Μαμά μετά τα 40

Με λένε Βιβή και αυτή είναι η δική μου ιστορία.

Από τα 25 μου ήθελα, πολύ συνειδητά να γίνω μανούλα. Όχι κατ’ ανάγκη όλο το πακέτο, το κομμάτι «μαμά» ήταν εκείνο που μ’ ενδιέφερε περισσότερο. Όμως, ίσως οι συγκυρίες, ίσως κάποιες λάθος αποφάσεις, τα χρόνια πέρασαν και έφτασα στα 37, χωρίς σύζυγο, χωρίς παιδιά με μια βαλτωμένη σχέση «εξ αποστάσεως».

Τότε ήταν που πήρα και τη γενναία απόφαση να κάνω μια νέα αρχή στη ζωή μου και «ότι ήθελε προκύψει»…

Ήμουν τυχερή. Γνώρισα το άλλο μισό, το ιδανικό μου ταίρι στο πρόσωπο του Χρήστου μου, σε λιγότερο από χρόνο. Μια ιστορία βγαλμένη από τις σελίδες των καλύτερων ρομαντικών κομεντί, κάτι που ήμουν σίγουρη ότι δεν υπήρχε, ως τότε τα κορόιδευα. Φυσικά υπήρχαν τα μελανά σημεία. Απόσταση και το κυριότερο, εκείνος 10 χρόνια μικρότερος!

Το μεγαλύτερο αγκάθι ήταν αν θα μπορούσα να του προσφέρω παιδί, κάτι που το ήθελα βέβαια εγώ περισσότερο από εκείνον.

Ήμασταν μαζί, πολύ αγαπημένοι και ζούσαμε πλέον κάτω από την ίδια στέγη. Οι καταστάσεις ήταν πλέον κατάλληλες για την απόκτηση παιδιού. Είχα όμως πια πατήσει τα 40 και ήμουν πραγματικά πολύ αγχωμένη για το αν θα τα καταφέρουμε.

Ο Χρήστος μου με στήριξε και ήταν κοντά μου κάθε στιγμή.

Κάναμε τις απαραίτητες εξετάσεις και αφού δεν υπήρχε πρόβλημα είπαμε να δοκιμάσουμε με οργανωμένη ωορρηξία, λόγω του συνδρόμου πολυκυστικών ωοθηκών που έχω (και γνωρίζω ότι έχω από 18 ετών).

Το άγχος είχε χτυπήσει κόκκινο και μην ακούσω κανένα να λέει σε τέτοιε περιπτώσεις «μην αγχώνεσαι για να μείνεις έγκυος» γιατί ναι μεν ισχύει, αλλά είναι και τρομερά δύσκολο να το αποβάλεις.

Σε 3 μήνες όμως… το τεστ θετικό κι εγώ πετούσα στα ουράνια!

Δυστυχώς η χαρά δεν κράτησε πολύ. Παλίνδρομος κύηση, στην 7η εβδομάδα με το έμβρυο να έχει σταματήσει να αναπτύσσεται αλλά να μην έχει αποβληθεί. Σοφά, με τη συμβουλή της αγαπημένης μου γυναικολόγου, επέλεξα να αποβάλω με φάρμακα και όχι απόξεση, για να ξεκινήσουμε αμέσως νέες προσπάθειες. Ο πόνος ήταν από τους χειρότερους της ζωής μου, αλλά κράτησε μόνο κάποιες ώρες. Η καρδιά μου πονούσε περισσότερο και ο άντρας μου υπέφερε που με έβλεπε έτσι.

Όμως ήξερα ότι στην ηλικία μου το ποσοστό αποβολών φτάνει στο 30% και ότι αυτή είναι η σοφία της φύσης για έμβρυα που δεν είναι υγιή. Η γνώση δε με παρηγορούσε.

Αποδείχτηκε ωστόσο ότι ήμασταν εξαιρετικά τυχεροί γιατί καθώς μας επέτρεψαν να κάνουμε ξανά έρωτα, του δώσαμε να καταλάβει και σε 1 μήνα μετά την αποβολή ήμουν πάλι έγκυος!!!

Χωρίς φάρμακα, χωρίς να έχει έρθει περίοδος. Έκανα το τεστ 50 μέρες μετά την αποβολή και δεν το πίστευα! Νόμιζα ότι είχα ορμονική διαταραχή και καθώς δεν είχα κανένα σύμπτωμα, έκανα το τεστ για να αποκλείσω εγκυμοσύνη και να ρωτήσω αν πρέπει να να πάρω φάρμακα!

Η χαρά ανείπωτη, το άγχος στο ζενίθ. Εν τω μεταξύ, έκανα και εξετάσεις, λόγω της αποβολής και βρέθηκε ότι έχω θρομβοφιλία και έπρεπε να κάνω ενέσεις ηπαρίνης κάθε μέρα. Μικρό το τίμημα, αν και μου έκαναν και δερματική αλλεργία, μέχρι το τέλος!

Όλα πήγαν καλά όμως, μια εγκυμοσύνη άψογη και η κορούλα μου ήρθε στον κόσμο ένα κρύο πρωινό του Γενάρη του ‘11 , υγιής και πανέμορφη, με επισκληρίδιο και καισαρική, όχι λόγω ηλικίας, αλλά λόγω στενής λεκάνης, είχε μείνει ψηλά.

Θήλασα 6,5 μήνες και μετά σταμάτησα, για νέες προσπάθειες εγκυμοσύνης, χωρίς φάρμακα, με τη σύμφωνη γνώμη της γιατρού μου πάντα.

2 μήνες μετά, ήμουν πάλι έγκυος, αλλά τα προαισθήματά μου γι αυτή την εγκυμοσύνη δεν ήταν καλά.

Παλίνδρομος πάλι, στην 7η εβδομάδα, το έμβρυο απεβλήθει μόνο του, δε χρειάστηκα απόξεση.

Στενοχωρηθήκαμε αλλά καμιά σχέση με την προηγούμενη φορά, αφού είχαμε στην αγκαλιά την κορούλα μας.

Πέρασε σχεδόν 1 χρόνος από τη δεύτερη αποβολή και αποφασίσαμε να δώσουμε μια ακόμα ευκαιρία στην απόκτηση δεύτερου παιδιού, πριν πιάσω τα 45.

6 μήνες προσπάθειας με οργανωμένη ωορρηξία κι εκεί που είχα χάσει τα κουράγια μου και λέγαμε να κάνουμε μια τελευταία προσπάθεια με σπερματέγχυση, να η εγκυμοσύνη!

Κανένα πρόβλημα και πάλι, ούτε πίεση, ούτε σάκχαρο, μόνο μια κρίση χολής στον 8ο και τον Ιανουάριο του ‘14 ήρθε στον κόσμο ο μικρούλης που συμπλήρωσε την οικογένεια και την ευτυχία μας.

Τελικά άργησα αλλά τα κατάφερα! Πρώτο παιδί στα 41,5 και δέυτερο στα 44,5.

Πλέον οι γυναίκες που γίνονται μάνες μετά τα 35 είναι συχνό φαινόμενο παγκοσμίως. Δεν είναι το ιδανικό, αλλά σίγουρα μπορεί να γίνει πλέον με ασφάλεια και έχει και τα θετικά του. Η γυναίκα που γίνεται μάνα σε μεγάλη ηλικία ανανεώνεται! Ξανανιώνει (ή έτσι μου λένε τουλάχιστον, χαχαχα)

Όσο για τις αντοχές…

Σας βεβαιώνω ότι απολαμβάνω τόσο το ρόλο της μάνας και είμαι τόσο συνειδητοποιημένη και ευτυχής που δε με πτοεί κανένα ξενύχτι και καμιά κούραση.

Μη σας πω ότι γκρινιάζω και λιγότερο από τις κατά πολύ μικρότερες μου μανούλες!

Αυτή είναι λοιπόν η δική μου ιστορία, που τη μοιράζομαι μαζί σας μήπως βοηθήσει κάποιες μεγαλύτερες γυναίκες να τολμήσουν να κάνουν πραγματικότητα τα όνειρά τους.

Η ευλογημένη μαμά Βιβή, της Βίλμας και του Γιάννη

Έχεις μια απορία, μια ερώτηση, μια ιστορία;

Μπορείς να τη στείλεις στο eimaimama@gmail.com