Μοιάζουμε, πόσο μοιάζουμε!

Όλοι μου λένε πόσο μου μοιάζει ο γιος μου και αντίστοιχα πόσο μοιάζει η Αθηνά στον μπαμπά της.

Και όντως, αν μας βάλεις δίπλα δίπλα με την κόρη μου, θα έλεγα ότι δεν μοιάζουμε παρά ελάχιστα. Αφού όταν ήταν μωρό, κολλούσα το μουτράκι της πλάι στο δικό μου και σκεφτόμουν πώς γίνεται να μοιάζουμε τόσο μα τόσο λίγο!

Τώρα όμως που είναι πια 4 ετών, νιώθω ήδη πως μιλάμε για ένα μικρό μου κλώνο. Όχι τόσο στα χαρακτηριστικά, μα στην κίνηση, στο στιλ, στον χαρακτήρα, στο πώς θα σταθεί στον καθρέφτη και πώς θα πιάσει το ποτήρι να πιει, πώς θα αντιδράσει σε κάτι που την πιέζει και πώς στην χαρά.

Η κόρη όταν μεγαλώσει τη μάνα της θα μοιάσει και εγώ αισθάνομαι ένα τεράστιο άγχος. Δεν θέλω να πάρει και αυτή αυτά που με κάνουν λιγότερο καλό άνθρωπο. Μα κυρίως δεν θέλω να μιμηθεί αυτά που με κάνουν λιγότερο ξέγνοιαστο άνθρωπο.