Η γιαγιά μου η Λεμονιά
Η γιαγιά μου η Λεμονιά ήταν ένας «αγράμματος» άνθρωπος. Υπέγραφε με σταυρό αλλά ήταν ο πιο έξυπνος, ο πιο ειλικρινής και ο πιο καλός άνθρωπος που έχω γνωρίσει μέχρι τώρα! Ίσως να το βλέπω υποκειμενικά, αλλά για μένα ήταν η ιδανική ΓΙΑΓΙΑ με όλα τα γράμματα κεφαλαία!
Έφυγε από την ζωή πριν 23 χρόνια στις 7 Ιανουαρίου, όταν εγώ ήμουν 17 κι εκείνη 64.
Θυμάμαι πως ήμουν 2α Λυκείου τότε και πήγα με μαύρα ρούχα στο σχολείο.
Θυμάμαι την φιλόλογο να με ειρωνεύεται : «Γιατί φοράς μαύρα Σοφιανίδου, πέθανε κανείς;«
Νομίζω πως ήταν η πρώτη φορά που έκλαψα μπροστά σε «ξένους» από ένα συνοθύλλευμα συναισθημάτων… πόνο, θλίψη… η δημόσια ειρωνία που εισέπραξα!!
Βέβαια ακόμη έχω ξεκάθαρα μπροστά μου την φάτσα της φιλολόγου όταν ανακάλυψε πως ΝΑΙ, ΕΙΧΕ ΠΕΘΑΝΕΙ ΚΑΠΟΙΟΣ… κάποιος δικός μου άνθρωπος… η 2η μου μάνα.
Εκείνη η γλυκιά στρουμπουλή γυναίκα που είχε μείνει 40 κιλά από τον καρκίνο και εγώ ξαπλωμένη δίπλα της στο κρεββάτι μετά το σχολείο, έβρεχα τα χείλη της με βρεγμένο βαμβάκι γιατί διψούσε και δεν μπορούσε να καταπιεί πια. Κι εκείνη μέσα στον πόνο της, με συμβούλευε τι να κάνω και τι να μην κάνω με το πρώτο μου αγόρι τότε. Και αυτή η σπιρτάδα στο βλέμμα της… όσο χάλια κι αν ήταν. Αυτή η σπιρτάδα!
Θυμάμαι τρελενόταν να βλέπει «Τόλμη και Γοητεία» (μεταξύ μας, ήταν ερωτευμένη με τον Ριτζ χαχα) και τα καλοκαίρια που ήμουν 3 μήνες μαζί της στο χωριό βλέπαμε μαζί και ενώ της διάβαζα φωναχτά τους υπότιτλους για να καταλαβαίνει τι λένε, 5 στις 10 φορές με προλάβαινε και μου έλεγε τι είχαν πει πριν ακόμη τους διαβάσω! Αφού την ρωτούσα «Γιαγιά μήπως μας κοροιδεύεις και ξέρεις να διαβάζεις τελικά;« Ακόμη θυμάμαι το γλυκό της χαμόγελο σε κάθε μου τέτοια ερώτηση.
Θυμάμαι να φτάνουμε με τον μπαμπά μου στο χωριό, καταλάβαινε τον ήχο του αυτοκινήτου και έβγαινε από την πόρτα του σπιτιού (πάντα φορώντας μια ποδιά στην μέση της) σκουπίζοντας τα χέρια της, με ένα χαμόγελο μέχρι τα αυτιά και με τα χέρια ανοιχτά για πολλές αγκαλιές!
Θυμάμαι να πλέκει τσιγκελάκι και να φτιάχνει την «προίκα μας» πάντα με δύο ζευγάρια γυαλιά! Φορούσε εκείνα που έβλεπε μακριά και από πάνω έβαζε εκείνα για κοντά για να μπορεί να πλέκει και να μας προσέχει ταυτόχρονα!
Θυμάμαι να ζυμώνει ψωμί και να στέλνει τον παππού στον κήπο άγρια χαράματα να μας φέρει κολοκυθοανθούς να μας μαγειρέψει γιατί θα ερχόταν η μαμά μου στο χωριό και ήταν το αγαπημένο της φαγητό! «Σήκω Κώτσο να πας… θα κλείσουν τα λουλούδια και δεν θα γεμίζουν! και έρχεται η Φανούλα σήμερα!«
Εκτός από τα εγγόνια της, αγαπούσε πολύ και τα 5 παιδιά της! Ο καημός της ο μεγάλος ήταν που η μεγάλη της η κόρη (η θεία μου η Καίτη) είχε φύγει παιδούλα στην Αυστραλία με τον άντρα της και δεν μπορούσε να χαρεί τα εγγόνια της! Πολλές φορές την έπιανα να κλαίει (χωρίς λόγο νόμιζα εγώ) και όταν την ρώταγα «Γιαγιά γιατί κλαίς; Μάλωσες με τον παππού;« μου χαμογέλαγε και που απαντούσε «Όταν γίνεις μάνα θα καταλάβεις!« Μεγαλώνοντας έκανα τους συνειρμούς. Κατάλαβα!
Mου λείπει πολύ και στεναχωριέμαι που δεν γνώρισε την ΔΙΚΗ ΜΟΥ οικογένεια… που δεν έπαιξε με το ΔΙΚΟ ΜΟΥ παιδί!
Σ’ αγαπώ πολύ γιαγιά!
Ξέρω πως με προσέχεις!
Το Σοφάκι σου!
[divider]
Η Σοφία είναι μαμάς της Μαρκέλλας, τις περιπέτειες της οποίας μπορείτε να διαβάζετε στο www.μαρκέλλα.gr
Mπορείτε όμως να την εμπιστευτείτε για κάθε είδους εκτύπωση και όχι μόνο: Mama’s Prints!!
Σοφία, πολλά φιλιά για όσα έγραψες. Χτες έκλεισαν τρία χρόνια που πέθανε η δική μου γιαγιά και τη θυμάμαι με την ίδια συγκίνηση που θυμάσαι κι εσύ τη δική σου.
αχ με συγκινησες πολυ καθως εναν χρονο πριν εχασα την δικη μου γιαγια που ηταν για μενα και μαμα καθως μαμα δεν γνωρισα.Να την θυμασαι παντα με αγαπη και ειμαι σιγουρη οτι σε βλεπει απο εκει ψηλα!
Με συγκίνησες ...Να' σαι καλά !!Να ζήσεις να την θυμάσαι...έτσι κι εγώ θυμάμαι την γιαγιά μ ου με πολλή αγάπη και νοσταλγία και ας έφυγε στα 90 της... ακούω τα ονόματα ,Λεμονιά , Μαρκέλλα (το Χωριό είναι η λατρεμένη μας Χίος ε;;)
Από την Αρναία Χαλκιδικής ήταν η γιαγιά. Το Μαρκέλλα προέκυψε επειδή αγαπάμε το νησί με τον σύζυγο :)
Σοφία...Μου 'φερες ένα γλυκόπικρο χαμόγελο στα χείλη και μια επίσης γλυκόπικρη μελαγχολία στην καρδιά (συνοδεύομενη από έναν κόμπο στο λαιμό!), να 'σαι πάντα καλά! Υγ. Παππού το τραγούδι που κάποτε ένοιωθα ότι μας το κάνεις 'κλίσμα' κάθε Κυριακή, τώρα όχι μόνο το ακούω με ευχαρίστηση αλλά τώρα καταλαβαίνω κιόλας...πόσο δίκιο έχει, πόσο σοφό τραγούδι! Ελπίζω να συνεχίζεις να το 'ακούς' τις Κυριακές μαζί με τη γιαγιά, εγώ συνεχίζω... http://www.youtube.com/watch?v=PCtokz-bzyw
Εγω έχασα τον αγαπημένο μου παπουκα πριν 19 χρόνια απο καρκινο επίσης.ήμουν 9 χρονων και εκείνος μόλις 60...εκλαψα πολυ..ηταν υπέροχος άνθρωπος..με λάτρευε και τον λατρευα..μου λείπει παρα παρα πολυ και στεναχωριεμαι που δεν με είδε να γίνομαι φοιτήτρια και να παίρνω το πτυχίο μου,που δεν γνώρισε τον γιο μου και τον αντρα μου..που δεν ηταν στον γάμο μου και στη βάπτιση του παιδιού μου..θα τον λάτρευε τον Αγγελακο μου!!μου λείπεις παππού μου...
Με συγκίνησες πολύ. Η γιαγιοούλα μου έφυγε στα 71 της λίγους μήνες πριν γεννήσω το δισεγγονο της...... Δεν τον πρόλαβε..... Και μας έφυγε έτσι ξαφνικά απο ανακοπή...... Ακόμα δεν έχω συμβιβαστει....
Αχ τι αηδία η ειρωνεία της φιλολόγου….για όλα άποψη είχαν….
Εχασα την γιαγιακα μου πριν 6 μηνες....ποναω κ κλαιω καθε φορα που την σκεφτομαι...κ δεν περναει ουτε μια μερα χωρις να την σκεφτω....με μεγαλωσε αυτη κ με προσεχε γιατι η μαμα μου δουλευε...προσεχε κ τον γιο μου που ειναι 8 ετων κ συνεχιζει ακομα να λεει πως εχει 3 γιαγιαδες....!Αχ βρε γιαγια μου ποσο πολυ μου λειπεις...ποσο πολυ ταλαιπορηθηκες....μονο εσυ μας σκεφτοσουν ολους πως περασα στην δουλεια...αν εχω φαει...αν κρυωσα .. αν...αν...Μεχρι κ σημερα που εφτιαξε η μαμα Μαρτη για ολους εκλαιγα σαν μωρο κ της ελεγα πως εσυ τον εφτιαχνες καλυτερα..Μου λειπεις!
αχ βρε Σοφία μου, κάτι τέτοιες απώλειες σε κάνουν κομμάτια. είναι.. Θησαυροί και πάντα υπάρχει μια αγάπη, μια καλοσύνη, σοφία, ...,είμαι και εγώ σίγουρη ότι προσέχει εσένα και την οικογένεια σου από ψηλά και καμαρώνει.. ........................................................................................................... περιττό να πω πόσο εκνευρίστηκα με την ΧΟΝΤΡΑΔΑ της δασκάλας, είναι ο τρόπος, που λες κάτι!/είναι και φιλόλογος!! τρομάρα της "καλύτερα να μασάς παρά να μιλάς" κάτι ήξεραν οι παλαιότεροι!!
Με συγκίνησες!!! Μου θύμησες και τη δική μου αγαπημένη γιαγιά, που έφυγε πριν από 10 χρόνια όταν εγώ ήμουν 24 και εκείνη 75. Ο μόνος άνθρωπος για τον οποίο μαυροφορέθηκα 40 ημέρες. Με έβλεπε κοπελίτσα που έβγαινα για ποτό και φορούσα μαύρα και διαμαρτυρόταν. "Ολο μαύρα φοράς" μου έλεγε. "Όταν θα πεθάνω εγώ θα τα φορέσεις?" Και όταν τη χάσαμε της είπα "Ναι ρε γιαγιά, εγώ θα τα φορέσω για χάρη σου τα μαύρα γιατί μου το είχες ζητήσει!!!". Ακόμα και τώρα νιώθω την απουσία της. Σε κάθε στιγμή της ζωής μου. Στον αρραβώνα μου, το γάμο μου, τη γέννηση και τη βάφτιση της κόρης μου. Αλλά πολλές φορές και στην καθημερινότητά του. Ήθελα να την έχω εδώ. Να της λέω τα προβλήματα και τα παράπονά μου και να με στηρίζει και να με συμβουλεύει όπως μοναδικά εκείνη ήξερε.... Να της γνωρίσω την κόρη μου της οποίας τα μάτια έχουν εκείνο το υπέροχο γκριζογάλανο χρώμα που είχαν και του παππού μου. Του άντρα της. Να είσαι καλά και να θυμάσαι τη γιαγιούλα σου με τόση αγάπη όπως μας την περιέγραψες. Και σε ευχαριστώ για τα συναισθήματα και τις σκέψεις που μου έβγαλες διαβάζοντας το κειμενάκι σου.
σε καταλαβαίνω απόλυτα πως ένιωσες!ακριβώς τα ίδια ένιωσα με τον παππού μου!!με μικρές διαφορές ήταν ένας απίστευτος άνθρωπος!δοτικός, τρυφερός, καλόκαρδος και τόσο αγαπητός!!χωρίς να το παραδέχεται, ήμουν το αγαπημένο του εγγόνι- και είχε 8 εγγόνια για τα οποία καμάρωνε!- και ήταν σαν πατέρας μου!!!! τον έχασα και εγώ όταν ήμουν στα 17 μου!!! αλλά ήταν μεγάλος εμένα, είχε ζήσει τη ζωή με το κουτάλι και την είχε χορτάσει!!στενοχωριέμαι και εγώ που δεν πρόλαβε να με καμαρώσει φοιτήτρια σε μια απο τις "καλύτερες σχολές" και που δε γνώρισε τον φίλο μου, ο οποίος παραδόξως έχει παρόμοια χαρακτηριστικά με τον παππού μου και με συγκινεί κάθε φορά που τους συγκρίνω!! να είσαι καλά και να την θυμάσαι!!