Χειρουργείο και αγωνία (Στένωση πυελοουρητηρικής συμβολής)

Αποφάσισα κι εγώ να μοιραστώ την εμπειρία μου, γιατί υπάρχουν σίγουρα πολλά παιδάκια που έχουν το ίδιο θέμα και πολλοί γονείς που πέρασαν ή περνούν την ίδια αγωνία με εμάς.

Η ιστορία μας λοιπόν ξεκινάει από την εγκυμοσύνη. Η 2^η εγκυμοσύνη για μένα, με μία μεγάλη δυσκολία… το αγοράκι  μου ήταν βιαστικό και δημιουργούσε συνέχεια συσπάσεις γέννας. Έμεινα στο κρεβάτι από τα μέσα του 4^ου μήνα μέχρι την ημέρα που μπήκα στον μήνα μου. Τρεις φορές νοσηλείας με την σιγουριά ότι γεννάω πρόωρα..!

Κάπου σε όλα αυτά ήρθε η ώρα να κάνουμε την Β επιπέδου. Όλα καλά, μα ξαφνικά βλέπω τον γιατρό να επιμένει με τον υπέρηχο κάπου. Ένιωσα ότι κάτι δεν πάει καλά..

»Μην ανησυχείς, το μωρό έχει υδρονέφρωση (δηλαδή το νεφράκι του κρατάει ούρα και είναι πιο μεγάλο από το φυσιολογικό). Υπάρχει η πιθανότητα να φύγει με την γέννα, υπάρχει πιθανότητα να χρειαστεί χειρουργείο… Δεν είναι κάτι ιδιαίτερα δύσκολο, το θέμα είναι ότι  ακόμα και στην χειρότερη περίπτωση είναι κάτι που διορθώνεται με χειρουργείο (μου εξήγησε ακριβώς και το τι κάνουν στο χειρουργείο). Σε κάθε περίπτωση εσύ με το που θα γεννηθεί θα του κάνεις υπέρηχο και θα το παρακολουθείς..»

Η λέξη μου ήταν γνωστή, ναι ήμουν από τις μαμάδες που διάβαζε με τις ώρες στο ίντερνετ.  Μέσα σε όλα αυτά που διάβασα, κάπου πήρε το μάτι μου ότι η αυχενική διαφάνεια και η β επιπέδου πρέπει να γίνονται σε εξειδικευμένους γιατρούς κι αυτοί είναι πολλοί λίγοι στην Ελλάδα.. Βρήκα κάποιον κι εγώ από τους »κορυφαίους»και αποφάσισα να πάω και εκεί να κάνω έναν υπέρηχο. Δεν του είπα κάτι…

– Όλα καλά μου λέει

– Τα νεφράκια του τα είδατε;

– Φυσικά, έχει ελάχιστη διάταση, με το που θα βγει από την κοιλιά σου θα κατουρήσει και θα του φύγει… Δεν το γράφω καν στις παρατηρήσεις… Επειδή σε βλέπω αγχωμένη όμως, αν θες κάνε και έναν υπέρηχο, εγώ πάντως θα το άφηνα.

«Μπα» λέω «μα τόσο έξω έπεσε ο γιατρός μου; Γιατί εκείνος δεν μου τα είπε τόσο απλά;»

Η εγκυμοσύνη μου συνεχίζεται, ας είναι καλά ο γυναικολόγος μου, κατάφερε και μου κράτησε το μωράκι μου 3 φορές να μην γεννηθεί πρόωρα, και στις 36 +2 εβδομάδες γεννιέται ο μάγκας 2970γρ υγιέστατος! Κάνουμε και τον υπέρηχο, η διάταση συνεχίζει να υπάρχει, ξεκινάμε χημειοπροφύλαξη και παρακολούθηση.

Αρχικά πήγαμε σε νεφρολόγο. Επικρατεί μία σύγχυση γενικά για το ποιας ειδικότητας είναι αυτό το θέμα. Εμείς ξεκινήσαμε σε νεφρολόγο αλλά τελικά χρειαζόμασταν ουρολόγο. Από τον νεφρολόγο δεν ήμασταν πολύ ευχαρισημένοι για πολλούς και διάφορους λόγους.

Αρχικά ήταν σταθερός και τον παρακολουθούσαμε κάθε τρεις μήνες με υπέρηχο και παίρναμε και χημειοπροφύλαξη. Στον χρόνο επάνω η διάταση μεγάλωσε αρκετά κι έτσι μας παρέπεμψε να κάνουμε κυστεογραφία να δούμε αν έχει παλινδρόμηση και σπινθηρογράφημα να δούμε ακριβώς το πρόβλημα και  να κοιτάξουμε και την λειτουργία του νεφρού. Η κυστεογραφία έδειξε ότι δεν έχει παλινδρόμηση, το σπινθηρογράφημα έδειξε »Στένωση πυεελοουρητικής συμβολής» αλλά η λειτουργία των νεφρών σχεδόν φυσιολογική.

Κάπου εκεί αποφασίσαμε να αλλάξουμε γιατρό. Έτσι κι αλλιώς αν χρειαζόταν χειρουργείο, σε ουρολόγο θα απευθυνόμασταν οπότε είπαμε να ξεκινήσει παρακολούθηση ουρολόγος. Μετά από έρευνα μέσω γνωστών, ίντερνετ κλπ η παιδίατρος μου (καλή της ώρα) μου σύστησε έναν καταπληκτικό ουρολόγο στο Αγ. Σοφία.

Από την πρώτη επίσκεψη μείναμε ενθουσιασμένοι.. παρόλο που μας είδε στο νοσοκομείο και όχι σε ιατρείο ήταν απίστευτα αναλυτικός, μας έξήγησε όλες τις λεπτομέρειες του προβλήματος αυτού, μας έκοψε την χημειοπροφύλαξη γιατί η συγκεκριμένη πάθηση κάνει πολύ σπάνια ουρολοιμώξεις (ναι, πήρε τζάμπα σχεδόν 1 ½ χρόνο χημειοπροφύλαξη, ενώ έπρεπε να πάρει τους δύο πρώτους μήνες μόνο), από τρίμηνη η παρακολούθηση με υπέρηχους έγινε 6μηνη και έτσι συνεχίσαμε εκεί.

Όλα λοιπόν πήγαιναν καλά… Στα 2 του χρόνια ο υπέρηχος έδειξε μία μικρή μείωση της διάτασης και ο επόμενος υπέρηχος στα 2 ½ ήταν σχεδόν φυσιολογικός! Ο γιατρός τότε μας είπε »Μην αποκλείσετε ότι μπορεί να ξανανέβει η διάταση, αν όμως και ο επόμενος υπέρηχος είναι το ίδιο καλός, το ξεχνάμε το πρόβλημα αυτό!» Η χαρά μας τεράστια!

Περνάει και το επόμενο εξάμηνο, πάμε κεφάτοι κεφάτοι για υπέρηχο, σίγουροι πια ότι όλο αυτό θα αποτελεί παρελθόν… Ποιος να περίμενε όλο αυτό που θα ακολουθούσε.

Ραγδαία επιδείνωση. Διάταση μεγαλύτερη από ποτέ! Το νούμερο της διάτασης πολύ παραπάνω από αυτό που ξέραμε εμείς ότι αποτελεί όριο για χειρουργείο. Είχαμε ραντεβού με τον γιατρό μία βδομάδα μετά.. Η αγωνία μας πολύ μεγάλη αλλά κάπου μέσα μου είχα και μία ελπίδα μήπως μου πει ότι ίσως να έγινε λάθος, ότι ίσως οφείλεται κάπου αλλού ότι τέλος πάντων δεν χρειάζεται χειρουργείο..

Η εβδομάδα πέρασε και μπαίνουμε σχεδόν τρέμοντας στον γιατρό.

– Γιατί είστε έτσι ρε παιδιά;

– Χάλια ο υπέρηχος, γιατρέ, απαντάμε εμείς.

Τον κοιτάει μαζί με τον προηγούμενο και λέει: τον πο@στη στα 3 βρήκε να το βγάλει; Λοιπόν πάμε για χειρουργείο.

Εκείνη την ώρα έβγαλα έναν αναστεναγμό, σηκώνει το κεφάλι ο γιατρός και μου λέει αυστηρά «Θα το γρουσουζέψουμε ή θα με ρωτήσεις εάν διορθώνεται;’‘

»Εντάξει, βρε γιατρέ, τι θες να κάνω, να πάω στα μπουζούκια να το γιορτάσω;»

Βγάζει χαρτί και στυλό και αρχίζει να μου εξηγεί όλες τις λεπτομέρειες και πιθανότητες του χειρουργείου… Όχι ότι άκουγα και πολλά εκείνη την ώρα, γιατί κόλλησα στην εξής ατάκα: »Στην χειρότερη περίπτωση δεν πάμε για πυελοπλαστική (διόρθωση της στένωσης δλδ) αλλά για ημινεφρεκτόμη«

«Μα καλά, πως φτάσαμε ως εδώ;» αναρωτιόμουν. Έξι μήνες πριν λέγαμε ότι τελειώσαμε και τώρα υπάρχει ακόμα και η πιθανότητα να χάσουμε το μισό νεφρό; Σπάνιο να γίνει αλλά υπάρχει… Και ναι ζεις και με μισό και με ένα νεφρό, αλλά γιατί θα πρέπει εγώ να το δεχτώ όλο αυτό χωρίς να στενοχωρηθώ;

Αυτές οι σκέψεις ήταν στο μυαλό μου, από τον γιατρό μου έμεινε μόνο αυτό το βλέμμα που μου έλεγε »δεν έχεις να φοβάσαι τίποτα, θα κάνω το καλύτερο…» και αυτό ήταν και το μόνο που μου έδινε την όποια ηρεμία θα μπορούσα να έχω…

Σηκώθηκα να φύγουμε και μου λέει «Κάτσε κάτω, μην βιάζεσαι, ρώτα με ότι θες!«

Τώρα που τα σκέφτομαι με ηρεμία και μετά τα όσα ακολούθησαν, λέω πόσο μεγάλο ρόλο παίζει ο γιατρός να είναι άνθρωπος, να καταλαβαίνει ακριβώς πως νιώθεις και να το χειρίζεται με τον καλύτερο δυνατό τρόπο.

Αφού είπαμε κι άλλα κι άλλα φεύγουμε. Ήθελα απλά να καταρεύσω… Προσπάθησα να είμαι χαμογελαστή, να εξηγήσω στον μικρό τι θα γίνει… Αλλά πόσα να εξηγήσω και σε αυτόν; Τι να καταλάβει ένα τρίχρονο που δεν νιώθει καν πόνο, τουλάχιστον να του πεις ότι «θα κάνεις αυτό και μετά δεν θα πονάς»; Πώς να εξηγήσεις στον μικρό ταλιμπανάκο ότι θα κάτσει 5 μέρες στο κρεβάτι με σωληνάκι από το νεφρό, με ορό και καθετήρα; Και ερχόταν πάλι η σκέψη…

«Και εντάξει να πάνε όλα καλά, αν βγει ο γιατρός και μου πει ότι χάσαμε το μισό νεφρό;»

Πέρασαν λοιπόν 2-3 μέρες και μας ειδοποιεί ο γιατρός ότι σε μία εβδομάδα μπαίνουμε. Αυτή η αναμονή νομίζω ότι ήταν το πιο δύσκολο κομμάτι. Οι μέρες περνούν και έρχεται η Κυριακή που θα μπαίναμε. Η κόρη μου η μεγάλη ενώ ήταν σχετικά χαλαρή με όλο αυτό, λίγο πριν φύγουμε, τον αγκάλιασε και άρχισε να κλαίει. Όχι δεν επιτρεπόταν ούτε τότε να καταρρεύσω.

Φτάνουμε στο νοσοκομείο, πάμε να του πάρουν αίμα (κλασσικά χωρίς να είμαστε εμείς μέσα, του το είχα πει ευτυχώς) κάθεται ακούνητος δηλώνοντας ότι είναι »ατρόμητος ήρωας Μπάτμαν» και δεν φοβάται!  Κάποια στιγμή έρχεται και ο γιατρός, από το άγχος μου άρχισα να του κάνω απανωτές ερωτήσεις. Τον βομβάρδισα στην κυριολεξία και μετά όταν το συνειδητοποίησα του είπα »Δεν είμαι καλά, φαίνεται ε;» ‘

«Λογικό. Δεν είσαι η μόνη μαμά που έχω δει, το καταλαβαίνω..» και μετά έπιασε μια ωραία χαλαρή συζήτηση περί ανέμων και υδάτων και κατάφερε για ακόμα μία φορά να μας κάνει να χαλαρώσουμε λίγο.

Και φτάνει η μεγάλη μέρα! Περνάει η αναισθησιολόγος, υπογράφουμε (προτίμησε να δώσει το χαρτί στον άντρα μου, αφού τον προειδοποίησε να μην τρομάξει..). Θα έκανε επισκληρίδιο με μία μικρή μέθη.

Όποιος έχει περάσει από χειρουργείο μπορεί να καταλάβει πόσο δύσκολες είναι αυτές οι ώρες πριν το χειρουργείο. Ετοιμάζω το αντράκι μου και έρχεται η ώρα να κατέβουμε. Μπαίνω στο προθάλαμο του χειρουργείου για να του δώσουν ένα σιροπάκι, κρατιέμαι με νύχια και με δόντια να μην κλάψω, δεν θέλω να τον αφήσω, θέλω να τον πάρω και να πάμε σπίτι μας..με όλες αυτές τις σκέψεις πίνει το σιροπάκι του, τον παίρνουν από την αγκαλιά μου, τον αποχαιρετώ, τον σταυρώνω και φεύγω… Τα ματάκια του είναι όλο ερωτηματικά αλλά ταυτόχρονα και κουρασμένα μιας και έχει αρχίσει να επιδρά το φάρμακο της προνάρκωσης… Βγαίνω πάω στην αγκαλιά του άντρα μου και επιτέλους μπορώ να κλάψω. Και είναι τόσο λυτρωτικό αυτό το κλάμα! Αφού ηρεμώ ξεκινώ να διαβάζω την παράκληση στην Παναγία.

Στην μία ώρα και κάτι βγαίνει ο γιατρός…

«ΟΛΑ ΚΑΛΑ» μας λέει χαμογελώντας. ‘

– Γιατρέ έχουμε όλο το νεφρό;

– Ναι καλέ αφού σου λέω όλα καλά! Θα έρθετε να σας τα πω επίσημα

Ενιωσα σαν να έχασα 20 κιλά! Ήθελα να χοροπηδάω, έκλαιγα και γέλαγα ταυτόχρονα. Αυτό ήταν! Όλα πήγαν καλά! Ένιωσα απίστευτα δυνατή για να αντιμετωπίσω το μετά.

Ναι ήταν δύσκολο, το αντράκι μου ήταν κάτι παραπάνω από δυνατό και συνεργάσιμο για την ηλικία του, περάσαμε όμως και ώρες που πραγματικά ήταν πολύ δύσκολες. Αλλά στη σκέψη και μόνο ότι όλα είχαν πάει καλά έπερνα δύναμη και τα αντιμετώπιζα όλα..

Από την Δευτέρα που χειρουργήθηκε μέχρι και την Παρασκευή ήταν ξαπλωμένος. Ήρθε η ώρα να βγάλουμε τα σωληνάκια και να σηκωθεί. Η άλλη αγωνία ήταν εάν θα έβγαζε ούρα από την νεφροστομία που είχε οπότε και θα τον παίρναμε σπίτι με σακουλάκι. Ευτυχώς δεν έβγαζε οπότε μας έμεινε μόνο ένα σωληνάκι  το οποίο ήταν καλλυμένο με γάζα. Όταν τον σηκώσαμε δεν μπορούσε να πατήσει τα πόδια του. Τρόμαξα στην αρχή αλλά μετά μου είπαν ότι είναι φυσιολογικο… Μετά από 45 λεπτά περίπου είχε σχεδόν επανέλθει το βήμα του και έλεγε όλο χαρα »Κοιτάξτε, μπορώ τώρα να περπατήσω!» Αυτό ήταν λοιπόν! Βγήκαμε και σε μία εβδομάδα ξαναμπήκαμε να βγάλουμε το σωληνάκι και μείναμε μέσα άλλο ένα 24ωρο για ενδοφλέβια αντιβίωση.

Δεν είχε απολύτως τίποτα, ήταν σαν να μην είχε περάσει χειρουργείο. Ήταν όπως πριν!

Το πρόβλημα αυτό δεν κάνει ουρολοιμώξεις (μία ουρολοίμωξη σε μωρό, ακόμα και να μην ξέρεις από την εγκυμοσύνη ότι υπάρχει κάποιο θέμα, είναι αυτό που σε κάνει να το μαθαίνεις) γι’ αυτό και είναι πολύ σημαντικό να το ξέρεις από νωρίς και να το παρακολουθείς. Τις περισσότερες φορές μπορεί να μην χρειαστεί  καν χειρουργείο. Μπορεί όμως ξαφνικά σε μεγαλύτερη ηλικία να χάσει από αυτό το νεφρό του… Οπότε καταλαβαίνετε τι θα γινόταν εάν είχα ακούσει τον έναν από τους πέντε εξειδικευμένους γιατρούς στους υπέρηχους στην Ελάδα και το άφηνα έτσι το παιδί.

Τελειώνοντας λοιπόν την ιστορία μου, θέλω να πω ότι πάντα θα ευγνωμονώ  τον γυναικολόγο μου, σ’ αυτόν χρωστάω το ότι ξέραμε από την αρχή το πρόβλημά του παιδιού και το παρακολουθούσαμε, την παιδίατρο μου που με στήριξε και με στηρίζει πάντα και που μας έστειλε σε αυτόν τον καταπληκτικό ουρολόγο και φυσικά τον ουρολόγο για όλη την συμπεριφορά και την αντιμετώπιση όλο τον καιρό που τον παρακολουθούσε και ακόμα περισσότερο πριν και μετά από το χειρουργείο. Πέρα του ότι είναι ένας καταπληκτικός επιστήμονας (τέτοιοι υπάρχουν πολλοί), είναι ένας καταπληκτικός ΆΝΘΡΩΠΟΣ και αυτό για μένα είναι είναι το πιο σημαντικό.

Επίσης να δώσω πολλά μπράβο σε όλες τις νοσηλεύτριες και νοσηλευτές του τμήματος που ήμασταν γιατί πραγματικά στην πλειοψηφία τους ήταν άψογες/οι δουλεύοντας κάτω από αντίξοες συνθήκες, χωρίς να χάνουν το χαμόγελό τους και τους ευγενικούς τρόπους τους.

Εύχομαι κανένα παιδάκι να μην ταλαιπωρείται με νοσηλείες, χειρουργεία κλπ.ακόμα όμως και αν έρχονται τέτοια προβλήματα, πρέπει να φροντίζουμε να έχουμε τα μάτια μας ανοιχτά και να κάνουμε τις σωστές επιλογές γιατρών.

Έχεις μια απορία, μια ερώτηση, μια ιστορία;

Μπορείς να τη στείλεις στο eimaimama@gmail.com