Καλησπέρα σε όλες τις μανούλες και ειδικά σε αυτές του εξωτερικού, την πολύτιμη βοήθεια των οποίων θα ζητήσω σήμερα.
Σε λίγους μήνες θα φύγουμε οικογενειακώς για το εξωτερικό (σε μία πόλη της Τουρκίας). Ο άντρας μου είναι ήδη εκεί από τον Σεπτέμβρη και εμείς θα φύγουμε στο τέλος του καλοκαιριού. Έχω δύο παιδιά, 4 και 2 ετών σήμερα, και οι σκέψεις πολλές.
Θα προσαρμοστούν εύκολα; Πως θα τους φανεί το αγγλόφωνο σχολείο; Τι θα απαντώ σε τυχόν ερωτήματα του τύπου «γιατί είμαστε εδώ, μακριά από φίλους και συγγενείς», «πότε θα γυρίσουμε σπίτι μας» και άλλα τέτοια; Αλλά και πιο πρακτικά θέματα. Τι θα γίνει με το σπίτι μας; Είναι εύκολο να μετακομίσουμε με το «νοικοκυριό» μας και τα έπιπλά μας; Αν όχι τι θα τα κάνουμε;
Σκέφτομαι πριν φύγουμε να επισκεφτώ κάποιον παιδοψυχολόγο που θα με βοηθήσει, ελπίζω, με την ψυχολογία των παιδιών, αλλά πραγματικά όσο πλησιάζει ο καιρός τόσο μεγαλώνει το άγχος.
Περιμένω τα σχόλιά σας!
Μαμά Αθηνά
[divider]
Έχεις μια απορία, μια ερώτηση, μια ιστορία;
Μπορείς να τη στείλεις στο eimaimama@gmail.com
Στο "Είμαι Μαμά!" όλοι έχουν λόγο! Θες να μοιραστείς μαζί μας μια εμπειρία σου; Να γράψεις κάποιο κείμενο σχετικό με την ειδικότητά σου; Είδες κάτι ενδιαφέρον που πιστεύεις ότι αξίζει να δημοσιεύσουμε; Επικοινώνησε μαζί μας στο eimaimama@gmail.com
Διάβασα όλα τα παραπάνω σχόλια. Η άποψή μου διαφέρει πολύ, οπότε μάλλον θα γράψω εδώ μόνο και μόνο για να τα βγάλω από μέσα μου. Θα περιγράψω την εμπειρία μου σε μια προηγμένη ευρωπαϊκή χώρα - διάβασα πιο πάνω κάτι για μετανάστευση στην Τουρκία (!!!). Ακολούθησα τον σύζυγό μου στο Έσσεν της Γερμανίας, με δύο παιδιά (τώρα εξήμισι και σχεδόν τριών ετών). Έχουμε έρθει από το Γενάρη του 12. Υποτίθεται ήρθαμε εδώ αναζητώντας ένα καλύτερο βιοτικό επίπεδο, μια ανώτερη ποιότητα ζωής. Εντούτοις, μέχρι τώρα δεν έχω βρει κάτι για το οποίο να αξίζει να ζω μακριά απ' την Ελλάδα. Ακόμα κι αν παραδεχτούμε ότι το σύστημα υγείας λειτουργεί καλύτερα (διότι χρηματοδοτείται), αυτό αποδεικνύεται ανώφελο, αφού οι Γερμανοί γιατροί δεν δίνουν την καλύτερη των εντυπώσεων. Λανθασμένες διαγνώσεις και ανεπιτυχείς προσπάθειες από μέρους τους, συνθέτουν μια εικόνα αρκετά απογοητευτική για την υποτιθέμενη παγκοσμίου φήμης άριστη κατάρτισή τους. Δεν θα επεκταθώ σε μεμψιμοιρίες σχετικά με το ανυπόφορο βόρειο κλίμα, για τις θρησκευτικές γιορτές και τις εθνικές μας επετείους οι οποίες περνούν ως απλές καθημερινές, καθώς και άλλα πολλά, διότι αυτά θεωρούνται δευτερευούσης σημασίας ζητήματα. Το πρόβλημα, το οποίο και αποτελεί από μόνο του ανυπέρβλητο εμπόδιο, είναι ότι ο εξάχρονος γιος μου αντιμετωπίζει μεγάλη δυσκολία με τη γλώσσα, εφόσον δεν την ακούει καθόλου μέσα στο σπίτι. Πίστευα, όπως όλος ο κόσμος, ότι η ικανότητα προσαρμογής και εκμάθησης μιας ξένης γλώσσας είναι σαφώς διαφορετική στα παιδιά σε σχέση με τους ενήλικες. Όμως με λύπη διαπίστωσα ότι τουλάχιστον στη δική μας περίπτωση δεν είναι έτσι. Το παιδί μου στερείται μέχρι στιγμής ενός ικανοποιητικού επιπέδου γερμανικού λεξιλογίου. Ως εκ τούτου, πασχίζει να κατανοήσει τα βασικά στο μάθημα, με αντίκτυπο στην απόδοσή του. Επιπλέον, το εμπόδιο της γλώσσας αποτελεί τροχοπέδη στην κοινωνικοποίησή του μέσα στο σχολείο, με σοβαρές επιπτώσεις στον ψυχισμό και στην αυτοπεποίθησή του. Να τονίσω ότι κάνουμε μαζί στο σπίτι την Γλώσσα της πρώτης δημοτικού, και έχω εκπλαγεί ευχάριστα από την απόδοσή του στα ελληνικά! Επίσης είναι άριστος στα Μαθηματικά. Άρα, δεν τίθεται θέμα σχετικά με τις δυνατότητές του. Δεν ονειρευόμουν έτσι τη σχολική ζωή των παιδιών μου, και σκέφτομαι ότι το μέλλον τους προβλέπεται πολύ πιο δυσοίωνο εδώ από ότι στην Ελλάδα της ανεργίας, της ανέχειας και της διαφθοράς, που αν μη τι άλλο είναι ο τόπος τους. Ήδη έχω παραιτηθεί από κάθε προσπάθεια προσαρμογής, και σχεδιάζω τον γυρισμό μας στην Ελλάδα.