Το λαχανί μπλουζάκι!
Σας αγαπώ μανούλες, σας το’χω πει;
Και αν δεν σας το ’χω πει, σας το λέω τώρα.
Πάντα είχα μια μεγάλη εκτίμηση στη γυναικεία σκέψη. Είναι πιο κομπλικέ σε σχέση με την απλή σκέψη των ανδρών. Δεν πλήττω ποτέ με γυναίκες, ενώ 9 στις 10 φορές βαριέμαι αφόρητα με την ανδρική παρέα.
Ειδικά από τότε που είδα την Ολιβ να μεγαλώνει την Αθηνά μας, από τότε που έγινε μανούλα δηλαδή, πίστεψα ακόμα περισσότερο στις γυναίκες.
Ακόμα και στη δουλειά μου είχα την τύχη (ίσως να το επεδιώκα ενστικτωδώς) τις περισσότερες φορές να έχω εργασθεί με γυναίκες… Ειχα πολλές και σπουδαίες διευθύντριες, αλλά και συνεργάτιδες που μου έμαθαν πολλά πράγματα.
Τι να λέμε τώρα;
Ο οργασμός είναι το θαύμα της φύσης, η εκσπερμάτωση έχει απλώς υδραυλικό ενδιαφέρον…
Εχω ξαναγράψει ότι η μάνα είναι στην ελληνική κοινωνία ιερό πρόσωπο. Η γυναίκα που φέρνει στον κόσμο ένα παιδί, ανεβαίνει αμέσως στην ιεραρχία της ευρύτερης οικογένειας, στην παρέα, στην γειτονιά.
Ενδεχομένως τον πατέρα να τον φοβάσαι.
Την μάνα όμως την σέβεσαι. Η μάνα δεν διατάζει, αλλά επιθυμεί και η επιθυμία της είναι αυτόματα διαταγή. Η γνώμη της είναι αξίωμα. Δεν χωρά αμφισβήτηση.
Η προσωπική μου αγαπημένη μου ιστορία –συγγνώμη αν σας την έχω ξαναπεί- που επιβεβαιώνει αυτό που λέω, ονομάζεται «λαχανί μπλουζάκι».
Κάποτε αγόρασα από το Μόναχο ένα λαχανί (!!!) μπλουζάκι. Πόλο… το ’δα και το ερωτεύτηκα… έκανε μια περιουσία, αλλά το αγόρασα χωρίς δεύτερη σκέψη.
Ηρθα στην Αθήνα και το φόρεσα μια μέρα πού πήγα να φαω στην μάνα μου. Εχω την μεγαλη ευτυχία να έχω μια μητέρα που εξαιρετικά σπάνια μου λέει τι ΔΕΝ της αρέσει σε (με) μένα και πολύ εύκολα μου λέει τρυφερά και γλυκά τι ΤΗΣ αρέσει. Το αγαπώ πολύ αυτό… έστω και αν (αυτό) έχει βοηθήσει να γίνομαι συχνά κωλόπαιδο. Εφαγα, γελάσαμε, είπαμε τα νέα, την φίλησα έφυγα… Την επόμενη εβδομάδα που ξαναπήγα, εκεί που πίνανε καφέ, μου είπε μαλακά:
–Ξέρεις παιδί μου, εκείνο το πράσινο (λαχανί) μπλουζάκι μου φορούσες την τελευταία φορά, δεν μ’αρεσε καθόλου.
Ποιος είδε τον Θεό και δεν τον φοβήθηκε. Ποιο; Το αγαπημένο μου μπλουζάκι.
Μαζεύτηκε… Ε, καλά, αφού αρέσει σε σένα… μου’πε…
Εφυγα πολύ εκνευρισμένος. Μέχρι να μπώ στ’ αυτοκίνητο (φυσικά) το’χα ξεχάσει.
Μετά από κανέναν μηνα έφτιαχνα το σακ βουαγιάζ μου για να πάω στην Πάρο, στο σπίτι της κουμπάρας μου της Αγάθης… Εβγαλα τα καθαρά μπλουζάκια… το κόκκινο, το κίτρινο, το μπλέ, το μοβ , το άσπρο , το ριγέ, φυσικά το αγαπημένο μου λαχανί…
και τότε συνέβη το εντελώς αταξικό.
Επιασα τον εαυτό μου να τ΄ αφήνω εκτός του σακ βουαγιάζ. Δεν το πήρα μαζί , ούτε το ξαναφόρεσα ποτέ.
Η γνώμη της μάνας, όσο και να με θύμωσε, όσο και να διαφωνούσα μαζί της… μεταλλάχτηκε μέσα μου σε διαταγή. Κάτι περίεργα αόρατα καλώδια, έδωσαν διαταγή στον εγκέφαλό μου και αυτος στα χέρια μου να το αφήσουν πίσω στο σπίτι.
Της το’πα πρόσφατα και έβαλε τα γέλια.
Βλέπω το ίδιο στην Αθηνά με την Ολιβια. Η κόρη μου με λατρεύει και την λατρεύω, όταν όμως της κάνω εγω νόημα να έρθει κοντά μου και ταυτόχρονα της κάνει και η μαμά της, 10 στις 10 φορές πηγαίνει σε εκείνη.
Τα ’χουμε ξαναπεί αυτά: Ετσι είναι η ζωή… δεν είναι τυχαίο που η μάνα λέει το παιδί της «σπλάχνο μου»… μα δεν είναι ούτε καν υπερβολή.
Στην Ελλάδα αυτή την εποχή γίνονται κοσμοϊστορικά πράγματα. Είμαστε στο χείλος της αβύσσου και χορεύουμε πεντοζάλι, στα ντουζένια των πολιτικών κάνουμε μέχρι και πιρουέτες, όταν μάλιστα συνεργαστούν με τα media μέχρι και κωλοτούμπες κάνουμε όσο πιο ακρη γίνεται…
Μανούλες μου αγαπημένες… έχετε στα χέρια σας μια τεράστια δύναμη, Την μεγαλύτερη δυναμη σ’ αυτην την χώρα… σ’ αυτόν τον πλανήτη…
Αρκεί ένα νόημα σας για να αλλάξουν τα πάντα.
Σας ικετεύω σταματήστε για λίγο να ασχολείστε με τον θηλασμό ή το μπιμπερό, για την φυσιολογικό τοκετό ή την καισαρική, με το αν είστε αγορομάνες ή κοριτσομάνες, αν τα παιδιά πρέπει να περπατάνε ξυπόλητα ή με παπουτσάκια, αν πήρατε ή δεν πήρατε μερικά κιλάκια μετα τη γέννα, σε ποιο σχολείο θα τα στείλετε, ή αν η πεθερά είναι σπαζαρχίδω… σταματήστε να τσακώνεστε αν το δικό σας παιδί λέει πέντε λέξεις ενώ της Μαρίας λέει 7 και να χαίρεστε που της Ελένης λέει 3… Όλα αυτά μπορούν να περιμένουν.
Πείτε ΟΧΙ σ’ αυτό που συμβαίνει στην ελληνική κοινωνία και θα σας πάρουν σοβαρά υπόψη τους… Χρησιμοποιείστε τη θέση που έχετε στην ιεραρχία αυτης της κοινωνίας…
Ξέρω ότι η συντριπτική πλειψοφηία των μανάδων που με διαβάζουν αυτή τη στιγμή είναι νεαρες στην ηλικία… Γυναίκες που δεν έχουν μεγάλη εμπειρία. Γυναίκες που ανησυχούν… γυναικες που δεν ξέρουν τι να κάνουν… απλώς (πολλές από σας αγκαλιάζετε τα παιδιά σας για να τα προστατέψετε… Κάνετε λάθος… ή μάλλον μπορείτε να κάνετε πολλά…
Μιλήστε στις δικές σας μανάδες, στις πεθερές σας, στις θείες που έχουν μεγαλύτερα παιδιά, φτάστε μέχρι ψηλά στη πυραμίδα, στις γιαγιάδες…
Μαζέψτε τον ενδεχόμενο εκνευρισμό σας και εξηγείστε τους… μανάδες είναι κι αυτές …μην το ξεχνάτε… γίνετε όλες μια γροθιά… πολλές γροθιές… δεν τολμώ να σας πω να βγείτε στους δρόμους, γιατί δεν μπορώ να πάρω την ευθύνη… δεν την θέλω αυτή την ευθύνη… άλλωστε λίγες θα το κάνετε… μπορείτε όμως να μιλήσετε… και αν οι μάνες μιλήσουν, η κοινωνία θα πάρει το μήνυμα.
Οι γιοί θα γίνουν πέτρα. Ατσάλι.
Δωστε τη διαταγή της μάνας… και η Ελλάδα θα γνωρίσει καλύτερες μέρες… Ζητήστε ένα καλύτερο αύριο για τα παιδιά σας, ζητείστε από τις μεγαλύτερες μητέρες που δεν με διαβάζουν στο internet να ζητήσουν από τα δικά τους μεγαλύτερα παιδιά ένα καλύτερο αύριο…
Εχετε αυτή την υποχρέωση για το σπλάχνο σας…
Ξέρετε, όσο απλοϊκο και να φαίνεται, ο Γιωργάκης ή ο Παπακωνσταντίνου, ή ο τάδε αδίστακτος πολιτικός ή μεγαλοδημοσιογράφος δεν θα ’κανε αυτά που κάνει ή θα σταματούσε αμέσω να τα κάνει, αν η μάνα του του έλεγε: «Τι κάνεις εκεί ρε ανόητε;»
Εδώ μαζί με την Ολίβια είστε μερικές δεκάδες χιλιαδες. Και σεις οι χιλιάδες ξέρετε μερικές άλλες εκατοντάδες χιλιάδες… Μην κάνετε τίποτε ακραίο…δεν ζητώ αυτό… σας θερμοπαρακαλώ μόνο να ζητήσετε ένα καλύτερο αύριο για τα παιδιά σας…
Σας έχω πεί ποτέ πόσο πολύ σας αγαπώ;
(περιμένω ιδέες… περιμένω δηλαδή την αρχή… )
Μάνος
[divider]
Ο Μάνος Αντώναρος είναι ο μπαμπάς της Αθηνάς και του Αρχέλαου.
Είναι δημοσιογράφος.
Θα τον βρείτε εδώ στο eimaimama αλλά και στο προσωπικό του blog στο gazzetta.gr
Ξεκινώντας να διαβάσω το κείμενο...δεν περίμενα να καταλήξει έτσι!ένας πολύ ενδιαφέρον συνειρμός σκέψεων που σίγουρα δίνει τροφή για προβληματισμό...θέλω να ελπίζω πως δεν υπάρχουν πια μαμάδες που διαβάζουν μόνο για το θηλασμό και το οργανικό βαμβάκι στα ρούχα,ότι δεν υπάρχουν άντρες που διαβάζουν μόνο αθλητικά ή έφηβοι που ανοίγουν περιοδικά μόνο lifestyle, θέλω να πιστεύω πως ο προβληματισμός είναι κάτι που έχει ήδη ξεκινήσει...δεν είχα την πολυτέλεια να προβληματιστώ πρόσφατα...!άρχισα να προβληματίζομαι πολύ πριν την κρίση,πολύ πριν γίνω μάνα..όταν η εκμετάλλευση και οι δυσκολίες,ήταν καθημερινότητα στην λαϊκή πειραιώτικη οικογένειά μου,στην λαϊκή πειραιώτικη γειτονιά μου...έχω συγκεκριμένη πια πολιτική θέση και κυρίως έχω πια συγκεκριμένη θέση για το τι ζωή, τι κοινωνία θέλω για μένα και για την οικογένειά μου...μιλάω με άλλες μανάδες,με πατεράδες,με νεολαίους που τώρα πιάνουν δουλειά..μιλάω και μοιράζομαι τις θέσεις μου,τις ελπίδες μου,τα όνειρά μου,τους στόχους μου, τα σχέδια μου...δεν ξέρω αν η ιδιότητά μου σαν μάνα έχει ιδιαίτερη αξία στο σύμπαν,σίγουρα όμως έχει ιδιαίτερη αξία στον δικό μου προβληματισμό,που πια έχει γίνει πιο βαθύς,ακόμη πιο συγκεκριμένος και δεν υπάρχει ίχνος διάθεσης μέσα μου πια για "ευχολόγια"..σαν μάνα,μου είναι πια ξεκάθαρο ότι η δύναμη της ψυχής και των πράξεών μας είναι τα υλικά για μια καλύτερη κοινωνία...και σίγουρα δεν εννοώ μόνο την ελληνική!δεν θα μπορούσα να πω ποτέ ότι είμαι ευτυχισμένη όταν θα ξέρω ότι υπάρχει ένα πορτογαλάκι,ενα γαλλάκι,ένα αλβανάκι που πεινάει...κι ας είναι το δικό μου το Ελεαννάκι καλοταϊσμένο... ...απλά,τώρα με το Ελεαννάκι έχω λιγότερο χρόνο να διαβάσω όλα αυτά που νιώθω ότι χρειάζομαι να ξέρω..έχω όμως πολύ υλικό στο μυαλό μου να σκέφτομαι τα βράδια και πολλές εμπειρίες και σκέψεις για έναν άλλο δρόμο που πιστεύω ότι πρέπει να ακολουθήσει η κοινωνία μας..και σίγουρα πιο πολλά κότσια για να παλεψω,να διεκδικήσω όσα χρειάζεται...τι στο καλό...εδώ έκανα 22 ώρες τοκετό για να γεννήσω, δεν θα δώσω και την ζωή μου για να έχει το(τα) παιδί μου(μας) την ζωή που του(τους) αξίζει;!δεν μάτωσα για να την φέρω σε έναν κόσμο που θα τον κοιτάω από τον καναπέ μου να καταστρέφεται...
Αν,όπως είπε μια μαμά πιο πάνω, η λύση δεν είναι η αποχή ή το λευκό (συμφωνώ για αυτά) αλλά ούτε καν η αποδυνάμωση των μεγάλων κομμάτων τότε τι είναι? Κ εαν γίνουν εκλογές τότε τι να ψηφίσεις?Ποιον?! Σαφώς και δεν είναι δημοκρατία όλο αυτό που ζούμε. Έτσι όπως έχουν καταντήσει τη χώρα μας θα μας διοικούν οι Γερμανοί/γραφειοκράτες για χρόνια. Κ ερωτώ με το φτωχό μυαλό μου,μήπως τελικά αυτοί μας χρειάζονται? Εννοώ οτι αφού δεν τους γλιτώνουμε τους φόρους και τα τόσα νταβατζιλίκια (συγνώμη για την έκφραση!),τουλάχιστον να υπάρξει αξιοκρατία. Να δώσουν κ οι έχοντες.Να μην την πληρώνει μόνο ο μισθωτός και ο συνταξιούχος. Να τιμωρηθούν επιτέλους όσοι έφταιξαν.Δυστυχώς όσοι είναι εκεί μέσα στη Βουλή καλύπτουν ο ένας τον άλλο γιατί όλοι κάτι έχουν κάνει,γιατι οι νόμοι φτιάχτηκαν για να προστατεύουν τους ίδιους. Δεν ξέρω τι μπορεί να γίνει.. Είμαι 27 χρονών,άνεργη και μωρομανούλα.Φύση αισιόδοξη αλλά .. Δακρύζω κάθε φορά που τα σκέφτομαι όλα αυτά.Το άγχος το καθημερινό,η ανασφάλεια και η αβεβαιότητα,περιμένουμε την επόμενη μισθοδοσία του άντρα μου να δούμε τι άλλο του έκοψαν και που θα φτάσει όλο αυτό. Αναρωτιέμαι, έχει πάτο το βαρέλι αυτό? Που θα μας οδηγήσει όλο αυτό? Μου στερούν το δικαίωμα να ονειρεύομαι για το παιδί μου,για την οικογένεια μου, για το μέλλον..όχι το μακρινό!Το άμεσο.. Ναι, θα κατέβαινα στους δρόμους αγκαλιά με την 4 μηνών κόρη μου (σε sling φυσικά! :D )για το μέλλον της. Αν είμασταν πολλές μανούλες,με τις μαμάδες μας, με τις γιαγιάδες μας. Ποιος θα πειράξει γυναικόπαιδα? Αλλά θα μας πάρουν στα σοβαρά?!
Καταρχήν χαίρομαι, που διαβάζω μανιτοκείμενο, γιατί μου είχε λείψει!! Αλλά ο λύκος κι αν εγέρασε κι άλλαξε το μαλλί του, μήτε τη γνώμη άλλαξε, μήτε την κεφαλή του... δεν ακούει κανείς, δεν μιλάει κανείς, δε συνεννοείται κανείς κ όλοι δέχονται αβίαστα αυτά, που συμβαίνουν... εγώ, ας πούμε -που ψήφιζα ένα από τα 2 μεγάλα κόμματα- στην κάλπη ΔΕΝ τους ξαναστηρίζω! ΑΛΛΑ, και την εφορία την πλήρωσα και το ΤΑΠ της ΔΕΗ και τη μείωση μισθού και την αύξηση του ΦΠΑ, όπως όλοι μας... αυτό πώς αλλάζει;;; ΔΕΝ αλλάζει..Είναι κάποια πράγματα, που έγιναν από κάποιους κ τα λουζόμαστε όλοι εμείς... το ποιος θα ηγείται δεν έχει νόημα, αφού οι εντολές έρχονται άνωθεν (βλ. Γερμ.) και εξ Αμερικής.. απλά εγώ θα ήθελα περισσότερο βάρος στην κοινωνική πολιτική.. και για ευθυμήσω λίγο, επειδή το κείμενο μου θυμίζει τον άντρα μου, θέλω να ρωτήσω: γιατί όλοι μα όλοι οι άντρες είναι τόσο μαμάκηδες κ μας τυραννούν;;;;;εεεε;;; ;-)
Α ρε Margaret, μας κατεστρεψες..... :)
Εάν γράφαμε συνοπτικά η καθε μία μανούλα τι θέλουμε για τα παιδιά μας, π.χ. ΘΕΛΩ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΜΑΣ ΝΑ ΜΗΝ ΑΝΑΓΚΑΣΤΟΥΝ ΝΑ ΠΑΝΕ ΜΕΤΑΝΑΣΤΕΣ, ΘΕΛΩ ΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ ΠΟΥ ΓΝΩΡΙΣΑ ΚΑΙ ΟΧΙ ΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ ΠΟΥ ΠΩΛΗΤΑΙ κτλ. Να στήλουμε το εγγραφό στα ΜΜΕ στην ΒΟΥΛΗ παντου, ετσι ωστε μήπως και ακουστούμε. Δεν ξέρω Μάνο εάν θα μπορούσες να το προωθήσεις. ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΜΕΛΛΟΝ - ΑΝΑΣΤΗΛΩΣΤΕ ΤΟ ΠΑΡΟΝ ΤΩΡΑ!!!