Οι δύο θείοι – διδάσκοντας στα παιδιά μου τον σεξουαλικό προσανατολισμό

γράφει η Stephanie Sprenger για τη HuffPost

Ο σύντροφος του αδελφού μου μπήκε στη ζωή μας όταν η μεγαλύτερη κόρη μου, Izzy, ήταν 3 ετών, μήνες προτού μείνω έγκυος στο δεύτερο παιδί μου. Η πανέξυπνη Izzy τον εμπιστεύτηκε και τον οδήγησε από το χέρι στο δωμάτιό της, όπου πέρασαν 20 λεπτά φτιάχνοντας παζλ με τον «καλύτερό της φίλο», τον Brandon.  Ακόμη και σήμερα, πάνω από τέσσερα χρόνια αργότερα, τον αποκαλεί «καλύτερό της φίλο» και πάντοτε τρέχει να χαιρετήσει τον Brandon προτού αγκαλιάσει τον βιολογικό της θείο. Στους επόμενους μήνες που ακολούθησαν μετά από την πρώτη τους γνωριμία, αναρωτήθηκα αν το προνήπιό μου θα με ρωτούσε γιατί ο θείος Brian έφερνε πάντα μαζί του τον Brandon όταν ερχόταν σπίτι μας. Δεν ήταν εύκολο να ψυχολογήσω τα πόσα καταλάβαινε για τη μεταξύ τους σχέση – η μεγαλύτερη δυσκολία ήταν να αποφασίσω αν έπρεπε να κάνω κάτι για να της διαφωτίσω σχετικά με τη σχέση τους.

Όταν φτάσαμε στο σημείο να αναφερόμαστε σε αυτούς ως «οι θείοι», αφού οι δυο τους ήταν μαζί για αρκετό καιρό πλέον, η κόρη μου ήταν ήδη 6 ετών και θα ήταν παράξενο να ξεκινούσα μία συζήτηση σχετικά με την σχέση τους. Ήταν σαν να ρωτούσες κάποιον το όνομά του ενώ είχες περάσει μήνες δίπλα του στις συναντήσεις του συλλόγου γονέων, που σήμαινε πως το γνώριζες, όπως και αυτός γνώριζε το δικό σου. Πότε μπορούμε θεωρητικά να σταματήσουμε να αναρωτιόμαστε πράγματα τα οποία είχαν ήδη απαντηθεί εδώ και χρόνια;

Η σχέση των δύο γκέι θείων τους ήταν ένα θέμα που ανέκυπτε συχνά στη λίστα με τα ερωτήματα – αλλά η ερώτηση δεν γινόταν ποτέ. Συζητώντας μαζί μου σε πολλά επίπεδα, για θέματα όπως το «Από πού έβγαλες την αδελφή μου;» και «Πώς ακριβώς βρέθηκε στην κοιλιά σου;» ή ακόμη και το «Γιατί έχω τόσες πολλές γιαγιάδες;» ήξερα πως η πολυλογία της και η αστείρευτη περιέργειά της θα έφερνε και αυτό το ευαίσθητο θέμα στην επιφάνεια σύντομα, αλλά δεν θέλησα ποτέ να συζητήσω κρίσιμα ζητήματα όπως η αναπαραγωγή, το διαζύγιο ή τη γέννα προτού είναι ο κατάλληλος καιρός.

Στην ίδια λογική, θα ήταν ανειλικρινές να επιμείνω σε μία αναλυτική επεξήγηση των σχέσεων του ίδιου φύλου, αλλά ανησυχούσα πως αποφεύγοντας το θέμα, ίσως να έδινα το λάθος μήνυμα στην κόρη μου – πως δεν αισθανόμουν άνετα με τη σχέση τους, ή πως υπήρχε κάποιο εγγενές πρόβλημα στις ομόφυλες σχέσεις. Το τελευταίο πράγμα που θα ήθελα θα ήταν η κόρη μου να κατατάξει τη σεξουαλικότητα του θείου της ως «ένα από τα πράγματα για τα οποία δε μιλάμε». Ήξερα πως οι κόρες μου μεγαλώνοντας θα υποστήριζαν τα δικαιώματα των ομοφυλοφίλων και αισθάνομαι περήφανη που οι θείοι τους αποτέλεσαν ένα σημαντικό κομμάτι της οικογένειάς μας – απλά δεν ήξερα πότε θα τους μιλούσαμε για τον γκέι γάμο, τις αποφάσεις των δικαστηρίων και την προκατάληψη.

Η αλήθεια να λέγεται, δεν είχα ιδέα αν η 6χρονη μου αντιλαμβανόταν το γεγονός πως οι θείοι της ήταν ζευγάρι. Περίμενα τη μέρα στην οποία η κόρη μου θα με ρωτούσε «Μαμά, ξέρω πως ο θείος Brian είναι αδελφός σου, αλλά γιατί είναι και ο Brandon θείος μου;» ή «Γιατί ο θείος Brian δεν έχει γυναίκα; Γιατί μένει με τον θείο Brandon;» Και ήρθε η μέρα όπου μου παρουσιάστηκε η ευκαιρία από μόνη της. Μέσα από το αυτοκίνητο, στο δρόμο για το σχολείο, η μικρή μου διάβαζε τις πινακίδες στο δρόμο  και επινοούσε τα δικά της ζευγάρια από τοπωνύμια: «Τι θα γινόταν αν το Kipling και το Ward παντρεύονταν;», άρχισε να λέει όσο οδηγούσαμε στον αυτοκινητόδρομο. «Ποιο λες να είναι το αγόρι; Το Kipling ή το Ward; Είναι κοριτσίστικο όνομα το Kipling ή αγορίστικο;»

Βρήκα την ευκαιρία και μίλησα.

«Τι θα γινόταν αν το Kipling και το Ward ήταν και τα δύο αγόρια;» τη ρώτησα διστακτικά. «Θα μπορούσαν να παντρευτούν;»

«Όχι», είπε εκείνη περιφρονητικά.

«Για την ακρίβεια, θα μπορούσαν», της απάντησα, αγνοώντας την νομοθεσία της πολιτείας μας σύμφωνα με την οποία δεν θα μπορούσαν. «Τα αγόρια μπορούν να παντρευτούν αγόρια και τα κορίτσια μπορούν να παντρευτούν κορίτσια αν αγαπούν το ένα το άλλο».

«Α ναι», είπε διστακτικά. «Όπως ο θείος Brian με τον θείο Brandon!»

Ναι, σκέφτηκα. Στ’ αλήθεια καταλαβαίνει.

«Ο θείος Brian και ο θείος Brandon παντρεύτηκαν;» ρώτησε. «Έκαναν γάμο, με λουλούδια και μουσική;»

«Όχι», απάντησα, «Όχι ακόμη. Ίσως μια μέρα όμως να το κάνουν».

Η μικρότερη κόρη μου δεν είναι ακόμη ούτε 2 ετών, οπότε δεν θα σκεφτόταν να κάνει τέτοιες ερωτήσεις. Παρατήρησα πρόσφατα όμως κάτι το εντυπωσιακό: το νήπιό μου νομίζει πως οι δύο θείοι της έχουν το ίδιο όνομα. Μου έκανε εντύπωση πως μιλούσε μόνο για τον «Bandon» και ποτέ δεν ανέφερε τον αδελφό μου, ώσπου μια μέρα που καθόταν ανάμεσά τους στον καναπέ, τη ρώτησα: «Πού είναι ο θείος Brandon;»

Παρατήρησε σιγά σιγά και τους δύο, μία τον έναν και μία τον άλλον, χωρίς να δίνει απάντηση, το μυαλό της δεν ήταν σε θέση να απαντήσει. Το γεγονός ότι ο αδελφός μου είναι 1,95, έχει γένια και είναι κάτασπρος ενώ ο σύντροφός του είναι κανονικού ύψους, ξυρισμένος και μαύρος, δύσκολα θα περίμενε κανείς να τους μπερδεύει. Φαίνεται όμως πως τους έχει συνδέσει στο μυαλό τους ως ένα άτομο. Στο μικρό της μυαλουδάκι, οι δύο θείοι της είναι ένα.

Μετά από τη διαφωτιστική μας κουβέντα στο αυτοκίνητο, οι δύο θείοι αρραβωνιάστηκαν. Σκοπεύουν να παντρευτούν την επόμενη άνοιξη, αφότου ο Brandon τελειώσει το μεταπτυχιακό του. Ευελπιστώ πως το 2015, η νομοθεσία θα έχει πάρει λίγο από το μυαλό του καλόκαρδου και έξυπνου νηπίου μου και θα μπορέσει να περπατήσει μαζί τους στην εκκλησία, στη δική της πολιτεία, σαν παρανυφάκι.