Από τα 2 στον παιδικό σταθμό; ΦΥΣΙΚΑ ΝΑΙ!

Δύο χρόνια και σχεδόν τρεις μήνες πέρασαν από τη γέννηση του γιού μου. Δύο χρόνια κι εγώ στο σπίτι μαζί του να σπάω το κεφάλι μου για το πως θα μεγαλώσει καλύτερα, πως θα είναι πιο ανεξάρτητος, πιο χαρούμενος. Δύο χρόνια κοπανιέμαι για να μην του λείψει τίποτε. Δύο χρόνια, εικοσιτέσσερις ώρες το 24ωρο, με μερικά διαλείμματα ξεκούρασης -προσφορά του συζύγου και των γιαγιάδων.

Αλλά κακά τα ψέματα. Δεν πα’ να υπάρχει σύζυγος, δεν πα’ να υπάρχουν γιαγιάδες, η μόνιμη αγωνία στο κεφάλι είναι αποκλειστικότητα της μαμάς. Μου το λεγαν “άλλο η μάνα”, αλλά πέρασαν αυτά τα δυο χρόνια για να καταλάβω πως μάνα είναι να καις τον εγκέφαλό σου για το παιδί σου, σαν να νομίζεις οτι δεν έχει άλλον άνθρωπο στον κόσμο. Έτσι κι εγώ, δύο χρόνια και τρείς μήνες έκαψα χιλιάδες εγκεφαλικά κύτταρα προσπαθώντας να σκεφτώ και να προβλέψω τα πάντα, αγωνιώντας για πυρετούς, αγωνιώντας πως θα γίνει να ψωνίσω-μαγειρέψω-σιδερώσω και μετά να βγάλω το παιδί βόλτα 3 ώρες για να ξεκαβ…. εεεε για να ξεσκάσει  και να παίξει ήθελα να πω, καθώς η βαρεμάρα για τον κακακάρη μου είναι λόγος για να σου κατεδαφίσει το σπίτι.

Όπου στεκόμουν κι όπου βρισκόμουν, μου λέγανε οτι θα ήταν καλύτερο, εφόσον δουλεύω σπίτι (ή μάλλον δε δουλεύω, έτσι όπως έχει γίνει η Ελλαδίτσα μας) να μην τον πάω παιδικό σταθμό μέχρι τα 2,5 – 3 του χρόνια, γιατί (και καλά) δεν του προσφέρει τίποτε ιδιαίτερο.

Δεν ξέρω τί κάνουν τα παιδιά των αλλονών, εμένα πάντως άμα δεν του βάλεις ένα στόχο, καποια δουλειά να κάνει, δεν ξέρει τι να κάνει τον εαυτό του και γίνεται ένας επιθετικός σίφουνας. Αμ τι να κάνει το παιδί; Βρήκε δουλειά κι ο μπαμπάς και πλέον έχει playmate κυρίως τη μάνα του. Περιμένει από τη μαμά να του βάλει δουλειές να κάνει, περιμένει να του πει να πάει να κάνει πύργους με τουβλάκια, και την τραβάει να της δείξει τί ωραία πηδάει από τους καναπέδες στο πάτωμα και τί ωραία που στέκεται με το κεφάλι κάτω και τα πόδια πάνω.  Όσο κι αν τον έφερνα συνέχεια απο μικρό σε επαφή με παιδιά, στο τέλος εμένα τράβαγε από το χέρι να πάμε να παίξουμε, γιατί αμα τον ζόριζαν τα παιδάκια, τους τράβαγε και κανα μαλλί κι ερχόταν σε μένα. Κι αν τόλμαγα να κάνω μια δουλειά στο σπίτι, εκεί που ήμουν μου τα έκανε λίμπα για να του δώσω σημασία. Τα παιχνίδια του δεν τον ικανοποιουν πια, τα πιανάκια του είναι για μωρά και θέλει ένα αρμόνιο που είδαμε σε ένα φιλικό σπίτι. Αλλά λεφτά δεν υπάρχουν για ανανέωση παιχνιδιών. Και οι φιλοι έχουν παιδιά στην ίδια ηλικία και τα θέλουν τα παιχνίδια.

Κι αυτό το παιδί λες και έχει παλούκια στον ποπό του και δεν κάθεται λεπτό. Δε λέω, η παλουκίαση έχει και τα καλά της, διοτι έξω στη βόλτα ήταν πολύ ανεξάρτητος κινητικά. Και ψηλά πεζούλια ανεβοκατέβαινε από μικρός, και σκάλες χωρίς βοήθεια, και είχε μάθει να είναι και σταθερός και να κρατιέται όταν ήταν να πέσει και ξέρει κι από κίνδυνο και δεν ανησυχώ. Αλλά τι να το κάνεις. Οταν το παιδί είναι αλανιάρικο, μέσα στο σπίτι σε καταστρέφει.

Να πω την αμαρτία μου, έχω δοκιμάσει να κάνω αυτό που πάντα κατηγορούσα: Να τον βάλω λίγο μπροστά από την TV μπας και χαλαρώσω. Αλλά πουυυυυυυυ. 10 λεπτά TV και μετά σηκωνόταν γιατί η TV τον κάνει και βαριέται. Θέλει αλληλεπίδραση, δεν μπορεί να παρακολουθεί απλά. Η μόνη εκπομπή που μπορούσε να δει ήταν η Ντόρα γιατί κάνει ερωτήσεις. Αντε και τα Ζουζουνια στο youtube για να χορεύει με κάτι μαράκες που του πήραμε και να μιμείται το “αχ κουνελάκι”.

Κι εκεί που τα χα παίξει τελείως προσπαθώντας να τα κάνω όλα, κι εκεί που είχε αρχίσει ώρες-ώρες να μου γυρνάει το μάτι και να βλέπω εγκέφαλο και γινόμουν εγώ επιθετική απέναντί του, έρχεται η παιδίατρος και μου λέει: “Γνώμη μου είναι οτι θα μπορούσε να πάει παιδικό σταθμό από τώρα , γιατί είναι πολύ ζωηρός και θα του κάνει καλό να διοχετεύσει κάπου την ενεργητικότητά του” (ζωηρός είναι η ευγενική έκφραση για τον Demolition Man). Και με το που το λέει αυτό, ειλικρινά κορίτσια, κάτι άστραψε στο μυαλό μου, είδα το φως στο τούνελ. Βάλθηκα λοιπόν να κάνω γκάλοπ για παιδικούς σταθμούς στη γειτονιά μου, βάλθηκα να συλλέξω χαρτιά και χαρτούδια για να κάνω αίτηση στους δημοτικούς. Και να ‘μαστε λοιπόν το Σεπτέμβρη να πηγαίνουμε πρώτη μέρα σε έναν δημοτικό παιδικό σταθμό (του οποίου η προϊσταμένη με έκανε να ξανασυμπαθήσω το δημόσιο, γιατί είναι από τα πιο ευγενή και φιλότιμα άτομα που έχω γνωρίσει, να ναι καλά η γυναίκα).

Επί τέσσερις εβδομάδες το πηγαίναμε λάου-λάου για να προσαρμοστούν τα νέα παιδάκια. Στις τέσσερις αυτές εβδομάδες κατάλαβα οτι καλά έκανα και τον πήγα.

Γιατί ανακάλυψα οτι τελικά δεν είναι όλα τα αγοράκια σαν το δικό μου. Θες το DNA του, θες οτι ήθελα να τον κάνω ατρόμητο και με αυτοπεποίθηση και τον κακόμαθα, ο κανακάρης μου στην κοντινή επαφή του με τα συνομήλικά του είναι τζόρας. Μην του πάρεις παιχνίδι, μαύρο φίδι που σ’ έφαγε. Τρως μπούφλα επιτόπου και σου πετάει και τα τουβλάκια στο κεφάλι. Μέχρι που τα λυπόμουν τα άλλα, γιατί ο δικός μου ήταν ο bully της τάξης και αντε να προσαρμοστούν όταν έχουν να αντιμετωπίσουν και τα χαστούκια  που τους έδινε το σπλάχνο μου για να δει τι θα κάνουν. Οι δασκάλες μου είπαν να μην ανησυχώ, οτι είναι πολύ συνεργάσιμο και έξυπνο, οτι απλά δοκιμάζει την επικοινωνία, και θα μάθει, αρκεί να συνεργαστώ εγώ και όλοι όσοι εχουν επαφή μαζί του. Και μου καναν σεμινάριο. Πήρα λοιπόν κι εγώ γιαγιάδες και μπαμπά και τους έκανα σεμινάριο συμπεριφοράς-τιμωρίας κλπ.

Είναι απίστευτο αλλά σε τέσσερις βδομάδες έχει φοβερή αλλαγή. Μόλις σε τέσσερις βδομάδες σταμάτησε να πειράζει άλλα παιδιά, σε τέσσερις βδομάδες βγαίνει βόλτα και ενδιαφέρεται να παίζει πιο πολύ μαζί τους. Μέχρι που μου είπαν οι δασκάλες οτι έχει την καλύτερη προσαρμογή από όλα τα καινούργια στο τμήμα. Πρώτος σταμάτησε να κλαίει όταν φεύγω, πρώτος άρχισε να τρώει όλα τα γεύματα, θέλει να παίρνει και πρωτοβουλίες: Να μαζεύει παιχνίδια σε σακκούλες, να δινει μπισκότα στα παιδιά που κλαίνε όταν φεύγει η μαμά τους. Όταν έρχομαι είναι πάντα καθισμένος στη μοκέτα και παίζει με κάποιο παιδί ξύλινα πάζλ. Σε τέσσερις βδομάδες έμαθε να τρώει μέλι και κορν φλέικς, που εδώ ούτε καν τα άγγιζε, γιατί η μανούλα του η μιζεροδιαβητικιά-κολλημένη με τη διατροφή του, δεν τον είχε συνηθίσει σε γλυκές γεύσεις και τροφές που δεν έφτιαχνε εκείνη, και αηδίαζε με κάθε τι γλυκό και κάθε κολατσιό που δεν εφτιαχνε η μαμά του. Ούτε μακαρόνια δεν έτρωγε το παιδί με τα κολλήματά μου, και στον παιδικό τα έφαγε.

Κι όσο τα βλέπω αυτά, τόσο πιο περήφανη γίνομαι, και τόσο πιο σίγουρη οτι τα πάμε καλά κι αυτός, κι εγώ.

Πλέον τον αφήνω γύρω στις 9 και τον παίρνω γύρω στις 1.30. Τον ρωτάω: “Θα πάς σχολείο;” “Ναιιιιιιιιιιιιιιιιι” μου απαντάει. Τον αφήνω στην τάξη, του δίνει αγκαλίτσα και φιλάκι η δασκάλα και πιάνει “δουλειά”. Και όταν τον παίρνω γυρνάει στη δασκάλα, της λέει “μπισκότο;” κι όταν του δώσει γυρνάει με μαγκιά και της λέει “γειάάάάάάάάάάά”, με παίρνει απ’ το χέρι και πάμε “κούνια μπέλα”.

Και πάμε σε μένα:

Το ομολογώ: ΗΡΕΜΗΣΕ ΤΟ ΚΕΦΑΛΙ ΜΟΥ!!! Βρε άρχισα να ανακτώ τα καμμένα εγκεφαλικά κύτταρα, άρχισα να έχω όρεξη για δουλειά, θυμάμαι περισσότερα και δεν αισθάνομαι οτι έχω αλτσχάιμερ. Μου περάσανε τα νεύρα. 4,5 ώρες κάθε μέρα είναι αρκετές για να είμαι καλύτερη. Κι όταν τον παίρνω έχω όρεξη για βόλτα, για παιχνίδι, για αγκαλιές.

Τι εννοούσαν λοιπόν αυτοί που μου έλεγαν οτι μέχρι τα 3 δε λέει τίποτε ο παιδικός; Λέει και παραλέει. Το ίδιο είναι να αλληλεπιδρά μόνο με εμένα (που στο κάτω-κάτω του έχω μεταφέρει όλα τα λάθη μου) και το ίδιο να αλληλεπιδρά καθημερινά επι ώρες, με τις δασκάλες και τα συνομίληκα; Όχι βέβαια. Το ίδιο είναι να θέλω να τον πετάξω από μπαλκόνι από τα νεύρα μου που δε μ’ αφήνει να ηρεμήσω, και το ίδιο είναι να τον βλέπω και να έχω όρεξη να παίξω; Οχι βέβαια.

Σιγά λοιπόν μην περίμενα να πάει τριών. Κι ας έχει μύξες, όπως είναι αναμενόμενο με τον παιδικό σταθμό. Και πέρισυ που δεν πήγαινε πάλι μύξες είχε. Και πυρετό και γαστρεντερίτιδα. Τα πλεονεκτήματα είναι πολύ περισσότερα. Και για μένα και για το παιδί. Άγιο πράμα ο παιδικός σταθμός. Όσες τα στέλνετε, φαντάζομαι συμφωνείτε.

μαμά Beatrice

Έχεις μια απορία, μια ερώτηση, μια ιστορία;

Μπορείς να τη στείλεις στο eimaimama@gmail.com