Αυτή τη φορά δεν θα δειλιάσω: θα ζήσω!

Σήμερα είναι τα γενέθλιά μου. Γίνομαι 33 χρονών και αποφάσισα να σας γράψω κι εγώ την ιστορία μου, γιατί νιώθω τώρα πια πιο έτοιμη από ποτέ να το κάνω.

Είμαι η Αννα και την πρώτη μου σχέση την έκανα στα 24, μη σας φανεί παράξενο, δεν ήμουν καθόλου άσχημη, το αντίθετο θα έλεγα, τώρα πια ειδικά που κοιτάζω τις παλιές μου φωτογραφίες. Απλά από μικρή είχα τρομερή συστολή και ανασφάλεια που με εμπόδιζε να ανοιχτώ στο αντίθετο φίλο. Η οικογένεια μου η οποία ήταν πολύ προστατευτική και από υπερβολική αγάπη και φόβο δεν με άφησαν σχεδόν ποτέ να πάρω πρωτοβουλίες ή ευθύνες πάνω μου και δυστυχώς χωρίς να το καταλαβαίνουν συντελούσαν κι αυτοί στο να με κάνουν ακόμα πιο κλειστή και μοναχική. Ντρεπόμουν και φοβόμουν την απόρριψη που ακόμα και ως φοιτήτρια είχα υψώσει έναν τοίχο που εμπόδιζε κάποιον να με πλησιάσει ερωτικά.

Τον τοίχο αυτό ήρθε να σπάσει ο Ιάσονας πριν 9 χρόνια… 8 χρόνια μεγαλύτερος, δυναμικός, ωραίος (για μένα τουλάχιστον) δημιουργημένος, πήρε ένα ανασφαλές πλάσμα και του έδωσε φτερά. Πετούσα μόνο και μόνο στην σκέψη του και στο γεγονός πως ένα τέτοιος άνθρωπος ενδιαφέρθηκε για μένα. Δεν υπάρχει χειρότερο πράγμα από το να θεωρείς ότι δεν αξίζεις και για πολλά χρόνια ένιωθα πως δεν άξιζα και δεχόμουν πράγματα μόνο και μόνο για μην μείνω μόνη… Σε αυτή τη σχέση πάντα έκανα πίσω εγώ, πάντα δεχόμουν τις επιθυμίες του άλλου αδιαμαρτυρητα. Αλλά δεν με ένοιαζε, είχα αλλάξει είχα γίνει δυναμική χάρη σε αυτόν, πιο αισιόδοξη χάρη σε αυτόν όλα χάρη σε αυτόν… Τώρα που τα βλέπω δεν ήταν μόνο αυτός ήταν το γεγονός ότι μεγάλωνα, είχα βρει δουλειά ήμουν καλά γενικά και αυτό φαινόταν αλλά είχα αγκιστρωθεί από τον Ιάσονα και δεν έβλεπε παρά πέρα.

Δυστυχώς όταν αυτή η σχέση όπως και οι πιο πολλές έφτασε στο τέλος της, εμείς παντρευτήκαμε αντί να χωρίσουμε (γιατί ποιος θα βρεθεί να με ξαναγαπήσει εμένα τόσο πολύ;)

Και κάναμε την κόρη μας που είναι σήμερα τρεισήμισι, την Αλίκη μας.

Τα χρόνια του γάμου μας ήταν τα πιο δύσκολα, ακόμα και η απόκτηση του μωρού που ήρθε σχετικά γρήγορα δεν έφτιαξε την κατάσταση. Ο σύζυγος μου θεωρούσε ότι σε εκείνον οφείλω το ότι είμαι σήμερα και ότι αν δεν ήταν εκείνος ακόμα θα βούλιαζα στις ανασφάλειες μου κι εγώ συμφωνούσα (!!!) αλλά όσο και αν τον είχα εξειδανικεύσει είχα κουραστεί πια να του δικαιολογώ τα πάντα.

Ώσπου ένα βράδυ λίγο πριν η Αλίκη γίνει ενός, διαλυμένος μου εξομολογήθηκε ότι είχε κάνει μια σύντομη σχέση με άλλη αλλά εμένα αγαπούσε και ήθελε να μου το πει γιατί δεν άντεχε τις τύψεις. Τότε ήταν η πρώτη φορά που εγώ το άβουλο πλάσμα πήρα το παιδί μου και τον άφησα, πήγα στους γονείς μου και πέρασαν δυο μήνες με καθημερινή προσπάθεια από εκείνον να με πείσει να ξαναγυρίσω σπίτι. Είπαμε, οι παλιές ανασφάλειες δεν πεθαίνουν εύκολα και έτσι αποφάσισα να δώσω μια ευκαιρία στην οικογένεια μου.

Δυστυχώς το επόμενο κιόλας βράδυ ψηλάφισα έναν όγκο στο στήθος μου και από εκεί ξεκίνησε μια σύντομη ευτυχώς περιπέτεια που όμως με άλλαξε για πάντα, έπρεπε να δώσω για πρώτη φορά την μεγαλύτερή μου μάχη μόνη μου, χωρίς τις πλάτες και τη βοήθεια ούτε του άντρα ούτε των γονιών μου. Ο άντρας μου ήταν δίπλα μου σε όλα κάθε μέρα όλη μέρα έδειχνε την αγάπη του με όποιον τρόπο μπορούσε, οι άλλες κυρίες στο νοσοκομείο μας έφτυναν γιατί έλεγαν ότι δεν είχαν ξαναδεί τόσο ερωτευμένο άντρα.. Δεν ξέρω αν ήταν τύψεις ή αν προσπαθούσε να σώσει ό,τι είχε απομείνει από μας.. και δεν με νοιάζει πια.όταν πήρα τα αποτελέσματα της τελευταίας μου εξέτασης έκανα κάτι χωρίς να φοβάμαι.. αποφάσισα για πρώτη φορά να πάρω τη ζωή στα χέρια μου και να συνεχίσω μόνη με την κόρη μου.

Δεν το πίστευε κανείς στην αρχή ούτε καν οι γονείς μου ότι θα βρω τη δύναμη να το καταφέρω αλλά το έκανα. Βρήκα ένα πιο μικρό σπίτι για να είμαι ακόμα πιο κοντά στη δουλειά μου, το γέμισα λουλούδια και χρωματιστά διακοσμητικά για να είναι πάντα φωτεινό και μεγαλώνω την κόρη μου με πολλή αγάπη προσπαθώντας να την κάνω να πιστεύει στις δυνάμεις και τον εαυτό της και να μην αφήσει τον φόβο της αποτυχίας να της κόψει τα φτερά.

Χρειάστηκα και την βοήθεια ψυχολόγου, κάτι που θα έπρεπε να έχω κάνει χρόνια πριν αλλά κάλλιο αργά… Με βοήθησε όσο κανείς και νιώθω μια άλλη Αννα σήμερα. Πέρασα πολλά βράδια να κλαίω για τα χαμένα χρόνια, το πως χάθηκα μέσα στην αγάπη μου για τον Ιάσονα, το πως υποβάθμιζα τον εαυτό μου τόσα χρόνια..

Η ζωή μου έκανε ένα μεγάλο δώρο, μια δεύτερη ευκαιρία και αυτή τη φορά δε θα δειλιάσω, θα ζήσω!

Είμαι νέα, υγιής (και αρκετά όμορφη νομίζω!) με έναν άγγελο για παιδί δεν χρειάζομαι τίποτα άλλο. Μπορεί κάποια μέρα κάποτε να έρθει κάποιος στη ζωή μου που θα δει την κανονική Άννα και όχι ένα άβουλο πλάσμα που θα αγκιστρωθεί πάνω του… μπορεί και όχι! Με τον κάθε τρόπο θα ζήσω ευτυχισμένη και αυτό μαμάδες μου το έχω αποφασίσει.

Σήμερα λοιπόν στα γενέθλιά μου καλωσορίζω τη νέα μου ζωή και ήθελα να το μοιραστώ μαζί σας!

Σας βάζω και το αγαπημένο μου τραγούδι!

Σας φιλώ!

Έχεις μια απορία, μια ερώτηση, μια ιστορία;

Μπορείς να τη στείλεις στο eimaimama@gmail.com