Πού πηγαίνει ο έρωτας όταν πεθαίνει;

Με τον άντρα μου γνωριστήκαμε το 2008, ένας παθιασμένος, πολύ δυνατός έρωτας χωρίς κανένα απολύτως ψεγάδι. Το 2010 ήρθε ο γάμος, το 2011 το παιδί και έκτοτε η απομυθοποίηση… Οι λόγοι πολλοί. Δεν δικαιολογώ τον εαυτό μου, απλά αναφέρω ως «ελαφρυντικά» τη γέννηση του γιού μου και ότι αυτό συνεπάγεται για τη σχέση ενός ζευγαριού σε όλους τους τομείς (ιδίως στον ερωτικό), η ενασχόληση του άντρα μου με την εργασία του και η απουσία του από τα καθημερινά για πολύ καιρό, η «κλεισούρα» η δική μου μέχρι να ξεπεταχτεί το μωρό, η κατάθλιψη που πέρασα, η μη παρουσία φίλων και συγγενών να μας στηρίζουν, να μας βοηθήσουν… θα μπορούσα να προβάλλω πολλά, όμως ούτε κι εγώ γνωρίζω τι είναι αυτό που φταίει. Νιώθω απλά και με λίγα λόγια πως ξύπνησα μια μέρα και μετάνιωσα για όλα. Για τη γνωριμία μου μαζί του, για το ότι αποφάσισα να συζήσω μαζί του από την πρώτη στιγμή, για το γάμο, ακόμα και για το παιδί (αν και η μοναδική παρηγοριά μου). Στεναχωριέμαι που έγινε αυτό. Δεν είμαι χαρούμενη. Δεν ξέρω αν το επέλεξα, αλλά νομίζω πως όχι. Δεν ήθελα να χαθεί αυτή η μαγεία. Κι όμως. Δεν υπάρχει τίποτα πια. Με αγγίζει και γυρίζω από την άλλη. Θέλει να κάνουμε έρωτα και το κάνω με το ζόρι. Τον αγαπάω, νοιάζομαι, αλλά όχι ερωτικά. Νιώθω πιο πολύ πως τον λυπάμαι για ότι έγινε και στεναχωριέμαι που του το προκάλεσα εγώ γιατί ξέρω ότι νοιάζεται για μένα (με τον τρόπο του) και δεν θέλει να με χάσει. Από την άλλη για εμένα, στις σκέψεις μου τα βράδια, στα όνειρά μου, η ιδέα του να μείνω μόνη μου, χωρίς εκείνον, μεγαλώνοντας το παιδί μου, πια με ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ, μου φαντάζει απίστευτα ελκυστική.

Το 2013, τον υπέροχο μήνα Μάιο, ήρθε ο έρωτας ξανά. Μου χτύπησε την πόρτα κι εγώ (δεν ξέρω καλώς ή κακώς) δεν του έκλεισα την πόρτα στα μούτρα. Τον δέχτηκα, τον έζησα, τον εισέπνευσα, τον γεύτηκα, τον χόρτασα με όλες μου τις δυνάμεις. Ήρθε ο άλλος… (καθόλου πρωτότυπο σενάριο, το παραδέχομαι, αλλά μου συνέβη κι εμένα ναι και έστω και για λίγες στιγμές ανάσας ένιωθα πως ζω τη ζωή που δεν έζησα). Κάποια στιγμή, με νύχια και με δόντια για χίλιους δυο λόγους, για τη μικρή μου, για να μη το μάθει, απομακρύνθηκα, αναγκάστηκα, έκλαψα, κλαίω ακόμα, κλαίει η ψυχή μου για την ακρίβεια και το πρόσωπό μου γελάει. Για το παιδί μου, γιατί έτσι πρέπει. Έξι υπέροχοι μήνες ανάσας, αγκαλιάς, αρωμάτων και έρωτα.

Τώρα πια παύση. Το απόλυτο κενό. Χαμένες μέρες. Ο χρόνος να περνάει απλά για να υπάρχω. Δεν ζω. Απλά υπάρχω κι αφήνω το χρόνο να φεύγει δίπλα μου νερό. Είμαι ανήμπορη για τα πάντα.

Ίσως έχετε καταλάβει όλοι τι αναρωτιέμαι. Ότι από το να ζω μια ζωή χωρίς πάθος, χωρίς έρωτα, καλύτερα να ζω μόνη μου με το παιδί μου, περιμένοντας και ελπίζοντας στο καλύτερο, στο ανέλπιστο, στο ξαφνικό, στον Έρωτα. Διάβασα μια μέρα σε ένα καρτοτηλέφωνο «Έρωτας ή τίποτα…» και έρχομαι να συμφωνήσω σε αυτό. Έρωτας ή τίποτα.

Είμαι 34 και το παιδι μου τριών (μόνο)…

Έχεις μια απορία, μια ερώτηση, μια ιστορία;

Μπορείς να τη στείλεις στο eimaimama@gmail.com