Μαμά μετά τα 40
Με λένε Βιβή και αυτή είναι η δική μου ιστορία.
Από τα 25 μου ήθελα, πολύ συνειδητά να γίνω μανούλα. Όχι κατ’ ανάγκη όλο το πακέτο, το κομμάτι «μαμά» ήταν εκείνο που μ’ ενδιέφερε περισσότερο. Όμως, ίσως οι συγκυρίες, ίσως κάποιες λάθος αποφάσεις, τα χρόνια πέρασαν και έφτασα στα 37, χωρίς σύζυγο, χωρίς παιδιά με μια βαλτωμένη σχέση «εξ αποστάσεως».
Τότε ήταν που πήρα και τη γενναία απόφαση να κάνω μια νέα αρχή στη ζωή μου και «ότι ήθελε προκύψει»…
Ήμουν τυχερή. Γνώρισα το άλλο μισό, το ιδανικό μου ταίρι στο πρόσωπο του Χρήστου μου, σε λιγότερο από χρόνο. Μια ιστορία βγαλμένη από τις σελίδες των καλύτερων ρομαντικών κομεντί, κάτι που ήμουν σίγουρη ότι δεν υπήρχε, ως τότε τα κορόιδευα. Φυσικά υπήρχαν τα μελανά σημεία. Απόσταση και το κυριότερο, εκείνος 10 χρόνια μικρότερος!
Το μεγαλύτερο αγκάθι ήταν αν θα μπορούσα να του προσφέρω παιδί, κάτι που το ήθελα βέβαια εγώ περισσότερο από εκείνον.
Ήμασταν μαζί, πολύ αγαπημένοι και ζούσαμε πλέον κάτω από την ίδια στέγη. Οι καταστάσεις ήταν πλέον κατάλληλες για την απόκτηση παιδιού. Είχα όμως πια πατήσει τα 40 και ήμουν πραγματικά πολύ αγχωμένη για το αν θα τα καταφέρουμε.
Ο Χρήστος μου με στήριξε και ήταν κοντά μου κάθε στιγμή.
Κάναμε τις απαραίτητες εξετάσεις και αφού δεν υπήρχε πρόβλημα είπαμε να δοκιμάσουμε με οργανωμένη ωορρηξία, λόγω του συνδρόμου πολυκυστικών ωοθηκών που έχω (και γνωρίζω ότι έχω από 18 ετών).
Το άγχος είχε χτυπήσει κόκκινο και μην ακούσω κανένα να λέει σε τέτοιε περιπτώσεις «μην αγχώνεσαι για να μείνεις έγκυος» γιατί ναι μεν ισχύει, αλλά είναι και τρομερά δύσκολο να το αποβάλεις.
Σε 3 μήνες όμως… το τεστ θετικό κι εγώ πετούσα στα ουράνια!
Δυστυχώς η χαρά δεν κράτησε πολύ. Παλίνδρομος κύηση, στην 7η εβδομάδα με το έμβρυο να έχει σταματήσει να αναπτύσσεται αλλά να μην έχει αποβληθεί. Σοφά, με τη συμβουλή της αγαπημένης μου γυναικολόγου, επέλεξα να αποβάλω με φάρμακα και όχι απόξεση, για να ξεκινήσουμε αμέσως νέες προσπάθειες. Ο πόνος ήταν από τους χειρότερους της ζωής μου, αλλά κράτησε μόνο κάποιες ώρες. Η καρδιά μου πονούσε περισσότερο και ο άντρας μου υπέφερε που με έβλεπε έτσι.
Όμως ήξερα ότι στην ηλικία μου το ποσοστό αποβολών φτάνει στο 30% και ότι αυτή είναι η σοφία της φύσης για έμβρυα που δεν είναι υγιή. Η γνώση δε με παρηγορούσε.
Αποδείχτηκε ωστόσο ότι ήμασταν εξαιρετικά τυχεροί γιατί καθώς μας επέτρεψαν να κάνουμε ξανά έρωτα, του δώσαμε να καταλάβει και σε 1 μήνα μετά την αποβολή ήμουν πάλι έγκυος!!!
Χωρίς φάρμακα, χωρίς να έχει έρθει περίοδος. Έκανα το τεστ 50 μέρες μετά την αποβολή και δεν το πίστευα! Νόμιζα ότι είχα ορμονική διαταραχή και καθώς δεν είχα κανένα σύμπτωμα, έκανα το τεστ για να αποκλείσω εγκυμοσύνη και να ρωτήσω αν πρέπει να να πάρω φάρμακα!
Η χαρά ανείπωτη, το άγχος στο ζενίθ. Εν τω μεταξύ, έκανα και εξετάσεις, λόγω της αποβολής και βρέθηκε ότι έχω θρομβοφιλία και έπρεπε να κάνω ενέσεις ηπαρίνης κάθε μέρα. Μικρό το τίμημα, αν και μου έκαναν και δερματική αλλεργία, μέχρι το τέλος!
Όλα πήγαν καλά όμως, μια εγκυμοσύνη άψογη και η κορούλα μου ήρθε στον κόσμο ένα κρύο πρωινό του Γενάρη του ‘11 , υγιής και πανέμορφη, με επισκληρίδιο και καισαρική, όχι λόγω ηλικίας, αλλά λόγω στενής λεκάνης, είχε μείνει ψηλά.
Θήλασα 6,5 μήνες και μετά σταμάτησα, για νέες προσπάθειες εγκυμοσύνης, χωρίς φάρμακα, με τη σύμφωνη γνώμη της γιατρού μου πάντα.
2 μήνες μετά, ήμουν πάλι έγκυος, αλλά τα προαισθήματά μου γι αυτή την εγκυμοσύνη δεν ήταν καλά.
Παλίνδρομος πάλι, στην 7η εβδομάδα, το έμβρυο απεβλήθει μόνο του, δε χρειάστηκα απόξεση.
Στενοχωρηθήκαμε αλλά καμιά σχέση με την προηγούμενη φορά, αφού είχαμε στην αγκαλιά την κορούλα μας.
Πέρασε σχεδόν 1 χρόνος από τη δεύτερη αποβολή και αποφασίσαμε να δώσουμε μια ακόμα ευκαιρία στην απόκτηση δεύτερου παιδιού, πριν πιάσω τα 45.
6 μήνες προσπάθειας με οργανωμένη ωορρηξία κι εκεί που είχα χάσει τα κουράγια μου και λέγαμε να κάνουμε μια τελευταία προσπάθεια με σπερματέγχυση, να η εγκυμοσύνη!
Κανένα πρόβλημα και πάλι, ούτε πίεση, ούτε σάκχαρο, μόνο μια κρίση χολής στον 8ο και τον Ιανουάριο του ‘14 ήρθε στον κόσμο ο μικρούλης που συμπλήρωσε την οικογένεια και την ευτυχία μας.
Τελικά άργησα αλλά τα κατάφερα! Πρώτο παιδί στα 41,5 και δέυτερο στα 44,5.
Πλέον οι γυναίκες που γίνονται μάνες μετά τα 35 είναι συχνό φαινόμενο παγκοσμίως. Δεν είναι το ιδανικό, αλλά σίγουρα μπορεί να γίνει πλέον με ασφάλεια και έχει και τα θετικά του. Η γυναίκα που γίνεται μάνα σε μεγάλη ηλικία ανανεώνεται! Ξανανιώνει (ή έτσι μου λένε τουλάχιστον, χαχαχα)
Όσο για τις αντοχές…
Σας βεβαιώνω ότι απολαμβάνω τόσο το ρόλο της μάνας και είμαι τόσο συνειδητοποιημένη και ευτυχής που δε με πτοεί κανένα ξενύχτι και καμιά κούραση.
Μη σας πω ότι γκρινιάζω και λιγότερο από τις κατά πολύ μικρότερες μου μανούλες!
Αυτή είναι λοιπόν η δική μου ιστορία, που τη μοιράζομαι μαζί σας μήπως βοηθήσει κάποιες μεγαλύτερες γυναίκες να τολμήσουν να κάνουν πραγματικότητα τα όνειρά τους.
Η ευλογημένη μαμά Βιβή, της Βίλμας και του Γιάννη
Έχεις μια απορία, μια ερώτηση, μια ιστορία;
Μπορείς να τη στείλεις στο eimaimama@gmail.com
Εγω είμαι μια μικρη μαμά 27 και εχω δυο παιδια ! Θα σου μιλησω ομως σαν κορη μιας μεγαλης μαμας και θα σου πω οτι ήταν ολα υπεροχα μεγαλωσα τελεια και δε θα αλλαζα τίποτα
Where is a will, there is a way. Για τη θέλησή σου και για το πείσμα σου αξίζεις συγχαρητήρια. Μπορείς με κάποιο τρόπο να μου δώσεις το τηλέφωνο της γυναικολόγου σου;
Γερά και δυνατά να ειναι ολα τα παιδάκια μας!!!και ολου του κόσμου!!!κι ας μας κοιτάνε περίεργα μερικοί ,που δεν ξέρουν πόσο πολύ τα θέλαμε εστω κ μετά τα 40!!!
Να σου ζησουν τ´αγγελουδια σου! Κι εγω μαμα στα 41 τα διδυμα και στα 43 το στερνοπουλι μου. Οντως ξανανιωνεις! Το απολαμβανω οσο δεν παιρνει!!!
Εγινα μαμα ,μετα απο αρκετες εξωσωματικες κ μια αποβολη 3 μηνων λογω ζακχαρου στα 44 χρόνια μου κ με χρήση για 9 μηνες ινσουλίνης.Τωρα στα 51 παρολο που το ζακχαρο μου εμεινε ,μετανοιωνω που δεν προσπαθησα μετα ,να κανω ακομη ενα παιδακι.Ο μικρος μου θα χαιροταν να ειχε ενα αδελφακι.....Η ελπιδα πεθαινει τελευταια.Ευχαριστω τον Θεο που μου εδωσε τον Αγγελο μου..
Ναι συμφωνω πως πρεπει να ειμαστε κατασταλαγμενες και σιγουρες πριν κανουμε παιδακια αλλα μηπως να σκεφτουμε και το γεγονος οτι θα ειμαστε αρκετα κουρασμενες και μεγαλες, θα ελεγα, οταν θα μας εχουν αναγκη, εκει γυρω στα 30 που θα θελουν βοηθεια απο εμας. Τοτε που θα ειμαστε γυρω στα 70 τι βοηθεια θα τους προσφερουμε; Ευχομαι ολες οι μανουλες, μικρες και πιο μεγαλες, να ειμαστε καλα να χαρουμε τα παιδακια μας και ισως και τα εγγονακια μας.
Μου φαίνεται αδιανόητο να σκεφτόμαστε τη μητρότητα ως υποχρέωσή μας πριν τα 40 ώστε να μπορούμε να βοηθάμε τα παιδιά μας όταν αυτά γίνουν 30! Μα στα 30 πρέπει να είσαι αυτάρκης.Ενήλικας,ανεξάρτητος από τους γονείς και αν είσαι ο ίδιος γονέας δεν το κάνεις νωρίς ώστε να έχεις βοήθεια από γονείς και πεθερικά αλλά διότι θες την οικογένειά σου να μεγαλώσει. Έπειτα πέραν της ηλικίας είναι και η γεωγραφική απόσταση. Μπορεί στα 50 σου να είσαι ήδη γιαγιά αλλά τα παιδιά σου να είναι σε διαφορετικές χώρες-η πραγματικότητα πολλών οικογενειών.Τί κάνεις εκεί;
Συγχαρητήρια! να σου ζήσουν τα παιδάκια σου κ να είσαστε πάντα ευτυχισμένοι όλοι μαζί!!! Καμια φορά χρειάζεται να ζήσουμε κάποια πράγματα για να πάρουμε την απόφαση να αλλάξουμε τις επιλογές μας. Ο κάθε άνθρωπος έχει τη στιγμή του!
Να χαίρεσαι την οικογένειά σου! Μια χαρά τα κατάφερες!
Τα καλύτερα για την οικογένειά σας! Και συγχαρητήρια για το κείμενο διότι είναι καιρός να ακουστούν πολλές τέτοιες ιστορίες,ώστε να ξεφύγουμε από την κοινωνική καταπίεση που "επιβάλλει" στις γυναίκες να γεννήσουν το αργότερο μέχρι τα 35. Έχω φρίξει ν΄ακούω γύρω μου γυναίκες γύρω στα 30,απελπισμένες να βρουν τον πρώτο τυχόντα για ν' αποκατασταθούν (νόμιζα πως αυτή η λέξη είχε πέσει σε αχρηστία)διότι "το πολύ μέχρι τα 33-35,μετά ποιός θα με θέλει για γυναίκα του/μητέρα των παιδιών του;" Προσωπικά ήθελα παιδιά μετά τα 35 κι αν....τελικά ήρθε το παιδάκι (ναι,μερικά έρχονται από μόνα τους παρ΄όλο που κλείνουμε όλες τις πόρτες) στα 30 μας. Στο νοσοκομείο που γέννησα σε μεγαλούπολη του εξωτερικού,ήμουν η πιο μικρή νεομαμά. Οκ,έτυχε τις συγκεκριμένες μέρες. Αλλά σύμφωνα με τις στατιστικές,οι πλείστες γυναίκες της πόλης μας γίνονται μαμάδες για πρώτη φορά στα 41-42. Και τις βλέπεις χαρούμενες ζεν,είναι χορτάτες από ζωή,διαβάσματα,οπλισμένες με υπομονή και θέληση που οι πιο μικρότερες δεν έχουμε πάντα.Οι μπαμπάδες συνήθως συνομήλικοι,και ναι,ως επί τω πλείστω μοιράζονται τις ευθύνες του παιδιού,δεν "βοηθάνε" τη μαμά όταν αυτή το ζητήσει. Εξάλλου από τη στιγμή που η Φύση προνόησε για αναπαραγωγική ηλικία γιατί να κλεινόμαστε σταπολύ χαμηλότερα χρονικά όρια που θέτουν άλλοι άνθρωποι;
Να σου ζησουν! Εχω κι εγω μια κορουλα 4 ετων που την απεκτησα στα 40 μου. Και πραγματικα βρηκα μαμαδες στο σταθμο της κορης μου με τις οποιες κανουμε παρεα και οι οποιες ειναι κι αυτες ανω των 40!
Πολυ ομορφη ιστορια Βιβη. Να χαιρεσαι τα παιδακια σου και να ειστε παντα αγαπημενοι...
Όμορφη ιστορία, ειπωμένη γλυκά αλλά και απλά συνάμα... Να χαίρεσαι την οικογένειά σου ευλογημένη μαμά Βιβή.
Δεν μπορείς να φανταστείς πόσο κουραγιο μου έδωσε η ιδτορία σου. Έχω κι εγώ μια σχέση εξ' αποστάσεως, που τη λες και προβληματική και θέλω πάρα πολύ να αποκτήσω ένα παιδάκι, όπως κι ο φίλος μου θα πρέπει να πω...