Τόσο γρήγορα, τόσο όμορφα, τόσο μαγικά!

Θα ηθελα να γραψω κι εγω την ιστορια τοκετου της πρωτης μου κορης, μιας και σε λιγες μερες περιμενουμε και την δευτερη κορουλα!!

Ειχα μια ωραια εγκυμοσυνη, αν εξαιρεσουμε τους πρωτους μηνες που ειχα πολλους εμετους και εχασα μερικα κιλακια (αυτο σιγουρα δεν το περιμενα!!!)

Με ΠΗΤ 29/10, οι μερες περνουσαν, η μικρη ειχε βολευτει στην κοιλιτσα κι εγω το ειχα ριξει στο περπατημα… Παραμονη 28ης Οκτωβριου κανονιζουμε να βγουμε το βραδυ… Και εκει που πινουμε το κρασακι μας και τρωμε τα μεζεδακια μας, ριχνουμε κι ενα χορο και στη μεση του χορου μου ερχεται ενα πονακι (περιπου 02:00 το βραδυ). Λεω ας κατσω… Μετα απο 4 λεπτα, τσουπ! Κι αλλος πονος!!! Ο αντρας μου αγχωθηκε ο καημενος, εγω αταραχη! Τηλεφωνω στη γιατρο και μου λεει «Ξεκινατε για την κλινικη και ερχομαι…!«

Τηλεφωνω στην νονα της μικρης που ηταν σε ενα μπαρακι παραδιπλα, καπως τυφλα απο το ποτο και ντυμενη αναλογως και τρεχει να παμε μαζι στην κλινικη οπως ειχαμε κανονισει… Ωστοσο ο αντρας μου τρεχει να φερει το αυτοκινητο αλλα επειδη ειχε δακτυλιο βρηκε κατι αστυνομικους (ο υπερβολικος.. χαχα) να τον συνοδευσουν!! Ευτυχως δεν χρειαστηκε, γιατι πηρα τα ποδαρακια μου και βγηκα σε σημειο που να μπορει να περασει..

Ειχαμε 1 ωρα για να φτασουμε στην κλινικη, οποτε ανασουλες στη διαδρομη και ασχετη κουβεντουλα με την κουμπαρα μας και περασε και αυτη η ωρα…

Οταν φτασαμε, ανεβηκα πολυ ανετη στην κλινικη και τους λεω οτι «μαλλον» γενναω… Πριν με εξετασουν λενε στον αντρα μου «Αυριο θα γεννησει αφου δεν ποναει» Με βαζουν στο δωματιο να ετοιμαστω, ανετα και χαλαρα, ερχεται η μαια να με εξετασει και με ρωταει «Δεν πονας;» Της λεω κι εγω «οχι ιδιαιτερα, κατι πονακια που τα ελεγχω εχω μονο… Προς το παρον δεν θελω επισκληριδιο» και που να φανταστω….. Η διαστολη μου ηταν ηδη στο 9!!!!!

Αγχωθηκε η μαια, με ρωταει που ειναι η γιατρος μου και με ενημερωνει οτι ειμαι ετοιμη να γεννησω!! Ευτυχως δεν αργησε καθολου η γιατρος, μου σπαει τα νερα και φυγαμε γρηγορα για την αιθουσα τοκετου! Εμενα το μονο μου αγχος ηταν να μπει ο αντρας μου στην αιθουσα τοκετου, οπως ειχαμε κανονισει, γιατι θελαμε να το ζησουμε μαζι και αυτο…!

Με τα πολλα αρχιζουν οι πραγματικοι πονοι μολις αρχισα να σπρωχνω… Τι πονος, Θεε μου!!!! Ολοι οι πονοι στη μεση γιατι η μικρη ηταν λιγο αναποδα κι εγω να νομιζω πως θα βγω παραλυτη απο εκει! Αρχιζω να ουρλιαζω, να βλεπω απο την καμερα τον πατερα μου να χτυπαει το κεφαλι του στον τοιχο σε καθε ουρλιαχτο (αλλος υπερβολικος), την κουμπαρα μας να εχει στησει αυτι για να ακουσει το πρωτο της κλαμμα κι αλλο ενα φιλικο ζευγαρι που μας ειχε ακολουθησει… Απο την αλλη ειχα τον αντρα μου που γυρναει και μου λεει «Αγαπη μου, μην ουρλιαζεις!» Μου ηρθε να σηκωθω να του πω «Κατσε να δεις τη γλυκα» αλλα του την χαρισα!!! Χαχα!!

Η γιατρος με βοηθησε να κανω focus, να μην σπαταλαω την δυναμη μου στα ουρλιαχτα και απλα να σπρωξω… Ετσι κι εκανα!

04.20 εγινα πρωτη φορα μανουλα! Τοσο γρηγορα, τοσο ομορφα, τοσο μαγικα….!!! Δεν θα ξεχασω ποτε την πρωτη μας αγκαλια… Εγω δεν ειχα λογια να της πω, ο αντρας μου εκλαιγε σαν μωρο και απο τοτε ειμαστε τοσο ευτυχισμενοι…!

Σε λιγες μερες μπαινω στον μηνα μου και περιμενουμε την επομενη μπουμπου μας. Ανυπομονω για τον τοκετο και τον θηλασμο και το μονο μου αγχος ειναι να μην το κανω στο δρομο!!!

Ευχαριστω πολυ τη γιατρο μου για αυτη την εμπειρια και που ηταν διπλα μου ολο τον καιρο σαν φιλη μου… Αλλα κυριως τον αντρα μου που ειναι διπλα μου και με βοηθαει σε ΟΛΑ… Και χωρις αυτον τιποτα δεν θα ηταν οπως ειναι σημερα… «Σ’ αγαπαω τοοοοοσο πολυ!!» που λεει και η κορη μας!!!!

Μαμα Ελευθερια
 

Έχεις μια απορία, μια ερώτηση, μια ιστορία;

Μπορείς να τη στείλεις στο eimaimama@gmail.com