Μαμαμνησία

γράφει η Jenny G. Perry για τη HuffPost

Λατρεύω να αισθάνομαι πως κάνω καλό σε κάποιον άλλον ακολουθώντας τα πιστεύω μου, χωρίς να περιμένω κάτι για αντάλλαγμα. Αυτό είναι πιο εύκολο με τους φίλους μου, παρά με τα παιδιά μου. Με τα παιδιά μου, επηρεάζομαι κι εγώ από το αποτέλεσμα, μιας και προσπαθώ να τους μαθαίνω πράγματα και να τους καθοδηγώ στη ζωή τους σε καθημερινή βάση. Δεν ασχολούμαι με όλα όσα κάνουν στο σπίτι γιατί προσπαθώ να σέβομαι την ιδιωτικότητά τους. Είναι συνηθισμένα παιδιά, που σημαίνει πως δεν είναι ευγενικά μικρά ρομποτάκια, έχουν το δικό τους ξεχωριστό χαρακτήρα. Δεν είναι κάτι που έχω βάλει σε καλούπι.

Τα παιδιά μου δοκιμάζουν καθημερινά τα όριά μου. Όπως και για τις περισσότερες μαμάδες, είναι η πιο σημαντική δουλειά μου και μία δουλειά στην οποία αισθάνομαι πως μπορεί να κάνω πολλά λάθη. Δεν υπάρχει κάποιο βιβλίο οδηγιών που έρχεται μαζί με κάθε παιδί ή κάθε κατάσταση. Το να θυμώνω όταν ένα παιδί βλάπτει κάποιο άλλο είναι φυσιολογικό για μένα. Δεν είμαι της λογικής «ελάτε να αγαπηθούμε όλοι μαζί» όταν τα πράγματα βρίσκονται εκτός ελέγχου.

Οι προσδοκίες μου σχετικά με το πώς θα πρέπει να φέρονται το ένα στο άλλο, αλλά και σε εμένα, δεν είναι ρεαλιστικές. Δεν είμαστε σειρά στην τηλεόραση. Η αληθινή αγάπη έχει τα σκαμπανεβάσματά της. Οι άνθρωποι ενοχλούν ο ένας τον άλλον. Μαλώνουν. Τα παιδιά μπορεί να είναι αγγελούδια στο σχολείο και να τρελαίνονται μόνο όταν βρίσκονται σπίτι. Δεν θα καταλάβεις τα παιδιά σου και ούτε αυτά θα σε καταλάβουν. Τα παιδιά λένε ψέματα και σε πληγώνουν, αλλά δεν είναι αυτός ο στόχος τους. Απλά προστατεύουν τον εαυτό τους με τον τρόπο τους. Μπορούμε να κρατάμε στο μυαλό μας αυτή τη θεωρία, αλλά σε καθημερινή βάση δεν είναι εφικτό. Μπορεί να αισθάνεσαι πως έχεις καταβάλει ήδη όλη την πειθαρχία και την προσπάθειά σου. Η σχέση μεταξύ γονιού και παιδιού είναι η πιο περίεργη σχέση που υπάρχει. Είναι στενή και οικεία. Είναι ψυχρή και απόμακρη, αφήνει καρδιές γεμάτες τραύματα. Κι αυτό αλλάζει όχι χρόνο με το χρόνο, αλλά με την κάθε στιγμή. Δεν θα υπάρξει ποτέ μία σχέση που αλλάζει τόσο στη ζωή μας όσο αυτή. Ακόμη και αν τα παιδιά είναι διαφορετικά, θα δοκιμάσουν τα όρια της αγάπης σου και της υπομονής και της λογικής σου.

Ορισμένες φορές η μόνη απάντηση είναι η σιωπή. Δεν έχει να κάνει με το να ζητάς συγγνώμη. Μπορεί να μην σου ζητήσουν ποτέ συγγνώμη, αλλά εσύ να τους συγχωρέσεις. Είναι να αφήνεις ορισμένα πράγματα πίσω σου. Είναι η αγάπη. Είναι το να τα κάνεις όλα και πάλι από την αρχή. Ως γονιός, θα πρέπει να βάζεις στην άκρη τα συναισθήματά σου, να κοιτάς πέρα από το σωστό και το λάθος. Η αλήθεια είναι πως το παιδί σου μπορεί να πληγώσει τα αισθήματά σου χειρότερα από οποιονδήποτε άλλον στη ζωή σου και εσύ να συνεχίζεις να ζεις, ακόμη και αν η καρδιά σου έχει ανοιχτές πληγές. Όπως και να έχει, θα πέθαινες για το παιδί σου, ακόμη και αν αυτό σε μισεί. Μπορεί να πεις πως έχεις φτάσει στα όριά σου, πως δεν έχεις τίποτα άλλο να δώσεις, πως θέτεις όρια. Αλλά τα όρια που θέτουν οι γονείς δεν είναι ποτέ στέρεα, λιώνουν στη σκέψη πως το παιδί σου μπορεί να πονέσει.

Η αγάπη είναι το πιο αληθινό πράγμα. Τα λάθη είναι ανθρώπινα. Όσο χρονών και να είναι το παιδί σου, μπορείς να ξεκινήσεις και πάλι από την αρχή. Δεν είναι αργά. Παραμέρισε τον εγωισμό σου και άσε την κριτική. Επίτρεψε στην αγάπη να σε κάνει να ξεχάσεις. Όταν η ζωή σου φτάσει στο τέλος της, θα ξέρεις πως η αγάπη πάντα πιάνει τόπο. Θα μάθεις πως με το να επιτρέπεις τα πράγματα να περάσουν, με το να ξεχνάς, με το να αφήνεις στην άκρη το δράμα, μπορείς να γιατρέψεις την ψυχή σου.

Είναι αυτό που εγώ αποκαλώ μαμαμνησία.