Ο δρόμος ανηφορικός και εμείς ανεβαίνουμε με… ποδήλατο!

Είμαι μανούλα δύο πολύ γλυκών κοριτσιών, 6 ετών και 3 ετών. Και τα δύο αγγελούδια μου γεννήθηκαν φυσιολογικά. Με όλη τη γκάμα συναισθημάτων που έχει αυτή η πολύπλοκη και γλυκιά διαδικασία από την ώρα της σύλληψης μέχρι και τη γέννηση τους!

Στο πρώτο μας παιδάκι όλα πήγαιναν πολύ καλά και η ανάπτυξη της πολύ πιο γρήγορα από τα φυσιολογικά.

Έρχεται και το δεύτερο μικράκι μας… και εκεί το μητρικό ένστικτο αρχίζει να εμφανίζεται σε υπέρμετρο βαθμό. Καθ όλη τη διάρκεια της εγκυμοσύνης τυπική και με το παραπάνω σχετικά με τη διατροφή μου. Αφού προκειμένου να μην πάρω ασβέστιο, σιχάθηκα την παρμεζάνα και το γάλα. Ότι σκεύασμα μπορούσα να αποφύγω και να το λάβω με φυσικό τρόπο το προτιμούσα. Δεν ήθελα να «μολύνω» το μωράκι μου με χημικά. Όλες τις απαραίτητες εξετάσεις τις κάναμε (προγεννητικός έλεγχος) προ γέννησης και ότι απαραίτητο μετά τη γέννηση της επίσης το κάναμε στο μαιευτήριο.

Και έρχεται η ώρα που την αγκαλιάζω πρώτη φορά στο δωμάτιο τοκετού και έχει «φωτιστεί» η ψυχή μου. Πάνε όλα καλά αλλά δεν της είναι καθόλου εύκολο να θηλάσει… προσπαθώ έχοντας γνώση από την πρώτη μου κόρη. Παρατηρώ τα μαγουλάκια της αδύναμα… «H ιδέα μου θα είναι«, σκέφτομαι. «Σκέψου θετικά. Απόλαυσε τις στιγμές…«

Το μυαλό όμως δεν με αφήνει.

Επίσκεψη την επόμενη μέρα από τον ορθοπεδικό του μαιευτηρίου.

«Θα θέλαμε να σας ενημερώσουμε πως έχει χαλαρά ισχία και θα πρέπει να της φοράτε διπλή πάνα και στο 3μηνο να την επανεξετάσουμε«

Η καρδιά μου χτυπάει αφόρητα. ΓΙΑΤΙΙΙΙΙ… Το μυαλό σκέφτεται «Έλα βρε, δεν είναι τίποτα, πολλά παιδάκια γεννιούνται έτσι«

Συνεχίζει να μην μπορεί να θηλάσει. Προσπαθεί αλλά είναι πολύ αδύναμη. Να σημειώσω πως γεννήθηκε 3100 και στις 39 εβδομάδες. Ούτε ίκτερο δεν ανέβασε. Πάλι το μυαλό παίζει τα δικά του παιχνίδια όταν δεν την έχω αγκαλιά.

Όταν πια γυρίσαμε σπίτι την παρατηρούσα  κάθε στιγμή. Πως κουνιέται, προσπαθούσα να την θηλάσω αλλά δεν μπορούσε. Θήλαστρο λοιπόν αλλά και η προσπάθεια και η επιμονή δεν σταμάτησε γιατί μου φαινόντουσαν τα μαγουλάκια της χαλαρά. Διπλή πάνα και ο καιρός περνούσε.

Ο υπέρηχος στο 3μηνο πολύ καλός κι έτσι εγκαταλείψαμε την διπλή πάνα κατόπιν συμβουλής γιατρού.

Ο καιρός περνούσε και ενώ ήταν ένα μωρό που δεν κοιμόταν πολύ, η κινητικότητα των ποδιών δεν ήταν τόσο έντονη. Συζητήσεις επί ωρών με τον άντρα μου να πάμε σε παιδονευρολόγο.

Στην ηλικία των 8 μηνών κάθισε αυτόνομα αλλά εμένα πάλι μου φαινόταν πολύ αργά. «Μην συγκρίνεις τα δύο παιδιά» μου έλεγαν «Είναι άδικο για την  μικρούλα» Δεν γίνεται όμως να μην κάνω την σύγκριση και δεν δέχομαι πως υπάρχει μαμά που δεν έχει συγκρίνει την ανάπτυξη των δυο παιδιών τους. Επειδή λοιπόν το μυαλό μου έπαιζε πάρα πολύ με την εικόνα του παιδιού μου, αποφάσισα ένα ωραίο πρωινό του Δεκέμβρη να επισκεφθώ μια παιδονευρολόγο και χωρίς να το πω στον σύζυγο μου γιατί διαφωνούσε.

ΥΠΟΤΟΝΙΑ κάτω άκρων. Γκρεμίστηκε όλος ο κόσμος και πάγωσε η στιγμή σε αυτή τη λέξη. Πήγαμε και σε άλλους γιατρούς όλοι τα ίδια…

10 μηνών αρχίζει φυσιοθεραπεία και εργοθεραπεία. Παράλληλα αρχίζει και ένας κύκλος εξετάσεων να βρούμε την αιτία. Ε, λοιπόν τώρα η μικρή είναι 3 και τελικά δεν έχουμε μάθει και απ΄ότι φαίνεται δεν θα μάθουμε γιατί συμβαίνει αυτό. Γενικά η ανάπτυξη της είναι πιο αργή από ότι στα άλλα παιδάκια.

Φέτος κατάφερε την ημέρα των γενεθλίων της να μας κάνει το πιο όμορφο δώρο. ΠΕΡΠΑΤΗΣΕ. Ναι, στα 3 της χρόνια. Δεν μιλάει ακόμη, μόνο μπαμπαλίζει. Αντιλαμβάνεται τα πάντα γύρω της αλλά το κινησιολογικό της γενικά την πάει πίσω.

Και η ανηφόρα για την μικρή μας συνεχίζεται. Αργά και με πολύ μικρά βήματα.

Έχουμε αποκλείσει το ενδεχόμενο αυτισμού και περιμένουμε… Και να σκεφτεί κανείς πως όλες οι εξετάσεις που γίνονται κατά τη διάρκεια της εγκυμοσύνης καλύπτουν μια απειροελάχιστη πιθανότητα ένα μωράκι να έρθει στο κόσμο χωρίς κάποιο πρόβλημα.

Αυτή είναι η μικρή ιστορία της μικρής μας υποτονικής κοριτσάρας που από μωρό μάχεται για πράγματα που για άλλα παιδάκια είναι δεδομένα και αυτονόητα. Αυτό που εγώ κατάλαβα όλο αυτό τον καιρό που συναναστρέφομαι με γονείς που τα παιδάκια τους αντιμετωπίζουν μικρότερα ή μεγαλύτερα προβλήματα από το δικό μου παιδάκι είναι πως τίποτα δεν πρέπει να θεωρείται δεδομένο.

Αγαπήστε τα παιδάκια σας τόσο δυνατά όπως την πρώτη μέρα που τα αγκαλιάσατε…

μαμά Ευαγγελία

Έχεις μια απορία, μια ερώτηση, μια ιστορία;

Μπορείς να τη στείλεις στο eimaimama@gmail.com