Άδειασε η ψυχή μου
Δεν θα ηθελα να πω το ονομα μου, ειμαι 24 ετων, διαβασα πολλες ιστοριες και θα θελα να μοιραστω και το δικο μου γολγοθα…
Αυτη η εγκυμοσυνη που ηθελα τοσο ηρθε τοσο γρηγορα και σταματησε τοσο ξαφνικα…
Ολα ξεκινησαν 28 Μαιου οταν εμαθα οτι ημουν εγκυος 6 εβδομαδων… Το αγαπησαμε απο τη πρωτη στιγμη που το ειδαμε στον ηπερηχο, ενας τρελαμενος μπαμπας και γυρω γυρω χαμογελα και χαρα.
Η εγκυμοσυνη περα απο συμπτωματα που δεν ειχα καθολου, ηταν δυσκολη, αιμορραγιες, εισαγωγη στο νοσοκομειο και φοβος…
Ηρθε ο καιρος για β επιπεδου. Μπηκα στις 21 εβδομαδες, ειχαν σταματησει οι αιμορραγιες ολα κυλουσαν υπεροχα και αισθανομουν τους χτυπους του μωρου μου. Ειχα τοσο αγχος και τοση χαρα που θα μαθαιναμε το φυλο του μωρου μας και θα το βλεπαμε αναλυτικα..
Εχω ξεχασει ολα τα υπολοιπα που ακουσα μεσα στον ηπερηχο, εχει σταματησει ο νους μου στο οτι το μωρακι μου εχει αγενεσια μεσολοβιου και υδροκεφαλια και οι πλαγιες κοιλιες ηταν πολυ πιο μεγαλες απο το οριο, πραγμα που σημαινε
οτι θα γεννηθει με νοητικα προβληματα και με αλλα πολυ σοβαρα προβληματα… Ξεσπασαμε σε κλαμα και εγω και ο αντρας μου… Πονος, πονος, προσευχη, οπου κοιταζαμε γυρω μας οι συγγενεις πονουσαν.. Απο την αρχη μας συνεστησαν διακοπη κυησης… Ομως ειχα μια ελπιδα μεσα μου, ηθελα ν’ ακουσω πως ειναι λαθος…
Πηγα σε αλλους 3 γιατρους, συνεστησαν αμνιοπαρακεντηση και αλλους ηπερηχους.
Η αμνιοπαρακεντηση ηταν καθαρη, ενα φυσιολογικο μωρο, κλαιγαμε απο χαρα…
Ποσο λιγο κρατησε η χαρα μου! Με ειδοποιησε ο γιατρος οτι δεν ειχε σχεση με το προβλημα μας… Δεν ειχα χρονο, ολοι με πιεζαν να παω οσο πιο συντομα γινεται για διακοπη… Πως να το κανα ομως, ειχε σπασει η καρδια μου, πονουσα τοσο, δεν ηθελα να αφησω το μωρο μου…
Λυση αλλη δεν υπαρχει… Μπαινω σ νοσοκομειο με προκληση διαστολης και φυσιολογικο τοκετο διοτι ημουν στις 22 εβδομαδες… Πονος σωματικα και ψυχικα και ολο να κλωτσαει το μωρο μου, γυρω γυρω αδειες ματιες και κλαμα..
Ηρθε η ωρα μετα απο 30 ωρες και πολλα φαρμακα, μου εσπασαν τα νερα, κατεβηκα στο χειρουργειο και ειχα τοσο ασχημη αντιμετωπιση απο γιατρους… Ειδα τα παντα, εφυγε το μωρο μου στο πατωμα γιατι δεν πιστευαν οτι γενναω..
Μετα απο ολη τη διαδικασια και την αποξεση γυρισα στο δωματιο αδεια χωρις αυτο.. Απο τοτε και μεχρι σημερα δεν υπαρχει μερα που να μη σκεφτηκα τον αγγελο μου, που δεν εκλαψα.. Ισως ειναι η τιμωρια μου να μη ξεφυγω… Να σκεφτομαι παντα αυτο το μικρο αγορακι που το περιμενα πως και πως αλλα ο Θεος ειχα αλλα σχεδια για μενα…
Δεν θα σε ξεχασω ποτε μωρο μου, παντα θα υπαρχεις στη καρδια μου.
Έχεις μια απορία, μια ερώτηση, μια ιστορία;
Μπορείς να τη στείλεις στο eimaimama@gmail.com
Σε νιώθω απόλυτα. Πριν λίγους μήνες ξύπνησα και εγώ σε ένα χειρουργείο άδεια... με ένα άδειο σώμα και πιο άδεια ψυχή... Είμαστε πολλές εκεί έξω.. Δεν υπάρχουν λόγια παρηγοριάς. Ο πνευματικός μου, μου είπε να φυτέψω ένα δεντράκι στην αυλή μου ή σε κάποιο πάρκο και να το φροντίζω έτσι θα πρόσφερα φόρο τιμής σε εκείνο το μικρό ανθρωπάκι που μεγάλωνε μέσα μου και εγώ το έδιωξα.... Δεν θα ξεχάσω ποτέ τον πόνο, έπρεπε να φύγει ήξερα πως και να γεννιόταν θα υπέφερε. Δεν το έχω μετανιώσει ποτέ αλλά θα με πονάει πάντα... Κουράγιο εύχομαι η αγκαλιά σου να γεμίσει με πολλά παιδάκια που θα απαλύνουν τον πόνο σου!!!!
σε νιωθω,σε νιωθω,σε νιωθω.... εχασα το μπεμπη μου στις 36 εβδομαδες..... αδεια κοιλια,αδεια ψυχη....δεν περιγραφονται τα συναισθηματα...δεν εισαι μονη σου ομως.μπορεις αν θες να διαβασεις και τη δικη μου ιστορια,μπορει να σε βοηθησει.http://www.eimaimama.gr/2013/09/9-mines-meta-xoris-moro.html μετα απο 6 μηνες πηγα και στο νεκροταφειο....εψαξα να βρω το παιδι μου,βρηκα ενα ταφακι σκεπασμενο με χορταρια....ζητησα και μου εφτιαξαν απο μαρμαρο ενα μικρο ταφακι,να εχω ενα σημειο αναφορας,να πηγαινω 2 φορες το χρονο να αφηνω ενα λουλουδι.με βοηθησε πολυ....μονο γυναικες βεβαια το καταλαβαιναν,ολοι οι αντρες ακομα και ο δικος μου ηταν της αποψης "οτι εγινε,εγινε,πρεπει να προχωρησουμε,τι θες και φτιαχνεις τον ταφο?" εμενα απαλυνε το πονο μου...να κανεις οτι χρειαζεσαι εσυ για να προχωρησεις.ειναι ποοοολυ νωρις ακομα.μολις σου επιτρεψουν οι γιατροι ΑΜΕΣΩΣ να βαλεις μπροστα για αλλο παιδακι.εγω το σκεφτομαι πολυ,γιατι θα επιβαρυνω παρα μα παρα πολυ την υγεια μου αλλα....το θελω τοσο πολυ.νομιζω οτι με τον ερχομο αλλου μωρου θα γιατρευτει η ψυχη μου.ευχομαι πολυ γρηγορα να γραψεις μια χαρουμενη ιστορια και να εισαι ξενυχτησμενη απο γαλατα,κλαματα,και πανες....ολη μου η σκεψη μαζι σου.
Κοριτσάκι μου εχω βρεθεί κι εγω στη θεση σου!!!!! Κι εμένα ηταν αγοράκι. Νομίζεις οτι ολα τελείωσαν. ....Πονάς πολύ κ παντα θα υπαρχει μεσα σου αυτός ο πονος, αυτό το κενό. ....Μιλα γι'αυτον σε όλους, κλαψε για αυτόν, πηγαινε κ σε εναν ψυχολόγο, θα σε βοηθησει πααααααρα πολυ!!!! Ποτέ δε θα τον ξεχάσεις. Εγώ ενα χρόνο μετα εμεινα έγκυος σε δίδυμα κιόλας (φυσιολογικη σύλληψη κ αυτη). Στους υπερηχους το ενα μωρο του εμοιαζε πολυ! Τα κοριτσάκια μου ειναι υγιέστατα. Τα αγαπω παρα πολύ! !!! Αλλά στηνκαρδιά μου ππάντα υπαρχει κι εκείνος! !!! Ποτε δε θα φύγει. Ακόμα κλαίω γι αυτόν! Θα ειναι για παντα το πρωτο μας παιδί. Κι οπως ειπρ κ καποια κοπέλα που πονεσε κι συυη πολύ: "η αγαπη πολλαπλασιαζεται!!!!". Κουράγιο κ μην ξεχνας οτι οσο πιο πολυ θρηνεις, τόσο θα κάνεις ενα βήμα μπροστά. Ενα πρωί θα ξυπνήσεις κι ολα θα ειναι πιο θετικά απο χθες!!!!!!! ♡♡♡♡♡
Έκανα διακοπή κύησης για τον ίδιο λόγο, και εγώ με αιμορραγίες και νοσηλεία και καλή αμνιο. Τον έχω περπατήσει τον δρόμο που τώρα περπατάς εσύ και ξέρω πόσο δύσκολος είναι. Ο πόνος είναι βαρύς, απύθμενος... Είναι απαραίτητο να ζήσεις τον πόνο σου, να κλάψεις και να πενθήσεις το μωρό σου. Να ξεσπάσεις τον τεράστιο θυμό σου, όλο αυτό το γιατί που δεν έχει απάντηση. Δώσε στον εαυτό σου τον χρόνο που χρειάζεται για να το συνειδητοποιησει και να το διαχειριστεί. Μετά όμως προσπάθησε να μαζέψεις τα κομμάτια σου και να σταθείς στα πόδια σου.Έχουμε πολλή δύναμη μέσα μας εμείς οι γυναίκες...Το χαμένο σου μωρό δεν θα το ξεχάσεις ποτέ όσα μωρά και αν κάνεις. Ήταν το παιδί σου και το αγαπούσες. Μπορεί τώρα να μην το πιστεύεις αλλά υπαρχει ζωή και μετά από αυτό.Το να τη ζήσεις καλά είναι ένας φόρος τιμής στο χαμένο μωρό σου που δεν του δόθηκε αυτή η ευκαιρία. Υπάρχει ελπίδα. Αυτή τη στιγμή η κορούλα μου κοιμάται στο διπλανό δωμάτιο...
Συμφωνώ με την meli !!!! Ζήσε τον πόνο σου , θύμωσε , κλάψε . Έχεις κάθε δικαίωμα . Θυμάμαι πως δεν ήταν μόνο η κοιλιά μου άδεια αλλά και η ψυχή μου , όλο μου το σώμα σαν να άδειασε . Δεν αγάπησα αυτό το μωρό λιγότερο απο αυτά που έχω τώρα . Ήταν το πρώτο μου μωρό ... Κουράγιο μανούλα . Δεν σου αξίζει καμία τιμωρία . Αν ο θεός τιμωρούσε , πίστεψέ με , θα ξεκινούσε απο αλλού . Είμαι σίγουρη πως θα είσαι καλύτερη μάνα απο κάποιες άλλες που παραμένουν ατιμώρητες , που τους χαρίζονται αγγελούδια και τα κακοποιούν .
Κοριτσακι μου κουραγιο....ο θεος ειναι μεγαλος. Αυτο που δου πηρε να εισαι σιγουρη θα στο δωσει παλι πισω...σου ευχαμαι καθε ευτυχια