Αγκαλιά

Κατανοώ όλες εκείνες τις μαμάδες που επιλέγουν να περνούν αρκετό χρόνο χωρίς τα παιδιά τους. Η αλήθεια είναι ότι έρχονται στιγμές που πραγματικά θα ήθελα κι εγώ να αρπάξω ένα ταξί και να πεταχτώ σε κοντινό μπαράκι να κατεβάσω 3 σφηνάκια με κάποια επίσης απεγνωσμένη/κουρασμένη/μπουχτισμένη μαμαδο-φίλη, όμως τελικά δεν το κάνω ή αν το κάνω (εντάξει, σίγουρα όχι μπουχτισμένη αλλά μετά από προγραμματισμό τουλάχιστον μίας εβδομάδας) το μυαλό μου είναι πάντα εκεί. Στο σπίτι μου και στην οικογένειά μου. Δεν είναι ότι ανησυχώ μην πάθουν κάτι, δεν είναι ότι δεν μου αρέσει η φάση «με τις φίλες μου» ή «μόνο με τον Μάνο μου», αλλά να… ξέρω ότι τους λείπω. Και βασικά μου λείπουν κι εμένα. Είμαστε μια ομάδα τόσο στενά και όμορφα δεμένη που τι να πω… Όταν τα πιόνια απομακρύνονται μεταξύ τους σαν κάτι να μην κυλάει καλά.

Με λίγα λόγια… Δεν είμαι από τις μαμάδες που θα σου πουν «Α! Δικαιούσαι λίγο χρόνο με τον άντρα σου οι δυο σας! Να πάτε ταξίδι 10 μέρες στο Τιμπουκτού και ας μείνει το μωρό με τη γιαγιά». Αν θέλεις να το κάνεις, να το κάνεις, εμένα λόγος δεν μου πέφτει. Αλλά αν κατά βάθος δεν θες ή ζορίζεσαι, πίστεψέ με, θα σε καταλάβω… Μπορεί για τις κουλ σε θέματα ταξιδιών/εξόδων μαμάδες να φαίνομαι λίγο no life, αλλά εγώ έτσι νιώθω. Είμαστε ομάδα. Σε όλα, όχι στα μισά!

Με ψιλοβαριά καρδιά έφυγα πριν λίγες μέρες με τον Μάνο μου για Βερολίνο. Χωρίς παιδιά! Ήταν το δώρο μου για τα 30α μου γενέθλια. Πώς με έπεισαν δεν ξέρω. Φανταστείτε ότι μέχρι το βράδυ πριν φύγουμε, σκεφτόμασταν να ακυρώσουμε το ταξίδι. Γιατί βλέπετε, άρχισε στο μεταξύ και ο Μάνος να το ξανασκέφτεται. Τελικά πήγαμε και περάσαμε πολύ όμορφα. Όντως τα παιδιά παραείναι μικρά για ένα ταξίδι σε μια πόλη όπως το Βερολίνο και σίγουρα θα επιστρέψουμε μετά από κάποια χρόνια μαζί τους. ΑΛΛΑ… κορίτσια και αγόρια, τα είδα όλα. Μου έλειψαν. Οι μορφές τους πετούσαν συνέχεια μπροστά από τα μάτια μου. Η παχουλή πατούσα του Αρχέλαου. Τα απαλά χέρια της Αθηνάς. Το τσουλούφι της. Τα ματάκια του. Η Αθηνά με ρωτούσε στο τηλέφωνο «Τελειώσατε μαμά; Θα έρθετε;» και η καρδιά μου έκανε κρακ, κρακ, κρικ. Θαρρώ ότι άφησα ένα κομμάτι της εκεί στα απομεινάρια του τείχους του Βερολίνου. Και ο Αρχέλαος «Μαμά, μαμά». Τι και αν περνούσαν καλά, τι και αν η γιαγιά και ο παππούς τους πήγαν ΠΑΝΤΟΥ. Ήξερα ότι τους λείπαμε. 

Και μετά χτύπησα το θυροτηλέφωνο και με το που μπήκα στην είσοδο άκουσα από ψηλά τις φωνές τους και τα γέλια τους. Και άνοιξε η πόρτα του ασανσέρ και δυο πλασματάκια ξεχύθηκαν στην αγκαλιά μου. Και με γέμισαν φιλιά. Και σκαρφάλωσαν πάνω μου όπως τα γατάκια στην γάτα. Και γελάσαμε πολύ. Και τους μύρισα τις βρωμοπατούσες τους. Και τους γαργάλησα τις μασχαλίτσες. Και δώστου ξανά ομαδική αγκαλιά. Και φιλιά. Και «Μαμά μου» και «Μαμούλα μου«. Και μετά ανοίξαμε τα δώρα. Και μετά ξανά αγκαλιά. Και αγκαλιά και αγκαλιά και αγκαλιά.

Τα πιόνια ενώθηκαν ξανά.

ΑΓΚΑΛΙΑ!