Όλοι μου λένε πόσο μου μοιάζει ο γιος μου και αντίστοιχα πόσο μοιάζει η Αθηνά στον μπαμπά της.
Και όντως, αν μας βάλεις δίπλα δίπλα με την κόρη μου, θα έλεγα ότι δεν μοιάζουμε παρά ελάχιστα. Αφού όταν ήταν μωρό, κολλούσα το μουτράκι της πλάι στο δικό μου και σκεφτόμουν πώς γίνεται να μοιάζουμε τόσο μα τόσο λίγο!
Τώρα όμως που είναι πια 4 ετών, νιώθω ήδη πως μιλάμε για ένα μικρό μου κλώνο. Όχι τόσο στα χαρακτηριστικά, μα στην κίνηση, στο στιλ, στον χαρακτήρα, στο πώς θα σταθεί στον καθρέφτη και πώς θα πιάσει το ποτήρι να πιει, πώς θα αντιδράσει σε κάτι που την πιέζει και πώς στην χαρά.
Η κόρη όταν μεγαλώσει τη μάνα της θα μοιάσει και εγώ αισθάνομαι ένα τεράστιο άγχος. Δεν θέλω να πάρει και αυτή αυτά που με κάνουν λιγότερο καλό άνθρωπο. Μα κυρίως δεν θέλω να μιμηθεί αυτά που με κάνουν λιγότερο ξέγνοιαστο άνθρωπο.
Είμαι η μαμά της Αθηνάς, του Αρχέλαου και του Άγγελου. Λατρεύω τη ζωή με τα πάνω και τα κάτω της. Όπως άλλωστε λατρεύω το να είμαι μαμά! Σπούδασα Ιατρική, ασχολήθηκα από νωρίς με τη μουσική, το γράψιμο και ένα σωρό άλλα πράγματα ώσπου με κέρδισε τελικά το internet που συνδυάζει τα πάντα! Ευχαριστώ που διαβάζετε το Είμαι Μαμά! Κατά κάποιο τρόπο, παιδάκι μου είναι και αυτό! :)
<3 το χαμογελο της Αθηνούλας!
Και εγώ σαν παιδί δεν έμοιαζα κανέναν απο τους 2 γονείς μου -έχω πάρει και απο τους 2 χαρακτηριστικά -και τα παιδιά μου δεν μου μοιάζουν καθόλου.Thats life!!!!