Ευτυχώς που είχα δίπλα μου τον άντρα μου!
Οταν εμεινα εγκυος, ημουν αρραβωνιασμενη με τον σημερα συζηγο μου. Η εγκυμοσυνη μου ηρθε τοσο ευκολα για μας, αφου με την πρωτη στην κυριολεξια προσπαθεια μας πετυχαμε κιολας!! Ολα κανονιστηκαν και ο γαμος μας εγινε οταν ημουν 5 μηνων (ευτυχως δεν ειχα παρει ακομα κιλα). Η εγκυμοσυνη μου μεχρι και τον 7ο μηνα κυλησε ομαλα, χωρις ζαλαδες, εμετους, πονους, αλλα με διαφορα γεγονοτα που με ταραζαν ψυχολογικα και με στεναχωρουσαν οπως το οτι μας εκλεψαν το σπιτι μας ή οταν μου ανακοινωσε ο γιατρος μου οτι το παιδι μας ειναι κοριτσακι! Τωρα θα μου πειτε οτι ειμαι ηλιθια που στεναχωριομουν για το φυλο του παιδιου, ομως ηθελα τοσο πολυ ενα αγορακι, για τον αντρα μου περισσοτερο που ηξερα ποσο πολυ ηθελε εναν γιο! Σε ολους τους υπερηχους ο γιατρος μου ελεγε οτι ειναι κοριτσακι, ενω στην Β επιπεδου που την εκανα σε αλλον γιατρο μου ειπε οτι το παιδι ξεκαθαρα ειναι αγορακι!
Δεν εχασα ευκαιρια να αγορασω ολα τα μωρουδιακα και επιπλα του παιδιου γαλαζια! Ενιωθα οτι ειναι αγορακι απο την πρωτη στιγμη που καταλαβα οτι ειναι μεσα μου ενα πλασματακι, ισως διαισθηση, ισως να ηταν και η μεγαλη μου επιθυμια.
Απο τον 8ο μηνα ομως αρχισαν τα προβληματα… Πρηστηκαν παρα πολυ τα ποδια μου και πονουσαν, κουραζομουν υπερβολικα και ενιωθα την καρδια μου να χτυπαει πολυ γρηγορα και δυνατα (θεωρουσα οτι ολα αυτα ηταν μεσα στο προγραμμα). Ολοι οι υπερηχοι και οι εξετασεις που ειχα κανει ηταν σε φυσιολογικα επιπεδα!!
Μπηκαμε στον 9ο μηνα… Πλησιαζε ο καιρος που θα ειχα στην αγκαλια μου το πλασματακι που μεγαλωνε μεσα μου τοσο καιρο!!! Ανυπομονουσα να το δω, να το φιλησω, να το κρατησω στην αγκαλια μου και να του πω κοιτωντας το στα ματια ποσο πολυ το αγαπαω!
Πηγα για τον προγραμματισμενο υπερηχο στον γιατρο μου, ολα ηταν καλα και δωσαμε νεο ραντεβου για μετα απο 10 μερες, ημερα Κυριακη που θα ειχε ο γιατρος μου εφημερια. Σαββατο βραδυ 9/3/13 νιωθω καποιους σπασμους οι οποιοι σταματησαν και λεω ετοιμαζεται το μικρουλι μου σιγα σιγα να ερθει….
Την αλλη μερα φυγαμε για την κλινικη οπου εκει ξεκιναει και το δικο μου μαρτυριο… Συναντω τον γιατρο μου μπαινουμε για υπερηχο και μου λεει πως μαλλον θα φαμε αλλες 10 μερες, του εξηγω οτι το προηγουμενο βραδυ ειχα σπασμους και μου λεει «Θα σε εξετασω να δω«
Συνεχιζοντας να κανει τον υπερηχο μου λεει πως το παιδι τελικα ειναι αγορι (αν μπορουσα να πηδηξω απο την χαρα μου θα το εκανα)! Μπαινουμε στο εξεταστηριο και εξεταζοντας με μου ανακοινωνει οτι εχω 3 εκατοστα διαστολη και μπαινω για γεννα!!!
Τα συναισθηματα μου αναμικτα… απεραντη χαρα που θα ειχα μεσα σε λιγες ωρες το αγορακι μου στην αγκαλια και τεραστιος φοβος για την γεννα που μεχρι εκεινη την στιγμη δεν με ειχε απασχολησει!!!
Μου παιρνουν την πιεση η οποια ειχε φτασει στα 18 με ανωδικες διαθεσεις…. Μου λεει ενας αλλος γιατρος οτι θα κανουμε καισαρικη και οτι παω για προεκλαμψια!!!! Εκεινη την στιγμη ενιωσα οτι θα πεθανω… Απο πληροφοριες ηξερα οτι οι γυναικες που γεννουν με καισαρικη κοιμουνται κατα την διαρκεια της, υποφερουν μετα παρα πολυ και δεν μπορουν να τα βγαλουν περα μονες τους με το παιδι και ρωτουσα τον εαυτο μου εγω τι θα κανω που ειμαι μονη; Προεκλαμψια;; Παναγια μου, μου ειχαν πει οτι πεφτεις σε κώμα αν σου συμβει!!! Μετα απο αυτες τις σκεψεις, η πιεση μου εφτασε τα 22 με 150 παλμους!!!
Επειγουσα καισαρικη με ραχιαια αναισθησια (αυτο ηταν το καλο γιατι δεν κοιμηθηκα)
Με ετοιμασαν κι εγω δεμενη στο κρεβατι προσπαθουσα να ηρεμησω περιμενοντας το κλαμα του μονακριβου γιου μου… Δεν θα ξεχασω καποιες κοπελες που μου χαιδευαν τα μαλλια, μου κρατουσαν το χερι…
«Σε λιγο βγαινει το παιδακι σου» μου ειπε μια κοπελα.
Περιμενα με αγωνια χωρις να νιωθω τιποτα στο σωμα μου… Ξαφνικα ακουω το κλαμα του μωρου μου και ξεσπαω κι εγω σε κλαματα που καταφερα να γινω μαμα!!! Το κοιτουσα που το ετοιμαζε η παιδιατρος, το ακουγα και ενιωθα τοσο μα τοσο ευτυχισμενη!!! Το πρωτο του κλαμα δεν θα το ξεχασω ποτε στην ζωη μου!
Το πηραν απο το χειρουργειο και οι γιατροι με εραβαν… Εγω σκεφτομουν το προσωπο του αντρα μου, τα ματια του οταν δει τον γιο μας, τι θα κανει οταν θα τον παρει αγκαλια!!!!
Με μετεφεραν σε διπλανο θαλαμο, μου ειπαν πως για 2 ωρες θα εμενα εδω και μετα θα πηγαινα στο δωματιο μου. Οι ωρες περνουσαν, κοπελες που ειχαν γεννησει τις εφερναν στον θαλαμο, τις ετοιμαζαν και τις ανεβαζαν στα δωματια τους, εμενα ομως με αφηναν εκει!! Καθε λιγο και λιγακι καποιος ερχοταν, μου επαιρνε την πιεση και εφευγε! Γιατι; Εγω γιατι δεν παω στο δωματιο μου; Ειχα κλεισει μονοκλινο για να ειμαι μονη μου με το παιδι μου και τους δικους μου αθρωπους… Γιατι δεν με αφηναν να το χαρω;
Μου εφεραν 2 φορες το παιδι μου να το αγκαλιασω και το ξαναεπαιρναν… Ακουγα τα κλαματα απο τα παιδακια στο διπλανο θαλαμο και ξεχωριζα το δικο μου! Ηξερα ποιο ηταν!
Ερχεται ο γιατρος μου και μου λεει «Θα πας στο δωματιο σου μονο αν η πιεση σου πεσει κατω απο 15«
Οσο προσπαθουσα να ηρεμησω, τοσο ανεβαινε η πιεση μου…. Δεν ηθελα να ειμαι εκει… Ηθελα να παω στο δωματιο μου μαζι με το παιδακι μου!!! Εμεινα ολο το βραδυ μονη μου, κοιτουσα τις ωρες που περνουσαν και στεναχωριομουν που ημουν μακρια απο το παιδακι μου, που και που αφηναν τον αντρα μου να ερχεται να μου κανει παρεα για λιγο…
Το αλλο πρωι ηρθε ο γιατρος μου, αλλα δεν μου εδωσε απαντηση για το ποτε θα παω στο δωματιο μου. Σε λιγη ωρα ομως ξαφνικα ερχεται καποιος και με παιρνει με το φορειο και με βγαζει εξω. Ερχεται διπλα μου ο αντρας μου και μου λεει «Αν ηθελε ας μην σε ανεβαζε και θα δεις τι θα γινοταν«, εκει καταλαβα οτι ο αντρας μου ειχε πιεσει την κατασταση για να ανεβω πανω!
Μολις μπηκα στο δωματιο και ξαπλωσα, δεν προλαβα να χαρω και μπαινουν μεσα δυο νοσοκομες με ενα πιεσομετρο στο χερι και μου ορμανε να μετρησουν την πιεση, η οποια εγραφε 15,5. Σε δευτερολεπτα ερχεται η προϊσταμενη του οροφου και λεει στον αντρα μου οτι δεν μπορει να με κρατησει εδω γιατι αν παθω κατι, παιζεται η θεση της και απανταει ο αντρας μου οτι αν σε εκεινη κινδυνευει η θεση της, σε εκεινον κινδυνευει η γυναικα του και να με αφησουν να ηρεμησω.
Με αφησαν για μιση ωρα και εκει που ηρεμησα μπουκαρουν παλι 2 με πιεσομετρο στα χερια και μια τριτη η οποια με πολυ αυστηρο και κακο στυλακι μου ειπε πως αν η πιεση μου ανεβει στα 16, με πηρε κατω και δεν την νοιαζει αν κλαιω ή αν φωναζω, δεν μου επετρεπε να δεχτω καμια επισκεψη, δεν θα μου εφερνε το παιδι και να κλεισω τις κουρτινες. Εκει ξεσπασα και ειπα στιν αντρα μου να μην τους πιεζει αλλο και να τους πει να ερθουν να με παρουν, δεν μπορουσα να καθομαι να αγχωνομαι μην ανεβει η πιεση μου και με παρουν παλι και εφοσον δεν μου εφερναν το παιδι διπλα και ολο το καθυστερουσαν γιατι να κατσω; Εφυγε και γυρισε σε λιγο και μου λεει «Μην φοβασαι, δεν θα σε ξαναενοχλησει κανεις τωρα. Εγω θα σου παιρνω μονο την πιεση οταν πρεπει και οι νοσοκομες θα ερχονται μονο για φαρμακα«
Ολες οι υπολοιπες μερες ηταν ηρεμες με τον αντρα μου διπλα μου, το μωρακι μου στην αγκαλια μου και με την πιεση μου να πεφτει σταδιακα!
Ηρθε η Παρασκευη που θα εφευγα. Η χαρα μου απεριγραπτη! Ηρθαν πολλες νοσοκομες να με χαιρετησουν και στο τελος ηρθε και η προϊσταμενη που δεν με ηθελε στο θαλαμο της και μου ειπε «Συγχαρητηρια για τον αντρα σου, εκεινος σε στηριξε απο την αρχη«
Ο αντρας μου ηταν και θα ειναι το στηριγμα μου!!!! Η πιο δυσκολη περιπετεια της ζωης μου ηταν η γεννα μου και αν δεν ηταν εκεινος σιγουρα θα ειχα περασει πιο δυσκολα!!
Το σιγουρο ειναι οτι αν ξαναεμενα εγκυος δεν θα πηγαινα στον ιδιο γιατρο ουτε στην ιδια κλινικη!
[divider]
Έχεις μια απορία, μια ερώτηση, μια ιστορία;
Μπορείς να τη στείλεις στο eimaimama@gmail.com
Αδιαφορο το κειμενο σου,αδιαφορη κ συ,μην τα λες αυτα παραεξω γιατι θα σε περασουν για ψυχο,ολα γιναν μεσα στο μυαλο σου,μην εισαι αχαριστη γιατι θα προσγειωθεις αποτομα!
Έχεις απόλυτο δίκιο.. Πολύ αδιάφορο και νομίζω πολύ εγωιστικό.
σταματησα να διαβαζω την ιστορια απτο σημειο π λεει οτι χαλαστηκε με το φυλο του μωρου.....
Τον αντρα σου και τα ματια σου εσυ!Κι αν γινει καμια στραβη και το επομενο μωρο είναι κοριτσι,θα καθαρισει και θα σας το αλλαξουν στοίχημα!
Xaxaxa egrapses to kalutero sxolio!!!
ΕΜΕΙΣ ΠΑΡΑΚΑΛΑΜΕ ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΑ ΝΑ ΓΙΝΟΥΜΕ ΓΩΝΕΙΣ ΚΑΙ ΕΣΥ ΜΙΛΑΣ ΓΙΑ ΤΟ ΦΥΛΛΟ?ΝΑ ΣΟΥ ΖΗΣΕΙ ΝΑ ΛΕΣ ΚΑΙ ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΓΕΡΟ.ΑΣ ΓΙΝΟΜΟΥΝ ΑΥΡΙΟ ΚΙΟΛΑΣ ΜΑΜΑ ΚΑΙ ΑΣ ΕΙΧΑ ΧΕΙΡΟΤΕΡΗ ΣΥΜΠΕΡΙΦΟΡΑ ΑΠΟ ΤΟ ΠΡΩΣΟΠΙΚΟ.
Ειναι δυνατον στη σημερινη εποχη που ζουμε να κανουμε διακρισεις στο φυλο του παιδιου??ΕΙΝΑΙ ΔΥΝΑΤΟΝ?????? Στεναχωρηθηκες τοσο πολυ οταν σου ειπαν οτι ειναι κοριτσι που σε επηρρεασε ψυχολογικα και ανεβηκε η πιεση σου???Εισαι σοβαρη?Αντι να εισαι ευχαριστημενη που ειχες ενα γερο μωρο!!Τι να πω ρε,καποιες γυναικες πραγματικα το 'χετε χασει τελειως ετσι?Δε μπορω,τρελαινομαι οταν ακουω οτι στεναχωριουνται για το φυλο του μωρου!!Οκ,φανταζομαι οτι ολες μεσα μας εχουμε μια μικρη επιθυμια για το φυλο του μωρου αλλα αν δεν προκυψει αυτη ε δεν θα πεσουμε και ψυχολογικα!!!!Ουτε θα τα βαψουμε μαυρα!!!ΟΛΑ τα μωρα ειναι ΕΥΤΥΧΙΑ!!!!
απλα δεν ειναι παντα κακοι οι νοσηλευτες που προσπαθουν να κανουν τη δουλεια τους για να ειμαστε εμεις καλα ....δεν εκαναν τιποτα τραγικο... απλα επαιρναν τη πιεση σου ...για το δικο σου καλο!!!!!! το σημαντικο και αυτο που ηθελες να μας πεις και συμφωνω απολυτα μαζι σου ειναι ποσο σημαντικο ρολο παιζει για την μητερα αλλα και για το παιδι η παρουσια ,αγαπη και προστασια του πατερα ....να ειστε παντα γεροι και ενωμενοι!!!!
Πραγματικά δεν μπορώ να καταλάβω ορισμένους ανθρώπους..το διαβαζα το κείμενο και μου ανέβαινε το αίμα στο κεφάλι.. Έπαθα προεκλαμψία, γέννησα νωρίτερα, έμεινα μια μέρα στην εντατική για παρακολούθηση, το μωρό μπήκε στη μανάδα και απλά λέω τέλος καλό όλα καλά.. Όλα τα υπόλοιπα είναι μπούρδες, αυτό έχω να πω!
Το ήξερα ότι θα πέσουν να τη φάνε που είπε ότι στενοχωρέθηκε επειδή ήθελε αγόρι... ε δεν θα απολογηθεί η κοπέλα και για τα συναισθήματά της!!! Τα συναισθήματα δεν τα ελέγχουμε και πάααααρα πολλές από'μας είχαν εσωτερικά μία προτίμηση για ένα φύλο. Δεν είπε ότι αν ήταν κορίτσι δεν θα το φρόντιζε ή θα το έριχνε, είπε ότι ΕΝΙΩΣΕ μία απογοήτευση, τι να κάνει δηλαδή;;;; Απλώς να το έκρυβε και να μην τολμούσε να το πει, αυτό θέλατε ε;;; Τότε όμως τι νόημα έχει να γράφουμε τις εμπειρίες μας; Και το ότι γκρινιάζει για όσα της έτυχαν στην γέννα δεν σημαίνει ότι δεν είναι ευγνώμων που έχει ένα γερό παιδί. 'Αμα ήταν έτσι δεν θα γκρινιάζαμε ποτέ και για τίποτα. Μήπως εσείς δεν γκρινιάζετε ποτέ όταν σας πέφτει πολλή δουλειά ή συμβεί ένα μικροατύχημα στο παιδάκι σας ή αν σας φερθςί άσχημα ο άντρας σας κτλ; Κι όμως με τη λογική σας αυτά δεν είναι τίποτα μπροστά στις δυστυχιές που μπορεί να σας φέρει η ζωή... Αν ήταν έτσι εδώ μέσα θα γράφαμε μόνο κείμενα για τραγικά γεγονότα. Κοπέλα μου ελπίζω η δεύτερη, αν το επιθυμήσεις, γέννα σου να γίνει όπως την ονειρεύεσαι! Και γενικά όλες οι γυναίκες να έχιυμε την γέννα που θέλουμε - αν και απρόοπτα συμβαίνουν συχνά, δε βαριέσαι, εσείς να είστε καλά. Να χαίρεσαι το μωράκι σου και τον άντρα σου που σε στηρίζει!
Εαν Ατλις μου δεν θελει να απολογηθει και να μην φαει κραξιμο να μη λεει οτι στεναχωρηθηκε για το φυλο του παιδιου!!!Ειναι τουλαχιστον γελοιο!!!Συμφωνω οτι τα συναισθηματα δεν τα ελεγχουμε πολλες φορες ομως αυτο συμβαινει σε σοβαρες περιπτωσεις!!!!!!!!!!Οι λογοι της κοπελας ΔΕΝ ειναι σοβαροι!!!! Και σιγα τη δυσκολια που ειχε στη γεννα!!Απ'οτι καταλαβα παρολιγον να παθει προεκλαμψια και αμεσως εγινε καισαρικη και απλα επρεπε να την παρακολουθουν!Το οτι δεν ηρεμουσε και αγχωνοταν δεν της εφταιγε κανενας εκτος απ'τον ιδιο της τον εαυτο!!Ειχε φιξαριστει που δεν ειχε δει ακομη το γιο!!Κι ειχε κι εναν αντρα που με τη συμπεριφορα του θεωρω οτι την αγχωνε περισσοτερο!!!!
Καταρχήν να σου ζήσει το μωρο σου(ασχετου φύλου,αγόρια,κορίτσια ειναι οοοοοολα παιδιά)!κατα δεύτερο προφανώς δεν έχεις ενημερωθεί ποτε ποσο μα ποσο σοβαρή ειναι η υπέρταση στην κύηση και ειδικά στον τοκετό (ανέβασα κ εγω πίεση και κατι ξέρω)....συνεπώς δικαιολογημένη η στάση του προσωπικού...βέβαια θα μπορούσαν να σου εξηγήσουν τους κινδύνους που διετρεχες μπας κ ηρεμήσεις λίγο....κατα τρίτον εύχομαι στη ζωή σου να συνεχίσουν να ειναι οοοοολα εύκολα και καλα(γιατί απο τους .....προβληματισμούς σου φάνηκε πως σοβαρό πρόβλημα δεν έχεις αντιμετωπίσει !!και επειδη ,όπως ανέφερε και μια άλλη κοπέλα,υπάρχουν μανούλες που παλεύουν για ενα γερό,το τονίζω,για ενα γερό μωρακι καλό ειναι να εισαι λίγο πιο προσεκτική στο τι μοιράζεσαι μέσα σε αυτο το forum..(γιατί το οτι σκέφτεσαι έτσι δικό σου θεμα και απόλυτο δικαίωμα σου)!αυτα και καλη μας μέρα σε εμάς τις υπόλοιπες μαμάδες παιδιών!!!!!
Είστε κ εσύ κ ο άντρας σου απαράδεκτοι!!!Πρώτον για το φύλο του μωρού σας κ δεύτερον για την αντιμετώπιση μιας τόσο σοβαρής κατάστασης!Λυπάμαι που το λέω αλλα είστε ΑΝΩΡΙΜΟΙ!!!!
Ακου, είχα κι εγώ 18 πίεση και γέννησα φυσιολογικά, ούτε μου πήραν το παιδί ούτε τίποτα. Το θέμα είναι όμως ότι όντως όσο αγχώνεσαι ανεβαίνει. Βλακεία τυς να σε αγχώνουν έτσι και να σε φοβερίζουν! Επρεπε να σε συνδέσουν με Χόλτερ (πιεσόμετρο που μετρά ανά τακτά χρονικά διαστήματα χωρίς να είναι κανένας μπάστακας πάνω από το κεφάλι σου) να δεις τι ωραία που θα έπεφτε!
Μα τοσα βασανηστηρια?Μου φαινεται κοπελα μου δεν ξερεις τι παει να πει δυσκολη γεννα και σου ευχομαι ποτε να μην μαθεις.Οι δε πληροφοριες σου ειναι περα ως περα αναληθης οσον αφορα την καισαρικη και την προεκλαμψια.Τελος να σχολιασω το θεμα σου για το φυλο του παιδιου σου?Θα πω απλως πως οταν δεν εχεις σοβαρα θεματα να σε απασχολουν ειτε κατα την διαρκεια της εγκυμοσυνης ειτε μολις γεννηθει το παιδι..τοτε ναι..ξεψυριζεις τις τριχες.Ευχομαι στο επομενο με το καλο παιδακι σου να εισαι πιο ωριμη..να σου ζησει!
Τόσες και τόσες γυναίκες υποφέρουν από υπογονιμότητα, αποβολές, εξωμήτρια και ένα σωρό άλλα προβλήματα που δεν τα χωράει ο νους. Να μην είμαστε αχάριστοι λοιπόν.Ας λέμε και κανένα ευχαριστώ που μας δόθηκε το δώρο ενός γερού μωρού!! Δεν είναι δεδομένο!!
Αχ τι μου θύμισες... Όταν γέννησα το κοριτσάκι μου με αφήσανε το καθιερωμένο δίωρο κοντά στην ανάνηψη. Σε όλες το έκαναν αυτό. Όταν όμως πέρασε το δίωρο και έφυγαν για τους θαλάμους τους και όσες είχαν έρθει μετά από μένα, ένιωσα χάλια.Ήθελα να δω τον άντρα μου και το παιδί μου τόσο πολύ, που άρχισα να απελπίζομαι. Τους κοιτούσα (το σκέφτομαι ώρες ώρες και γελάω) σαν κουτάβι που πεινάει...κι αυτοί περνούσαν δίπλα μου σαν να μην υπάρχω. Περνούσαν σαν τον σίφουνα πριν προλάβω να πω οτιδήποτε. Δεν ήξεραν κι όλοι κιόλας πόση ώρα ήμουν εκεί. Κάποια στιγμή έρχεται μια νοσοκόμα να μου βάλει καθετήρα (δεν μπορούσα να κατουρήσω με την καμία! Κατά την διάρκεια του τοκετού μου έβαλαν 4 φορές καθετήρα) και άρχισαν να κλαίνε τα μάτια μου, ενώ εγώ ήμουν ψύχραιμη. Της μιλούσα ηρεμότατα και απλά έτρεχαν τα μάτια που ποτάμι. Της είπα να τους ειδοποιήσει και ευτυχώς ένα τέταρτο μετά με ανέβασαν στον θάλαμό μου. Εκείνο το συναίσθημα...να περιμένω όπως το σκυλί το ξεροκόμματο, δεν θα το ξεχάσω ποτέ...
Πολύ με λύπησε η περιγραφή σου...
Συμφωνώ με την EIRINI.Ανωριμότητα! Ας βουτάμε και λίγο τη γλώσσα στο μυαλό μας! Το μόνο σοβαρό σε αυτό το κείμενο είναι ότι μια γυναίκα κινδύνεψε να πάθει προεκλαμψία. Αλίμονο αν αποτελεί λόγο σοβαρής διατάραξης της ψυχολογίας της εγκύου το φύλο του παιδιού! Τι να πουν οι γονείς που τα παιδιά τους διαγνώστηκαν με σοβαρές ασθένειες; Και πάλι είναι όρθιοι και το παλεύουν κάθε μέρα, λατρεύουν τα παιδιά τους και δεν τα αλλάζουν για κανένα άλλο ''υγιές'' ενώ κάποιοι άλλοι στεναχωριούνται εάν έχουν αγόρι ή κορίτσι!! Λίγο σεβασμός στο δώρο του θεού που λέγεται παιδί και στους ανθρώπους που μεγαλώνουν παιδιά που το πρόβλημά τους είναι μια σοβαρή ασθένεια και όχι ...το φύλο τους!! Πως θα νιώσει μια μητέρα που διαβάζει αυτό το κείμενο και το παιδί της έχει πχ ένα σύνδρομο; Θα εξοργιστεί και με το δίκιο της. Μία έγκυος στον 5ο μήνα πρέπει να λέει ''ευτυχώς η β επιπέδου είναι καλή'' και όχι ''ευτυχώς δεν έχω πάρει ακόμα κιλά''! Ανωριμότητα...
Εγώ πάλι σε ολόκληρο το κείμενο διακρίνω μία ανωριμότητα...
Συμφωνώ!
Sumfwnw apoluta
Συμφωνώ απόλυτα...Ελπίζω το παιδάκι να το μεγαλώνει με μεγαλύτερη ωριμότητα....
πολύ συγκινητικη η ιστορια σου!!! τελος καλο όλα καλα!!!
Αχ κοπελα μου. Σωστο βασανιστηριο σιυ εκαναν....μα τι ανθρωποι υπαρχουν που θέλουν να λέγονται και επαγγελματιες! Να σου ζησει το αγορακι σου.