Το μικρό κορίτσι μαζί με τη μητέρα της ανήκουν στους περίπου 55000 Γιαζίντι που διέφυγαν από το βόρειο Ιράκ περνώντας το βουνό Σιντζάρ και περπάτησαν 40 μίλια αναζητώντας ένα άσυλο από το Ισλαμικό Κράτος του Ιράκ και της Συρίας (ISIS).
Πολλοί από αυτούς πέρασαν στη γειτονική Συρία και ορισμένοι εγκαταστάθηκαν στον καταυλισμό του Nowruz στην πόλη Derike στα σύνορα, ο οποίος δημιουργήθηκε αρχικά για να φιλοξενήσει 20 Σύριες οικογένειες οι οποίες ξεριζώθηκαν από τον τόπο τους λόγω της βιοπραγίας στο χωριό τους.
Ο καταυλισμός αρχικά φιλοξενούσε 100 άτομα, τα οποία χρησιμοποιούσαν 12 αποχωρητήρια και μπάνια. Ο πληθυσμός αυτός εκτοξεύτηκε στις 12000 στις 10 Αυγούστου.
Οι θερμοκρασία στο Nowruz μπορεί να φτάσει και τους 48 βαθμούς Κελσίου. Υπάρχει λιγοστή σκιά και οι πρόσφυγες περνούν το χρόνο τους μέσα σε σκηνές που βράζουν από τη ζέστη. Το χειμώνα, το κρύο γίνεται ανυπόφορο.
Από τους 12000 Γιαζίντι του καταυλισμού, ένας στους τρεις χρειάστηκε άμεση ιατρική φροντίδα. Η Διεθνής Επιτροπή Διάσωσης (IRC), η οποία παρέχει ανθρωπιστική βοήθεια, φροντίζει περίπου 400 ασθενείς την ημέρα.
Οι οικογένειες συνεχίζουν να έρχονται στην περιοχή. Στις σκηνές των ιατρών, ελέγχονται για αφυδατωση, πίεση, ηλίαση και ψυχική εξάντληση.
Οι Γιαζίντι που καταφθάνουν δεν κουβαλούν σχεδόν τίποτα μαζί τους – πολλοί εγκατέλειψαν τα σπίτια τους στις αρχές του Αυγούστου χωρίς προειδοποίηση και προετοιμασία. Η IRC τους παρέχει κουβέρτες, σαπούνι, πετσέτες και φως και φορτίζει τα τηλέφωνά τους.
Ο λαός αυτός έχει αντιμετωπίσει πολλές δυσκολίες. Στον καταυλισμό δεν υπάρχει όμως προσωπικός χώρος και οι πόροι είναι εξαιρετικά λίγοι. Υπάρχουν 15μελείς οικογένειες που στιβάζονται σε σκηνές 5 ατόμων.
Με τις αψιμαχίες να μαίνονται μεταξύ Συρίας και Ιράκ, ο αυτοσχέδιος αυτός καταυλισμός στην άγονη γη του Norwuz κατά μήκος των συνόρων είναι ίσως το μόνο μέρος στο οποίο μπορούν να βρουν προσωρινά την ηρεμία τους οι Γιαζίντι.
πηγή: buzzfeed.com
Λυπαμαι πολυ που αν και ζω σε μια "προηγμενη" εποχη και κοινωνια, η ανθρωπινη ζωη εξακολουθει να μην εχει καμια αξια.
Τρομερό να ζουν άνθρωποι σε αυτές τις συνθήκες στον αιώνα μας.... Και αυτά τα χαμόγελα των παιδιών που δεν φταίνε σε τίποτα... σε κομματιάζουν..... Αχ μωρέ ενήλικες τι κάνετε.....
Ο Θεος να βαλει το χερι του