατα ενα περιεργο τροπο παντα ο Θεος μας δινει τη δυναμη και το αντιμετωπιζουμε...
Σοφία, καλησπέρα! Λυπάμαι πολύ γι' αυτό που ζεις... ότι και να σου πω, φαντάζομαι το έχεις ήδη ακούσει. Ήθελα μόνο να σου πω για το ερώτημα που θέτεις, είναι καλύτερα να μιλήσεις με κάποιον ειδικό. Εδώ θ' ακούσεις πολλές γνώμες, κι εγώ ακόμα μπήκα στον πειρασμό... αλλά είναι απλώς γνώμες άσχετων ανθρώπων. Ακόμη και κάποιος που έχει ζήσει κάτι αντίστοιχο, είναι κάτι αντίστοιχο, δεν είναι το ίδιο. Ο κάθε άνθρωπος έχει το δικό του ψυχισμό, τον δικό του τρόπο, τις δικές του δυνάμεις και ευαισθησίες. Πήγαινε μίλα με κάποιον ειδικό. Αυτός θα σε κατευθύνει να το χειριστείς κατάλληλα. Αν δεν γνωρίζεις κάποιον, ρώτα. Εγώ έχω μια φίλη ψυχολόγο ειδική σε θέματα ασθενειών και θανάτου. Δεν ξέρω τη δουλειά της, αλλά αν θες πληροφορίες, σου δίνω. Αν ξέρεις κάποιον, οκ. Αν δεν έχεις χρήματα, πάρε σε γραμμή δωρεάν υποστήριξης. Βρες τον τρόπο να πάρεις κατεύθυνση από ειδικό. Είναι πολύ σημαντικό και για σένα, και για το παιδί. Πιο πολύ όμως αισθάνομαι ότι είναι σημαντικό για σένα, εσύ φοβάσαι... Μίλα με ειδικό, μην ακούσεις τίποτα άλλο...
Να του πεις την αλήθεια και μόνο την αλήθεια! Είναι πολύ σκληρό αυτό που σου συνέβη,ο θεός να σου δίνει δύναμη! Κατά τη γνώμη μου στο παιδί πρέπει να πεις σα παραμυθάκι αρχικά ότι ο μπαμπάς του ήταν ο καλύτερος άνθρωπος στον κόσμο,ότι τον αγάπησε πολύ και πάντα θα τον αγαπάει αλλά ότι ο θεός επειδή ήταν πολύ καλός αποφάσισε να τον πάρει κοντά του.Τονισέ του ότι μπορεί ''εμείς να μην τον βλέπουμε παρά μόνο στις φωτογραφίες αλλά εκείνος μας βλέπει πάντα από τον ουρανό και μας προσέχει και μας στηρίζει και μας αγαπά''. Τα παιδιά σε πολύ μικρή ηλικία αποδέχονται καλύτερα την αλήθεια και θα μεγαλώσει γνωρίζοντας ότι ο μπαμπάς του είναι κοντά στο θεούλη αλλά τον σκέπτεται και τον αγαπά πάντα! Μη σκεφτείς να του πεις ένα γλυκό ψέμα ούτε για μια στιγμή τύπου ''έχει πάει ταξίδι και θα έρθει κάποτε'' γιατί θα του δημιουργήσεις ελπίδες που κάποτε θα γκρεμιστούν και θα είναι πολύ χειρότερα να το αντιμετωπίσει. Πρόσφατα έχασα τη γιαγια μου και οι κόρες μου που τη λάτρευαν την έψαχναν στο σπίτι της που είναι κάτω από των γονιών μου.Τους είπα εξ'αρχής ότι η γιαγιά μεγάλωσε πολύ κι όταν μεγαλώνουμε πάμε να ξεκουραστούμε κοντά στον θεό στον ουρανό.Το ξέρω ότι δεν είναι το ίδιο με τον πατέρα του παιδιού σου απλά στο γράφω γιατί τα παιδιά παρόλο που λυπήθηκαν και ακόμη με ρωτάνε αν θα την ξαναδουν,τελικά αποδέχτηκαν την αλήθεια φυσιολογικότατα και ήταν αφορμή για μια βαθύτερη κουβέντα. Να είσαι καλά κι εσύ κι ο γιόκας σου και να θυμάστε πάντα με αγάπη τον πατερούλη του!
με συγκίνησες απίστευτα....συγγνώμη αλλά δεν ξέρω να σου απαντήσω....να είσαι πάντα καλά εσύ και το παιδάκι σου...
εχω αναλογη εμπειρια με συγγενικο μου προσωπο. ο Αντρας της σκοτωθηκε οταν ηταν το μωρο νεογεννητο. το παιδι πλεων ειναι 10 ετων , εχει ρωτησει εχει μαθει γαι τον μπαμπα... Δεν στεναχωριετε δε νιωθει κατι, γιατι δε τον εχει γνωρισει.... της λειπει απλα κατι που ολοι εχουν, της λειπει το αγνωστο το παιδι ειναι καλυμενο με αγαπη απο την μαμα γιαγιαδοπαππουδες κτλ. η μαμα πλεων ειναι καλα.. αργησε πολυ να το ξεπερασει αλλα ευτυχως το παιδι ηταν μωρο και ετσι δεν επιρεαστικε συναισθηματικα. Τωρα να σου πω κατι μεταξυ μας? Ο πονος υπαρχει για τους ανθρωπους που εχουμε ζησει , που εχουμε αγαπησει, που εχουμε αγκαλισει που εχουμε νιωσει... Οταν καποιος υπαρχει σαν φωτογραφια , δεν μας επιρεαζει η απουσια του.... Βεβαια για να ειναι ευτυχισμενο ενα παιδι θα πρεπει να ειναι ευτυχισμενη η μαμα , να μιλαει για τον μπαμπα χωρις να κλαιει χωρις να λειπατε και χωρις να επιρεαζει αρνητικα τα συναισθηματα του παιδιου. Μιλαμε παντα με χαμογελο χωρις να αναφερουμε ολη την ωρα σε ασχετες στιγμες,,, ο μπαμπας θα ο μπαμπας θα... Δεν εχουνα ναγκη να ακουσουν για καποιον που δεν υπαρχει , αν θελει να ακουσει γιαυτον θα στο ζητισει απο μονος του. Σαν ορφανο παιδι και εγω θα σου ελεγα το εξης... επειδη εζησα εγω με την μαμα μου 20 χρονια μου λειπουν οι στιγμες και ολα οσα σου ανεφερα ποιο πανω... Οταν ρωταω Ορφανα που δεν γνωριζαν τον μπαμπα (μια αλλη φιλη που πεθανε ο μπαμπας της οταν ηταν μωρο) σου λενε οτι δεν υπαρχει αισθημα... δεν υπαρχει θληψη... Αφου η μαμα ειναι ευτυχισμενη... δεν πενθει καθε μερα για χρονια... τοτε ειμαστε καλα! ελπιζω να σε βοηθεισα εστω και λιγο. ευχομαι να ξεπερασεις το γεγονος αυτο και να μπορεσεις να χαμογελασεις παλι ξανα. Ολα μες την ζωη ειναι.. ειναισ το χερι μας να τα διαχειριστουμε... δε χρειαζετ ενα ειναι τρομακτικη η εικονα του θανατου.. ουτε να μας επιρεαζει! <3 με αγαπη!
Πρώτα απο ολα κουράγιο κοριτσάκι μου μακαρι να πανε ολα καλα απο εδω και πέρα.την αληθεια να πεις το παιδάκι σου απο την αρχή.κανενα ψέμα.να σας εχει ο θεός καλα.με συγκίνησες πολυ.