Παγκόσμια Ημέρα Διαβήτη: τα παιδιά μιας ιδιαίτερης γεωμετρίας

γράφει η Κλαίρη Τζωρτζάκη

»Σε έξι μήνες θα έχει προσαρμοστεί. Κι εκείνη κι εσείς»

Έτσι μου είχαν πει. Κι έτσι είχα διαβάσει.

Μπαρούφες.

Κοντεύουν δέκα μήνες και ακόμα δε λέω να συμφιλιωθώ με λέξεις όπως διαβήτης, ινσουλίνη, γλυκοζυλιωμένη.

21 Ιανουαρίου 2013

Η κόρη μου μόλις έχει κλείσει τα 14. Εδώ και δυο τρεις μέρες διψάει πολύ. Την ξυπνάω το πρωί για το σχολείο και την πιάνει κράμπα. Παραπονιέται ότι η γλώσσα της είναι στεγνή. Πάμε στην παιδίατρο. Εξετάσεις αίματος. Εν αναμονή των αποτελεσμάτων και καθόμαστε σ’ ένα καφέ για ένα πελώριο ποτήρι φυσικό χυμό πορτοκαλιού. Κι ένα σάντουιτς. Αυτά ήταν και τα τελευταία που έφαγε ποτέ χωρίς να χρειαστεί να κάνει ένεση ινσουλίνης.

Τα αποτελέσματα δείχνουν διαβήτη Τύπου 1. Παιδικό διαβήτη. Ινσουλινοεξαρτώμενο διαβήτη.

Κοιτάζω αδιάφορα την παιδίατρο. Δεν έχω ιδέα για τι πράγμα μιλάει.

»Το πολύ σε μία ώρα πρέπει να βρίσκεστε σε νοσοκομείο».

»Το πολύ σε μία ώρα’‘.

Η κόρη μου βάζει τα κλάματα. Φυσικά.

Στο νοσοκομείο μάς περιμένουν. Έχει ειδοποιήσει η γιατρός. Εξετάσεις. Ξανά. Οροί. Μετρήσεις. Δεν υπάρχει χρόνος για πανικό.

»Είστε τυχεροί. Συνήθως αυτά τα παιδιά φτάνουν στο νοσοκομείο σε κώμα’‘.

Από την άλλη ημέρα αρχίζει η εκπαίδευση. Από ομάδα γιατρών.

Ενδοκρινολόγο, ψυχολόγο, διατροφολόγο.

Γι’ αυτό που ήρθε για να μείνει.

Να σας συστήσω: αυτοάνοσο. Ο οργανισμός μπερδεύεται και επιτίθεται στον εαυτό του. Σ’ αυτή την περίπτωση δεν παράγει ινσουλίνη. Και το κυριότερο. Δεν θεραπεύεται.

Ξαφνικά κάθε τροφή σταματάει να είναι νόστιμη. Μεταφράζεται σε υδατάνθρακες και μονάδες ινσουλίνης. Για να πιει ένα ποτήρι γάλα θα πρέπει να κάνει τόσες μονάδες ινσουλίνης. Αν θέλει να φάει ένα μήλο θα πρέπει να κάνει τόσες μονάδες. Δύο μπουκιές ψωμί θέλουν τόσες. Μια καραμέλα τόσες.

Μέσα στο νοσοκομείο αυστηρή δίαιτα. Για να καθοριστεί η θεραπεία. Ούτε μια φρυγανιά εκτός προγράμματος. Ούτε ένα τσάι. Η κόρη μου αντιδρά. Πεινάει. Κλαίει. Το μόνο που μπορεί να φάει εξτρά είναι αγγουράκι κομμένο φετούλες, χωρίς αλάτι. Συμβιβάζεται. Ανάμεσα στα γεύματα καταναλώνει τόνους αγγουριού.

Την τρίτη ημέρα κάνει την πρώτη ένεση μόνη της. Στον εαυτό της. Το ίδιο πρέπει να μάθω να κάνω κι εγώ. Σ’ εκείνη. Τελικά αυτό, ήταν και το πιο εύκολο μάθημα σ’ αυτή την επείγουσα πενθήμερη, με το έτσι θέλω, εκπαίδευση.

Μπαίνει στη ζωή μας η υπογλυκαιμία. Προσοχή. Μπορεί να συμβεί ενώ κοιμάται το βράδυ. Και να μην το καταλάβει. Μπορεί να πέσει σε κώμα. Κι εγώ τώρα, δεν πρέπει να τρομάξω, ε;

Οι γιατροί κάθε πρωί ρωτούν και ξαναρωτούν. Τι απορίες έχετε; Και το απόγευμα το ίδιο. Απορίες;

Τους κοιτάμε σαν χαμένες. Δε ρωτάμε τίποτα.

Άλλα θέλω να ρωτήσω. Τα γνωστά. Γιατί στην κόρη μου; Γιατί τόσο μικρή; Γιατί σε μας;

Την απάντηση φυσικά την ξέρω. Την έχω δώσει μόνη μου εδώ και καιρό.

Γιατί όχι;

Η εκπαίδευση τέλειωσε. Επιστροφή στο σπίτι. Στο σχολείο. Σε μια αλλιώτικη καθημερινότητα. Με πέντε- έξι, ίσως και περισσότερα, τσιμπήματα ενέσεων μέσα στην ημέρα. Και πολύ περισσότερα, μετρήσεων του ζαχάρου. Σακχάρου, όπως το λένε πιο κομψά οι γιατροί.

Ενημερώνονται οι καθηγητές. Οι φίλοι. Όσοι τέλος πάντων, πρέπει για ευνόητους λόγους να γνωρίζουν.

Το βασικό είναι να μάθει να το λέει, η ίδια, χωρίς να αισθάνεται άσχημα, μου λέει η ψυχολόγος. Τώρα ακόμα, δεν μπορεί. Πενθεί.

Πενθεί.

Η Αθηνά κι εγώ προσπαθούμε να προσαρμοστούμε.

Ναι. Μας το ‘χουν πει πολλοί. Υπάρχουν και χειρότερα.

Φυσικά. Δυστυχώς. Πολύ χειρότερα.

Εδώ τουλάχιστον, είναι μόνο θέμα προσαρμογής σ’ έναν καινούργιο τρόπο ζωής.

Θα μάθουμε.

Εντάξει.

Δεν είναι ούτε το πρώτο, ούτε το τελευταίο παιδί αυτής της τόσο ιδιαίτερης γεωμετρίας.

Αλλά είναι το δικό μου.

Και να.

Καμιά φορά, που μέσα στον ύπνο της ξεσκεπάζεται, βλέπω τις δεκάδες τρυπούλες από τα δαγκώματα της ινσουλίνης στην κοιλιά της.

Και με πιάνει το παράπονο.

Αυτό. Τίποτ’ άλλο.

Έχεις μια απορία, μια ερώτηση, μια ιστορία;

Μπορείς να τη στείλεις στο eimaimama@gmail.com