Αισθάνομαι πως μου έχει δημιουργήσει μια αποστροφή…
Είμαι παντρεμένη (ευτυχώς για εμένα) με τον έρωτα της ζωής μου εδώ και 13 χρόνια και έχουμε αποκτήσει δύο αγόρια 10 και 7 χρονών. Σε γενικές γραμμές τα πράγματα στη ζωή μας κυλούν φυσιολογικά με τα πάνω τους και τα κάτω τους, με τα άγχη μας και τις ανασφαλειες μας.
Ο μεγάλος μου γιος πάει στην Ε’ τάξη του Δημοτικού, αλλά από την αρχή της σχολικής του ζωής είχε μικροπροβλήματα. Το γεγονός ότι είναι λίγο τεμπελάκος αλλά και έχει διάσπαση προσοχής κάνει τα πράγματα δυσκολότερα. Οπότε όπως καταλαβαίνετε, καθε φορά που έπρεπε να διάβασει, ξεκινάγαμε με ηρεμία και καταλήγαμε με φωνές. Η αδιαφορία του ήταν τόσο μεγαλη που σε τρέλαινε.
Δυστυχώς για μας αυτό συνεχίζεται ακόμα και τώρα και ας έχουν περάσει 5 χρόνια. Είναι σαν να μιλάμε σε τοίχο. Οι φωνές και οι καβγάδες έχουν γίνει καθημερινότητα μας. Του εξήγουμε ότι εμείς εχουμε όλη την καλή διάθεση να τον βοηθήσουμε αλλά πρέπει να προσπαθήσει και ο ίδιος. Όμως δεν αλλάζει τίποτα.
Το άσχημο είναι ότι όλο αυτό έχει επηρεάσει εμένα και τη σχέση μου μαζί του αρνητικά. Νιώθω εξαντλημένη και σωματικά και ψυχικά. Πάνω στα νεύρα μου και την αγανάκτησή μου κάνω και λέω πράγματα (που δεν είμαι περήφανη) που σίγουρα τον πληγώνουν και φυσικά το ανταποδίδει και αυτός. Κάθε βράδυ ξαπλώνω στο κρεββάτι μου και υπόσχομαι ότι την επόμενη μέρα ότι δεν θα ξανακάνω τα ίδια λάθη (δεν θα φωνάξω, δεν θα μαλώσω) γιατί δεν είναι σωστό για κανέναν μας. Είμαι μεγαλύτερη και πρέπει να αντιμετωπίσω την κατάσταση με ψυχραιμία αλλά ομολογώ ότι είμαι σε απόγνωση. Δεν ξέρω πια τι να κάνω. Χωρίς να το θέλει, μου έχει δημιουργήσει μια αποστροφή και φυσικά τα αισθήματα είναι αμοιβαία προς εμένα.
Τον αγαπάω, γιατί είναι παιδί μου και πάντα θα τον νοιάζομαι και θα θέλω το καλύτερο για αυτόν όπως ξέρω πως και εκείνος με αγαπάει αλλά ανάμεσα στις κόντρες μας έχουμε ξεχάσει να το δείχνουμε ο ένας στον άλλον.
Εύχομαι κάποια στιγμή τα πράγματα να αλλάξουν. Δεν θέλω το παιδί μου μεγαλώνοντας να με θυμάται σαν μια υστερική μαμά που όλη την ώρα του φώναζε. Θέλω να με θυμάται με ΑΓΑΠΗ!!!
ενοχική μαμά
Έχεις μια απορία, μια ερώτηση, μια ιστορία;
Μπορείς να τη στείλεις στο eimaimama@gmail.com
Μαθε να ακους το παιδι σου, μαθε ποια ειναι τα συναισθηματα του, χτισε μια σχεση εμπιστοσυνης και σταματα να το κατακρινεις και να το μαλωνεις, συζητα μαζι του, μπορει η συμπεριφορα του να κρυβει κατι αλλο, και τελος μην του βαζεις ταμπελες 'τεμπελη' κλπ. Συμβουλεψου παιδοψυχιατρο
ΑΧ!ΠΟΣΟ ΣΕ ΚΑΤΑΛΑΒΑΙΝΩ ΤΑ ΙΔΙΑ ΕΧΩ ΚΑΙ ΕΓΩ ΑΛΛΑ ΚΑΤΑΛΑΒΑ ΟΤΙ ΚΑΤΙ ΔΕΝ ΠΑΕΙ ΚΑΛΑ ΚΑΙ ΠΗΓΑΜΕ ΣΕ ΕΝΑΝ ΕΙΔΙΚΟ.Ο ΓΙΟΣ ΜΟΥ ΠΑΕΙ ΄Β ΔΗΜΟΤΙΚΟΥ ΚΑΙ ΑΚΟΜΑ ΚΑΙ ΤΩΡΑ ΣΤΟ ΣΧΟΛΕΙΟ ΤΑ ΠΑΕΙ ΜΕΤΡΙΑ Ο ΕΙΔΙΚΟΣ ΜΟΥ ΕΙΠΕ ΟΤΙ ΕΧΕΙ ΜΕΓΑΛΗ ΔΙΑΣΠΑΣΗ ΠΡΟΣΟΧΗΣ ΚΑΙ Η ΜΝΗΜΗ ΤΟΥ ΔΕΝ ΚΡΑΤΑΕΙ ΤΙΠΟΤΑ ΕΙΝΑΙ ΣΑΝ ΚΑΔΟΣ ΑΚΟΥΕΙ ΚΑΙ ΜΕΤΑ ΤΑ ΠΕΤΑΕΙ ΚΑΙ ΘΑ ΔΩΣΕΙ ΚΑΠΟΙΕΣ ΑΣΚΗΣΕΙΣ ΓΙΑ ΝΑ ΕΠΑΝΑΦΕΡΟΥΜΕ ΤΗΝ ΜΝΗΜΗ ΤΟΥ ΚΑΙ ΣΙΓΑ ΣΙΓΑ ΘΑ ΦΤΙΑΞΟΥΝ ΤΑ ΠΡΑΓΜΑΤΑ.ΠΡΟΣΠΑΘΗΣΕ ΝΑ ΒΡΕΙΣ ΥΠΟΜΟΝΗ ΚΑΙ ΝΑ ΒΟΗΘΗΣΕΙΣ ΓΙΑΤΙ ΧΡΕΙΑΖΕΤΑΙ ΒΟΗΘΕΙΑ.
Καλησπέρα! Έχετε προσπαθήσει να βάλετε το παιχνίδι σαν τρόπο μάθησης; Εννοώ ότι μήπως αν βρείτε 2-3 διασκεδαστικούς τρόπους "διδασκαλίας" μέσα από τους οποίους το παιδί να μπορεί να πάρει όλες ή έστω τις περισσότερες γνώσεις που χρειάζεται, τότε ίσως να του φανεί πιο ενδιαφέρων. Επίσης δεν μας λες τι αποδόση έχει στο σχολείο, γιατί πολλά παιδιά (ή έστω αρκετά) μπορεί στο σπίτι να αδιαφορούν για τα μαθήματα τους, να βαριούνται, να μην μην θέλουν να ασχοληθούν, αλλά στο σχολείο, στην πράξη, είναι καλοί μαθητές γιατί μπορεί να πέρνουν τις γνώσεις την ώρα της διδασκαλίας οπότε ίσως να νιώθουν μετά ότι δεν χρειάζεται να διαβάσουν. Βέβαια ακόμα κ αυτό να συμβαίνει δεν τους απαλλάσει από το διάβασμα, γιατί ακόμα κ οι καλοί μαθητές πρέπει να διαβάζουν. Επίσης έχετε μιλήσει με την δασκάλα του; Είναι παιδαγωγός, ίσως σας δώσει ιδέες πως να τον κάνετε να ενδιαφερθεί. Επίσης μπορείτε να απευθυνθείτε σε κάποιον ειδικό, υπάρχουν παιδαγωγοί που ασχολούνται κυρίως με παιδιά που έχουν τέτοια θεματάκια κ ξέρουν πως να χειρίζονται τέτοια παιδιά κ πως να τα καθοδηγούν εκεί που πρέπει. Εγώ μικρή είχα τις δυσκολίες, μαθησιακές, + ότι δεν είχα τρομερή όρεξη για διάβασμα κ για αυτό ερχόνταν 2 κυρίες στο σπίτι μου κ μου έκαναν ιδιαίτερα, παιδαγωγοί κ οι 2, δεν μπορείς να φανταστείς τι είχαν υποστεί από εμένα κ τι υπομονή είχαν (τους πετούσα τις σβήστρες μου επάνω τους κ πετούσα τα βιβλία κάτω, κ άλλα διάφορα) αλλά όμως με τον τρόπο τους πάντα κατάφερναν να με κάνουν εν τέλη να διαβάσω κ να κάνω όλες τις ασκήσεις μου. Επίσης υπάρχουν κ οι παιδό-ψυχολόγοι. Κ μην τρομάζεις με την ιδιότητα "ψυχολογός", δεν ασχολούνται μόνο με παιδιά που έχουν τέτοιου είδους προβλήματα, αλλά κ με άλλης φύσεως όπως αυτό που αντιμετώπιζεις εσύ με το παιδί σου. Επίσης αν μιλήσεις κ εσύ σε κάποιον θα σου κάνει καλό κ θα ηρεμίσεις κ θα μπορέσεις να δεις πιο θετικά, αισιόδοξα κ δυναμικά το όλο θέμα.
Είμαι μαμά 3 παιδιών με μαθησιακές δυσκολίες διαφορετικού τύπου στο κάθε μου παιδί... Η αρχή στον πρώτο μου γιο ήταν όπως ακριβώς το περιγράφετε αγαπητή κυρία....οι ενοχές δεν θα λύσουν κανένα πρόβλημα...Ζητήστε επειγόντως βοήθεια σε κάποιο ειδικό κέντρο για παιδιά με μαθησιακές δυσκολίες... Έχετε αργήσει ...Έπρεπε να αποτανθεί εκεί από τα πρώτα 2 χρόνια του Δημοτικού...Η βοήθεια και οι κατευθύνσεις που θα πάρετε θα βοηθήσουν πρώτα απ' όλα το παιδί και μετά θα εκπαιδεύσουν εσάς τους γονείς για το πως να το χειρίζεστε...Το κάθε παιδί είναι διαφορετικό και ξεχωριστό... Παρακαλώ πολύ αποταθείτε σε κάποιο κρατικό φορέα από αυτούς για μια αξιολόγηση του παιδιού πρώτα, ζητήστε να του χορηγηθεί το whisk test που είναι για την ηλικία του.... 1) Τα Κέντρα Ψυχικής Υγείας Παιδιού και Γονέα, στην Αθηνά υπάγονται στο Γενικό Κρατικό Νοσοκομείο Γεννηματά (το ποιο γρήγορο σε σχέση με τα ραντεβού) 2) κάτι παρόμοιο έχει και το Νοσοκομείο Παίδων, και 3) τα ΚΕΔΥΥ σε όλη την Ελλάδα (το ποιο αργό ...μπορεί να περιμένεις χρόνια και να καταστραφεί το παιδί σου περιμένοντας).... Επειδή ως γνωστόν τις περισσότερες φόρες τα ραντεβού αξιολόγησης καθυστερούν πολύ και χάνεται πολύτιμος χρόνος... μπορείτε να πάτε σε ένα ιδιωτικό κέντρο μόνο για την αξιολόγηση κοστίζει γύρω στα 200 ευρώ αλλά αξίζει για το παιδί...για να ξεκινήσετε από κάπου όσο πιο γρήγορα γίνεται ....έχετε αργήσει πολύ και στο γυμνάσιο το παιδί θα δυσκολευτεί αφάνταστα... μετά βλέπετε τι θα κάνετε με την κρατική γνωμάτευση (γιατί μόνο αυτή αναγνωρίζεται από τα σχολειά)... Μετά την γνωμάτευση θα πάρετε οδηγίες για το τι να κάνετε στη συνέχεια... Αυτά τα Τεστ αξιολόγησης δείχνουν τα πάντα για το πώς δουλεύει ο εγκέφαλος του παιδιού... Όχι μόνο το πού υστερεί αλλά και το πού υπερτερεί .... Τα ταλέντα του και τις δυσκολίες του... αν οι γονείς και στην συνέχεια οι δάσκαλοι κατανοήσουν τις δυσκολίες του παιδιού θα πάρουν και την ανάλογη βοήθεια χειρισμού του θέματος, εστιάζοντας και δουλεύοντας τα θεματάκια του παιδιού αυτά σιγά-σιγά ρυθμίζονται. Δουλεύοντας παράλληλα πάνω στα προτερήματα του Θα το βοηθήσετε να αποχτήσει αυτοπεποίθηση και να σταθεί στα πόδια του, σε αυτά που είναι κάλος ο γιος σας... Μια μέρα στο μέλλον θα ξυπνήσετε και θα δείτε ένα άλλο παιδί... Και εσείς θα διορθώσετε τις σχέσεις σας μαζί του. Μην αφήσετε να χαθεί το παιδί σας λόγω αγνείας ή κακού χειρισμού... Η αποδοχή του Προβλήματος είναι το πρώτο Βήμα για την Επίλυση του!!! Ο μεγάλος μου γιος είναι το παράδειγμα που θα ήθελα να σας δώσω: Παιδί με διαγνωσμένη Διάσπαση Προσοχής και Βραχυπρόθεσμη Μνήμη ...περιορισμένη δυνατότητα έκφρασης προφορικού λόγου και ήπια μορφή δυσλεξίας... (και να φανταστεί κανείς ότι εμείς αρχικά πήγαμε να ψάξουμε γιατί είναι τόσο αφηρημένος και αργός στο γράψιμο)... Παιδί με αμφίπλευρο εγκέφαλο και απίστευτες άλλα διαφορετικές κανονικότητες... Στα 7 του χρόνια Οπτική αντίληψη 5χρονου και Οπτική μνήμη 4χρονου ...αλλά ακουστική μνήμη και αντίληψη 12χρονου.... Έφεση λοιπόν στη Μουσική!!! Μουσική? ...μουσική τι να κάνουμε δεν μπορούν όλοι να γίνουν γιατροί, μαθηματικοί και δικηγόροι... Προώθηση και ενίσχυση του παιδιού στις κλήσεις και τα ταλέντα του... βοήθεια με πολύ δουλειά στις δυσκολίες του. Αρχίζουμε Ωδείο και μπαίνει στο Μουσικό Γυμνάσιο - Λύκειο Παλλήνης... Για όλα τα χρόνια του σχολικού του βίου η μαμά από κοντά....κάτι σαν γραμματέας σε γενικό διευθυντή ας πούμε (διότι όπως προανέφερα δεν θυμόταν τίποτε και δεν σημείωνε) στα γενικά μαθήματα μεγάλα ζόρια...χαμηλοί βαθμοί και χαμηλή αυτοεκτίμηση σαν παιδί ... Αλλά δεν παραιτηθήκαμε πότε... Εγώ που στα 25 μου (φοιτήτρια τότε κι εγώ) σφαλιάρωνα ένα παιδάκι που μου είχε σακατέψει το νευρικό σύστημα και δεν μπορούσα να ασχοληθώ με την σχολή μου...(Δεν Καμαρώνω γι'αυτό...και του έχω ζητήσει συγνώμη που έγινε το πειραματόζωο για να εκπαιδευτώ εγώ σαν μάνα και σαν άνθρωπος και να μην επαναλάβω τα ίδια Λάθη στα αδέρφια του και στον ίδιο) έγινα καλύτερος γονιός με την βοήθεια της Ειδικής παιδαγωγού που μας στάθηκε και μας βοήθησε όλους στην οικογένεια και με την συμμετοχή μου σε δεκάδες σχολές γονέων για όλα τα ηλικιακά στάδια ενός παιδιού... Στα 38 μου έδωσα ξανά Πανελλαδικές Μαζί του ... αφού έπρεπε να του διαβάζω τα μαθήματα ... Αποτέλεσμα σήμερα είναι ένα 20χρονο παιδί στο 2ο έτος στο Μουσικό Πανεπιστήμιο Κέρκυρας ...Αριστούχος ! .... Δεν τα έγραψα αυτά για να παινευτώ αλλά για να δείξω στις μανούλες που μπορεί να διαβάσουν το γράμμα μου Ότι αξίζει για τα παιδιά μας να ψάξουμε και να δουλέψουμε σκληρά και επίμονα... Μητέρα 3ων παιδιών (όλα με μαθησιακές δυσκολίες) ...εργαζόμενη και διαζευγμένη (γιατί ένα τέτοιο φορτίο είναι βαρύ και δεν αντέχουν όλοι)! φιλικά Νεφέλη
η εκπαιδευση σημερα θελει ολα τα παιδια να μαθουν συγκεκριμενα πραγματα με συγκεκριμενο τροπο,χωρις να λαμβανει υποψη τις ιδιαιτεροτητες του καθενος.κι εμεις οι γονεις να πιεζουμε οσο δεν παιρνει,αλλαζοντας ως και τη φυση του παιδιου μας για να τα καταφερει με κερδος...ενας θεος ξερει τι...αν παλεψουμε αρκετα,μπορει να μαθουμε στον ελεφαντα να πηδαει αλμα εις υψος.το θεμα ειναι γιατι να το κανουμε;;αφου δεν ειναι φτιαγμενος γι αυτο.δε θα ειναι ποτε αρκετα καλος ,οσο κι αν παλεψει ,και δε θα του αρεσει.με τις εργοθεραπειες και τις ατελειωτες προσπαθειες θα καταφερει το παιδι να μπει στο πανεπιστημιο,αλλα αυτο ισως σημαινει οτι θα αναγκαστει μια ζωη να κανει το χειροτερο του :να ειναι διαρκως συγκεντρωμενος (γιατρος,δικηγορος,μηχανικος,λογιστης,ταμιαςκλπ).η προσοχη επιβαλλεται να μη φευγει στιγμη απο το αντικειμενο σου.κι εσυ να βασανιζεσαι για να το πετυχεις.γιατι;;οταν υπαρχουν τοσα πραγματα να κανεις πιο χαλαρα,ανετα και να εισαι και καλος.γιατι;;
Αγαπητές μαμαδες Όλες εσείς που έχετε παιδάκια με διάσπαση προσοχής, όσο ηταν βρέφη και νήπια παρατηρησατε κατι που σας ανησυχούσε; η ηταν ήσυχα παιδιά που έβγαλαν το πρόβλημα στο σχολείο; ρωταω απο προσωπικό ενδιαφέρον γτ έχω μικρά παιδάκια και ξέρω οτι αυτά τα θέματα όσο πιο νωρίς τα εντοπίσεις τόσο πιο καλά αποτελεσματα εχεις.
Χρειαζεστε βοηθεια απο ειδικο.
Εσύ σε ψυχολόγο πρέπει να πας και το παιδάκι σου πρέπει να το βοηθήσει στα μαθήματά του κάποιος ειδικός και όχι εσύ! Αγαπάμε τα παιδιά μας και με τα ελαττώματά τους. Αν δεν το κάνουμε εμείς που είμαστε γονείς τους ποιός θα το κάνει? Χρειάζεσαι εσύ βοήθεια...
Να ζητήσετε βοήθεια από ειδικό. Και ο αδελφός μου είχε το ίδιο πρόβλημα. Περάσαμε και πέρασε δύσκολα. Τεμπέλη τον ανεβάζαμε, τεμπέλη τον κατεβάσαμε, καυγάδες, και πολλά άλλα. Βοηθήθηκε αργά από έναν γνωστό καθηγητή στη Θεσσαλονίκη, που έχει και κέντρα δυσλεξίας. Αφού έγινε διάγνωση του ότι έχει διάσπαση προσοχής, παρακολούθησε κάποια ειδικά μαθήματα. Και όλα άλλαξαν. Πήρε πτυχίο, έκανε μεταπτυχιακό και πλέον είναι ένας άριστος επαγγελματίας που έμαθε να παλεύει με τους δαίμονές του. Μας είπαν ότι αν πηγαίναμε πιο νωρίς, τίποτα απ’όλα αυτά δεν θα είχε και είχαμε περάσει. Μην το καθυστερείτε, ζητήστε βοήθεια από ειδικό. Σας εύχομαι τα καλύτερα!!!!
μπορεις να πας σε καποιον συμβουλο εσυ για να βοηθηθεις και εσυ και το παιδι! συμβουλευτικη γονεων λεγεται!εισαι αθηνα εχω να σου προτεινω μια καταπληκτικη....παω εγω!!!! στειλε μου μνμ euthimiosmaragos@yahoo.gr ......... τανια
Σαν να το γραψα εγω!!!! ειμαι παντρεμενη επισης 13 χρονια και εχω 2 κορες 12 και 7. Η μεγαλη μου εχει διαταραχη λογου εκφραστικου τυπου και διασπαση προσοχης. Απο την πρωτη δημοτικου παλευουμε με λογοθεραπειες εργοθεραπειες ενισχυτικες διδασκαλιες κτλ. Πανω απ ολα ομως παλευουμεμε τον κακο εαυτο της....και με τον δικο μου. Διαβαζοντας τα σχολια των υπολοιπων μαμαδων καταλαβα πως μαλλον δεν εχουν ιδεα για ενα τετοιο ειδος προβληματος. Η αληθεια ειναι οτι και γω που ειμαι μεσα στο προβλημα δε μπορω να το κατανοησω πληρως. Θα σας αναφερω ενα ενδεικτικο παραδειγμα, ισως παρετε μια γευση: Για να κανει μπανιο κατω απο κανονικες συνθηκες μαλωνουμε για κανα 2ωρο και τις περισσοτερες φορες καταληγω να της κανω εγω (και ναι ειναι 12), εαν ομως εχει ενα κινητρο, οπως το παρτυ μιας φιλης της, σε ανυποπτο χρονο ειναι ετοιμη,ντυμενη με τα καλα της και χωρις να εχω καταλαβει τπτ. Αυτο ισχυει σε καθε εκφανση της κοινωνικής της ζωης, συμπεριλαμβανομένου και του σχολειου. Στα παιδια αυτα δε λειπουν οι δυνατοτητες απλως δεν εχουν θέληση ή ορεξη ή κινητρο. Και συ η μανα (αν θες να σαι σωστη δηλ) παλευεις να κανεις το καλυτερο που μπορεις με οποιοδηποτε τροπο:Δωροδοκώντας , παρακαλώντας, εκβιαζοντας, φωναζοντας. Και φτανεις στα ορια σου και τα ξεπερνας και ξαναγυρνας!! Είναι που θέλεις να κάνεις οτι μπορεις προκειμενου να γινει ενα αυτονομο και ευτυχισμενο πλασμα.Ίσως καποια μερα μεγαλώνοντας κατανοησει οτι και οι φωνες και τα μαλωματα και οι ασχημες στιγμες μας στοχο ειχαν το να γινει το καλυτερο που μπορει! Εκει που καταληγω είναι οτι οκ δεν πειραζει και αν ειμαστε απεναντι καποιες φορες αρκει να υπαρχουν παντα σημεια αναφορας στην αγαπη, καλες στιγμες που θα ισορροπησουν τις κακες, χρονο μαζι αλλα και χρονο χωρια!
Πρέπει ειδικός να σου πει πώς να μάθεις να χειρίζεσαι το παιδί σου. Εγώ δε διστάζω να επισκεφτώ ειδικό όταν κάτι δεν μπορώ να το χειριστώ.
Δεν ήμουν καλή μαθήτρια, ελπίζω οι γονείς μου να μην είχαν νιώσει αποστροφή για μένα εξαιτίας αυτού!! Εμένα πάντως μου αρέσει που διάβασα ενα τέτοιο κείμενο, παντού διαβάζω για τέλεια παιδιά και συνέχεια αναρωτιόμουν αν έχουν εξαφανιστεί οι κακοί μαθητές γιατί τουλάχιστον παλιά στην τάξη μου υπήρχαν πολλοί!! Μην είσαι τόσο σκληρή και απογοητευμενη δεν είναι αδιαφορία όπως η ίδια γράφεις έχει διάσπαση προσοχής, χρειάζεται βοήθεια και υπομονή, δεν νομίζω ότι αξίζει να επηρεάζεται τόσο η σχέση μάνας παιδιού για αυτά τα θέματα, δεξιού το παιδί σου όπως είναι, δεν γίνεται όλοι να είναιαριστουχοι σε ααυτή την ζωή!!!
Έχω περάσει παρόμοιες καταστάσεις με τον γιο μου και η συμβουλή μου,που δεν είναι δική μου αλλά του παιδοψυχολόγου,είναι 1 να απευθυνθείς σε ειδικό, 2 να πάρεις δάσκαλο να βοηθάει το παιδί και αν δεν το αντέχεις οικονομικά να το αφήσεις να κάνει μόνο του ό,τι μπορεί.Είσαι μαμά και όχι δασκάλα του.Ούτως ή άλλως αυτό που θέλει θα κάνει στην τελική,και χαλάτε και τη σχέση σας.Αυτό που σκεφτηκα εγω ήταν:θέλεις ένα δυτυχιμένο παιδί και καλούτσικο μαθητή ή ενα ευτυχιμένο παιδί και μέτριο ή κακό μαθητη;Εγώ διαλεξα το δεύτερο και δεν έχασα.Ο γιος μου είναι ενας μέτριος μαθητής αλλά η σχέση μας είναι πολύ καλή και εκείνος ευτυχισμένος.Αυτό είναι ανεκτίμητο!!!!!
Προτιμας ενα παιδι νευρικο που μεγαλωνοντας θα φωναζει κ θα ξεσπαει σε ολους......????? Και σιγουρα θα θυμαται απο τη μαμα του μονο φωνες!!!!!!!! Δεν κανουν ολοι για τα πτυχια. Καλυτερα να ειναι ενας ευγενικος δυνατος και αξιος αντρας στην κοινωνια με αυτοπεποιθηση παρα ενας μορφωμενος υστερικος και αντιπαθης ανθρωπος........ Δεν ειναι ολα για ολους.......Υπαρχουν κ τα τεχνικα επαγγελματα..... Υπαρχουν και οι ειδικοι......... κοιταξε το γιατι ειναι κριμα.....
Το οτι εχει διασπαση προσοχης, συμβουλευτηκατε κανεναν ειδικο και σας ειπε τετοιο πραγμα η απλως βγαλατε μονη σας αυτο το συμπερασμα; Εαν ισχυει το δευτερο μαλλον εσεις πρεπει να αναθεωρησετε τις αποψεις σας γιατι πιστευω κατα την ταπεινη μου παντα αποψη οτι το παιδι σας απλως δεν το εχει με το διαβασμα!!!!Μην τρελαίνεστε αν φερνει και κανα βητα η γαμα, απλως υπαρχουν παιδια που δεν το εχουν, δεν μπορουν....δεν θελουν!!!!τι να κανουμε τωρα!!! Ειμαι σιγουρη οτι θα εχει καποιο αλλο ταλεντο που εσεις δεν γνωριζεται και πρεπει να το ανακαλυψετε, να το προωθησετε ωστε να το χρησιμοποιησει σαν εργασια οταν θα μεγαλωσει.Μπορει να ζωγραφιζει καλα, να παιζει καλη μπαλα/υπαρχουν τρομερες ακαδημιες ποδοσφαιρου/, να του αρεσει η μουσικη, το σκακι, πρεπει ντε και καλα παει πανεπιστημιο;;;;;Χαλαρωστε ολοι σας οικογενειακως, τους καβγαδες σας ακουει και ο μικρος και αυτο δεν κανει καλο και στα δου σας τα παιδια!!!!Μην τον διαβαζετε!Αφηστε τον ετσι να πηγαινει αδιαβαστος, αν τον μαλωσει η κυρια του μια δυο τρεις πεντε, μπορει να κανει μονος του τα μισα εστω!!!Αν τοσο πολυ,βρειτε μια κοπελιτσα δασκαλα μια φορα την βδομαδα να του μαζευει λιγο την υλη!Ειναι κριμα να σου σπανε τα νευρα και να μην χαιρεσαι τις καθημερινες στιγμες με τα παιδια σου.Στην τελικη δημοτικο παει, δεν δινει παννελληνιες, ετσι δεν ειναι;Και μην ακους για διασπαση προσοχης και αηδιες τετοιες, και για τα παιδια σου, οταν σου μιλανε και εσυ βλεπεις τηλεοραση , για αυτα διασπαση προσοχης εχεις, ετσι δεν ειναι;;;Απλως κανεις κατι πιο χαλαρωτικο εκεινη την ωρα...Ετσι ειναι και για το παιδι σου..
Μα είναι απλά τα πράγματα,μην τρελλαίνεσαι! Απλώς χρειάζεστε τη βοήθεια κάποιου ειδικού. Υπάρχουν ειδικοί παιδαγωγοί που θα εκτιμήσουν την κατάσταση,θα σας δώσουν συμβουλές και θα καταστρώσουν πρόγραμμα δράσης. Στην εποχή μας που έχουμε αυτην τη δυνατότητα, κρίμα να μην την εκμεταλλευόμαστε.
https://www.facebook.com/groups/203757496501104/
Πρωτον, θεωρω οτι η σχεση σας με το παιδι σας δεν αξιζει να χαλασει για τις ακαδημαϊκες του επιδοσεις. Δευτερον, δεν ειναι αναγκη να γινουν ολοι επιστημονες, μπορει να ειναι καλος σε αλλον τομεα, που οταν μεγαλωσει να του προσφερει περισσοτερα λεφτα. Ψαξτε το. Τριτον, αν οντως εχει ΔΕΠΥ ζητηστε βοηθεια απο ειδικο.
Δεν διάβασα τι σου είπαν οι άλλες μανούλες αλλά αν το παιδί σου έχει ΔΕΠΥ χρειάζεται βοήθεια ειδικού ΑΜΕΣΑ! Οι φωνές σου ή οι σκληρές σου κουβέντες (που είναι αμφότερες δικαιολογημένες και απόλυτα ανθρώπινες) δεν το βοηθούν και το κάνουν να αισθάνεται χειρότερα. Απευθύνσου σε ειδικό άμεσα.
http://www.proseggisi.gr .....ίσως σε βοηθήσει.Στο φιλικό μου περιβάλλον κάποια ζευγάρια που έχουν παιδί με διάσπαση προσοχής τους κάνουν έργοθεραπεία!Δεν ξέρω αν κάνετε κάτι γιατί δεν το αναφέρεις αλλά κοίτα το κι αυτό....Έυχομαι να πάνε όλα καλά και χρειάζεται υπομονή και φυσικά πολλή αγάπη χωρίς όρους!
Τα παιδια με διάσπαση προσοχής δεν μπορούν να διαβάσουν,να συγκεντρωθούν,να ακολουθήσουν τους ρυθμούς που έχουν τα παιδια χωρίς διάσπαση προσοχής..δε φταίει το παιδι σου,ούτε το γεγονός ότι ειναι τεμπελακος όπως εγραψες..δεν μπορει να βρει τον τροπο να συγκεντρωθεί και να καταλάβει αυτα που διαβάζει..δε γράφεις αν πηγαίνετε σε κάποιον ειδικο αλλα θα έπρεπε να το είχατε κάνει ΧΘΕΣ!και εσείς οι γονείς χρειάζεστε τη βοήθεια του ειδικού για να σας πει τους σωστούς τρόπους για να προσεγγιζετε το παιδι σας..οι φωνές και τα νεύρα δεν έχουν αποτέλεσμα..η διάσπαση προσοχής θελει αντιμετώπιση..δεν ειναι ίωση που φεύγει μονη της..βοηθηστε το παιδι σας να το αντιμετωπίσει και μη το μαλωνετε..μονο κακο θα του κάνετε έτσι..ήδη μπορει να νιώθει άσχημα με τον εαυτο,μη το κάνετε χειρότερο..
Νομίζω οτι το πρόβλημα με σενα και το γιο σου θα πρέπει να το λύσει κάποιος ειδικός, επειδη έχει εδραιωθει αυτή η κατάσταση. Αν δεν υπάρχουν χρήματα γι αυτο, υπάρχουν τηλεφωνικές γραμμές βοήθειας. Ψάξε στο ίντερνετ.
Γλυκιά μου μανούλα, μην περιμένεις πότε θα αλλάξουν τα πράγματα... άλλαξε τα ΤΩΡΑ! Κράτα την ψυχραιμία σου, γιατί θα χάσεις το παιχνίδι (όσο σκληρό και να ακούγεται)... Ο μικρός σε λίγο μπαίνει στην προεφηβεία, αν η σχέση σας είναι έτσι όπως την περιγράφεις για το διάβασμα, τι θα γίνει με τα υπόλοιπα -πιο σοβαρά ίσως-θέματα που θα προκύψουν? Η διάσπαση είναι από μόνη της αρκετά δύσκολο θέμα για τον μικρό σου, δεν νομίζω οτι φταίει η τεμπελιά... Βρές τρόπο να κάνει τα μαθηματά του χωρίς εντάσεις... Βάλτε χρονικά όρια (πχ μισή ώρα διάβασμα, 10 λεπτά διάλλειμα) Συζήτα μαζί του, πές του πως αισθάνεσαι, βρείτε μαζί μια χρυσή τομή... Το διάβασμα είναι υποχρέωση του. Η δουλειά του. Ψάξτε μαζί τρόπους να το κάνετε ευχάριστο και για τους δυο. Μην είσαι από πανω του. Δώσε του ελευθερία. Και απλά πρόσφερε την βοήθεια σου όταν σου ζητηθεί ή έλεγξε στο τέλος τι έχει κάνει... Σου μιλάω με πολλή αγάπη, σαν παιδί που πιέστηκα πολύ με τα διαβάσματα και σαν μαμά που υποσχέθηκε στον εαυτό της να μην κάνει τα ίδια λάθη (που συνήθως φέρνουν τα αντίθετα αποτελέσματα) με τα παιδιά της. Η κόρη μου είναι 7 χρονών. Από πέρισυ που ξεκίνησε στην Πρώτη, οι πρωτες φορές διαβάσματος κατέληγαν σε ομηρικούς καυγάδες... Μια λέξη έγραφε, τρείς έσβυνε... Μια πρόταση διάβαζε τρείς ώρες μιλούσε για άσχετα θέματα, τα 10-λεπτά διαλλείματα έφταναν να γίνονται μισάωρα και γενικά τα νευρα τσατάλια! Φέτος από την αρχής της χρονιάς της εξήγησα οτι είναι δικιά της υποχρέωση. Φτίαξαμε το γραφείο της -τέρμα το διάβασμα στην κουζίνα- έχει μια ώρα ξεκούραση με το που θα γυρίσει από το σχολείο και μετά αρχίζει διάβασμα... Την βοηθάω όταν μου το ζητήσει και στο τέλος τσεκάρω τι έχει κάνει... Συζητήσαμε μαζί πως θα το κάνουμε ευχάριστο και για τις δυο μας και μέχρις στιγμής πάει καλά... Υπομονή, κατανόηση και θέληση ν' αλλάξεις αυτό που σε χαλάει... Η σχέση με το γυιό σου ειναι πιο σημαντική από οποιαδήποτε άσκηση, εργασία ή μάθημα... Καλή επιτυχία!
Υπομονή κορίτσι μου. Νομίζω ότι η αγάπη που έχεις για το παιδί σου δεν θα αφήσει τπτα να γίνει τροχοπέδη στηη σχεση σας.Εγώ στη θέση σου θα πήγαινα σε ένα παιδοψυχολόγο για να πάρω πολύ συγκεκριμένες οδηγιες. Βήμα βήμα. Όταν το παιδί κάνει πχ. Αυτό εσύ θα πρέπει να κάνεις αυτό. Κοκ. Μη στεναχωριέσαι
Η διάσπαση προσοχής θέλει υπομονή από το γονιό και συνεχες κίνητρα για να του κρατήσεις το ενδιαφέρον. Συμβουλευθήτε ένα ειδικό για να σας καθοδηγήσει αλλά και να σας μάθει πως να του κρατάτε την προσοχή. Δεν είναι τεμπέλης, αλλά δεν μπορεί να μείνει συγκεντρωμένος για πάνω από μερικά λεπτά σε κάτι γιατί χάνει το ενδιαφέρον του. Η μελέτη είναι από τα δυσκολότερα πράγματα για τα παιδιά με διάσπαση προσοχής
To εχω νιώσει κι εγώ σε πολύ μικρότερο βαθμό, καθώς τα προβλήματα με μικρότερης ηλικίας παιδί είναι λιγότερα και οι αντοχές της μαμάς ακόμη καλά κρατούν. Να σου πω πως τελικά πιστεύω ότι σε όποια ηλικία κι αν είναι το παιδί πρέπει να φορτώνεται τις ευθύνες του. Κι ας γινόμαστε κακές. Δε γίνεται να σου βγαίνει η ψυχή κάθε μέρα επειδή δε διαβάζει. Άστο να μη διαβάζει, αλλά κόψτου όλες τις άλλες παροχές. Δηλαδή, η δουλειά του είναι μόνο το διάβασμα. Αν δε διαβάζει δεν μπορεί για παράδειγμα να πάει σινεμά επειδή έτσι λες εσύ. Εσύ αποφασίζεις τι θα γίνεται στο σπίτι σου κι αυτός μπορεί να επιλέξει αν θα κάνει τη μοναδική δουλειά που έχει (διάβασμα) ή δε θα την κάνει και αυτό θα έχει κυρώσεις. Το έχω δει σε δύο παιδιά β΄λυκείου να παίρνουν μπρος ξαφνικά επειδή τους είπαν οι γονείς τους ότι δε θα πληρώσουν πανεπιστήμια σε εξωτερικό ή επαρχία. Μπείτε Αθήνα τους είπαν αν θέλετε να σπουδάσετε, αλλιώς πάτε για δουλειά από τα 18. Εκεί ξύπνησαν και άρχισαν να διαβάζουν. Δυστυχώς πρέπει να γινόμαστε "κακοί" μερικές φορές και για να μη μας σκάσουν και για το καλό τους.
Ετσι ήταν και ο αδελφός μου σε αυτην την ηλικία με διασπαση προσοχης, πολυ χαμηλή αυτοεκτίμηση, μη κοινωνικός. Δεν πήρε την προσοχή που χρειαζόταν κι αργότερα στην εφηβεία αρχισαν τα θεματα, μεχρι που γυρω στα 20 ξεσπασε σε ενα ψυχωσικό επεισόδιο. Ελπιζω να δεις αυτό το μηνυμα. Το παιδί σου δεν ειναι τεμπελακος. Αλλά αν δεν παρει τη σωστή καθοδήγηση θα γινει. Δεν καταλαβαίνει ευκολα τα μαθήματα του και γι αυτό "αδιαφορεί". Τώρα που είναι νωρίς να προσέξετε χωρίς εγωισμούς αυτό το παιδί. Συμβουλευτείτε ειδικούς τώρα, πριν μπει στην εφηβεία ωστε να ειστε ετοιμοι. Μη βάζετε ψηλά τον πήχη. Προσπαθήστε να του βγάλετε τον δικό του καλύτερο εαυτό. Με αγαπη κι ευχή να πανε όλα καλα......
Γιατί δεν ζητάτε τη βοήθεια ενός ειδικού (χρησιμοποιήσατε έναν επιστημονικό όρο "διάσπαση προσοχής" που με κανει να πιστεύω πως μπορεί να το έχετε κάνει ήδη) να σας βοηθήσει;Αργότερα που η πίεση του σχολείου θα είναι μεγαλύτερη (εξετάσεις,Πανελλαδικές και τα σχετικά) δεν θα μπορείτε να το διαχειριστείτε καθόλου συν το γεγονός οτι θα υπάρχει και ενας μεγάλος παράγοντας που λέγεται εφηβεία.Ούτε σε εσάς κάνει καλό ούτε στο παιδί αυτή η κατάσταση.Δεν είναι πια μωρό να πει κανείς εχει περιθώρια να μάθει.Εκτός εάν καταφύγετε σε τιμωρίες,στέρηση αγαπημένων αντικειμένων ή εξόδων αν και νομίζω πως θα τα έχετε κανει όλα αυτά.Κατά τη γνώμη μου θα ήταν καλύτερη η γνώμη ενός ειδικού.
Δηλαδή για σένα σημασία έχει να είναι καλός μαθητής αλλά όχι ευτυχισμένο παιδί; σκέφτηκες το γεγονός αυτο το παιδί να έχει άλλου είδους ταλέντα τα οποία δεν πρόκειται να φανούν και να αξιοποιηθούν με το όλο κλίμα που επικρατεί; λίγος ποιοτικός χρόνος δεν θα έβλαπτε να περνούσες με το παιδί σου
Η κοπελα δεν ψαχνει για κριτες ουτε για ανθρωπους που να της κουνανε το δαχτυλο!!!Συμβουλες ζηταει...με το δαχτυλο στη σκανδαλη ειστε μερικες κομπλεξικες!!!
με αυτή τη λογική και εσύ κομπλεξική είσαι με το να σχολιάζεις δίχως να σκεφτείς πρώτα δεν της κουνάω κανένα δάχτυλο λοιπόν για την πληροφόρησή σου, ερωτήματα της θέτω για να τα θέσει με τη σειρά της στον εαυτό της δεν περιμένω καμιά απάντηση,στον εαυτό της πρέπει να δώσει τις απαντήσεις και την συμβουλή μου της την δίνω στην τελευταία μου πρόταση: ποιοτικό χρόνο με το παιδί της
Αληθεια,τι σε κανει να πιστευεις οτι τις ερωτησεις που την συμβουλευεις να θεσει στον εαυτο της,δεν τις εχει ηδη θεσει η ιδια στον εαυτο της προτου το μοιραστει εδω?Αναλυτικοτερα λοιπον,λες να προτιμαει η συγκεκριμενη μαμα να ειναι το παιδακι της καλυτερος μαθητης απο το να ειναι ευτυχισμενο ?Λες να μην εχει αντιληφθει η ιδια τυχον ταλεντα ΤΟΥ ΔΙΚΟΥ ΤΗΣ ΠΑΙΔΙΟΥ?Και στην τελικη βρε κοπελια μου,και βεβαια ''της κουνας το δαχτυλο'' μιλωντας της για το κλιμα που επικρατει και υποδεικνυοντας της ''τον ποιοτικο χρονο'' που ΠΡΕΠΕΙ να περναει με το παιδι της!!Λες να διαλεξε τις φωνες και τις εντασεις επειδη γουσταρει να μαλωνει και να διαφωνει με το καμαρι της?Στη θεωρια και στην αερολογια ολες καλες ειμαστε!Στα εργα υστερουμε....ΑΥΤΑ!!!
Δεν εχεις επισκεφτει εναν ειδικο μεχρι τωρα? Για το καλο του παιδιου πρεπει να το κανεις
Αγαπητή μου μανούλα, υπάρχει κάτι που να τον ξετρελαίνει και να είναι καλός σε αυτό; Δεν ξέρω αν θα σου ακουστεί ακραίο, αλλά έχω αρχίσει να πιστεύω πως η εκπαίδευση όπως παρέχεται σήμερα, στην Ελλάδα, με τις παρούσες συνθήκες είναι υπερεκτιμημένη. Σίγουρα θέλουμε τα παιδιά μας να μάθουν και να εξελιχθούν. Απλά ώρες ώρες αναρωτιέμαι, αξιζει να σκάμε για βαθμούς και επιδόσεις, όταν στην πραγματικότητα ΔΕΝ ΜΑΘΑΙΝΟΥΝ κάτι; Έτσι...για να σε βάλω σε σκέψεις...Αν πχ χαλάρωνες εντελώς για μια βδομάδα, τον άφηνες να πηγαινοέρχεται έτσι στο σχολείο, τι θα συνέβαινε; Ή μάλλον τι είναι αυτό που θα φοβόσουν πιο πολύ ότι θα συνέβαινε; Αξίζει να ζείτε σε συνεχή πίεση και μουρμούρα για το σχολείο; Δεν λέω να τον παρατήσεις εντελώς, απλά ότι ίσως θα ήταν καλύτερο να δοκιμάσεις να τον αφήσεις να φάει τα μούτρα του για τα καλά. Μπορεί να βρει κάτι μόνος του να τον παρακινήσει να κάνει δουλειά. Έχω τέτοιους μαθητές και η διάσπαση προσοχής δεν παίζει πάντα ρόλο. Μπορεί να φτάνουμε να δώσουμε για το πτυχίο σε δύο μήνες και ξαφνικά από εκεί που δεν έκαναν απολύτως τίποτα, αλλάζουν εντελώς...
αχ!Ποσο δικιο εχεις κοπελα μου σε αυτα που γραφεις στις 4 πρωτες γραμμες!!!Τοσος κοπος αδικα!Ξεχασανε τα παιδια τι θα πει παιχνιδι!Και το λεω εγω που ειμαι παρα πολυ αυστηρη οσον αφορα το μαθησιακο κομματι...απλα,τον τελευταιο καιρο αναρωτιεμαι ΑΞΙΖΕΙ Ο ΚΟΠΟΣ ΤΕΛΙΚΑ?
Αγαπητή (δεν ξέρω πως σε λένε) όντας στον χώρο της εκπαίδευσης και βλέποντας τι ζόρι τραβάνε τα παιδιά (καμία σχέση με τα δικά μας) και χωρίς ουσία, καταλαβαίνω απόλυτα πως νιώθουν. Υπάρχουν γονείς που μου έρχονται μετά το Lower ζητώντας να συνεχίσουμε για Proficiency κι ενώ τα παιδιά τους δεν έχουν την βάση και την ωριμότητα όχι έκθεση να γράψουν του επιπέδου αυτού, ούτε την θεματολογία να αναπτύξουν προφορικά. Θα μπορούσα να τους παίρνω λεφτά μέχρι να δώσουν, αλλά τους λέω ότι στην θέση τους, θα προτιμούσα να έδιναν αργότερα...πχ αφού τελειώσουν το σχολείο. Δεν τα κυνηγάει κανείς. Πλέον η αγορά εργασίας είναι τόσο "φρακαρισμένη" που είτε τώρα είτε σε 5 χρόνια πάρει κάποιος το συγκεκριμένο πτυχίο δεν αλλάζει κάτι...
Η αγορα ειναι φρακαρισμενη αλλα οι ευκαιριες ερχονται οταν δεν τις περιμενεις και πρεπει να εισαι ετοιμος. Κατι θα ξερεις σαν καθηγητρια αλλα στη δικη μου γενια τα 2/3 της ταξης, αν οχι και παραπανω, ειχαν το proficiency μεχρι το δεκεμβρη της β λυκειου. Επισης ολα τα παιδια με μονη εξαιρεση εμενα ειχαν και μια δευτερη γλωσσα σε επιπεδο lower μεχρι τοτε. Πολλοι τις βρηκαν μπροστα τους αυτες τις γνωσεις. Οσο αναβαλεις για μετα τοσο πιο δυσκολο γινεται.
Στην δική μου και την δική σου γενιά ξέραμε να κάνουμε μια απλή έκθεση με αρχή-μέση-τέλος...Η εξελίξη κάποιων τεχνολογιών μπορεί να είναι χρήσιμη, όμως τα παιδιά πλέον ξέρουν να μπαίνουν στον υπολογιστή στα 4, αλλά στα 14 δεν έχουν (σε μεγάλο βαθμό) ολοκληρωμένη άποψη ακόμα και για τα πιο απλά...ή δεν μπορούν να τα εκφράσουν.Είναι λες και τους έχει κλείσει κάποιος το στόμα! Οπότε, ναι, θα ήταν χρήσιμες οι ξένες γλώσσες, όμως το να μπορείς να εκφραστείς σαν άνθρωπος είναι πολύ πιο χρήσιμο...και όταν στο σχολείο ΔΕΝ προσφέρεται τέτοιου είδους γνώση πλέον...τι να το κάνει κάποιος το Proficiency στα 16; Άσε που η ακαδημαϊκή εκπαίδευση βοηθά στο να μάθεις να εκφράζεσαι πιο ολοκληρωμένα...Οπότε, ναι, 3-4 χρόνια δεν είναι αιωνιότητα, και μπορούν οι γονείς να περιμένουν. Ειδικά αν δεν πρόκειται κάποιος στα 20 να βρει άμεσα δουλειά με βάση τις γλώσσες που ξέρει... Δεν πιάνω το "για τι μας προορίζει η εκπαίδευση σήμερα" γιατί θα μπούμε σε βαθειά νερά...
Ναι, αξίζει. Μην το σκέφτεσαι καθόλου. Αξίζει και παραξίζει, αρκεί το παιδί να μπορεί να τα κάνει όλα αυτά. Αν ένα παιδί χρειάζεται άλλους ρυθμούς εντάξει να μην το πίεζουμε, αλλά γενικά νομίζω πρέπει να μαθαίνουν από μικρά να κάνουν το κατιτίς παραπάνω από αυτό που νιώθουν ότι μπορούνε. Να δοκιμάζουν τις αντοχές τους. Εγώ έχω παίξει άπειρες ώρες γιατί οι γονείς μου το μόνο που είχαν βάλει στο πρόγραμμα είναι να μάθω μια γλώσσα και να μπω στο πανεπιστήμιο. Άντεχα και για παραπάνω. Θεωρώ πως έπρεπε να μου είχαν πιο πλούσιο απογευματινό πρόγραμμα αφού άντεχα. Μην το φοβάσαι όσο το παιδί τα καταφέρνει. Εφόδια είναι αυτά για αργότερα. Κοίταζα μια αγγελία ταμάμ για εμένα, και τι κρίμα δεν ήξερα Γερμανικά. Ένα χρόνο μετά βλέπω παρόμοια αγγελία και για φαντάσου δεν ήξερα ούτε Γαλλικά. Τώρα άρχισα να μαθαίνω 2η ξένη γλώσσα μόνη μου (γιατί λεφτά για φροντιστήρια δεν έχω). Τι καλά που θα ήταν να την είχα μάθει από μικρή. Θα είχα χάσει λίγες ώρες κρυφτού και θα είχα κάτι που τώρα θα μου ήταν πιο χρήσιμο. Από την άλλη, δε λέω καλός και ο τρόπος των γονιών μου γιατί δεν ένιωσα ποτέ μου πίεση και το έκανα ευχάριστα το διάβασμα και έγινα αρκετά κοινωνική έχοντας παίξει τόσο πολύ σε τόσες παρέες. Χώρος, όμως, για το λίγο παραπάνω υπήρχε.