Υιοθέτησα έναν γιο με σύνδρομο Down και με κατέκριναν πολλοί, όχι όμως κι η κόρη μου

γράφει η Lisa Eicher

[divider]

Όταν με τον άντρα μου ανακοινώσαμε σε οικογένεια και φίλους την απόφασή μας να υιοθετήσουμε τον γιο μας, ένα 7χρονο αγόρι με σύνδρομο Down από τη Βουλγαρία, δεν υποδέχθηκαν τα νέα με ανοιχτές αγκάλες. Ήξερα πως θα υπάρξουν πολλοί επικριτές, γι’ αυτό και περιμέναμε ώσπου να προχωρήσει αρκετά η διαδικασία της υιοθεσίας προτού το ανακοινώσουμε. Δεν περίμενα όμως να αντιδράσουν τόσο.

Όλοι ξαφνικά έγιναν ειδικοί και μου έκαναν πολλές ερωτήσεις, προβάλλοντάς μου τις ανησυχίες τους. Προσπάθησα απεγνωσμένα να παραμείνω ψύχραιμη και να απαντήσω στα πάντα με ήρεμο τρόπο, μα το μόνο που ήθελα να κάνω ήταν να φωνάξω «Αυτή είναι η ζωή μας και αυτός είναι ο δικός μας γιος! Είτε συμφωνείτε είτε όχι».

Είναι δύσκολο για τους ανθρώπους να κατανοήσουν το πόσο μπορεί να αγαπάς, να σου λείπει και να θες απεγνωσμένα να υπερασπιστείς και να προστατεύσεις ένα παιδί που δεν έχεις ούτε καν γνωρίσει. Αλλά αυτό ακριβώς ένιωθα. Πως οι άλλοι επιτίθονταν στο παιδί μου.

Ήμουν τόσο βέβαιη για την απόφαση που πήραμε να υιοθετήσουμε τον γιο μας και μπορούσα ως ένα σημείο να αντέξω την κριτική. Αυτό όμως δεν άλλαζε το γεγονός πως πονούσα βαθιά μέσα μου – αυτό ήταν αναπόφευκτο. «Γιατί να επιλέξει κανείς να μεγαλώσει ένα παιδί με σύνδρομο Down;» Ήμασταν «τρελοί» (ε λοιπόν αυτό το κομμάτι δεν με ενοχλούσε τόσο μιας και με θεωρούσα από πάντα «τρελή»). Θα «καταστρέφαμε τη ζωή μας», θα «καταστρέφαμε όλη την οικογένειά μας». Η πιο συνήθης ανησυχία και το μόνο πράγμα που με ενοχλούσε είναι πως θα καταστρέφαμε τη ζωή της 3χρονης κόρης μας. «Και με την Ace τι θα γίνει;» ρωτούσαν. «Βάλτε τη τότε από τώρα στο περιθώριο μιας και δεν θα έχετε χρόνο να της δώσετε προσοχή όταν θα έχετε ένα παιδί με σύνδρομο Down”. Η σκέψη πως εγώ και ο άντρας μου θα κάναμε κάτι το οποίο θα στερούσε πράγματα από τη ζωή της μικρής μας με εξόργιζε.

Κάθε αμφιβολία που επέτρεψα να με επηρεάσει στην πορεία εξαφανίστηκε γρήγορα μετά το πρώτο μας ταξίδι στη Βουλγαρία όπου γνωρίσαμε τον Archie. Εκείνος και η Ace αμέσως δέθηκαν και δεν μπορώ να το εξηγήσω, ούτε και γω η ίδια να το καταλάβω. Χοροπηδούσε πάνω κάτω την πρώτη μέρα που ήμασταν εκεί. Όταν την πρωτοείδε εκείνος, την κοίταξε με ένα βλέμμα απορίας σα να σκεφτόταν «τι στο καλό κάνει αυτό το κοριτσάκι». Ο μεταφραστής μας του είπε τότε «Αυτή είναι η αδελφή σου». Το πρόσωπό του αμέσως έλαμψε και την αγκάλιασε. Κι αυτό ήταν όλο.

Βλέποντας την Ace στο ορφανοτροφείο, ανάμεσα σε παιδάκια που είχαν κάθε λογής ειδικές ανάγκες – παιδιά που δεν ήταν «χαριτωμένα» ή «όμορφα» με βάση τα πρότυπα του κόσμου – και πόσο τα αγαπούσε και τα φρόντιζε, ήξερα πως όλα θα πήγαιναν καλά.

Η Ace αντιλαμβάνεται το σύνδρομο Down στα πλαίσια που μπορεί να το αντιληφθεί ένα παιδί 5 χρονών. Συζητάμε πολύ στο σπίτι μας για το πώς πρέπει να αποδεχόμαστε τους άλλους. Θα πρέπει να είμαστε καλοί σε όλους, όσο διαφορετικοί και αν είναι από εμάς. Και αυτό είναι το πιο σημαντικό μήνυμα που μπορούμε να ενσταλάξουμε στα παιδιά μας. Ο στίχος «στο τέλος, η καλοσύνη είναι μονάχα που μετράει» το λέει καλύτερα. Ως γονείς αναλωνόμαστε σε τόσο μικρά πράγματα, κοκκαλώνουμε από το άγχος που μας γεννά το να μεγαλώνουμε παιδιά στον τρελά ανταγωνιστικό κόσμο του σήμερα, που συχνά ξεχνάμε τι είναι αυτό που έχει σημασία. Πως πρέπει να είμαστε καλοί με τους ανθρώπους. Να είμαστε ευγενικοί σε όλους.

Δείτε και το βίντεο όπου η Ace μιλάει για τον αδελφό της:

Η Ace και ο Archie γεννήθηκαν ο ένας για τον άλλον. Είναι η προστάτιδά του, το αφεντικό του, η δασκάλα του, η ομπρέλα ασφαλείας του. Είναι ο κόσμος της. Την έχω δει να τον υπερασπίζεται με πάθος σε φίλους που σκέφτονται να μην τον συμπεριλάβουν στο παιχνίδι τους. Και την έχω ακούσει να τον υπερασπίζεται σε συζητήσεις με παιδιά που δεν γνωρίζει καν. Συχνά τη ρωτούν «Τι πρόβλημα έχει;» Οι απαντήσεις τις ποικίλλουν, αλλά η αγαπημένη μου ήταν τις προάλλες στην παιδική χαρά, όπου ένα αγοράκι τη ρώτησε «Τι τρέχει με τιν αδελφό σου;» Και του απάντησε: «Δεν τρέχει τίποτα, είναι απλά από τη Βουλγαρία».

πηγή: huffingtonpost.com