Mπαμπάς κουκουβάγιος!

Προσπαθώ απεγνωσμένα να αποφύγω να είμαι μπαμπάς-κουκουβάγιος.

Δεν είναι εύκολο.

Οσοι είστε μπαμπάδες ξέρετε πολύ καλά, τί εννοώ.

Από την άλλη είμαι και δημοσιογράφος και οφείλω (να προσπαθώ) να είμαι αντικειμενικός.

Ουφ… αυτο κι αν είναι δύσκολο…

Αστε που δεν τσιμπάω πολύ στην αντικειμενικότητα γιατί πιστεύω ότι το ΕΓΩ κυριαρχεί σε κάθε άνθρωπο.

ΕΓΩ το βλέπω έτσι… έστω με κάθε καλή διάθεση… αλλά συνεχίζω ΕΓΩ να το πιστεύω… άρα η αντικειμενικότητα πάει περίπατο.

Μπορεί να κάνω λάθος, αλλά αυτο πιστεύω.

Δεν τραγουδώ… στην καλύτερη να σιγοντάρω σχετικά υποφερτά…

Η Ολιβ τραγουδά καλά.

Και η Αθηνά χρειάζεται να ακούσει μια φορά ένα τραγούδι και αμέσως το λέει.

Κι ο Αρχέλαος (νομίζω)

Παρ΄όλα αυτα αφού δεν τραγουδώ, δεν έχω και μουσικό αυτί… άρα μπορεί να λέω και αηδίες.

Σκιτσάρω όμως.

Πολύ καλά… αλλά όχι τόσο καλά για να είμαι εγω ικανοποιημένος.

Η Ολιβ πάλι δεν σκιτσάρει… (δεν θα της αρέσει χαχαχαχαχαχα που θα το διαβάσει… αλλά δεν το ‘χει!)

Ούτε η Αθηνά σκιτσάριζε.

Για να είμαι ειλικρινής μάλλον ανακουφιστικό το έβρισκα, καθώς από την στιγμή που γεννήθηκε οι περισσότεροι της έβαζαν στους ώμους “να πάρει το ταλέντο του παππού της”. Το ‘χω σηκώσει πρώτο χέρι αυτο το φορτίο και ομολογώ ότι με δυσκόλεψε αρκετά.

Ο Αρχέλαος είναι μικρούλης και έτσι δεν έχω άποψη… αυτος κι αν θα σηκώσει -λόγω ονόματος- το φορτίο…

Και ξαφνικά εδω και μερικούς μήνες η Αθηνά… άρχισε να σκιτσάρει.

Δωστης χαρτί και μαρκαδόρο και πάρ’ της την ψυχή.

Οχι βέβαια δεν είναι αρκετό αυτο… Σε ποιό παιδί δεν θα του δώσεις κάτι που γράφει και δεν θα γεμίσει την πρώτη επιφάνεια που θα βρει μπροστά του με γραμμές.

Ο μπαμπάς-κουκουβάγιος κοιμόταν στη φωλιά του.

Ομως όπως και να το κάνουμε η Αθηνά άρχισε να σκιτσάρει.

Το είδα από την πρώτη στιγμή… αλλά το έσβησα από το μυαλό μου.

Η Ολιβ άρχισε:

-Αθηνά, ζωγράφισε μου μια μπανάνα.

Το μικρό αρπαζε ένα χαρτί και έφτιαχνε κάτι που με μεγάλη φαντασία θα μπορούσε να ‘ναι μπανάνα ή ρυάκι.

Ο μπαμπάς-κουκουβάγιος ήταν σε λήθαργο.

–Αθηνά, ζωγράφισε μου ένα σκύλο.

Αρπαζε ένα χαρτί και έφτιαχνε κάτι που θα μπορούσε ναναι από κουτσουρο μέχρι τούβλο.

Ο μπαμπάς-κουκουβάγιος ροχάλιζε.

Πριν απο μερικούς μήνες η μαμά της της ζήτησε κάτι υπερβολικά δύσκολο.

–Μωρό μου, ζωγράφισε μου την αγάπη.

Η Αθηνά σκέφτηκε για λίγο (καλό αυτό) και σκιτσάρισε ένα κεφάλι και έβαλε από κάτω το σώμα σε δυο κάθετες παραλληλες γραμμές.

-Τί είναι αυτό; τη ρωτησε η Ολιβ.

–Η μαμά!

Ο μπαμπάς-κουκουβάγιος άνοιξε λίγο το ένα μάτι.

Η Αθηνά όμως δεν είχε τελειώσει.

Αναμεσα στις 2 παράλληλες γραμμές έφτιαξε ένα ίδιο ανθρωπάκι.

–Τί είναι αυτο;

–Η Αθηνά!

Η Αθηνά ήταν ένα με τη μαμά της. Η Αθηνά ήταν μέσα στη μαμά της. Η Αθηνά και η μαμά της ήταν ένα. Αυτό στα μάτια της ήταν η αγάπη.

Η Ολιβ ενθουσιάστηκε.

Ο μπαμπάς κουκουβάγιος άνοιξε πιο καλά το ένα μάτι.

Η Ολιβ μου ενθουσιάστηκε… μετα από μερικές μέρες ήρθε σπίτι έχοντας χτυπήσει το σχέδιο ταττού στον καρπό της.

Ο μπαμπάς-κουκουβάγιος χαμογέλασε… αλλά ξαναξάπλωσε στη φωλιά του.

Κρατησα βαθιά μέσα στο μυαλό μου την ζωγραφική της σκέψη.

Ομως ήξερα πολύ καλά ότι η μία φορά δεν είναι ποτέ αρκετή.

Την περασμένη εβδομαδα την πήγα στους φίλους μου Δέσπονα και Κανέλο, που όπως σας έχω ξαναπεί την λατρεύουν και τους λατρεύει.

Αφού λοιπόν παίξανε, χορέψανε, φάγανε και κυλίστηκαν στο πάτωμα… δεν θυμάμαι πώς βρέθηκε με ένα μάτσο χαρτιά και έναν μαρκαδόρο.

Σημειωστε ότι την προηγούμενη είχαμε με την Ολιβ έναν μικρό καβγά.

–Θες να μας ζωγραφίσεις μια γατούλα; τη ρωτησε η Δέσποινα.

–Οχι!

–Θες να μας ζωγραφίσεις ενα λουλούδι;

–Οχι!

– Θες να μας ζωγραφίσεις έναν ήλιο;

– Οχι!

– Τί θες να μας ζωγραφίσεις γλυκειά μου;

– Την αγάπη!

Κράτησα την ανάσα μου. Θα ‘κανε πάλι το ίδιο;

Πήρε τον μαρκαδόρο και σκιτσάρισε με τρομερή ταχύτητα με την ίδια λογική (όπως και το προηγούμενο) έναν φαλακρό τύπο με γιαλιά… εμένα.

– Ο μπαμπάς! είπε με χαμόγελο…

Η Δέσποινα συνέχισε…

– Μήπως θες τωρα να μας ζωγρ…

Της έκανα ένα αδιόρατο νόημα να σταματήσει.

Είχα δίκιο.

Η Αθηνά δεν είχε τελειώσει…

Σκέφτηκε για ένα δευτερόλεπτο!

Και δίπλα στον “μπαμπά” ζωγραφισε επίσης πολύ γρηγορα μιαν άλλη φιγούρα. Τα σωμάτα τους μπλεκόντουσαν. Αγκαλιαζόντουσαν τρυφερά.

– Η μαμά! είπε και μου δώσε κοιτώντας με στα μάτια το χαρτί.

– Η αγάπη, μπαμπούλη!

Ο μπαμπάς-κουκουβάγιος άνοιξε τα φτερά του και πέταξε.

Δεν μπορώ (ή μάλλον δεν θέλω) να σας πω τι είδα σχεδιαστικά.

Συναισθηματικά δεν νομίζω ότι χρειάζεται να σας εξηγήσω τι ένοιωσα.

Τόσες μέρες προσπαθώ να το βολέψω μέσα μου.

Μόλις το βόλεψα σας το γραψα.

Δεν το ‘ξερα ότι οι κουκουβάγιες… κελαηδούν!

[divider]

Ο Μάνος Αντώναρος είναι ο μπαμπάς της Αθηνάς και του Αρχέλαου.

Είναι δημοσιογράφος.