Γίναμε τρεις…
Γίναμε τρεις…
Όχι! Δυστυχώς δεν πρόκειται για χαρμόσυνο νέο… Δεν αναφέρομαι στη γέννηση ενός γλυκού και αγγελουδένιου μωρού…
Μιλώ για εμένα και άλλες 2 από τις καλές, αδερφικές και «προαιώνιες» φίλες μου…
Έχω την τύχη να διατηρώ φιλίες από το σχολείο… από τότε που ήμουν παιδάκι ή έφηβη… με τις φίλες μου έχουμε περάσει δια πυρός και σιδήρου… με πολύ καλές και συνάμα πολύ κακές στιγμές … πολύ δεμένες συναισθηματικά και εγκεφαλικά όλα αυτά τα χρόνια…
Περάσαμε και περιόδους που βλεπόμασταν καθημερινά και όσο δεν ήμασταν μαζί ανταλλάσαμε sms, chat, ατέλειωτα τηλεφωνήματα… κάποιες άλλες φορές οι επαφές μας αραίωναν ή διακόπτονταν αλλά ποτέ με κακία, ζήλεια ή μίσος. Οι καρδιές μας πάντα μαζί και όταν ξαναβρισκόμασταν ήταν σαν να είχαμε πάει και χθες για καφέ… σαν να μην πέρασε μια μέρα! Πόσο τυχερές είμαστε στ’ αλήθεια σε αυτό το κομμάτι!
Σε αυτό το κομμάτι ναι! Τυχερές! Σε ένα άλλο όμως όχι τόσο…
Η Ελένη έχασε τον μπαμπά της λίγους μήνες μετά τον χαμό του δικού μου… Νεότατος και ακμαιότατος , όπως ο δικός μου! Άφησαν τις κόρες τους, που τόσο αγαπούσαν, προστάτευαν και «κακομάθαιναν» μόνες σε μια περίεργη και δύσκολη ηλικία… δεν ήμασταν μωρά ή παιδιά, οκ! Βρισκόμασταν όμως πάνω στο άνοιγμα των φτερών μας… στην πιο δημιουργική μας στιγμή… εκεί που θα πραγματοποιούσαμε (ή όχι) όλα μας τα όνειρα…
Με τη Γιούλη τα πράγματα όμως είναι λιγάκι διαφορετικά… «αυτό που μου τη σπάει περισσότερο είναι ότι μετά από φιλία 20 ετών, τον μπαμπά σου τον γνωρίζω τώρα… λίγο πριν ξεκινήσει το μεγάλο ταξίδι» της είπα προχθές ενώ τον αποχαιρετούσαμε στο 3ο Νεκροταφείο…
«Δεν θέλω να βλέπω ΚΑΙ εσένα έτσι φίλη μου» της είπα με λυγμούς (βρήκε και αυτή η καημένη άνθρωπο να την στηρίξει! Ποια;;; εμένα! Το απόλυτο ράκος!).
«Δεν συγκρίνεται με τίποτα ο δικός σου πόνος Στελλάκι…» μου είπε… «Ο δικός σου μπαμπάς ήταν νεότατος… 44 ετών… ο δικός μου 70… είδε γάμους, εγγόνια, γέμισε… επίσης αρρώστησε και κατέπεσε…. Δεν έφυγε σε 1 στιγμή…»
Ε λοιπόν όχι! Ο γαμημένος πόνος είναι ο ίδιος… η τρέλα και η σχιζοφρένεια του ξαφνικού αλλάζει… και η αδικία της νεότητας… και η ατυχία της αλλαγής πλεύσης των ονείρων προς τον συμβιβασμό και την κούραση… σωματική και ψυχολογική…
Το κείμενο αυτό είναι αφιερωμένο στις κόρες και στους μπαμπάδες…
Οι τελευταίοι παρακαλώ να ξεκολλήσουν από τον εγκέφαλό τους (προσπαθώ να μιλήσω λίγο πιο αντρικά!) και να προσέξουν λιγάκι τους εαυτούς τους…
Δεν είστε πια μόνοι και εργένηδες… οφείλετε να προσέχετε τον εαυτό σας για εμάς! Τις κόρες σας! Αχ και μόνο να ξέρατε τι πόνο μας προκαλεί η απουσία σας!
Καπνίζετε σαν τζιμινιέρες! Πίνετε σαν νερόφιδα! Αγωνιάτε να δουλέψετε, να εξοικονομήσετε χρήματα, να κάνετε καριέρα! Τρώτε ό,τι να’ ναι και ό,τι ώρα να ‘ναι! Θεωρείτε άσκηση την αλλαγή καναλιών! Πηγαίνετε στον γιατρό… ΠΟΤΕ!
Εδώ να διευκρινίσω φυσικά, προς αποφυγή παρεξηγήσεων, ότι και εκατομμύρια γυναίκες υπάρχουν με τα παραπάνω χαρακτηριστικά! Το κείμενο όμως είναι αφιερωμένο στους μπαμπάδες όπως είπα και παραπάνω!
Επίσης ενδέχεται οι μπαμπάδες μας να ήταν πολύ fit και της υγιεινής ζωής και διατροφής αλλά και πάλι να είχαν φύγει…
Καλά εντάξει! Δικαιολογίες, αγαπημένοι μου Μπαμπάδες!
Έχετε τρομερή αδυναμία στις πριγκίπισσες σας! Σας βλέπω να παίζετε μαζί τους, να τις φιλάτε και να λιώνετε! Θέλετε να προσφέρετε σε αυτές τον κόσμο όλο! Θέλετε να κλείσετε την αγκαλιά σας και ποτέ τίποτα να μην τις στενοχωρήσει και πληγώσει! Εεεε;;; ορθά δεν ομιλώ;;;
Ε, λοιπόν η ευτυχία τους κρύβεται μέσα στη δική σας υγεία! Να είστε εκεί στη χριστουγεννιάτικη σχολική γιορτή, στην πρώτη αλλά και στην τελευταία παράσταση μπαλέτου, να την φωτογραφήσετε με τήβεννο ψηλά στον αέρα, να την βοηθήσετε να στήσει το βιογραφικό της, να θελήσετε να σπάσετε στο ξύλο τον πρώτο αλητήριο που θα την πληγώσει (χεχεχε!), να την συνοδεύσετε νυφούλα και τελικά να γίνετε ο πιο χαζός παππούς του κόσμου! Να γεράσετε πολύ και να φύγετε γεμάτος, ικανοποιημένος και ευτυχισμένος!
Αυτό το δώρο να κάνετε στις κορούλες σας! Ισοδυναμεί με όλα τα διαμάντια και τα χρυσάφια του κόσμου!
Αφιερωμένο στο Θανάση, στον Απόστολο και στον Γιάννη…
Στέλλα Αναστασίου
μαμά της Ζωής που είναι 2.5 ετών!
[divider]
Έχεις μια απορία, μια ερώτηση, μια ιστορία;
Μπορείς να τη στείλεις στο eimaimama@gmail.com
Αφιερωμένο και στον Στέλιο, τον δικό μου μπαμπά που έφυγε πριν 13 χρόνια ,και δε πρόλαβε να με δει να μεγαλώνω, να παντρεύομαι, να γίνομαι μανούλα. Ξέρω όμως οτι κατα κάποιον τρόπο με βλέπει από εκεί ψηλά! Μπαμπα σ'αγαπάω
Εγώ έχασα τον πατέρα μου πριν από 32 χρόνια. Εγώ 6 και αυτός 42. Μπορώ να σας πω ότι δεν έχει περάσει μέρα που να μη τον σκεφτώ και να μην πονέσω από την έλλειψή του. Μέχρι τα 18 μου δεν υπήρχε μέρα που να μην κλάψω και να τον ζητήσω... να μην αναρωτηθώ γιατί έφυγε και με άφησε. Αυτό είναι και το άγχος μου σήμερα. Να είμαστε εμείς καλά για να μη δώσουμε αυτό τον πόνο και στα παιδιά μας. Πόσο δίκιο έχεις. Η πρόληψη είναι το παν αλλά καμιά φορά η μοίρα έχει αποφασίσει άλλα... πάνω από τις δυνάμεις μας. Κουράγιο
Αφιερωμένο και στον δικού μου μπαμπούλη που έφυγε νέος και ξαφνικά έτσι απλά η καρδιά του τον πρόδωσε! Τον άκουσα στο τηλέφωνο του είπα να περάσει καλά στο γλέντι που θα πήγαινε και να μην πιει πολυ για να προσέχει! Λίγες ώρες μετα ένα τηλεφώνημα που άλλαξε την ζωη μου πάρε το επόμενο αεροπλάνο απο Λονδίνο ο μπαμπάς σου έφυγε! Και μετα ο σπαραγμος, η θολούρα, μα πως έτσι ο μπαμπάς μου δεν θα έφευγε χωρίς να με απο χαιρετήσει να με προετοιμάσει δεν μπορει να με άφησε έτσι! Μετα απο τέσσερα χρόνια και ένα γιο που έχει το όνομα του κι ποτε δεν γνώρισε! Συνειδητοποιεισα ότι ο μπαμπάς μου με είχε προετοιμάσει για αυτήν την δύσκολη περίοδο για όλες τις δύσκολες περιόδους που δεν είναι εδω να με συμβουλεύει και να μου πει ότι γω είμαι εδω μην φοβάσαι! Σε όλη μου την ζωη με δίδασκε για να μπορω και Μονή μου να στέκομαι στα πόδια μου! Αφιερωμένο σε όλους τους μπαμπάδες του κόσμου που είναι τόσο γλυκυτατος πλάσματα! Για όλους τους μπαμπάδες που ακόμα φροντίζουμε τα παιδια τους και για αυτούς που έχουνε γίνει οι άγγελοι μας!
αφιερωμενο και στον Νικακη τον δικο μου μπαμπα (αγγελο).Για ολα αυτα που πραγματικα δεν προλαβε να ζησει......
ΕΓΩ ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΠΟΨΗ ΤΗΣ ΠΡΟΛΗΨΗΣ ΕΙΜΑΙ ΤΥΧΕΡΗ ..Ο ΠΑΤΕΡΑΣ ΜΟΥ ΣΤΑ 71 ΕΙΝΑΙ ΠΟΛΥ ΦΟΒΙΤΣΙΑΡΗΣ (ΚΑΙ ΠΙΟ ΝΕΟΣ ΗΤΑΝ) ΚΑΙ ΚΑΝΕΙ ΟΛΕΣ ΤΙΣ ΑΠΑΡΑΙΤΗΤΕΣ ΕΞΕΤΑΣΕΙΣ.ΕΧΕΙ ΒΕΒΑΙΑ ΚΑΙ ΤΗ ΜΑΜΑ ΜΟΥ Η ΟΠΟΙΑ ΤΟΝ ΠΑΡΑΚΙΝΕΙ..ΑΛΛΑ ΣΥΝΕΧΩΣ ΣΚΕΦΤΕΤΑΙ ΜΗΠΩΣ ΕΧΩ ΚΑΤΙ..ΝΑ ΚΑΝΩ ΤΗ Χ ΕΞΕΤΑΣΗ,ΝΑ ΚΑΝΩ ΤΗΝ Ψ ΕΞΕΤΑΣΗ..Η ΜΑΜΑ ΜΟΥ ΕΙΝΑΙ ΦΟΒΕΡΑ ΑΜΕΛΗΣ..ΟΠΟΤΕ ΤΗΣ ΛΕΣ ΝΑ ΚΑΝΕΙ ΜΙΑ ΕΞΕΤΑΣΗ (ΝΑ ΠΑΜΕ ΜΑΖΙ ΒΡΕ ΑΔΕΡΦΕ ΓΙΑ ΜΙΑ ΜΑΣΤΟΓΡΑΦΙΑ ΚΛΠ) ΣΟΥ ΛΕΕΙ ΟΧΙ ΓΙΑΤΙ ΣΕ ΑΥΤΕΣ ΤΙΣ ΗΛΙΚΙΕΣ ΟΛΟ ΚΑΙ ΚΑΤΙ ΒΡΙΣΚΟΥΝ ΚΑΙ ΔΕΝ ΜΠΟΡΩ ΝΑ ΤΟ ΣΚΕΦΤΟΜΑΙ...ΑΧΧΧ..ΚΑΙ Ο ΑΝΤΡΑΣ ΜΟΥ ΟΜΩΣ ΕΙΝΑΙ ΦΟΒΕΡΑ ΣΥΝΕΠΗΣ..ΜΙΑ ΧΟΛΗΣΤΕΡΙΝΗ ΕΧΕΙ (ΚΑΙ ΑΥΤΗ ΟΧΙ ΨΗΛΑ) ΑΛΛΑ ΕΠΕΙΔΗ ΕΧΕΙ ΙΣΤΟΡΙΚΟ ΑΠΟ ΤΟΝ ΠΑΤΕΡΑ ΤΟΥ ΕΜΦΡΑΜΑΤΟΣ ΚΑΙ ΕΧΕΙ ΧΑΣΕΙ ΚΑΙ ΤΗ ΜΑΝΑ ΤΟΥ ΑΠΟ ΚΑΡΚΙΝΟ,ΠΡΟΣΕΧΕΙ ΠΑΡΑ ΠΟΛΥ..ΑΠΙΣΤΕΥΤΑ ΚΑΛΗ ΔΙΑΤΡΟΦΗ(ΕΛΑΧΙΣΤΟ ΚΡΕΑΣ,ΨΑΡΙΑ,ΛΑΧΑΝΙΚΑ,ΦΡΟΥΤΑ),2 ΦΟΡΕΣ ΤΡΕΞΙΜΟ ΤΗ ΒΔΟΜΑΔΑ ΑΠΟ 5 ΚΜ,ΠΟΔΗΛΑΤΟ ΟΠΟΤΕ ΜΠΟΡΕΙ,ΚΟΛΥΜΠΙ,ΟΧΙ ΤΣΙΓΑΡΟ (ΠΡΩΗΝ ΚΑΠΝΙΣΤΗΣ)..ΝΑ ΠΩ ΕΔΩ ΟΤΙ Η ΔΟΥΛΕΙΑ ΤΟΥ ΕΙΝΑΙ ΠΡΩΙ-ΑΠΟΓΕΥΜΑ ΚΑΙ ΠΟΛΥ ΑΠΑΙΤΗΤΙΚΗ (ΕΙΝΑΙ ΓΙΑΤΡΟΣ) ΑΛΛΑ ΣΗΚΩΝΕΤΑΙ ΣΤΙΣ 7 ΤΟ ΠΡΩΙ ΚΑΙ ΑΣΚΕΙΤΑΙ!ΕΙΝΑΙ ΝΑ ΘΕΣ ΝΑ ΠΡΟΣΕΞΕΙΣ ΤΗΝ ΥΓΕΙΑ ΣΟΥ ΚΑΙ ΦΥΣΙΚΑ ΝΑ ΣΚΕΦΤΕΣΑΙ ΤΗΝ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ ΣΟΥ ΠΟΥ ΣΕ ΘΕΛΕΙ ΓΕΡΟ.Ο ΠΑΤΕΡΑΣ ΤΟΥ( 76 ΕΤΩΝ) ΚΑΝΕΙ ΑΚΡΙΒΩΣ ΤΗΝ ΙΔΙΑ ΥΓΙΕΙΝΗ ΖΩΗ (ΔΙΑΤΡΟΦΗ,ΑΣΚΗΣΗ).ΑΝ ΔΕΝ ΤΗΝ ΕΚΑΝΕ ΤΟΤΕ Η ΚΑΡΔΙΑ ΤΟΥ ΟΤΑΝ ΤΟΥ ΕΤΥΧΕ ΤΟ ΠΡΟΒΛΗΜΑ ΔΕΝ ΘΑ ΑΝΤΕΧΕ.ΚΟΥΡΑΓΙΟ ΣΕ ΟΛΕΣ ΤΙΣ ΜΑΝΟΥΛΕΣ ΠΟΥ ΕΧΟΥΝ ΧΑΣΕΙ ΑΓΑΠΗΜΕΝΑ ΠΡΟΣΩΠΑ...ΕΙΝΑΙ ΨΗΛΑ ΚΑΙ ΜΑΣ ΠΡΟΣΕΧΟΥΝ..
Πρωί πρωί με πήρε η Μαμα μου τηλ. Και μου είπε ότι είδε τον μπαμπα μου στον ύπνο της (ο οποίος έφυγε πριν 2,5 χρονια στα 66, καρκίνος φυσικα μέσα σε 2 μήνες απο όταν μας το ανακοίνωσε ο γιατρός) και της είπε να προσεχείς την Αθηνά!!! Διάβασα και το άρθρο σου και έδεσε το γλυκό θα έρθει και ο πρώην μου να πάρει τον μικρό μου για το σαββατοκύριακο του... Μια χαρα πιο μονη δεν γίνεται.... Μπορει να μας λείπουν καθημερινά οι μπαμπάδες μας αλλά πάντα ειναι δίπλα μας... ´Ηθελα κι άλλο χρονο μαζί του... ´Ηθελα να ειναι εδώ....
Τι κι αν του φώναζα "καλά ορφανή θες να μείνω; Γιατί δεν προσέχεις;" Ήταν υπέρβαρος, καπνιστής με πρόβλημα καρδιάς. Δεν με άκουγε. Έφυγε στα 50 του, εγώ 22 ετών τότε. Τον αναζήτησα και τον αναζητώ, σε κάθε σημαντική στιγμή της ζωής μου τον ψάχνω. Α ρε πατέρα! Το πρόβλημα όμως δεν σταματάει εκεί. Η Στέλλα καλά έγραψε πως όλοι ίδιοι είναι. Ο άντρας μου κοντεύει τα 40, ποτέ δεν πήγε για κάνει ένα τυπικό check up. Ο εγκέφαλος τους έχει διαγράψει τη λέξη πρόληψη. Τόσο εγωιστές πια;
αχ ποσο σας καταλαβαινω..........εγο εχει 3 χρονια ...............62 χρωνων....
Πόσο πολύ συγκινήθηκα.... Εγώ μόνο το μπαμπά μου έχω χρόνια τώρα και στη σκέψη αυτή.... δεν μπορώ να διανοηθώ πως θα περάσω το ίδιο.... Καλή δύναμη κορίτσια...Καλή δύναμη...
Με συγκίνησες αφάνταστα, πάνε σχεδόν 15 χρόνια από τότε που πέθανε ο μπαμπάς μου στα 49. Και έχεις απόλυτο δίκιο, τι έχουν μέσα στο κεφάλι τους που δεν πάνε στον γιατρό όταν πρέπει & όταν αποφασίζουν να πάνε είναι πλέον πιο αργά & από αργά. Θυμάμαι το τελευταίο βλέμμα που ανταλλάξαμε πριν φύγω για δουλειά εκείνο το πρωί & μετά όλα άλλαξαν, δεν τον ξαναβρήκα στο σπίτι όταν γύρισα, δεν του είπα ποτέ όλα όσα ήθελα, δεν τον αποχαιρέτησα. Θα μπορούσα να γράφω με τις ώρες για όλα αυτά που δεν πρόλαβε αλλά δεν μπορώ να συγκρατήσω άλλο τα δάκρυα μου.
πόσο δίκιο έχεις..και σήμερα τον μελέτησα τον μπαμπάκα μου, που πέθανε στα 52 ακριβώς επειδή κάπνιζε, δούλευε σκληρά, κακή διατροφή και όλα αυτά ενώ είχε θέμα με την καρδιά του...η τελευταία που τον είδε ζωντανό ήμουν εγώ, 20 ετών, που με είχε αφήσει στο φοιτητικό μου σπίτι και συνεχισε για το επαγγελματικό του ταξίδι...και κάπου αργότερα έσβησε δίπλα στο συνάδελφό του που μόλις είχα γνωρίσει κ ο δόλιος εμένα κάλεσε...και να πέσει πάνω στους ήδη τσακισμένους ώμους μου το βάρος να ειδοποιήσω τη μάνα και τα αδέρφια μου ηλικίας από 4 εώς 21...οι χειρότερες στιγμές της ζωής μου..και σήμερα τον σκεφτόμουν έντονα επειδή ο πεθερός μου (αν και χωρισμένη) ο 2ος πραγματικά πατέρας μου στα 52 κι αυτός, με ιστορικό εμφράγματος ένιωσε έντονη δυσφορία και μπήκε για εξετάσεις!!θα γίνει καλά, γιατί σκοπεύω αυτός ο μπαμπάς μου να πάει τουλάχιστον μέχρι τα 52 των εγγονών του...κουράγιο σε όλους όσοι βιώνουν μια απώλεια, δεν ξεχνάμε ποτέ, ο πόνος μένει αλλά με τον καιρό απαλύνει...με συγκίνησες και σε ευχαριστώ!
Ο Θεός να δίνει δύναμη σε όλες σας...
με συγκινησε ολο αυτο το κειμενο....αχ και εμενα ο μπαμπας μου πεθανε νεος στα 42 λιγο πριν τα 20 μου...ενιωσα οτι εφυγε οταν τον ειχα αναγκη τοσο αλλα τελικα παντα τον ειχα και τον εχω αναγκη...μου λειπει...εγιναν ολα τοσο γρηγορα και ξαφνικα...δυστυχως....
Α,στο καλό βραδιάτικα,καλά καθόμουν ήσυχη και αμέριμνη!Με συγκίνησες με το άρθρο(δε ξέρω πως σε λένε).Είναι και ο μήνας που διανύουμε δύσκολος από άποψη αναμνήσεων της απώλειας του μπαμπά μου,διάβασα και λόγια που έχω νιώσει και έχω σκεφτεί...έδεσε το γλυκό.Ο δικός μου μπαμπάς ήταν μηχανόβιος.Όταν χάθηκε ήταν μόλις 38 ετών και εγώ 13,5.Έλα,ντε τι στο καλό!Εργένηδες νομίζουν πως είναι μερικοί ακόμα;;Μα να μην είναι εκεί όταν χρειάστηκε να δώσει 2-3 μπουνιές κάπου που ήθελα;Μα να μη με συνοδέψει στην εκκλησία;Κάπου αλλού όμως ένιωσα νοερά την παρουσία του.Στη βάπτιση του γιου μου όταν ακούστηκε το όνομά του...