Κάνε τον μεγαλύτερο επικριτή σου να σωπάσει
γράφει η Kacey για το FamilyYourWay
[divider]
Οι περισσότερες μαμάδες έχουμε κάποια που μας κάνει κριτική. Καλοπροαίρετη μεν, αλλά η κριτική μπορεί να σου ρουφήξει την ενέργεια, τη χαρά, τη δύναμη και την ελπίδα. Ρίχνει μια επικριτική ματιά στα σπίτια μας και αναρωτιέται γιατί δεν είναι όλα τόσο ρόδινα όπως τα βλέπουμε στο Pinterest.
Μας φέρνει ως παράδειγμα μαμάδες ντυμένες στην τρίχα που σερβίρουν γκουρμέ γεύματα ενώ πλέκουν παράλληλα με τα χέρια τους δωράκια για τα πάρτι των παιδιών τους και αναρωτιέται γιατί δεν μπορούμε και εμείς να τις μοιάσουμε. Ανεβάζει τον πήχη κάθε μέρα και πιο πολύ. Μας κάνει να τρέχουμε ασταμάτητα με μια λίστα “πρέπει” κυνηγώντας άπιαστες προσδοκίες. Επιμένει να εντοπίζει τα λάθη μας. Επιμένει να μας συγκρίνει με άλλες μαμάδες.
Η επικριτική αυτή ύπαρξη; Ζει μέσα σε κάθε μία από εμάς.
Είναι ένα γνώριμο πρόβλημα και αυτό που θα αφήσουμε πίσω μας ως μαμάδες εξαρτάται από την ικανότητά μας να την κάνουμε να σωπάσει. Αν η επικριτική μαμά που κρύβετε μέσα σας σας κουράζει, σας δυσαρεστεί και σας κάνει να έχετε χαμηλή αυτοπεποίθηση, καιρός να τη σταματήσετε. Κάντε τη να σωπάσει ακολουθώντας τα πέντε παρακάτω βήματα.
1. Συνειδητοποίησε πως καμία μαμά δεν είναι τέλεια. Όσο τέλεια και αν φαίνεται η ζωή μίας άλλης μαμάς, όλες μας έχουμε τα ελαττώματά μας. Είμαστε άνθρωποι. Ακόμη και αν δεν μπορείς να δεις τις δυσκολίες της ή να εντοπίσεις τα ελαττώματά της, σίγουρα υπάρχουν.
2. Να είσαι ο εαυτός σου! Κάθε μαμά έχει τα δικά της ξεχωριστά και ιδιαίτερα ταλέντα, δεξιότητες και εμπειρίες που καθορίζουν το ποιες είναι και τον σκοπό τους στη ζωή. Να αγκαλιάζεις αυτό που σου χάρισε η ζωή γιατί δεν μπορεί καμιά άλλη να σου μοιάσει.
3. Να θέτεις τους δικούς σου στόχους. Αντί να σπαταλάς τις μέρες σου προσπαθώντας να συμβαδίσεις με όλους τους άλλους, θέσε τους δικούς σου μεγάλους, τολμηρούς στόχους. Τι μπορείς να κάνεις για σένα, τον σύζυγό σου και τον εαυτό σου;
4. Συμφιλιώσου με την ιδέα του να κάνεις μικρά βήματα. Έχεις ακούσει τη φράση «Η Ρώμη δεν χτίστηκε σε μια μέρα;» Σημαίνει πως χρειάζεται πολύς χρόνος για να κάνεις κάτι σημαντικό. Εμείς οι μαμάδες έχουμε αδιαμφισβήτητα μία πολύ σημαντική δουλειά. Σ’ αυτή τη δουλειά, είναι αδύνατο να τα κάνουμε όλα και να τα κάνουμε όλα αμέσως. Διατήρησε μια σταθερή πορεία και έναν ρυθμό που δεν θα κάνει τη ζωή σου να εκτροχιαστεί.
5. Να αναζητάς τη χαρά στην κάθε σου μέρα. Οι επικριτές δεν αντέχουν να βλέπουν χαρούμενους και ικανοποιημένους ανθρώπους. Βρες τον τρόπο να γιορτάζεις κάθε μέρα μία επιτυχία ή να εκφράζεις την ευγνωμοσύνη σου για κάτι. Η ευτυχία φέρνει κι άλλη ευτυχία και αφήνει άφωνη την επικριτική μαμά που κρύβουμε μέσα μας.
πηγή: family.yourway.net
θα κρατήσω το 5....με εκφράζει απόλυτα! Να αναζητάς τη χαρά στην κάθε σου μέρα. Οι επικριτές δεν αντέχουν να βλέπουν χαρούμενους και ικανοποιημένους ανθρώπους. Βρες τον τρόπο να γιορτάζεις κάθε μέρα μία επιτυχία ή να εκφράζεις την ευγνωμοσύνη σου για κάτι. Η ευτυχία φέρνει κι άλλη ευτυχία και αφήνει άφωνη την επικριτική μαμά που κρύβουμε μέσα μας. !!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
Για όποιον ενδιαφέρεται...καινούριο βιβλίο που μόλις κυκλοφόρησε (θα το βρείτε στο παρακάτω link). Μερικά αποσπάσματά του σχετικά με το άρθρο βρήκα εδώ: http://www.lifo.gr/team/showtime/44112 και μου άρεσαν και σας τα αντιγράφω: "Ξεχνάει κανείς να κρίνει και να επικρίνει τους άλλους όταν είναι γεμάτος αμφιβολίες για τον εαυτό του: Το να κάνεις το δικαστή σε ξένες ζωές είναι η τέλεια δικαιολογία για να μην αναλύεις την δική σου. Αν παρατηρήσουμε τα άτομα που γυρνάνε εδώ κι εκεί βγάζοντας ετυμηγορία για το τι κάνουν καλά και τι κακά οι άλλοι, θα βρούμε σε αυτά ένα μεγάλο έλλειμμα αυτοκριτικής. Δεν έχουν συνείδηση των πράξεων και των λόγων τους γιατί εστιάζουν την προσοχή τους στις ζωές τρίτων. Και συμπεριφέρονται με αυτόν τον τρόπο επειδή φοβούνται να ακτινογραφήσουν τον εαυτό τους και να απογοητευτούν». "Όταν μισούμε κάποιον, μισούμε στην εικόνα του κάτι που υπάρχει μέσα μας: Όταν νομίζουμε ότι πλήττουμε με κάποιον, είναι γιατί κατέχει κάτι που μας αγγίζει βαθιά και μας προκαλεί δυσφορία. Αυτός ο κάποιος γίνεται καθρέφτης για κάτι που υπάρχει μέσα μας και δεν θέλουμε να το παραδεχτούμε. Αλλιώς δεν θα μας ενοχλούσε τόσο. Έτσι, ο μεν τσιγκούνης υπομένει την τσιγκουνιά των άλλων με περισσότερη ένταση από οποιονδήποτε, ο δε αδιάκριτος τσαντίζεται υπερβολικά όταν υφίσταται την αδιακρισία. Το πρόσωπο που μισούμε είναι καθρέφτης μας και, συνεπώς ένας πνευματικός δάσκαλος που δεν πρέπει να υποτιμάμε». (αυτό δε φαίνεται εκ πρώτης όψεως σχετικό, αλλά είναι αν σκεφτείτε ότι κατακρίνουμε στους άλλους αυτό που έχουμε κι εμείς ελάττωμα και δεν το καταλαβαίνουμε ότι το έχουμε!) "Κάποιοι που θεωρούνται τέλειοι είναι τέλειοι επειδή απλώς έχουν λιγότερες απαιτήσεις από τον εαυτό τους: Μια απλή αλλά πολύ αποτελεσματική άσκηση: σημείωνε έναν στόχο βελτίωσης για κάθε εβδομάδα, και σε ένα χρόνο η ποιότητα ζωής σου θα έχει αναβαθμιστεί με τρόπο που ούτε τον φαντάζεσαι τώρα». Αν τα λέω καλά, πρέπει να είναι ο ίδιος με το ζωγράφο που έκανε μαυρόασπρα σχήματα που δημιουργούσαν εικόνες, οι οποίες εστιάζοντας σε ένα σημείο σου έδειχναν μια συγκεκριμένη εικόνα και αν εστίαζες σε άλλο σου έδειχαν άλλη εικόνα. Είχαμε μερικές από αυτές στα βιβλία της Γ΄Λυκείου νομιζω.
Πολύ ενδιαφέρουσα άποψη. Κι εμένα πλέον δε με νοιάζει να έχω το σπίτι καθαρό (αφού σε κανα μισάωρο πάλι σκατά θα γίνει). Τρελαίνομαι που βλέπω τα παιδάκια μου να κυλιούνται στα χαλιά παίζοντας κι ας είναι γεμάτα ψίχουλα από τα μπισκότα! Ο μπαμπάς μας βέβαια αγχώνεται και κάθεται και σκουπίζει μετά!!! χαχαχαχα!
Κι εγώ πολλές φορές σκέφτομαι ότι η αγωνία μην πέσουν ψίχουλα, μην λερωθούν οι τοίχοι, μην χαλάσουν οι κουρτίνες, μη λερωθούν τα έπιπλα κλπ κλπ κλπ είναι καταπιεστική για το παιδί. Για να πω την αλήθεια κι εμένα με καταπιέζει αυτό ώρες ώρες. Ακόμα δεν έχω καταφέρει να βρω αυτή τη χρυσή τομή ανάμεσα στο να κρατάω το σπίτι σε μια αξιοπρεπή κατάσταση, να μην δημιουργήσω έναν μελλοντικό κάφρο και ταυτόχρονα να μην δημιουργήσω έναν μελλοντικό υποχόνδριο άνθρωπο! Δεν είναι κι εύκολο...
Καθόλου εύκολο! Ό μεγάλος μου έχει μια κάποια αίσθηση του πότε λερώνει και πότε όχι. Πχ από τότε που βάλαμε χαλιά δεν πατάει με τα παπούτσια για να μην τα λερώσει, τα βγάζει κατευθείαν! Και μάλλον βοήθησε το γεγονός ότι την ημέρα που τα στρώναμε μας "βοηθούσε"! Αν βοηθάνε στις δουλειές τότε ξέρουν ότι αν λερώσεις πρέπει να καθαρίσεις εσυ και δεν θα καθαριστεί μόνο του. Νομίζω βοηθάει! Τώρα στο μικρό που είναι 15 μηνών τί να πω; τον αφήνω να τα κάνει μαντάρα! χαχα!
Εχμμμμ.... τον εαυτό σου πως τον κάνεις να το βουλώσει;;;
Αυτό στο έχω εύκολο. Ξεχνάς τις ενοχές. Κάθε μέρα που ξυπνάς λες τι έκανα χτες λάθος? Αυτά....Δεν πειράζει τα ξεχνάμε και προχωράμε. Κάθε μέρα την ξεκινάς σαν να έγινε χτες η καταστροφή του κόσμου και σβήστηκαν όλα. Και τα λάθη σου αναλογίζεσαι και προσπαθείς να μην τα ξανακάνεις και από τις τύψεις απαλλάσσεσαι.
Θεωρώ ότι επικριτές υπάρχουν στη ζωή μας όσο εμείς τραβάμε ζόρι με την πάρτη μας. Ένας ισορροπημένος άνθρωπος με αυτοπεποίθηση δεν τους βλέπει/ακούει καν. Επίσης πιστεύω οτι όσο μεγαλύτερο ζόρι τραβάς με τον εαυτό σου, τόσο πιο άσχημη και επικριτική σου ακούγεται και η πιο αθώα άποψη που διαφωνεί με τη δική σου. Τελικά όλα είναι θέμα αντίληψης.
Νομίζω πως μιλάει για την εσωτερική μας φωνή που μας κριτικάρει. Και τολμώ να κάνω μια γενίκευση ότι οι άνθρωποι που είναι αρκετά αυστηροί με τους εαυτούς, κατακρίνουν πιο εύκολα και τους άλλους. Και αν δούνε και άνθρωπο που την αγνοεί αυτή την εσωτερική φωνή, τρελαίνονται και κοιτούν πως να την επαναφέρουν στην τάξη. Και δεν αναφέρομαι στην ανταλλαγή απόψεων, αλλά στην κανονική κριτική με χαρακτηρισμούς ή/και κακιούλες. Ακόμη και αυτή που δεν ξεστομίζουμε και τη σκεφτόμαστε στα κρυφά. Στα παραπάνω που λέει θα πρόσθετα και μερικά ακόμη: 1. Nα χαίρεσαι με τη χαρά του διπλανού σου. Όταν φτάσεις σε αυτό το σημείο δεν έχεις ανάγκη να κριτικάρεις ούτε τον εαυτό σου ούτε και τον διπλανό σου. 2. Να μη συγκρίνεσαι με κανέναν. 3. Να μην προσπαθείς να πείσεις κανέναν. Οι άλλοι δημιουργούν μια εικόνα για τους εαυτούς μας. Κάποιες φορές μας ερμηνεύουν λάθος. Όσο πιο πολύ πασχίζουμε να τους πείσουμε ότι κάνουν λάθος σε μια κρίση τους, τόσο περισσότερο κινδυνεύουμε να κάνουμε κι εμείς κριτική είτε στον εαυτό μας, είτε στον άλλον.
Ναι. Αυτό που είπα είναι... universal. Ισχύει και για τον μέγιστο εσωτερικό επικριτή.