«Το κάνω για το παιδί μου!»
Το άλλο με τον Τοτό… το ξέρουμε;
γράφει η Νανά Παλαιτσάκη
Κορίτσια, είμαι πολύ χαρούμενη, γιατί γράφοντας στο eimaimama.gr, μου δόθηκε μια εκπληκτική ευκαιρία. Να εκτίθεμαι και να εκθέτω, συναισθήματα, ενοχές, χαρές, αγωνίες, εμμονές και από την θέση του παιδιού της μαμάς μου και από την θέση της μαμάς του παιδιού μου.
Έχω ακούσει χιλιάδες φορές από την μαμά μου, από άλλες μαμάδες των φίλων μου, από γονείς των φίλων του παιδιού μου, από συνεργάτες που έχουν παιδιά, από φίλες των φιλενάδων μου που έχουν παιδιά τα εξής:
1. Δεν παντρεύτηκα δεύτερη φορά για… το παιδί μου
2. Στερήθηκα τα πάντα εγώ και ο πατέρας σας για να σας φτιάξουμε ένα σπίτι. Μήπως πήγαμε διακοπές; Ποτέ.. Σαράντα χρόνια δουλεύαμε για να φτιάξουμε από ένα «κεραμίδι» να σας δώσουμε
3. Εγώ δεν θα έκανα ποτέ δεύτερο παιδί. Το κάναμε για να μην είσαι μόνος στην ζωή σου
4. Έφτιαξα μια επιχείρηση γιατί νομίζεις; Για να φτάσει η στιγμή που θα την αναλάβεις εσύ. «Έτοιμη δουλειά με έτοιμη πελατεία… και τώρα κάθεσαι και μου λες ότι θέλεις να γίνεις γιατρός;;;; Τρελάθηκες. Το κομμωτήριο θ’ αναλάβεις γιατί θα πεινάσεις καημένη μου. Ξέρεις πότε βγάζει ένας γιατρός λεφτά; Μετά τα 45.
5. Σε σπούδασα, πλήρωσα για να πας στα καλύτερα σχολεί , δεν χώρισα από τον πατέρα σου που τεμπέλης και άχρηστος ήτανε, για να μην «μείνετε χωρίς πατέρα» και τώρα μου ανακοινώνεις ότι ΘΑ ΦΥΓΕΙΣ για το εξωτερικό; Και η μάνα σου;; Να μου έλεγες ότι θα φύγεις και θα κοιτάξεις να έρθω και εγώ κοντά σου σε λίγο διάστημα να το καταλάβω. Τι νόημα θα έχει η ζωή για μένα αν φύγεις. Να σηκώνομαι και να κοιμάμαι και να βλέπω τον ΑΧΡΗΣΤΟ που έχεις πατέρα. Έλεος!!
6. Ααααα… τι είπες τώρα; Θέλεις να μάθεις βιολί; Τι να το κάνεις το βιολί; Μάθε κιθάρα. Τουλάχιστον μπορεί να βρεις δουλειά αργότερα σε ταβέρνα. Έχεις δει πολλούς βιολιτζήδες να βγάζουν λεφτά;
7. Σε παρακαλώ μην το πεις καν στον πατέρα σου ότι θέλεις να γίνεις φωτογράφος. Εκείνος πριν γεννηθείς ονειρευότανε να γίνεις βατραχάνθρωπος. Ο πατέρας του Ναύαρχος με τα παράσημα « ΝΑ» έναν τοίχο γεμίσαμε . ΦΩΤΟΓΡΑΦΟΣ;;;;;
8. Στο λέω να το ξέρεις από τώρα. Αν σε δω με μηχανή θ’ αυτοκτονήσω την επόμενη στιγμή και το κρίμα στο λαιμό σου Να θάψεις την μάνα σου, αλήτη που θέλεις μηχανή…
9. Εγώ δεν ήμουνα αυτή που παραιτήθηκα από την δουλειά μου για να έχεις σπιτικό φαγητό και μια μάνα να σε περιμένει από το σχολείο; Το «ευχαριστώ» πιο είναι λοιπόν σήμερα; Να μην δίνεις κλειδιά του σπιτιού σου στην μάνα σου και να δίνεις στην γκόμενα; Αυτή την βάζεις λοιπόν σε καλύτερη μοίρα. Άκου αγόρι μου… όποιος δεν έχει την ευχή του γονιού του, τίποτα δεν θα του «κάτσει καλά » και σου υπόσχομαι, σπίτι σου να μην πατήσω ποτέ….
10. Αν δεν είχα μείνει έγκυος σε σένα, φυσικά και θα πήγαινα στο εξωτερικό να σπουδάσω. Δεν θυσίασα όνειρα για πάρτη σου; Θυσίασα. Ήρθε λοιπόν η σειρά σου να δω τι θα θυσιάσεις εσύ για την μάνα σου. Τι σου ζήτησα; Τίποτα. Απλά να μην πας και νοικιάσεις σπίτι στην Γλυφάδα. Αν πάθω κάτι την νύχτα ποιος θα με τρέξει στα νοσοκομεία; Το δώμα επάνω από μας για ποιόν τον κάναμε; Για σένα…. Αν τα λεφτά που δώσαμε τότε…. όλα δρύινα τα πατώματα και οι πόρτες (για δες πόσο κοστίζουν) θα είχα πάει με τον πατέρα σου Νέα Υόρκη. Η θεία σου η Ερατώ πως έχει πάει τέσσερις φορές. Αλλά εκείνη, τον εαυτό της κοίταξε, γι’ αυτό και έβγαλε ΚΑΛΑ ΠΑΙΔΙΑ!
Μπορώ να γράψω εκατοντάδες περιστατικά που έχω ακούσει εγώ ως παιδί (το «αυτό που θυσιάστηκα για σένα» μπορεί να έχει ηχήσει στ αφτιά μου περισσότερες φορές και από τον εθνικό ύμνο). Μπορώ να σας διαβεβαιώσω επίσης ότι συμπεριφορές που μ εξαγρίωναν από την μαμά μου και μερικές φορές μμμμμ…… τσάκωσα τον εαυτό μου να τις αναπαράγει, με λιγότερη ένταση βέβαια στον γιό μου και κατατρόμαξα.
Ξέρω όμως πια τι μπορώ να κάνω για το παιδί μου για να είμαι καλά με τον εαυτό μου. Μια και το βρήκα να μην το διαδώσω;
Πιστέψτε με τα παιδιά μας ΔΕΝ γίνονται ευτυχισμένα, ούτε με τα ντουβάρια, τις πισίνες, τα ρούχα. Τα παιδιά ΔΕΝ φέρουν καμία ευθύνη για τις δικές μας επιλογές ζωής. Η διαχείριση της ζωής των ενηλίκων γονιών είναι αποκλειστικά δική τους υπόθεση και…. τα παιδιά χρησιμοποιούνται ως άλλοθι. (Αυτό να το λάβετε πολύ σοβαρά υπόψη αν σας γεμίζουν ενοχές οι γονείς σας) Κατέληξα λοιπόν ότι το ΜΟΝΟ που χρειάζεται ένα παιδί για να είναι ΕΥΤΥΧΙΣΜΕΝΟ, είναι να ξέρει ότι ο γονιός του θα του δώσει το σημαντικότερο δώρο ζωής: ΤΟ ΔΙΚΑΙΩΜΑ ΣΤΗΝ ΕΠΙΛΟΓΗ
Πιστέψτε με ότι επειδή έδωσα αδυσώπητες μάχες για να το κερδίσω, που σημαίνει ότι το θεωρώ ανεκτίμητο ως προσφορά αγάπης , φρόντισα να το πάρει ο γιός μου από μένα και να πορευτεί όπως ονειρεύτηκε.
[divider]
Τη Νανά Παλαιτσάκη θα τη βρείτε -εκτός των άλλων- στο
Η αληθινή αγάπη μετριέται με θυσίες, αλλά και αληθινή θυσία είναι αυτή που δεν ζητάει ανταπόδοση. Θυμάμαι τις παλιές γιαγιάδες που η ζωή τους ήταν μια θυσία και όμως ποτέ δεν ζητούσαν τίποτα. Και παρόλο που την ζωή τους δεν θα την έλεγες και ευχάριστη (ζήσανε πολέμους, ξεριζωμούς, φτώχεια, θανάτους) ήταν ήρεμες και ειρηνικές. Μετά αρχίσαμε να αλλάζουμε νοοτροπία, η θυσία έγινε κάτι παρωχημένο, τα δικαιώματα μας έπρεπε να προσέχουμε , τον εαυτό μας,τα θέλω μας. Οι σύγχρονες μαμάδες μπερδεύτηκαν είχαν δει τις δικές τους μαμάδες να θυσιάζονται αλλά δεν ξέραν αν αυτό ήταν σωστό. Δύο παθολογικές καταστάσεις γεννήθηκαν τότε. Η μία είναι της παραδοσιακής θυσιαζόμενης μάνας που ζητάει όμως ανταλλάγματα για την θυσία της και πολύ ωραία περιγράφεται πιο πάνω. Και η άλλη είναι η μάνα που δεν κάνει και πολλές θυσίες είτε γιατί δεν χρειάζεται (έχει οικονομική δυνατότητα και να πάει διακοπές και να σπουδάσει το παιδί της) , είτε γιατί θεωρεί ότι πρέπει να προσέχει τον εαυτό της. Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι στη δεύτερη περίπτωση οι μητέρες χαρίζουν ελευθερία στα παιδιά τους. Συνήθως τα πιέζουν συναισθηματικά όχι με τον άγαρμπο τρόπο των παραδοσιακών μητέρων , αλλά με πιο μοντέρνους τρόπους. Με μεγάλες υλικές παροχές , με εκδήλωση της αγάπης με υπερβολικούς τρόπους, που ταιριάζουν περισσότερο σε εραστές παρά σε γονείς και παιδιά (τατουάζ, αφίσες με φωτογραφίες των παιδιών, αφιερώσεις, εκπλήξεις). Φυσικά είναι πολύ όμορφο να αγαπάμε τα παιδιά μας και να τους το δείχνουμε, αλλά νομίζω η αληθινή αγάπη είναι αθόρυβη, διαφορετικά το μήνυμα που περνάμε στα παιδιά μας είναι "είσαι το νόημα της ζωής μου" , αρά οφείλεις να μου δίνεις ζωή. Νομίζω ότι η μητρική αγάπη, όπως και κάθε αγάπη καλλιεργείται και γίνεται αληθινή όταν είναι μια σιωπηλή θυσία. Θέλω να σχολιάσω και κάτι ακόμα, είναι φυσικό μια απλή μητέρα με μια μικρή σύνταξη να θέλει το παιδί της να μένει κοντά της ή να μην πάει στο εξωτερικό, γιατί ξέρει ότι δεν έχει κάποιον άλλο να την φροντίσει ή ότι δεν θα μπορέσει ποτέ να πάει να το δει. Αντίθετα μια ευκατάστατη γυναίκα , δεν έχει τέτοια προβλήματα, το αντίθετο μάλιστα. Ένα παιδί στο εξωτερικό με καλή δουλεία της δίνει κύρος στον κύκλο της, μπορεί να κάνει τα ταξιδάκια της και αν καταπέσει έχει την ασφάλεια ότι αν καταπέσει μπορεί να πληρώσει άνθρωπο-ους να την φροντίζουν. Οι προσδοκίες που έχουμε από τα παιδιά μας εξαρτάται κατά πολύ και από την κοινωνική μας θέση και την οικονομική μας κατάσταση.
θεωρω οτι η δικη σου ηταν η πιο ειλικρινης και ωριμη σταση απεναντι στο θεμα. απλα ειναι κατι το οποιο οι ανθρωποι ντρεπονται να παραδεχτουν για να μη θεωρηθουν uncool κατα τα προτυπα της εποχης. εγω, σαν παιδι χωρισμενων γονιων, αναγνωριζω οτι εγιναν θυσιες για την ανατροφη μου. ποτε η μητερα μου δεν μου ειπε εγω που δεν ξαναπαντρευτηκα για χαρη σου και πολλα αλλα που γνωριζω οτι τα εκανε για χαρη μου και που πλεον ειμαι σε μια ηλικια που μπορω να τα αναγνωρισω. προσωπικα παντα ηθελα να φτιαξει ξανα τη ζωη της. ομως ομολογω οτι δε θα μου αρεσε καθολου να πηγαινε απο τον εναν αντρα στον αλλο και να τους ακουω στο διπλανο δωματιο οπως συνεβαινε πχ με τη μητερα φιλης μου (τοτε το θεωρουσα ουαου τι προχωρημενη μαμα αλλα πλεον δεν εχω την ιδια γνωμη γιατι η κορη της πληγωνοταν απο την ελλειψη σεβασμου που της εδειχνε η μητερα της). ακομα χειροτερο ειναι να βλεπει ο γιος τη μητερα σε τετοια κατασταση (η κορη καποια στιγμη μπορει να καταλαβει).
Σίγουρα υπάρχουν και παθολογικέςκαταστάσεις, όπου οι γονείς ουσιαστικά κακοποιούν τα παιδιά τους συναισθηματικά με το να τους καλλιεργούν συνέχεια ενοχικά αισθήματα,υπάρχει όμως και η άλλη περίπτωση τα παιδιά να μεγαλώνουν σε ένα συννεφάκι και να θεωρούν ότι όλα είναι δεδομένα, το οποίο το θεωρώ και αυτό κακό. Οκ, το να χτυπάς συνέχεια στο παιδί σου τις θυσίες που κάνεις για αυτό είναι άσχημο, όμως η αλήθεια είναι ότι οι περισσότεροι γονείς θυσιάζουν κάποια πράγματα για να προσφέρουν στα παιδιά τους μια καλύτερη ζωή και αυτό τα παιδιά πρέπει να το γνωρίζουν και να το αναγνωρίζουν. Έχοντας δύο γονείς που έζησαν τα παιδικά τους χρόνια μετά την κατοχή σε πολύ δύσκολες συνθήκες, άκουγα πολύ συχνά το παράπονο τους ότι οι δικοί τους γονείς δεν προσπάθησαν αρκετά για να τους προσφέρουν μια καλύτερη ζωή. Οι παππούδες μου είχαν μια σχεδόν μοιρολατρική στάση που τους έκανε απρόθυμους να παλέψουν περισσότερο για να βοηθήσουν τα παιδιά τους να ζήσουν καλύτερα. Οι γονείς μου παλι ανήκουν στην επόμενη γενιά που εργάστηκαν σκληρά για να σπουδάσουν τα παιδιά τους, να φτιάξουν μια περιουσία, να τους δωσουν εφόδια για την ζωή. Και ναι, κάποιες φορές μας το υπενθύμισαν, αυτό δεν σημαίνει ότι μας δημιούργησαν τραύματα, μάλλον μας προσγείωσαν και μας έκαναν να εκτιμήσουμε αυτά που είχαμε.
Μακάρι οι γονείς μου να είχαν κάνει λιγότερα για μένα και περισσότερα για εκείνους, ειδικά η μάνα μου!!!
ποσο σωστο ολο αυτο...δυστυχως και εμενα μου συμβαινει καθως καθε φορα ο πατερας μου με γεμιζει ενοχες οταν λεει,και εγω που σας μεγαλωσα?θα παραω το βραβειο...εορωνικα παντα.Και το λεει επειδη αφου χωρισε δεν ξαναπαντρευτηκε και οντως μας μεγαλωσε μαζι με την γιαγια μου,αλλα γιατι εγω να κουβαλαω τετοιο βαρος?κανεις δεν του ειπε να μην ξαναπαντρευτει....ελπιζω και ευχομαι καθως μεγαλωνω να κανω δυο πραγματα στα παιδια μου:α)να μην τους μεταδωσω ποτε τετοιο βαρος απο δικες μου καθαρα επιλογες και β)να τα αφησω ΜΟΝΑ ΤΟΥΣ να παρουν οποιες αποφασεις θελουν στην ζωη τους,ας γινουν οτι θελουν αρκει εγω να μην βγαλω τα αποθημενα μου πανω τους.Αμην παναγιτσα μου,ευχομαι να τα καταφερω!
απλά ΥΠΕΡΟΧΟ ΜΕ 2 ΛΟΓΙΑ και ποσο μα ποσο ΑΛΗΘΙΝΟ
Υπαρχει ορισμος για ολο αυτο. ΣΥΝΑΙΣΘΗΜΑΤΙΚΗ ΣΕΞΟΥΑΛΙΚΗ ΚΑΚΟΠΟΙΗΣΗ http://www.enet.gr/?i=news.el.article&id=428174
Το διάβασα και έπαθα φρίκη. Έχω έναν φίλο ο οποίος είναι 44 ετών, είναι μόνος (δεν έχει ούτε καν σχέση) εδώ και ... όσα χρόνια τον ξέρω (πολλά) και ζει με τους γονείς του οι οποίοι είναι γηραιοί (άνω των 75) αλλά απολύτως υγιείς και λειτουργικότατοι. Κάποια στιγμή (πριν κάποια χρόνια) τόλμησα και τον ρώτησα αν θα ήθελε να κάνει οικογένεια και μου απάντησε "και που θα αφήσω τους γονείς μου?"!!!!!!!!!!!!!! Tragic!! Δεν θα επέτρεπα ΠΟΤΕ ΠΟΤΕ ΠΟΤΕ ΠΟΤΕ να συμβεί αυτό στην κόρη μου.
Ενα ακομα υπεροχο κειμενο σας.Μπορει ολα αυτα να ειναι αληθινα για μια μανα αλλα οι επιλογες ηταν δικες μας και θεωρω απαραδεκτο να φορτωνεις το παιδι σου με καποιες ενοχες.Δεν χωρισα,δεν ξανα παντρευτηκα,στερηθηκα ,θυσιασα.......... επελεξα να φερω τρια παιδια στον κοσμο.Ηξερα τι θα αντιμετωπισω.Δεν χρειαζεται να φορτωνω τα παιδια μου με ενοχες.Οσο για την επιλογη στην ζωη του.......σημερα σε οχι μικρη ηλικια προσπαθω να ξαναμπω στην σχολη πυ περασα πριν 20 περιπου χρονια γιατι δεν με αφησε τοτε να παω η μαμα μου.Αυτο στο παιδι μου δεν θα το κανω ΠΟΤΕ.
Υπεροχο και αληθινο κειμενο! Συμφωνω απολυτα σε ολα και ειμαι σιγουρη οτι θα τα εφαρμοζω κ οσο τα παιδια μου μεγαλωνουν. Το μονο στοοποιο διαφωνω ειναι το 8 με τις μηχανες. Αυτο δεν το αντεχω!!!! Αλλα ουτε νομιζω οτι εχει να κανει με δικα μου ανεκπληρωτα αποθημενα, απλα ειναι φυσικο να αγωνιω για την σωματικη ακεραιοτητα τους και να κανω τα παντα για να μην εκτεθουν σε αχρειαστους για την αποψη μου κινδυνους. Εχω πει κ εγω λοιπον τα ιδια για τις μηχανες... σε ολα τα αλλα ομως ΔΑΓΚΩΤΟ!!!!
Υπεροχο κειμενο κ πολυ αληθινο!
Πολύ εύστοχα τα κλισέ που έγραψες. Ελπίζω να μην τα πω μια μέρα κι εγώ αν και πολύ φοβάμαι οτι δεν τα γλιτώνει το παιδι...
Μαζί σου σε όλα!! Εκτός απο τη μηχανή.... Δεν το διαπραγματευόμαστε αυτό....!!!! Δυστυχώς!!! Μπορεί να επιλέξει πολλά αλλά όχι αυτό....! Έχω δει πολλά κ φοβάμαι ακόμα περισσότερα....
έχω και χειρότερα πάντως...."ξέρεις τι πέρασα για να σε φέρω στον κόσμο? πρώτα απέβαλα ένα παιδί, όταν ήμουν έγκυος σ' εσένα έμεινα μήνες στο κρεβάτι, και πόνεσα για 12 ώρες στη γέννα"....(δεν είναι της φαντασίας μου, ξέρω μητέρα που τα έχει πει πολλές φορές στο παιδί της)..... λες και φταίει εκείνο που χάθηκε το πρώτο παιδί, λες και το έκανε επίτηδες να μη βγει με τη μία στη γέννα....ναι, μάλλον επίτηδες το έκανε για να βασανίσει τη μάνα του....λες και, στην τελική, το ζήτησε να έρθει σ' αυτόν τον κόσμο.... Εξαιρετικά τα κείμενα της κ. Νανάς.
Η ελληνική, ή κοινωνία δεν έχει ισορροπία. Δεν είναι όμως όλα σήριαλ της 10ετίας του 90. Πηγαίνοντας δύο βήματα πίσω θα λέγαμε οτι σε εποχές που οι γονείς δεν είχαν επιλογές, ή είχαν 2 η 3 σχεδόν ίδιες, με τον δρόμο την μόνη διαφορετική, μέσα στην σχεδόν απόλυτη ανέχεια που τους βασάνιζε, ναι θυσίασαν τα λιγοστά που είχαν για να βοηθήσουν στο να έχουν τα παιδιά τους ένα καλύτερο μέλλον. Ναι, οι παπούδες μου δεν έφυγαν ποτέ από το χωριό, παρά μόνο για να μπουν σε νοσοκομεία να πεθάνουν. Δούλευαν ως το τέλος. Ναι, οι γονείς μου δεν πήγαν ποτέ διακοπές, ναι, το έκαναν για να φτιάξουν ένα σπίτι, μία δουλειά. Και ναι, το έκαναν για μένα. Δεν ήταν άλλοθι, δεν είχαν τρελά όνειρα να κυνηγήσουν, ήταν πολύ φτωχοί για τέτοια. Για να έχω πια εγώ το δικαίωμα στην επιλογή. Γιατί δυστυχώς μόνο όταν φτάσεις να μήν έχεις τα ντουβάρια, τα μαγαζιά, και τα λεφτά, καταλαβαίνεις ότι μόνο αυτά μπορούν να δώσουν το πραγματικό δικαίωμα στην επιλογή. Όταν δεν έχεις πια καθόλου λεφτά, και φτάσεις να κρέμεσαι από μία κλωστή, βλέπεις ότι ναι, τα λεφτά την φέρνουν την ευτυχία. Φτάνοντας στο σήμερα, και βλέποντας όλες αυτές τις θυσίες τόσων ανθρώπων να πηγαίνουν στράφι, να μήν δίνουν πια βήμα στα παιδιά τους να πάνε παραπέρα, εγώ βλέπω απλά οτι σπάει η αλυσίδα, και πάμε πάλι προς τα πίσω. Γιατί αυτοί που θέλανε τα παιδιά τους να γίνουν γιατροί, θα έβγαζαν τον γιατρό, που όντας καταπιεσμένος, πλην βολεμένος, θα έδινε την επιλογή στο παιδί του να γίνει φωτογράφος. Ο φωτογράφος αυτός, αν γινόταν ποτέ, θα πατούσε σε θυσίες 3 γενεών, που ότι έκαναν, ναι το έκαναν για τους επόμενους. Εγώ ανήκω στην γενεά 3 που λόγω συνθηκών έγινε πάλι 2. Παλεύω πια για την επιβίωση. Δεν μου περισσεύει χρόνος και ενέργεια να στοιχειοθετήσω κανένα άλλοθι. Ευκαιρίες να θυσιαστώ ψάχνω, έτσι, για να μου λένε μια μέρα τα παιδιά μου ότι είμαι γραφική και ότι τα χρησιμοποιώ σαν "άλλοθι". Θα είμαι ευτυχισμένη αν τους απασχολήσει το θέμα ποτέ τόσο επιφανειακά. Θα πει ότι είναι βολεμένα και κοιτάζουν πια παραπέρα. Το να φροντίσω να δώσω λοιπόν στα παιδιά μου "το δικαίωμα της επιλογής" γιατί τα ντουβάρια τα μαγαζιά και τα σπίτια δεν θα τα κάνουν ευτυχισμένα, είναι απλά... ανεδαφικό. Εκτός και αν ένα χτύπημα στην πλάτη, και η ευχή της μάνας μαζί με ένα cutty sark follow your hart, αρκεί. Εδώ ένα πραγματικά πολύ ωραίο βιβλίο για το πραγματικό "δικαίωμα στην επιλογή", : Κάρσον Μακ Κάλερς, Η καρδιά κυνηγάει μονάχη. http://lesxianagnosisbiblioudegas.blogspot.gr/2013/06/blog-post_14.html Δεν είναι όλα τα θέματα χιτάκια ατακαδόρικα, δεν είμαστε πια στα 90ς. Για πάρτε το λίγο αλλιώς...
...τωρα που διάβασα τι έγραψα, συνειδητοποίησα ότι δεν ανέφερα καθόλου τους γονείς πατέρα μου ως παράδειγμα.... μεγάλη παράλειψη, αυτοί και αν κολλάνε γάντι στο θέμα! Δεν τους πρόλαβα όμως, και έτσι η ιστορία τους είναι ένα για μένα απλά μια αφήγηση... Αυτοί λοιπόν, ντόπιοι παλιοί του κάμπου της Θεσσαλονίκης, πολλές γενιές πίσω, ήταν πάμπλουτοι ακτήμονες. Πολύ γη. Μέχρι, που από πλούτο σε πλούτο, έφτασε η γενιά των προπαπούδων μου. Γλεντζέδες και κουμαρτζήδες, σάρωναν την Θεσσαλονίκη από την Αρετσού ως τα καστρα, και σκόρπαγαν... dolce vita ασταμάτητα. Λούσα και κοσμήματα, ταξίδια και κραιπάλες... Κατάφεραν και τα τσάκισαν σχεδόν όλα, μέχρι που ο παππούς και η γιαγιά μου που είχαν σαν γνωμικό το "ότι φάμε ότι πιούμε και ότι αρπάξει ο κώλος μας" ήρθαν και τσάκισαν και τα τελευταία. Να γονείς χωρίς άλλοθι. Και να γονείς που δεν καταπίεσαν ποτέ το παιδί τους. Από τα 12 μπορούσε να βρει να κάνει ότι αγαπάει η καρδιά του... Αυτός να δείτε παράπονα που χε από εκείνους...
παν μετρον αριστον,ουτε να μην πας σαραντα χρονια διακοπες αλλα ουτε να γινουμε αμερικανοι που οι γονεις να ειναι στα λουσα και το παιδι να μην εχει να ζησει,να αγοραζει το σπιτι των γονιων του κ.τ.λ. υποκλινομαι στους παππουδες μας και στους γονεις μας που μας αφησαν κεραμιδι (τι θα καναμε χωρις αυτο?). Θα πρεπει ομως να μας δινουν το δικαιωμα της επιλογης Και εμεις να το εκμεταλευομαστε με συνεση, θα γινεις φωτογραφος καλα, αλλα να ζεις απο την δουλεια σου, οχι να ζητας δανεικα απο τους γονεις. Αν ειναι να ζητας δανεικα, να πας βατραχανθρωπος που ειναι σιγουρη δουλεια. Θα μετακομισεις στο σουπερ λουξ σπιτι στην γλυφαδα, καλα, αλλα μην μου πεις δεν εχω να φαω γιατι πληρωνω την τραπεζα.
Effie διαφωνώ ΠΟΛΥ μαζί σου. Το να δουλεύεις για να ζήσεις εσύ και τα παιδιά σου δεν είναι θυσία. Είναι πράξη επιβίωσης. Θα το έκανες αναγκαστικά ούτως ή άλλως. Πόσο μάλλον αν έχεις παιδιά. Η θυσία είναι κάτι που γίνεται με αλτρουισμό. Αν περιμένεις αντάλλαγμα για τις πράξεις σου δεν λέγεται θυσία, λέγεται συναλλαγή. Το θέμα είναι αν και όταν κάνεις μια θυσία να μην την κοπανάς στα μούτρα του άλλου περιμένοντας κάτι να σου επιστρέψει. Και μάλιστα όταν αυτός ο άλλος είναι (πχ.) ένα 8χρονο παιδί, όχι μόνο αντάλλαγμα δεν μπορεί να σου δώσει, αλλά του βάζεις επιπλέον και ένα τεράστιο φορτίο ευθύνης (των δικών σου επιλογών) στους ώμους του. Φορτίο που δεν μπορεί να το σηκώσει. Αυτό μόνο αλτρουιστικό δεν είναι. Μάλλον φαιδρό θα το έλεγα. Εγώ το βλέπω ως εξής: Αποφάσισα να δουλεύω από το πρωί μέχρι το βράδυ για να δώσω στο παιδί μου την άνεση των πολλών επιλογών. Δεν κάνω καμιά θυσία για κανέναν. Κάνω απλώς αυτό που πιστεύω ότι πρέπει και είναι επιλογή μου. Επιλογή την οποία έκανα απόλυτα συνειδητά όταν αποφάσισα να κάνω παιδί. Και όταν το παιδί μου γεννήθηκε ανέλαβα με μεγάλη χαρά την υποχρέωση να το μεγαλώσω με όσο καλύτερες συνθήκες μπορώ και να του εξασφαλίσω ένα ρόδινο μέλλον με όσες δυνάμεις έχω. Αυτό δεν είναι θυσία και δεν θα γύριζα ποτέ να πω στο παιδί μου, "η μανούλα κουράζεται για σένα"!!! Πόσο τραγικό και αξιολύπητο ακούγεται? Ακόμα ηχεί στα αυτιά μου η αιώνια ατάκα της μητέρας μου: "ο πατέρας σας θαλασσοπνίγεται για να έχετε εσείς όλα τα καλά"! (Ο πατέρας μου ναυτικός.) Αυτή η ατάκα χρησιμοποιούνταν σε όλες τις περιστάσεις που κάναμε κάτι που δεν άρεσε στη μαμά μας. Από μικρούλες που ήμασταν για να μην κάνουμε φασαρίες και αταξίες, μέχρι μεγάλες για να διαβάζουμε στο σχολείο, μας κοπάναγε το θαλασσοπνίξιμο του πατέρα μας (τι τραγική εικόνα μας έβαζε μέσα στο μυαλό)! Είχα υποσχεθεί στον εαυτό μου ότι αν κάνω παιδί ΠΟΤΕ μα ΠΟΤΕ δεν θα του φορτώσω την ευθύνη των επιλογών μου. Προς το παρόν κρατάω τη υπόσχεση.
PS: Το βιβλίο που προτείνεις φαίνεται πάρα πολύ ενδιαφέρον. Νομίζω θα το αγοράσω σήμερα κιόλας. Ευχαριστούμε.
Ιωάννα και εγώ ότι κάνεις και εσύ κάνω, δεν κάνω κάτι διαφορετικό. Όταν έγραφα ότι ψάχνω ευκαιρία να θυσιαστώ, και να το χτυπάω μετά στα παιδιά μου, εννοούσα ότι ας τα καταφέρω ως εκεί, και ας είναι το πρόβλημα των παιδιών μου η μουρμούρα μου (που δεν θα μουρμουρώ, γιατί ποτέ δεν μου μουρμούρισαν επί του θέματος παρεμπιπτόντως) Αυτός είναι εμένα ο καημός μου… ότι στον πραγματικό κόσμο το αληθινό πρόβλημα είναι η επιβίωση και η δημιουργία καλύτερων συνθηκών, και η αναφορά στα σχόλια των γονιών στο «άρθρο» είναι μια επιφανειακή, εστιασμένη σε λάθος σημείο και εμπορική προσέγγιση ενός τόσο μεγάλου και επίκαιρου θέματος, μόνο και μόνο για να βγάλει γέλιο, μια προσέγγιση μάλλον προσβλητική για ανθρώπους που έζησαν και ζουν την ιστορία από την απέναντι όχθη. Είναι όπως λέει πιο κάτω η Άννα, τραβηγμένο από τα μαλλιά απλά για να βγει ένα διασκεδαστικά δήθεν κείμενο. So 90s αισθητική και οπτική γωνία… που είπα και γω, σαν σήριαλ, το ρετιρέ το θυμάστε? Το κλικ το διαβάζατε? Δεν γέλασα καθόλου και τα έχω ξανακούσει αυτά τόσες φορές που φτάνει πια δλδ… Οκ, οι συγκεκριμένοι γονείς του άρθρου πχ με τα βιώματα που είχαν από τους δικούς τους γονείς, μπορεί να καταπίεσαν τα παιδιά τους από φόβο για το μέλλον τους. Είπαμε, είναι η γενιά νούμερο 2. Θυμούνται ακόμη τον κίνδυνο της ανέχειας και φοβούνται. Αν όλα πάνε καλά, η γενιά νούμερο 3 δεν θα το κάνει, και θα υπάρξει έτσι για πρώτη φορά γενιά που θα έχει και επιλογές και ηρεμία, η νο 4. Αλλιώς δεν γίνεται, απλά κοροϊδευόμαστε. Οι επιλογές βγαίνουν από τα λεφτά. Τέλος. Στο κάτω κάτω, η καταπίεση από τους γονείς είναι χάδι μπροστά στην ισοπέδωση της ζωής, όταν οι επιλογές είναι μηδαμινές και πρέπει από μόνος σου στο πουθενά να επιβιώσεις. Πολλοί φίλοι μου που είτε δεν παντρεύονται είτε δεν κάνουν παιδιά λόγω ανεργίας και ανέχειας θα εύχονταν να είχαν την καταπίεση των γονιών τους αντί αυτού που ζούνε τώρα. Καταλαβαίνω ότι με τόσο θαλασσοπνίξιμο που άκουσες το εισέπραξες διαφορετικά, και δεν το επικροτώ προς Θεού, αλλά εγώ που ουδέποτε άκουσα κάτι παραπλήσιο από την οικογένεια μου, έμαθα να βλέπω τα πράγματα αλλιώς. Μακάρι το πρόβλημα μου να ήταν οι υπενθυμίσεις των γονιών μου για τον μόχθο τους πριν τις επιλογές μου… και μακάρι να είναι αυτό και το πρόβλημα των παιδιών μου. Η Κάρσον Μακ Κάλερς, αν ήταν άντρας ή ζούσε σε άλλη εποχή, θα ήταν πασίγνωστη. Το βιβλίο της είναι καταπληκτικό, λιτό, μεστό, απλά αριστούργημα. Εγώ σε αυτό πέτυχα εν μέρει και την δική μου ιστορία. Το θεωρώ για την Ελλάδα και τον κόσμο πιο επίκαιρο από ποτέ. Αν το διαβάσεις, γράψε μου πως σου φάνηκε εσένα στο proiproi@yahoo.gr.
εχεις δικιο που το θετεις απο αυτη την αποψη το θεμα. ειναι ευκολο εκ του ασφαλους και χωρις να εχεις προβλημα επιβιωσης να τα ψειριζεις ολα για να βγει ενα κειμενο. οταν ομως δεν εχεις λυμμενο το οικονομικο τοτε ναι, τιθεται θεμα θυσιας απο τους γονεις και ναι τιθεται θεμα αναγνωρισης αυτης της θυσιας απο το παιδι. χωρις αυτο να σημαινει οτι ο γονιος μπορει να καθορισει επιλογες αν και οντως το κανει καποιες φορες. το κειμενο προσωπικα το βρηκα δηθεν τωρα που το ξαναδιαβασα. σαν να καποιος μαζεψε ο,τι χειροτερο εχει ειπωθει απο γονιο ως προς το συναισθηματικο εκβιασμο και το περιελαβε στο αρθρο γιατι δεν ηξερε τι αλλο να πει. η υπερβολη της υπερβολης δηλαδη. δεν υπαρχει πουθενα η αλλη αποψη γιατι προφανως ολα τα πραγματα ειναι ασπρα η μαυρα για το συντακτη που συν τοις αλλοις παρουσιαζεται να κατεχει και την υψιστη γονεικη αληθεια.
Συμφωνώ.Τα έχουμε ακούσει σχεδόν όλοι αυτά...Πόσο αληθεια όμως είναι? Αφού έκανα την δική μου οικογένεια εκτιμώ και φυλάω τα χέρια της μάνας μου και του πατέρα μου.Που στερήθηκαν (γιατί στερήθηκαν), που δεν πήγαν πουθενά( γιατί θα μπορούσαν), που που που χίλια πράγματα...Που ακόμα είναι δίπλα μας σε ότι και να μας προκύψει.Και που μου το είπαν κάποια στιγμή ...συγγνώμη αλλά δεν έχουν άδικο.Το γεγονός ότι με απετρεψαν να ακολουθησω αυτό που εκείνη την στιγμή γούσταρα να ακολουθήσω γιατί ήταν high κτλ, είναι ο λόγος που έχω δουλειά σήμερα.
Το παιδί σου εσύ το γέννησες και έχεις υποχρεώσεις απέναντί του. Ενώ αυτό καμιά απέναντι σε σένα. Εσύ επέλεξες να το φέρεις στον κόσμο και είσαι υποχρεωμένη να του παρέχεις όλα τα απαραίτητα. Μην μπλέκεις την οικονομική δυσχέρεια και τον κόπο που πρέπει να καταβάλει ένας άνθρωπος για να επιβιώσει, με την εύρυθμη ανατροφή των παιδιών. Το παιδί σου είναι υπό την προστασία σου και είσαι υποχρεωμένος ως γονέας να το φροντίζεις, είτε είσαι πολύ φτωχός είτε είσαι πολυεκατομυριούχος. Σίγουρα δεν είναι καθόλου ευθύνη (ή πρόβλημα) του παιδιού σου αν εσύ σήμερα δεν βρίσκεις άλλη δουλειά, δεν έχεις χρήματα και είσαι αναγκασμένη πχ. να καθαρίζεις σκάλες 16 ώρες την ημέρα. Αυτό μπορεί να είναι σούπερ πίκρα για σένα, αλλά δεν είναι θυσία! Είναι πράξη υπεθυνότητας. Δηλαδή σόρυ κιόλας, τι άλλη επιλογή θα είχες? Θα έστελνες τα παιδιά σου να δουλέψουν κι αυτά? Οπότε τι είναι η θυσία? Ότι δουλεύεις εσύ για να μπορούν αυτά να πάνε σχολείο ας πούμε??? Δεν το καταλαβαίνω.
είχα αρχίσει να ανυσηχώ δλδ... οτι μόνο εγώ το βλέπω αυτό... πάλι καλά...
έχεις κι εσυ τόσο δίκαιο!!!
Θυσια νομιζω πως νιωθεις οτι γινεσαι οταν κανεις κατι με δυσαρεσκεια η οταν χανεις τον εαυτο σου. Αν μεσα στην καθημερινοτητα δε δινεις καθολου χωρο στα θελω σου πολυ πιθανον να πεις μερικα απο τα παραπανω κλισε. Αλλα νομιζω πως δε μας φταινε τα παιδια γιαιτις θυσιες που κανουμε. Μας φταιει κυριως οτι δεν ξερουμε που να βαλουμε τη διαχωριστικη γραμμη που να λεει τωρα θα κοιταξω τον εαυτο μου γιατι ετσι πρεπει η αν δεν εχουμε το θαρρος να τη βαλουμε. Καλα τα λες και συμφωνω απολυτως σε ολα τα παραπανω. Αλλα διαφωνω στο λογο για τον οποιο καποιος γινεται θυσια. Δε νομιζω οτι το κανουμε απο αλλτρουισμο, αλλα επειδη ειμαστε ψυχαναγκαστικοι (π.χ. πρεπει να μην πηγαινω διακοπες ποτε γιατι πρεπεει να φτιαξω σπιτι στο παιδι) η γιατι μας ειναι πιο ευκολο να φορτωνουμε τα προσωπικα μας δραματα στους αλλους (παιδια μας) αντι να προσπαθησουμε να βελτιωσουμε την ψυχολογια μας και την καθημερινοτητα μας. Ειναι πολυ πιο ευκολο να το παιζεις αιωνιο θυμα και να το φορτωνεις στους αλλους (π.χ.δες τι κανω εγω για να σε ζησω)παρα να προσπαθησεις να ζησεις ευτυχισμενος οταν οι συνθηκες τις ζωης σου ειναι εκ των πραγματων δυσκολες.
Πόσο συμφωνώ μαζί σου!!! Μας έχουν φάει ο υπερπροστατευτισμός, ο παρεμβατισμός, η ματαιοδοξία και η εμμονή να περάσουμε στα παιδιά μας, όλα αυτά που δεν καταφέραμε εμείς!!!! Πόσο πιο απλά θα ήταν τα πράγματα αν το μόνο που κάναμε είναι να ΣΤΗΡΙΖΟΥΜΕ ΤΙΣ ΕΠΙΛΟΓΕΣ ΤΩΝ ΠΑΙΔΙΩΝ ΜΑΣ!
χμμ ναι... χωρις να ειμαι μαμα και ουσα μονο κορη... μηπως υπερβαλλεις τοσο δα λιγακι για να κανεις πιο ξεκαθαρο το point σου? ειμαι σιγουρη οτι και χωρις αυτες τις υπερβολες θα μπορουσες να το περασεις... και ξαναλεω ως κορη εχω ακουσει κι εγω το κατιτις μου οπως και εχω ακουσει και πολλα περισσοτερα απο γνωστους και φιλους... αλλα ειλικρινα θα μου πεις οτι υπαρχει ΕΛΛΗΝΙΔΑ μανα που θα πει στο παιδι της ααα μην τολμησεις και γινεις γιατρος γιατι θα κληρονομησεις μια μερα το κομμωτηριο μου!!! ε πραγματικα γελασα και καταλαβα οτι προφανως σου αρεσει η υπερβολη λιγακι.
ΥΠΟΚΛΙΝΟΜΑΙ! και γενικά διαβάζοντάς σε γιατί πριν δεν είχα άποψη απλά λέω μπράβο που υπάρχουν και αυτά τα λίγα μυαλά σαν τα δικά σου γιατί γύρω μας εν έτη 2014 ακούς και βλέπεις συμπεριφορές του 50. Μακάρι να καταφέρω η κόρη μου να έχει κρίση, αντίληψη και επιλογή. Αυτά αρκούν για να είναι ελεύθερη...
Χαιρομαι που συμφωνουμε...Απο τη μερα που γεννηθηκε προσπαθω να το κανω αυτο κ τα καταφερνω πολυ καλα.Ανησυχω γι'αυτον,ναι,φοβαμαι καποιες φορες αληθεια ειναι κ αυτο.Ομως του εχω εμπιστοσυνη απο τη 1η μας στιγμη.Απο βρεφος που ηταν ελεγα αφηστε τον του εχω εμπιστοσυνη.Καθε φορα που τον αφησα να κανει αυτο που ηθελε δεν εκανε ποτε λαθος.Δεν επεσε,δε χτυπησε...Τα καταφερε...Απλα...Τα καταφερε!!!Θα συνεχισω ετσι κ οπως ειπα στον αντρα μου εμεις οι γονεις ενα πραγμα πρεπει να κανουμε,να συμβουλεψουμε κατα πως μας "κοβει" απο εκει κ περα το σταυρο μας να εχει εναν αγγελο να τα φυλαει τιποτε αλλο.
Αυτή τη φορά... ΕΓΡΑΨΕΣ ΤΡΕΛΑ!